Een goed artikel dat de verschillende scenario's en achtergronden rond de discussie over een mogelijke Israelische aanval op Iran opsomt. Mijn eerste indruk was dat wanneer er zo veel en openlijk over wordt gesproken, de kans dat er ook daadwerkelijk wordt aangevallen juist klein is, want zoiets doe je in het dieptste geheim. Wellicht dat zo'n discussie ook wel bedoeld is om af te leiden van heel andere plannen?
Missing Peace bespreekt de drie mogelijke scenario's
1. De mediapublicaties zijn onderdeel van een door de Israëlische regering opgezette campagne om de internationale aandacht terug te krijgen op het Iraanse kernwapenprogramma.
2. De mediapublicaties hebben als doel een al genomen Israëlisch besluit over een aanval te saboteren
3. De berichten zijn waar en duiden op nieuwe ontwikkelingen in de internationale houding ten opzichte van de zogenaamde militaire optie.
· Gepubliceerd: Zondag, 6 November, 2011 - 6:49 PM
Aanval op Iran – Fictie of werkelijkheid?
http://missingpeace.eu/nl/2011/11/aanval-op-iran-%E2%80%93-fictie-of-werkelijkheid/
By Missing Peace
Analyse
Zal er binnenkort een militaire operatie komen tegen Iran?
Deze vraag was opnieuw het onderwerp van veel speculatie en debat in zowel Israel als in de internationale media de laatste week.
Het begon allemaal met een artikel in de Israëlische krant Yediot Acharonot eind oktober. Nahum Barnea is één van de meest gerespecteerde en best geïnformeerde Israëlische journalisten.
Hij schreef in Yediot Acharonot dat premier Netanyahoe en minister van defensie Ehoed Barak hadden besloten om, ondanks tegenstand in het militaire en inlichtingen apparaat, voor de winter een militaire operatie tegen de Iraanse nucleaire installaties uit te voeren.
Volgens Barnea waren beiden er in geslaagd om sommige andere leden van het kernkabinet te overtuigen dat een aanval noodzakelijk was.
Daarna ontstond er een verwoed debat in de Israëlische media over de mogelijkheid dat Israel inderdaad op het punt stond Iran aan te vallen.
Op woensdag 2 november mengden verschillende ministers uit het kabinet Netanyahoe zich in het debat en hekelden het onverantwoordelijk gedrag van de media.
The Guardian
Dezelfde dag publiceerde de Engelse krant The Guardian een artikel waarin werd gemeld dat ook de strijdkrachten van Groot-Brittannië zich aan het voorbereiden waren op de deelname aan een eventuele, door de VS geleide, campagne tegen het kernwapenprogramma van Iran. Dat was zeer opmerkelijk omdat The Guardian altijd heeft ontkend dat Iran bezig was met het ontwikkelen van kernwapens.
Daarop verschenen er berichten dat de Israëlische luchtmacht nabij Sardinië een grote oefening hadden gehouden waaraan ook Italiaanse en Nederlandse NATO gevechtsvliegtuigen hadden deelgenomen.
De lancering van een ballistische raket (waarschijnlijk een Jericho 3) vanaf de basis Palmachim in Israël op donderdag, werd ook onmiddellijk in verband gebracht met een op handen zijnde Israëlische aanval.
Op de conferentie van de G-20 landen kondigde de Amerikaanse president Obama 'ongekende' druk aan op Iran. Ook dat werd in sommige media uitgelegd als een aanwijzing voor eventueel militair ingrijpen.
Andere journalisten en analisten wezen echter op de – meer waarschijnlijke – mogelijkheid van nieuwe sancties.
IAEA rapport
Wat vast staat, is dat de publicatie van een nieuw IAEA rapport de aankomende week iets te maken heeft met de vloed van geruchten en mediapublicaties.
In dat nieuwe IAEA rapport zal nieuw bewijs worden aangedragen dat duidt op de ontwikkeling van een Iraans kernwapen. Zo zal de IAEA onthullen dat Iran via computerontwerpen aan een atoomwapen werkte en in Parchin een testcentrum heeft voor de ontwikkeling van ontstekingmechanismes voor kernwapens.
Analyses
Analisten en specialisten zijn het duidelijk oneens over de betekenis van de gebeurtenissen van de afgelopen week.
Ruwweg zijn er drie heersende opinies.
4. De mediapublicaties zijn onderdeel van een door de Israëlische regering opgezette campagne om de internationale aandacht terug te krijgen op het Iraanse kernwapenprogramma.
5. De mediapublicaties hebben als doel een al genomen Israëlisch besluit over een aanval te saboteren
6. De berichten zijn waar en duiden op nieuwe ontwikkelingen in de internationale houding ten opzichte van de zogenaamde militaire optie.
Geregisseerde campagne
De eerste stelling wordt onderschreven door verschillende experts op het gebied van het Midden-Oosten en inlichtingendiensten.
Zo schreef Jenifer E. Dyer, een voormalig lid van de Amerikaanse marine inlichtingendienst en tegenwoordig columnist bij verschillende nieuwssites, ons het volgende:
'The most likely conclusion, in my view, is that a theme is being planted to persuade other members of the UN Security Council — Russia, China — and nations like Germany and India that they should back tougher sanctions on Iran. (And that they should observe the sanctions themselves.) The US already knows what the new IAEA report will say, and has been pushing for tougher sanctions for some time now anyway. All the rumors flying about plans for a military strike seem to be designed to herd the major nations toward tougher sanctions, as the best alternative to military action'.
Zij voegde er aan toe dat ze wel denkt dat er een kans is op een militaire operatie tegen Iran maar dat de media daar niet van op de hoogte zullen zijn als het zover is.
Op het eerste gezicht lijkt dit scenario plausibel, de publicatie van de artikelen daags voor de bijeenkomst van de G-20 in Cannes, lijkt de stelling te ondersteunen. Het sanctieregime heeft overduidelijk gefaald om het Iraanse nucleaire programma te stoppen. Overigens iets dat wij in een artikel over Iran in 2009 al voorspelden.
De aandacht voor- en de verontwaardiging over de Europese gespletenheid ten opzichte het sanctieregime tegen Iran, zijn in Israël groot.
Duitsland krijgt daarbij de grootste aandacht. Gebleken is dat de Duitse handel met Iran nog altijd in omvang toeneemt en Iraanse regeringsfunctionarissen nog steeds welkome gasten zijn in Berlijn.
Er zijn echter een paar zaken die vraagtekens zetten bij de waarschijnlijkheid van dit scenario. Ten eerste is er het feit dat het artikel van Nahum Barnea duidelijk voor binnenlands gehoor bedoeld leek. Het verscheen namelijk in de printversie van de Hebreeuwse krant Yediot Acharonot. Het artikel staat nog altijd niet online.
Ten tweede is er publicatie in The Guardian, een krant die als fel anti Israël bekend staat en het bestaan van een Iraans kernwapenprogramma altijd heeft geridiculiseerd. Het lijkt zeer onwaarschijnlijk dat The Guardian zou meewerken aan een Israëlische publiciteitscampagne die bedoeld is om zwaardere sancties tegen Iran te krijgen.
Sabotage?
De tweede stelling heeft vooral in Israël veel aanhangers.
De links georiënteerde media waren degenen die het verhaal de wereld in hielpen en daarna levend hebben gehouden, zeggen de aanhangers van dit scenario.
In de Israëlische media werd de afgelopen week voortdurend gewezen op de mogelijkheid dat het voormalig hoofd van de Mossad Meïr Dagan en het voormalig hoofd van de algemene veiligheidsdienst Shabak, degenen waren die verantwoordelijk zijn voor het lekken van informatie naar de media. Beiden hebben in recente uitspraken laten blijken tegen een militaire aanval te zijn op Iran.
Deze theorie lijkt echter onhoudbaar omdat Diskin en Dagan niet op de hoogte kunnen zijn van de recente beraadslaging in het Israëlische veiligheidskabinet.
Vast staat wel dat iemand op een hoge positie in de regering of één van de veiligheidsdiensten Barnea getipt moet hebben over de discussies die klaarblijkelijk recentelijk hebben plaatsgevonden in het Israëlische veiligheidsapparaat.
Iets dergelijks is ook gebeurd in de aanloop naar de aanval op de Irakese kernreactor in Osirak in 1981.
De aanval werd zelfs uitgesteld nadat een tegenstander (Ezer Weizman ?) van de aanval in het Israëlische kabinet informatie had laten lekken naar de pers.
Aanval aanstaande
De derde stelling gaat uit van de betrouwbaarheid van het originele bericht van Barnea en het Guardian artikel: kort geleden werd een besluit genomen over militaire aanval op Iran.
De recente militaire activiteit zoals de oefening bij Sardinië lijken echter door de media ten onrechte te zijn opgevoerd als onderbouwing van deze thesis.
Zowel de lancering van de verbeterde versie van de Jericho 3 en de IAF oefening waren namelijk al maanden geleden gepland.
De vraag dient zich echter aan waarom Barak en Netanyahoe juist nu voor de winter een militaire actie zouden willen uitvoeren.
Vast staat dat de IDF en IAF in staat zijn om een dergelijke aanval uit te voeren maar dat het Iraanse kernwapenprogramma hooguit jaren vertraging kan oplopen door een dergelijke aanval.
De fall-out van een militaire aanval zal echter dramatische proporties hebben voor Israel, zowel in het land zelf – zoals ook blijkt uit een recent rapport over Hizbollah als in de internationale politieke arena, waar het land al enorm onder druk staat.
Er zijn echter recente ontwikkelingen die zouden kunnen verklaren waarom men nu tot een aanval zou willen besluiten.
· Zo is er het al genoemde IAEA rapport waaruit zal blijken dat de Israëlische inlichtingen over Iran correct waren, en er inderdaad sprake is van nucleaire dreiging van ongekende omvang in het Midden-Oosten. De Israëlische president Shimon Peres zei bovendien afgelopen vrijdagdat Iran binnen 6 maanden een kernwapen zou kunnen produceren.
· Het sanctieregime is tot nu toe niet in staat gebleken om enige indruk te maken op Iran. Het falen van het sanctieregime kwam eerder aan het licht door berichten over de wijze waarop Iran via stromanconstructies financiële- en andere transacties uitvoert. Een van die constructies is het veranderen van namen van schepen en de vlag waaronder ze varen. Dergelijk bedrog werd ook in de onderhandelingen met het Westen toegepast om de voortgang van het nucleaire programma te geranderen. Dat werd op 24oktober jl. ook bevestigd tijdens een interview met Hassan Rowhani in de Iraanse krant Etemaad. Rowhani was van 2003 tot 2005 de Iraanse hoofdonderhandelaar tijdens gesprekken met het Westen over het atoomprogramma in Iran. In dat interview gaf hij onomwonden toe dat Iran diplomatie en onderhandelingen gebruikt om tijd te winnen en om in het Westen Europa en de VS tegen elkaar uit te spelen.
· De huidige crisis in het Midden-Oosten zal waarschijnlijk de Islamisten in veel landen aan de macht brengen, en de al bestaande anti-Israëlische coalitie van Islamisten die wordt aangevoerd door Iran, versterken. Op dit moment heerst in landen zoals Egypte en Syrië chaos en hebben de Islamisten nog geen controle over het leger. In die situatie lijkt een aanval op Iran voor Israël minder risico's in te houden dan na stabilisatie en de machtsovername door Islamisten.
· Westerse regimes, en in het bijzonder de regering Obama, zijn door recente ontwikkelingen in het Midden-Oosten en rond Iran gedwongen hun politiek bij te stellen. De ontdekking van een Iraans terroristisch plot in de VS, om de ambassades van Israël en Saoedi-Arabië aan te vallen, hebben tot gevolg gehad dat de roep om harder optreden tegen Iran is toegenomen. Als gevolg daarvan zou de aanvankelijke afwijzing van Israëlische actie tegen Iran door sleutellanden zoals de VS en Groot Brittannië zijn omgeslagen in (gedoog?)steun. De lead from behind' doctrine van de regering Obama zou in dit geval ook op een Israëlische aanval op Iran worden toegepast. Het verklaart ook beter waarom de Britten voorbereidingen zouden treffen op een confrontatie met Iran.
· Het aanstaande vertrek van het Amerikaanse leger uit Irak zal zeer waarschijnlijk ook gevolgen hebben voor de Irakese politiek tegenover Israël. De mogelijkheid van een defensie pact tussen Irak en Iran lijkt waarschijnlijk door de Iraanse banden met de Sjiïetische meerderheid in Irak die wordt aangevoerd door de Sadr's brigades en Kataib Hizballah. Dit alles zal ook gevolgen hebben voor het operationele aspect van een Israëlische aanval op Iran. Een dergelijke luchtaanval zal na de breuk in de Turks Israëlische relaties vrijwel zeker via het luchtruim van Saoedi-Arabië en Irak moeten worden uitgevoerd.
· Daarnaast bestaat het gevaar dat wanneer Irak onder de invloedsfeer komt van Iran en Assad erin slaagt om zijn regime in Syrië te bestendigen, dat het noordfront in Israël aanzienlijk zal destabiliseren. De as die vanuit Teheran tot Bint Jebeil in zuid Libanon loopt, zal dan ononderbroken zijn. De recente ontwikkelingen in Irak duiden al op toenemende Iraanse invloed en destabilisatie.
NRC analyse
In de Nederlandse krant NRC stond vorige week ook een analyse over de berichten betreffende een Israëlische aanval op Iran.
In dat artikel stond, onder andere, dat Barak en Netanyahoe een meerderheid in 'de Knesset' proberen te vinden voor het uitvoeren van een actie tegen Iran.
Het gaf aan hoe slecht de Israël correspondent van NRC geïnformeerd is over de besluitvorming aangaande Israëlische militaire operaties.
Over dergelijke grote acties wordt namelijk altijd door het veiligheidskabinet beslist en niet door de Knesset.
De Midden-Oosten correspondent van NRC die door de krant ' MO deskundige' werd genoemd zei verder het volgende over een eventuele Israëlische actie:
'Ten eerste weet je niet of je met een aanval op Iran hun nucleaire programma kan stopzetten. Als ze al weten waar de nucleaire installaties zich bevinden. Daarnaast bestaat het risico dat de bouw van de installaties hierdoor alleen maar wordt versneld. Iran zal immers zeggen dat het zich moet kunnen verdedigen tegen dit soort agressie.Bovendien is er al veel onrust in de regio. Zo'n militaire aanval kan een geweldsexplosie veroorzaken en tot een bredere oorlog gaan leiden."
Ook de VS zitten niet te wachten op gewapende actie. Roelants:
"De Verenigde Staten zien zo'n aanval ook helemaal niet zitten, maar Israël denkt dat wanneer ze Iran aanvallen, de Amerikanen de scherven dan wel helpen opruimen."
De analyse van deze correspondent is kenmerkend voor de oppervlakkigheid en vooringenomenheid waarmee er in het algemeen over Israël en de complexiteit van het Midden-Oosten wordt geschreven.
Een Israëlisch aanvalsplan is namelijk altijd uitgegaan van het achteruitzetten van het Iraanse nucleaire programma en niet van het stopzetten ervan.
Israël is verder in staat gebleken om de exacte locatie te traceren van nucleaire installaties die aan niemand bekend waren. Het beste voorbeeld daarvan is de aanval op de Syrische reactor in Al-Kibar.
Maar ook in Iran zelf wist de Mossad acties uit te voeren die lieten zien dat men exacte informatie heeft over het Iraanse nucleaire programma.
Op 12 januari 2010 bijvoorbeeld, liquideerde de Mossad in Teheran Masoud Ali Mohamaddi, een Iraanse professor in de kernfysica, die betrokken was bij het nucleaire programma van Iran en nauwe banden had met de Iraanse Revolutionaire Garde. Dit bleek ook uit zijn begrafenis waar de helft van alle aanwezigen uit leden van de Revolutionaire Garde bestond.
De geschiedenis van het Iraanse nucleaire programma heeft uitgewezen dat alle sabotage acties, die vooral door Israel werden ondernomen, voor enorme vertraging hebben gezorgd. Het is dan ook een raadsel hoe de NRC deskundige tot de conclusie kan komen, dat een militaire aanval de bouw van installaties zal versnellen.
De stelling dat een aanval tot een geweldsexplosie in de hele regio kan leiden is al evenmin gebaseerd op de realiteit in het Midden-Oosten. De Wikileaks documenten hebben juist uitgewezen dat de meeste Arabieren in de regio actie tegen Iran zouden toejuichen. Dit omdat de Arabische landen zich ook bedreigd voelen door de Iraanse aspiraties en in het bijzonder door het vooruitzicht van een Iraans atoomwapen.
Uiteindelijk bleek welke sentimenten achter Roelants 'analyse' zaten: 'Israël laat de Amerikanen de scherven van haar eigen acties opruimen' zei ze.
Uit zeer recente ontwikkelingen blijkt dat de VS en Israel nauw samenwerken op militair gebied in het Midden-Oosten.
Verder hoeft Roelants slechts de geschiedenis te bestuderen om te weten dat Israël altijd zelf 'de scherven' moest opruimen wanneer er dergelijke operaties uitgevoerd moesten worden.
De aanval op Osirak is daar een uitstekend voorbeeld van. Het regende internationale veroordelingen- waaronder een Amerikaanse – en slechts na jaren kwam het besef dat de wereld door de Israëlische actie was behoedt voor een ongekende ramp.
Conclusies?
Uit de gebeurtenissen van de laatste week kan in ieder geval de conclusie getrokken worden dat er klaarblijkelijk iets veranderd is in de benadering van het Iraanse probleem.
Maar ze lieten ook zien dat de media de meest voorbarige en merkwaardige conclusies trekken terwijl men duidelijk niet over voldoende informatie beschikt.
De enige conclusie die daarom voorlopig juist lijkt, is die van Dyer: wanneer er ooit een aanval komt op Iran zullen de media er meer over in het duister tasten dan vorige week al het geval was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten