IMO Blog, 2011
De organisatie Avaaz kwam vorige week weer met een anti-Israel actie, gebaseerd op een totaal verkeerd beeld van het conflict. In navolging van zwarte protesten in de VS begin jaren '60 en Apartheid Zuid-Afrika tegen gesegregeerde bussen had men zogenaamde Freedom Riders op bussen in de Westbank ingezet. De aanklacht: Palestijnen mogen niet zomaar met Israelische bussen van de Westbank naar Jeruzalem rijden, en moeten, heel vernederend, bij het checkpoint voor de stad uitstappen. Daar mogen ze dan alleen door wanneer ze een vergunning hebben.
Sinds de tweede intifada kunnen Palestijnen niet meer vrij van de Westbank naar Israel en Jeruzalem reizen zoals daarvoor. Vanwege de vele zelfmoordaanslagen in Israel heeft Israel strenge regels ingesteld, waardoor vele duizenden Palestijnen niet meer in Israel kunnen werken. Ook het reizen binnen de Westbank was lastig door de vele wegversperringen en checkpoints, maar dat is flink versoepeld sinds het einde van de tweede intifada. Net als de afscheidingsbarrière is het doel van een en ander geen raciale segregatie, maar het voorkomen van aanslagen. Wrede, bloedige aanslagen die in totaal aan meer dan duizend Israeli's het leven hebben gekost en de samenleving voor een groot deel ontwrichtten. Overigens kunnen Israelische Arabieren en anderen met een vergunning wel gewoon met deze bussen mee tot in Jeruzalem, waaruit al blijkt dat de apartheidsbeschuldiging onzin is.
Avaaz schrijft echter:
Right now, history could be made in Palestine. A small number of brave Palestinians will risk attack and arrest to commit a forbidden act -- they will board a public bus.
Lacking their own state, Palestinians are forbidden to use buses and roads reserved for non-Arabs -- part of a host of race-based rules that US President Jimmy Carter has called "apartheid". 50 years ago, African-Americans in the US challenged these rules by simply and non-violently refusing to follow them. In a few hours, Palestinians will take the same approach, and their actions will be live webcasted by Avaaz teams at the link below.
As diplomats stall in the fight for a Palestinian state, the Palestinian people are taking the fight into their own hands, one public service at a time. And they're doing it with the simple, elegant and unstoppable moral force of non-violence in the tradition of Gandhi and Martin Luther King. The Palestinian spring begins right now - watch it LIVE, register support on the right, and give these brave activists the global solidarity and attention they urgently need to win
Wie wil er nou niet aan de goede kant van de geschiedenis staan? De vergelijking met Zuid-Afrika en Apartheid is een krachtig propaganda middel. Iedereen is immers tegen apartheid, iedereen bewondert Nelson Mandela en velen schamen zich er een beetje voor dat Nederland zolang met Zuid-Afrika handel is blijven drijven.
De vergelijking gaat echter totaal niet op. In Israel doen Arabieren op alle gebieden mee, ze stemmen en zitten in het parlement en in het Hooggerechtshof, werken bij media, in ziekenhuizen, studeren, zijn professor en zitten op dezelfde stranden en bussen als Joodse Israeli's. Op de Westbank is er meer scheiding tussen de groepen, maar dat was vooral een reactie op de beide intifada's; daarvoor konden Palestijnen vrij reizen binnen de Westoever en ook in Israel, en konden Joodse Israeli's vrijelijk naar Palestijnse steden reizen, wat men ook veel deed. Richard Goldstone, geen rechtse neocon en iemand die weet wat apartheid inhoudt, heeft de apartheidsvergelijking onlangs gehekeld in een artikel in de New York Times:Those seeking to promote the myth of Israeli apartheid often point to clashes between heavily armed Israeli soldiers and stone-throwing Palestinians in the West Bank, or the building of what they call an "apartheid wall" and disparate treatment on West Bank roads. While such images may appear to invite a superficial comparison, it is disingenuous to use them to distort the reality. The security barrier was built to stop unrelenting terrorist attacks; while it has inflicted great hardship in places, the Israeli Supreme Court has ordered the state in many cases to reroute it to minimize unreasonable hardship. Road restrictions get more intrusive after violent attacks and are ameliorated when the threat is reduced.
Jewish-Arab relations in Israel and the West Bank cannot be simplified to a narrative of Jewish discrimination. There is hostility and suspicion on both sides. Israel, unique among democracies, has been in a state of war with many of its neighbors who refuse to accept its existence. Even some Israeli Arabs, because they are citizens of Israel, have at times come under suspicion from other Arabs as a result of that longstanding enmity.
The mutual recognition and protection of the human dignity of all people is indispensable to bringing an end to hatred and anger. The charge that Israel is an apartheid state is a false and malicious one that precludes, rather than promotes, peace and harmony.
De Apartheidsvergelijking ontkent het Joodse recht op zelfbeschikking, door Israel gelijk te stellen met de blanken in Zuid-Afrika, met kolonisten die heersen over de inheemse bevolking. Voor de Joden is Israel, en zeker ook de Westoever, echter geen vreemd gebied dat ze als buitenstaanders even komen inpikken. Ze zijn er thuis en hebben er hun wortels, net zozeer als de Arabische inwoners. In onder andere Jeruzalem en Hebron hebben eeuwenlang Joden gewoond, totdat de Arabieren ze in 1929 en 1948 verdreven. Juist omdat beide volken met het land verbonden zijn en ook geen ander land hebben om naartoe te gaan moet er een territoriaal compromis komen, wat voor beide kanten pijnlijk is. Door het als een koloniaal conflict voor te stellen wordt de Joden op voorhand dit recht ontzegd.
Avaaz stelt het voor als een strijd om Palestijnse vrijheid en zelfbeschikking op de Westoever, want daar is bijna niemand tegen. Maar de Palestijnse strijd beperkt zich daar niet toe. Zoals bekend willen de Palestijnen Jeruzalem als hoofdstad, inclusief (of beter: juist) de oude stad met de Tempelberg en de moskeeën daar. Maar de Palestijnen willen daarnaast ook het zogenaamde 'recht op terugkeer' van miljoenen nakomelingen van de vluchtelingen, en Palestijnse media spreken stelselmatig van Israel als bezet Palestina en Israelische steden als Haifa, Akko en Nazareth als bezette Palestijnse steden. De 'gematigde' PA van president Abbas weigert Israel als Joodse staat te erkennen en zegt zelfs dat er geen sprake kan zijn van twee staten voor twee volken. Ook ontkent men de Joodse geschiedenis, zoals het bestaan van de Tempel in Jeruzalem en de lange Joodse geschiedenis van die stad.
Als de Palestijnen, zoals vaak wordt aangenomen, de twee statenoplossing allang hebben erkend, waarom spreekt men zich daar dan niet duidelijker voor uit? Waarom erkent men dan niet dat de vluchtelingen en hun nakomelingen in het toekomstige Palestina hun nieuwe thuis zullen hebben, en dat de Joden - net als zij - ook een band en geschiedenis hebben met/in het land? De krampachtige ontkenning van alles wat Joods is (ik heb daar vele voorbeelden van gezien) komt voort uit de wens het hele land te bezitten. En die wens staat een einde aan de bezetting juist zo in de weg. Pas wanneer duidelijk is dat Israel zelf niet meer ter discussie staat en een compromis voor de Palestijnen ook het einde van het conflict betekent, kan Israel het risico nemen om land over te dragen. In een sfeer van vertrouwen kan dan ook een oplossing worden gevonden voor de nederzettingen: een paar grote blokken bij Israel, de kleinere ontruimd of onder PA bestuur.
Dat er geen sprake is van apartheid blijkt ook uit het feit dat er ook voor Joden allerlei restricties zijn. Joden mogen niet in door de PA gecontroleerd gebied komen (waaronder het grootste deel van Hebron, en ook sommige heilige plaatsen zijn maar zeer beperkt toegankelijk voor hen), om veiligheidsredenen. Dat betekent dat men soms flink om moet rijden. Uit Ynet:Up until 10 years ago, Jewish motorists could drive from the community of Dolev to Jerusalem in half an hour. Today, they are forced to drive for an hour and a half, because the High Court of Justice endorsed the IDF's recommendation to close off a shortcut that passes through the Palestinian village of Ein Arik. Arab motorists are allowed to drive through the village, but Jews are not.
...Yet beyond the roads, the major harm to Jewish freedom of movement beyond the Green Line is only a tiny part of the overall harm to their basic rights. In fact, the Jews in Judea and Samaria are the only population group in the area still wholly subordinated to a military administration.
Since Oslo, most Palestinians enjoy civilian self-rule, yet 300,000 settlers cannot build a balcony without getting an IDF permit. Only recently, a military court ruled that Basic Law: Human Dignity and Freedom does not apply to a Yitzhar resident who was slapped with a restraining order from his home. The same is true for the law on freedom of occupation.
Ik ben het niet eens met de teneur van dit artikel, dat het doet voorkomen of de Joden in de nederzettingen zielepieten zijn, en het is natuurlijk waar dat de kolonisten ondanks het militaire bestuur bijvoorbeeld niet bij de checkpoints hoeven wachten. Het is echter verfrissend eens te lezen dat er ook voor hen allerlei beperkingen zijn, en zij niet boven de wet staan zoals zo vaak wordt beweerd.
Het soort acties als Avaaz voert zijn zeer schadelijk, niet alleen voor Israels reputatie maar ook voor de kansen op vrede. De Israelische positie verhardt door al dat soort acties, de Palestijnse eveneens, en de enige mogelijke oplossing, die van twee staten voor twee volken, wordt tegengewerkt. Men kan beter een petitie starten die beide partijen oproept om te onderhandelen zonder voorwaarden vooraf, op basis van het idee van twee staten voor twee volken.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten