Het is weer Israel Bashing Week (Israeli Apartheid Week) en dus een goede gelegenheid weer eens tot een boycot van Israel op te roepen. Hieronder een tegenstuk van Likoed Nederland, dat (nog maar eens) aantoont dat een boycot van Israel niks met mensenrechten en vrede te maken heeft en deze ook niet zal bevorderen.
RP
-----------
Het boycot rookgordijn
http://likud.nl/2012/02/het-boycot-rookgordijn/
Dinsdag, Februari 28, 2012
Opinie-artikel op Het Huis van Afgevaardigden, 28 februari 2012.
Door Sarit Catz (CAMERA). Vertaling van Likoed Nederland.
De Israël boycot beweging op universiteiten en elders in de hele wereld beweert de mensenrechten te willen bevorderen. Volgens een van hun websites wordt gepleit voor: "een wereldwijde campagne om de staat Israël te Boycotten, te Deligitimeren en te onderwerpen aan Sancties (afgekort BDS), totdat het voldoet aan zijn verplichtingen krachtens het internationale recht en de mensenrechten."
Als het inderdaad zo is dat boycot beweging zo bezorgd is over het internationaal recht en de mensenrechten, dan is het opvallend dat zij zich niet concentreren op de meest beruchte mensenrechtenschenders en onderdrukkende regeringen, zoals:
· Noord-Korea, waar honderdduizenden politieke dissidenten gevangen zijn gezet en gemarteld, waar burgers geen enkele vrijheid van meningsuiting hebben, reizen verboden is, en waar de overheid voedselhulp weg houdt van de letterlijk van honger omkomende bevolking.
· China, volgens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken een autoritaire staat die "vrouwen, minderheden en personen met een handicap discrimineert, een beleid heeft van gedwongen geboortebeperking (dat soms leidt tot gedwongen abortus of sterilisatie)" en nog vele andere grove schendingen van mensenrechten.
· Soedan, waar veiligheidstroepen mensen zonder proces "doden, martelen, mishandelen, verkrachten en aan andere wrede, onmenselijke behandelingen onderwerpen", waar dissidenten worden gemarteld en gevangen gezet en waar aan de overheid gelieerde troepen "geweld plegen tegen vrouwen en misbruik maken van kinderen, door seksueel geweld en rekrutering van kindsoldaten." Homoseksuele activiteit is een strafbaar feit in Soedan.
· Iran, dat volgens de Verenigde Naties minderheden vervolgt en "verdedigers van mensenrechten, met name vrouwenactivisten, journalisten en tegenstanders van de regering, onderwerpen aan foltering, willekeurige arrestaties en oneerlijke processen". Er is ook "een toenemende toepassing van de doodstraf, ook voor politieke tegenstanders en jeugdige daders". Homoseksualiteit is in Iran een misdrijf waarop de doodstraf staat.
· Pakistan, dat volgens de Britse regering, "veel geweld kent tegen vrouwen, waar discriminatie verankerd is in de wet, waar miljoenen kinderen gedwongen kinderarbeid verrichten, waar religieuze en etnische minderheden het doelwit zijn van veel geweld, en waar veel mensen geen adequate toegang hebben tot rechters of een effectieve rechtsstaat." Homoseksuele activiteit kan in Pakistan maximaal met levenslange gevangenisstraf worden bestraft.
Enzovoort, bij nog vele andere landen.
Maar wanneer de boycot beweging zich alleen zou richten op de onderdrukking van Arabieren, dan is het opmerkelijk dat zij zich niet richt op:
· Syrië, waarvan het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zegt dat het zucht onder "een autoritair regime, dat duizenden burgers heeft laten doden door de veiligheidstroepen, velen na marteling, en waar tienduizenden anderen verdwenen. Syrië beperkt in ernstige mate de burgerlijke vrijheden, de vrijheid van meningsuiting en pers, de vrijheid van vergadering en vereniging, en de vrijheden van godsdienst en reizen. Geweld en discriminatie tegen vrouwen zijn alom tegenwoordig. Dit geldt ook voor de seksuele uitbuiting van vluchtelingen – met inbegrip van minderjarigen – en de discriminatie van minderheden." Homoseksuele activiteit is een strafbaar feit in Syrië.
· Libanon, waar moordpartijen en opsluitingen plaatsvinden en waar marteling veel voorkomt. Waar de overheid de vrijheid van meningsuiting en pers inperkt, net als de vrijheid van beweging. Waar minderheden worden gediscrimineerd en waar geweld tegen vrouwen en vrouwendiscriminatie in stand wordt gehouden, net als geweld tegen kinderen en kinderarbeid. Homoseksuele activiteit in Libanon is een strafbaar feit.
· Saoedi-Arabië, waar schendingen van de mensenrechten vastgelegd ligt in de wetgeving van het Koninkrijk, inclusief de systematische discriminatie van vrouwen en minderheden. Waar burgers worden onderworpen aan willekeurige arrestatie en opsluiting, het recht wordt ontzegd van eerlijke en openbare processen. Waar marteling en mishandeling plaats vinden, beperking van de vrijheid van meningsuiting, van vergadering, van vereniging, van reizen en zeer zware beperking van de vrijheid van godsdienst. Homoseksuele activiteiten in Saoedi-Arabië worden bestraft met zweepslagen of dood door steniging.
· Bahrein, waar internationale mensenrechtenorganisaties beweren dat de schendingen van de mensenrechten het niveau bereiken "misdaden tegen de menselijkheid" volgens het onder internationale recht, door "het systematische gebruik van marteling". En waar de staat schendt de rechten op vrijwaring van willekeurige arrestatie en opsluiting, plus de vrijheid van geweten, mening, meningsuiting, vergadering en godsdienst.
· Jemen, waar de onderdrukking veel schendingen van de mensenrechten door de regering omvat, zoals willekeurige moorden, politiek gemotiveerde verdwijningen, martelingen van burgers, willekeurige arrestaties en opsluiting, ontzeggen van reële berechting, beperkingen van de vrijheid van meningsuiting, de pers, vergadering en godsdienst, zware discriminatie van vrouwen, kinderarbeid en kinderhandel. Homoseksuele activiteit wordt in Jemen bestraft met zweepslagen of dood door steniging.
Enzovoort, bij nog vele andere landen.
En mocht de boycot beweging speciaal gemotiveerd worden door de onderdrukking van de Palestijnse Arabieren, dan kan men zich afvragen waarom ze niet protesteren tegen de regeringen van:
· Jordanië, waar de Palestijnen onderworpen zijn aan discriminatie, waar velen worden behandeld als buitenlanders die moeten betalen in vreemde valuta, waardoor het moeilijk is om te studeren aan Jordaanse universiteiten. Carrièremogelijkheden van de Palestijnen zijn beperkt tot de particuliere sector, hogere functies bij overheidsinstanties zijn niet mogelijk. Veel Jordaanse burgers van Palestijnse afkomst worden ontdaan van hun Jordaanse nationaliteit, en daarmee van tal van rechten.
· Gaza – dat onder het bestuur staat Hamas – waar politieke vrijheid, de godsdienstvrijheid en de vrijheid van vereniging ernstig zijn ingeperkt en waar vrouwen beperkte rechten hebben. Waar burgergebouwen gebruikt worden voor militaire activiteiten zodat bewoners ingezet worden als menselijke schilden waardoor ze bloot worden gesteld aan verwondingen en dood. Waar mensenrechten activisten worden aangevallen en waar homoseksualiteit een strafbaar feit is.
· Syrië, waar Palestijnse Arabieren het relatief goed hebben, maar waar de huizen in de vluchtelingenkampen van klei zijn of van ruwe betonnen blokken, de watervoorziening niet constant is, de meeste straten onverhard zijn, en de riolering – als die er al is – reparatie behoeft. Palestijnen mogen niet stemmen of gekozen worden. Bijna de helft van de Palestijnse gezinnen leeft op of onder de armoede grens. Het eigendomsrecht is beperkt en Palestijnen mogen geen landbouwgrond bezitten.
· Libanon, waar fundamentele mensenrechten worden ontzegd aan de Palestijnen, waar ze wettelijk zijn uitgesloten van betere beroepen zoals in de rechten, geneeskunde, farmacie en techniek. Waar ze wettelijk zijn uitgesloten van het bezit van onroerend goed. Waar Palestijnen zich niet kunnen laten registreren waardoor ze geen toegang hebben tot basisgezondheidszorg, tot onderwijs of tot andere burgerlijke, sociale en economische rechten. Het Libanese leger maakt de dienst uit in de Palestijnse vluchtelingenkampen, door een avondklok, door militaire controleposten bij de toegangen en door muren om hen te isoleren van hun omgeving. Palestijnse Arabieren zijn onderworpen aan willekeurige arrestaties, detenties en martelingen en ze hebben geen recht op wettelijke vertegenwoordiging.
Enzovoort, bij nog vele andere landen.
Wel beschouwd wordt het zo duidelijk dat de anti-Israëlische boycot beweging eigenlijk geen enkel probleem heeft met onderdrukking, ook niet met onderdrukking van Arabieren, en zelfs niet met de onderdrukking van Palestijnse Arabieren.
De boycot beweging heeft dus eigenlijk alleen een probleem met Israël, alleen een probleem met Joden. Zoals dr. Martin Luther King jr. nadrukkelijk verklaarde: "Als je praat over antizionisme, dan bedoel je antisemitisme."
Dat is de realiteit achter de boycot beweging. Hun doel is de delegitimatie van Israël en een poging om de zelfbeschikking van het Joodse volk te ondermijnen. Zoals boycot aanhanger Ahmend Moor het zei, "Het beëindigen van de bezetting betekent niets, als het niet ook het beëindigen van de Joodse staat in houdt."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten