In De Gelderlander, BN De Stem en de online versie van De Limburger verschenen op 14 augustus jongstleden twee pagina's over het Israëlisch-Palestijns conflict en het herstarten van de vredesbesprekingen. Deze gingen vergezeld van een kaartenreeks die bekend is uit de pro-Palestijnse actie-scène. Onderstaande reactie is naar De Gelderlander gestuurd maar helaas niet geplaatst.
Misleidende kaartjes Israël-Palestina
Ratna Pelle
Bij een verder alleszins redelijke beschouwing op 14 augustus over de nieuw opgestarte vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnen, stonden ter illustratie vier kaartjes van het gebied. Hierop is te zien 'hoe Israël zijn grenzen verlegde' en steeds meer land innam. Deze specifieke kaartenreeks wordt veelvuldig gebruikt door pro-Palestijnse activisten en is zeer misleidend, omdat ze appels en peren naast elkaar weergeeft en suggereert dat die hetzelfde zijn.
De reeks begint met een kaartje van de situatie in 1947, voor de stichting van Israël. Het kaartje suggereert dat bijna het hele gebied Palestijns-Arabisch bezit was, terwijl het grootste deel van de grond staatsgrond was, onder het toenmalige bestuur van de Britse mandaat-autoriteiten. Van de 14% grond die in privé handen was, bezaten de Joden 33% en de Arabieren 67%; dit laatste wordt nooit aangegeven.
De tweede kaart laat het VN delingsplan van 1947 zien, dat nooit meer is geweest dan een plan. Er staat ook een fout op deze kaart, want Jeruzalem en Bethlehem zouden een aparte status onder internationaal toezicht krijgen en geen deel worden van de Arabische staat. Deze kaart past helemaal niet in het rijtje, en zou beter vergeleken kunnen worden met andere vredesplannen (bv. Peel Plan van 1937, Camp David voorstellen van 2000 of Geneefs Akkoord van 2004). Het plan werd verworpen door de Palestijnen en de Arabische landen, die toen een oorlog begonnen om het hele gebied in bezit te krijgen.
Op de derde kaart zien we Israël na de Zesdaagse Oorlog van 1967 met de dan veroverde gebieden, curieus genoeg nu niet in rood maar in geel weergegeven. Met deze kleurtruck wordt verhuld dat Israël zich nadien geen land meer heeft toegeëigend maar juist heeft afgestaan. Naast de Sinaï aan Egypte is ook teruggave van de Golan aan Syrië aangeboden in ruil voor vrede. Grote delen van de Westoever werden weer aan Jordanië aangeboden, en sinds de jaren '90 is met de Palestijnen onderhandeld over overdracht van 90-98% van de bezette gebieden aan de Palestijnse Autoriteit.
Op het vierde kaartje zien we de huidige situatie waarin de Palestijnen zelfbestuur hebben op een deel van de Westoever. Zou je met de logica van het eerste kaartje het vierde kaartje inkleuren, dan zou je ook alle land in Israël dat in Arabisch privé bezit is, wit moeten inkleuren. Door particulier grondbezit, staatsgrenzen, vredesplannen en (militaire) controle dan wel zelfbestuur door elkaar te husselen, wordt een beeld neergezet van een almaar uitdijend Israël ten koste van almaar land verliezende Palestijnen. De praktijk is vele malen complexer.
Wat in de kaartjes niet te zien is, is dat aanvankelijk ook Jordanië deel uitmaakte van het Britse Mandaat. Groot-Brittannië had dit mandaat gekregen van de VN met als doelstelling dat er in dit gebied een Joods Nationaal Thuis zou worden gecreëerd. Welke vorm dat precies zou aannemen werd bewust vaag gehouden, maar de Britten hadden de opdracht de verkoop van land aan Joden te stimuleren evenals hun immigratie naar het gebied. Er was in dit gebied nooit een Arabisch-Palestijnse staat geweest; voor het Britse mandaat was het een onderdeel van het Ottomaanse rijk.
PS: Hieronder enkele andere voorbeelden van dezelfde kaartenreeks op pro-Palestijnse websites, en 1 'tegenreeks'.
Zie ook: Kaarten Palestina & Israël 1900-1967, en op IMO Blog: Palestina op de landkaart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten