Premier Netanjahoe benadrukte gisteren dat Israël en Egypte er belang bij hebben de vrede te handhaven. De premier zei tevens alles in het werk te stellen om verder verslechteren van de relatie met Turkije te voorkomen. Maar in de praktijk kiest Netanjahoe tot nu toe voor de harde lijn: geen verontschuldigingen voor Turkije; en doorgaan met bouwen in Oost-Jeruzalem, waarmee hij niet alleen hervatten van de vredesonderhandelingen torpedeert, maar ook Obama schoffeert die bij Israël aandringt op het staken van alle bouwwerkzaamheden.
De bekende riedel in zowat iedere krantenanalyse over Israel: Netanjahoe is een hardliner die zelfs zijn vrienden steeds tegen de haren instrijkt en daarvoor de prijs betaalt. Netanjahoe heeft echter gezegd de Turkse doden te betreuren. Turkije had op haar beurt kunnen zeggen het incident, waarbij het een schip vol gewapende activisten (waarvan sommigen hadden verklaard als martelaar te willen sterven) een legale blokkade door een bevriende natie ging doorbreken, eveneens te betreuren. Waarom moeten excuses van een kant komen? Israel vindt dat het het recht had de schepen tegen te houden en de soldaten die het schip enterden werden aangevallen en vreesden voor hun leven. Israel had een en ander beter kunnen voorbereiden, maar Turkije treft minstens evenveel blaam.
Wat betreft bouwen in Jeruzalem: Israel hield een bouwstop van zeven maanden buiten Jeruzalem, en dat was al een flinke concessie voor een regering waarin de kolonisten stevig vertegenwoordigd zijn. Hoe rechtvaardig was de eis de bouwstop met Oost Jeruzalem uit te breiden? Als daar Palestijnse concessies tegenover hadden gestaan zoals erkenning van Israel als Joodse staat, opgeven van het mythische 'recht op terugkeer' van alle vier miljoen of meer nakomelingen van de vluchtelingen, of het stoppen van het verheerlijken van geweld en 'martelaren' op door de PA gecontroleerde media, dan was het een ander verhaal geweest. Waarom moeten concessies altijd van een kant komen? Waarom hekelt Inez Polak niet de halstarrige houding van de Palestijnen? Die zijn boos uit de onderhandelingen weggelopen, niet Israel. En waarom schoffeert Netanjahoe de VS door niet alle eisen in te willigen? De VS doet ook een hele hoop waar Israel niet blij mee is. Bondgenoten zijn het weleens oneens. Bovendien heeft Israel een aantal zaken wel ingewilligd, zoals de bouwstop en het uitstellen van enkele bouwplannen in Jeruzalem. Israel heeft tientallen checkpoints verwijderd en honderden roadblocks, en de reisbepalingen voor Arabieren in Israel versoepeld.
Israel is ook heel vaak vriendelijk gebleven als in Egyptische staatesmedia de Holocaust wordt ontkend, en de meest bizarre complottheorieën worden verkondigd. Of als Egypte de bepalingen van het vredesverdrag aan zijn laars lapte en artiesten en anderen die kontakt hadden gehad met een Israeli daarvoor diep door het stof moesten. Of omdat het in feite niet mogelijk is voor een Egyptenaar om naar Israel te vliegen, ondanks de expliciete afspraken daarover in het vredesverdrag. Dus in feite is de regering Netanjahoe behoorlijk pragmatisch, en dat kun je van Erdogan of Egypte niet zeggen.
Maar afgezien van bovenstaande clichés is dit een aardige analyse....
RP
----------
Israël getroffen door 'Arabische winter'
Inez Polak − 12/09/11, 09:59
'Een aanslag op de vrede', 'Drama in Egypte', 'Zes Israëliërs tegen duizenden'. Het zijn enkele van de koppen waarmee de Israëlische kranten gisteren de bestorming van de Israëlische ambassade in Caïro karakteriseerden.
Vrijdagnacht bezette daar een woedende menigte de ambassade. De muur die de Egyptenaren er zojuist als extra bescherming hadden opgetrokken, werkte eerder als rode lap. Na uren van confrontatie tussen de betogers en een onmachtige oproerpolitie, wist een speciaal commando op het nippertje de zes Israëlische bewakers te ontzetten.
Intussen werd in het holst van de nacht het ambassadepersoneel vanuit huis in Caïro verzameld en naar Israël overgevlogen. In Egypte bleef één diplomaat achter, het symbolische restant van 32 jaar koude vrede tussen beide landen.
De vlucht van de Israëlische ambassadeur komt amper een week nadat Turkije, Israëls andere voormalige bondgenoot in de regio, de Israëlische ambassadeur de deur wees. En dat alles aan de vooravond van wat in Israël de 'Palestijnse tsunami' heet: de Palestijnse diplomatieke inspanningen om een meerderheid in de VN te verwerven voor erkenning van de Palestijnse staat.
Vrijdagnacht bleek duidelijk dat de nieuwe Egyptische leiding niet geneigd was zich op te werpen als 'beschermer' van Israël. De Israëlische leiders waren afgedaald naar de commandokamer van buitenlandse zaken van waaruit zij via de bewakingscamera's van de ambassade de gebeurtenissen in Caïro live volgden. Telefoontjes van premier Netanjahoe naar het hoofd van de Egyptische militaire raad bleven onbeantwoord. Uiteindelijk was het de Amerikaanse president Obama die met de Egyptenaren belde om de Israëlische bewakers te redden. Terwijl het Midden-Oosten in beroering is, is Israël nu dus zijn twee belangrijkste regionale partners kwijt: het Egypte van Moebarak en het Turkije van de generaals.
De Turkse premier Erdogan eist nog altijd excuses van Israël voor de dood van negen Turkse activisten bij het enteren van de vloot die de Israelische blokkade van Gaza wilde doorbreken, mei vorig jaar. Hij speelt de sterke man in de regio en dient zich daarbij aan als kampioen van de Palestijnse zaak, mogelijk in de hoop zo een akkoord te kunnen afdwingen. Niet toevallig bezoekt hij vandaag in het kader van zijn Arabische lente-tour Egypte. Israël volgt het met argusogen en vreest voor een 'anti-Israël alliantie' tussen zijn voormalige beste vrienden.
Premier Netanjahoe benadrukte gisteren dat Israël en Egypte er belang bij hebben de vrede te handhaven. De premier zei tevens alles in het werk te stellen om verder verslechteren van de relatie met Turkije te voorkomen. Maar in de praktijk kiest Netanjahoe tot nu toe voor de harde lijn: geen verontschuldigingen voor Turkije; en doorgaan met bouwen in Oost-Jeruzalem, waarmee hij niet alleen hervatten van de vredesonderhandelingen torpedeert, maar ook Obama schoffeert die bij Israël aandringt op het staken van alle bouwwerkzaamheden.
Israëlische commentatoren wezen erop dat Israël er beter aan doet Obama te vriend te houden, nu de 'Arabische winter' Israël op alle fronten lijkt te treffen. Tegelijkertijd weet Netanjahoe zich gesteund door een meerderheid van de Israëliërs. Die vrezen dat de Arabische opstand zich steeds sterker tegen hen zal keren. De bestorming van de ambassade is in hun ogen het bewijs, zoals Joav, een Telavivse groenteboer zei: "Of ze daar nu om democratie, vrede, werk of brood roepen, wij zijn de trechter van hun woede. Dat zijn wij!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten