http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/07/31/faktencheck-en-feiten-duitse-docu-geschiedenis/
= IMO Blog =
– Vervolg van Faktencheck en de feiten in een Duitse docu: Abbas
De Faktencheck valt er vervolgens over hoe gemakkelijk in de docu zo ongeveer de gehele christelijke en westerse cultuur als antisemitisch wordt bestempeld.
“Die angerissene historische Entwicklung des Antisemitismus im Neuen Testament, in Schriften von Martin Luther, Molière, Richard Wagner und anderen lässt den jeweiligen historischen Kontext völlig außer Acht und ignoriert Forschungsergebnisse, etwa zum Antisemitismus Richard Wagners, der in der neueren Forschung nun gerade als nicht rassistisch bewertet wird, sondern vielmehr die “Erlösungsidee” Wagners gegen den damals formulierten Rassegedanken einordnet.”
Net als wat betreft seksisme en racisme in het algemeen kun je natuurlijk verzachtende omstandigheden aanvoeren voor het feit dat de grootste denkers en literatoren er soms de vreselijkste ideeën op na hielden, maar dat past niet binnen het format van deze docu. De docu wil het hedendaagse antisemitisme in Europa tonen, en deels verklaren. Daarin past een verwijzing naar het lange verleden hiervan, zonder dat dat weer uitgebreid besproken en in de tijd geplaatst hoeft te worden. Dat dit niet allemaal aangename info is, is een ander verhaal. De Faktencheck wekt hier de indruk dat men de boodschap toch graag wat wil verzachten. Zo heeft Wagner in 1850 een lang antisemitisch artikel, ‘Das Judentum in der Musik’ geschreven, en ageerde hij geregeld tegen Joden. Er is discussie over in hoeverre zijn opera’s ook deze ideeën ademen of slechts in algemene zin nationalistisch zijn. Ook van vele anderen staan hun antisemitische uitingen niet ter discussie. Feit is dat antisemitisme voor de oorlog wijd verbreid en nog niet ‘besmet’ was, dus veel openlijker werd geuit.
Ook over de recentere geschiedenis is de film niet altijd even precies. Zo zegt men over de ‘grootmoefti’:
“Palästina, 1920er Jahre. Die britische Kolonialmacht ernennt Mohammed Al-Husseini zum Mufti von Jerusalem. Kurz darauf wird er zum Führer der palästinensisch-arabischen Bewegung, erhält finanzielle und militärische Unterstützung von Hitler und Mussolini.
Hässliche Ironie der Geschichte: Erst dient der Mufti den Nazis – wenig später der PLO und dem palästinensischen Befreiungskampf durch Terror.”
Klopt, maar de Faktencheck weet te melden dat onterecht de suggestie wordt gewekt dat hij kort na zijn benoeming al door Hitler en Mussolini werd gesteund, terwijl dat pas eind jaren ’30 gebeurde (de Faktencheck spreekt dan opeens van ‘Europese fascisten’ omdat Hitler en Mussolini in de jaren ’20 nog geen leiders waren, waarmee men al duidelijk maakt dat dit een wat vergezochte tegenwerping is). En inderdaad, tussen de val van de nazi’s en de oprichting van de PLO zitten bijna 20 jaar.
Nog een voorbeeld: In de film komt Rafael “Rafi” Eitan aan het woord, die indertijd operaties van de Haganah en Palmach leidde. Hij beweert dat men tot november 1947 niet tegen de Arabieren vocht en alleen enkele operaties tegen de Britten uitvoerde, die symbolisch waren en geen slachtoffers maakten, ‘außer dem Fehler, der im King David Hotel begangen wurde’. De Faktencheck neemt hier geen genoegen mee en vermeldt dat er 91 doden vielen bij die aanslag, en dat de Irgun vanaf 1937 aanslagen tegen de Britten pleegde die ook geregeld Arabieren troffen die voor de Britten werkten. Eitan had het over de Haganah en Palmach neem ik aan, maar dat negeert de Faktencheck. Of deze groeperingen niemand hebben omgebracht tot november 1947 waag ik overigens te betwijfelen, maar de Faktencheck heeft niet de moeite genomen daar verder op in te gaan. Verreweg het meeste geweld, van beide kanten, vond daarna plaats, toen de Palestijnse Arabieren het delingsplan verwierpen en met het geweld begonnen. En feit is dat de Haganah tijdens WOII met de Britten samenwerkte en hun verzet hadden gestaakt. Zowel de docu als de Faktencheck geven weinig duidelijkheid over wat er voorafgaand aan Israels onafhankelijkheidsoorlog gebeurde en door wie en waarom. Het is ook de vraag of dat in een film over antisemitisme past, maar door alleen Eitan aan het woord te laten laadt men wel de verdenking op zich niet objectief te zijn. Hij komt later nog eens aan het woord, en legt dan uit dat er geen Palestijnen zijn gedood (die men had verdreven) en de meesten ook niet zijn verdreven maar uit eigen wil vertrokken. Vreemd dat de Faktencheck daar niet over viel.
Het tekent de film: geschiedenis wordt vaak slordig en vanuit Israelisch perspectief gegeven, citaten van allerlei mensen wekken soms de indruk wel erg in het straatje van wat de makers willen overbrengen te passen. De docu komt activistisch over, als een pamflet, een j’accuse. Dat is gezien het onderwerp niet geheel onterecht, maar daar had men misschien eerlijker over moeten zijn. Daarnaast denk ik dat je scherper moet kiezen wat je wel en niet behandelt. De stukjes geschiedenis worden afgewisseld met beelden van demonstraties, de Palestijnse gebieden en Gaza, interviewfragmenten, antisemitische leuzen van Palestina activisten, informatie over steun aan organisaties die tegen de bezetting zijn, en tegen Israel, of allebei. Allerhande organisaties passeren de revue, van kerkelijke tot ontwikkelingsorganisaties en ook het Israelische Betselem. En allemaal worden ze als extreem anti-Israel neergezet, en – dat is immers het onderwerp van de film – in verband gebracht met het nieuwe groeiende antisemitisme.
(Wordt vervolgd)
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten