Twee Palestijnse mannen zwaaien met de Palestijnse vlag. © EPA
'Meer kritiek op Palestijnse opstelling nodig'
−30/11/11, 15:26
Om vrede dichterbij te brengen moet ook het nodige veranderen aan Palestijnse kant. Men moet kritisch naar het eigen verleden gaan kijken. Er moet een klimaat ontstaan waarin kritiek op het Palestijnse leiderschap en begrip voor Israëls positie niet gelijk wordt gesteld met verraad. Dat betoogt Ratna Pelle, medewerkster Israel-Palestina.Info.
In de Volkskrant van afgelopen vrijdag hekelt Jaap Hamburger het regeringsbeleid om de banden met Israël te intensiveren. Israël zou eerst de bezetting moeten beëindigen en de mensenrechten respecteren, en nu niet worden beloond voor slecht gedrag.Inderdaad is de bezetting en de maatregelen die ze met zich brengt niet goed voor Israël. Veel Israëli's hebben op dit gevaar gewezen, vroeger en nu. Maar de oplossing van Hamburger is simplistisch: Israël internationaal isoleren en de druk zo opvoeren totdat het zich eenzijdig terugtrekt en de Palestijnen de hele Westoever en Oost-Jeruzalem geeft. Over eisen aan of tegenprestaties van de Palestijnen heb ik Hamburger nog nooit gehoord.
Palestijns geweld
Na de eenzijdige terugtrekking uit de Gazastrook heeft Hamas daar de macht gegrepen en een regen van raketten afgevuurd op Israël. Het is vaker voorgekomen dat Israëlische concessies juist tot Palestijns geweld leidden en tot meer eisen, en de vrede dus niet dichterbij brachten. Tijdens de bouwstop van negen maanden waren de Palestijnen nauwelijks tot onderhandelen te bewegen en schroefden zij hun eisenpakket verder op, zoals ze ook hadden gedaan na Baraks vredesvoorstellen in Camp David in 2000, en zelfs de voorstellen die een half jaar later in Taba werden gedaan waren niet goed genoeg. Er is dus meer nodig om tot vrede te komen dan alleen Israëlische concessies en inschikkelijkheid.
De EU, het Kwartet, de VS en zelfs Nederland dringen er bij Israël op aan te stoppen met bouwen over de Groene Lijn, en bekritiseren ieder bouwplan dat in het nieuws komt. Daarbij wordt geen onderscheid gemaakt tussen de grote blokken die volgens ieder vredesplan, zelfs het Geneefse Akkoord, bij Israël zullen blijven en verder weg gelegen nederzettingen die problematischer zijn.
Jodenhaat
Ook ieder Palestijns huis dat wordt gesloopt, zij het omdat er geen huur werd betaald of omdat er een park wordt aangelegd of omdat er geen vergunning was, wordt internationaal fel bekritiseerd en de Palestijnse versie van de zaak klakkeloos voor waar aangenomen. Ondertussen is er nauwelijks kritiek op Palestijns gedrag dat de vrede niet bepaald bevordert, zoals de verheerlijking van terroristen als helden en van geweld in het algemeen in Palestijnse (ook door de PA gefinancierde) media, op scholen en in moskeeën. Ook wordt heel Israël vaak als bezet Palestina voorgesteld, en Israëlische steden als Haifa en Jaffa als Palestijns. Scholen, kinderkampen en wedstrijden worden naar terroristen vernoemd. Er heerst een klimaat van Jodenhaat, van complotdenken waarin de Joden van de meest absurde zaken worden beschuldigd.
SS-divisie van moslims
Afgelopen maandag was het 70 jaar geleden dat de belangrijkste Palestijnse leider van voor Israëls stichting een ontmoeting had met Hitler. Op 28 november 1941 beloofde Hitler moefti Haj Amin Al Husseini dat hij ook de Joden in de Arabische wereld zou uitroeien. De moefti had contact met hem gezocht en was naar Duitsland gekomen om de nazi's te helpen. Zo zette hij in Joegoslavië een SS-divisie van moslims op, en hij zorgde ervoor dat nazi propaganda via de Arabische radio werd uitgezonden en zo in het Midden-Oosten werd verspreid. Zo worden de 'Protocollen van de Wijzen van Zion' door zowel de nazi's als in de Arabische wereld vaak aangehaald als 'bewijs' van het Joodse streven naar wereldoverheersing. Hamas verwijst er bijvoorbeeld naar in haar handvest. De moefti geldt nog steeds als held onder de Palestijnen en werd vorig jaar nog door Machmoud Abbas in een speech geprezen.
Verraad
Om vrede dichterbij te brengen moet er dus ook het nodige veranderen aan Palestijnse kant. Men moet, zoals in Israël al lang gebeurt, kritisch naar het eigen verleden gaan kijken. Er moet een klimaat ontstaan waarin kritiek op het Palestijnse leiderschap en begrip voor Israëls positie niet gelijk wordt gesteld met verraad. Want terwijl je in Israël, ondanks enkele bedenkelijke maatregelen, nog steeds vrij je mening kunt uiten, kunt demonstreren en je kunt organiseren, lopen kritische Palestijnen continu gevaar. Onafhankelijke media en mensenrechtenorganisaties hebben het moeilijk.
Hamburger stelt onterecht dat Israël de delegitimatiecampagne aan zichzelf te danken heeft. Deze campagne staat los van welke regering er in Israël zit, en of men meer of minder toegeeflijk is tegenover de Palestijnen. De campagne stoelt op het overwicht van de islamitische landen en anti-Westerse regimes in de Verenigde Naties, en krijgt mede door de steun van antizionisten met een vaak radicaal-linkse visie steeds meer voet aan de grond in Europa.
Juist de harde en eenzijdige kritiek op Israël en het dreigen met sancties heeft in Israël tot een verharding geleid, tot een houding dat men het dan maar zonder Europa (en de VN, en Rusland) moet doen.
De maatregelen tegen mensenrechtenorganisaties die Hamburger hekelt zijn een direct gevolg van deze delegitimatiecampagne die zijzelf ook voeden. Sommige organisaties leven grotendeels van Europese steun en richten zich in hun kritiek op het Israëlische beleid ook steeds meer op een vooral Europees publiek. Ze geven daarbij consequent maar één kant van het verhaal, de kant die Hamburger ons ook altijd opdist. Ze worden desondanks door veel Westerse journalisten en politici als onpartijdig gezien en ze figureren prominent in de media.
In Israël zelf hebben deze organisaties vanwege hun vaak radicale opvattingen weinig steun onder de bevolking. Hoewel veel Israëli's vinden dat men niet over een ander volk kan blijven heersen en ook het kolonistengeweld op weinig sympathie kan rekenen, is de vredesbeweging in Israël sterk geslonken sinds de tweede intifada. Men heeft immers gezien dat meer concessies doen niet werkte. En hoe meer de rest van de wereld zich afkeert van Israël, hoe meer dat de rechtse nationalisten in Israël in de kaart speelt. Daarom is het goed dat dit kabinet inzet op een goede relatie met Israël, waarbij men overigens zeker ook af en toe kritiek laat horen. Juist naar de Palestijnen toe zou wat meer kritiek mogen klinken.
Ratna Pelle is medewerkster Israel-Palestina.Info
Geen opmerkingen:
Een reactie posten