= IMO Blog =
Op 6 en 7 september komt de Israelische premier Benjamin Netanyahu naar Nederland. Als je zoekt naar meer informatie over zijn programma en de ontmoeting die hij zal hebben met de koning, premier Rutte en een Kamercommissie, stuit je vooral op anti-Israel websites waar in ronkende bewoordingen wordt verteld dat ‘oorlogsmisdadiger’ Netanyahu voor het Internationaal Strafhof thuishoort en zijn komst moet worden belet. Er is ook een petitie tegen Netanyahu waar de gebruikelijke nonsens in staat:
Nachtelijke razzia’s, doodgeschoten kinderen, plat gebulldozerde woningen en dorpen, grootschalige landroof en waterdiefstal, martelingen en “administratieve detenties”, brandstichting en raketaanvallen; er gaat geen dag voorbij of Palestijnen lijden onder Israelisch geweld. Dag na dag, jaar na jaar.
Het is het bekende jargon van de antizionisten, waarin alles wat Israel tegen (de dreiging van) terrorisme doet onwettig en crimineel is, iedere Palestijn onder de 30 een kind is en opslagplaatsen en trainingskampen van Hamas ‘woningen en dorpen’ worden genoemd. Ja, de Palestijnen lijden regelmatig onder Israelisch geweld en onder de restricties die de bezetting met zich meebrengen. Israeli’s lijden op hun beurt onder de voortdurende terreurdreiging en de strenge veiligheidsmaatregelen die nodig zijn. Israel schiet niet doelbewust op kinderen, een van de favoriete maar totaal ongegronde aantijgingen van het anti-kamp.
Verplichtingen
Het klopt dat er in de Gaza Oorlog van 2014 naast de vele Hamas strijders ook honderden minderjarigen zijn omgekomen. In Gaza is de helft van de bevolking jonger dan 18 jaar en opereert Hamas vanuit dichtbevolkt gebied. Bovendien zet Hamas graag kinderen in juist omdat zij makkelijker wegkomen en er onschuldiger uitzien. De Hamas propaganda richt zich bewust ook op zeer jonge kinderen met walgelijke kinderprogramma’s op tv en video’s waarin geweld wordt verheerlijkt, Joden gedemoniseerd en kinderen met geweren in gevechtstenue figureren. De petitie gaat verder:
Roep Netanyahu nu ter verantwoording wegens het niet nakomen van zijn verplichtingen volgens het Internationaal recht.
Deze verplichtingen zijn: 1. Het opgeven van de bezetting van alle in 1967 veroverde gebieden 2. Het beëindigen van de Apartheid In Israel 3. Erkenning en implementatie van het Recht op Terugkeer van alle Palestijnse vluchtelingen
Dit is natuurlijk lariekoek. Na de Zesdaagse Oorlog werd resolutie 242 aangenomen door de VN Veiligheidsraad, die bepaalde dat Israel nieuw veroverde gebieden moest teruggeven in ruil voor vrede, waarbij weglating van het woordje ‘de’ suggereerde dat niet per se alle gebieden voor de volle 100% teruggegeven moesten worden. Er waren tussen de partijen immers geen erkende grenzen, alleen wapenstilstandlijnen. Van een Palestijnse staat was toen nog geen sprake, de Westoever zou naar Jordaans bestuur teruggaan. De resolutie zegt:
Affirms that the fulfillment of Charter principles requires the establishment of a just and lasting peace in the Middle East which should include the application of both the following principles:
Withdrawal of Israeli armed forces from territories occupied in the recent conflict;
Termination of all claims or states of belligerency and respect for and acknowledgement of the sovereignty, territorial integrity and political independence of every State in the area and their right to live in peace within secure and recognized boundaries free from threats or acts of force;
Daarna wordt nog opgeroepen tot vrije doorgang van de scheepvaart in alle internationale wateren (een van de oorzaken van de oorlog was het feit dat Egypte het Suez kanaal en de Straat van Tiran had gesloten voor Israelische schepen), en tot een ‘rechtvaardige oplossing van het vluchtelingenprobleem’. Kort na de oorlog kwamen de Arabische staten tijdens de conferentie in Khartoum met hun bekende drie nee’s: nee tegen onderhandelingen, nee tegen vrede en nee tegen erkenning van Israel. Men wees resolutie 242 dan ook af, net als de PLO, terwijl Israel direct had gezegd te willen onderhandelen over vrede in ruil voor de meeste veroverde gebieden.
Punt 1 van de ‘verplichtingen’ volgens DocP is dus nonsens: beide partijen worden stelselmatig opgeroepen te onderhandelen en posities die strijdig zijn met een tweestatenoplossing (die DocP zelf overigens helemaal niet voorstaat) op te geven. Israel hoeft van de Veiligheidsraad niet eenzijdig alle gebieden te ontruimen; resoluties van de Algemene Vergadering vormen geen internationaal recht.
In Israel hebben Joden, Arabieren en christenen voor de wet gelijke rechten, maar in de praktijk zitten veel Arabieren in een achterstandspositie en zijn er nogal wat spanningen en vooroordelen over en weer. Veel Joden hebben liever niet dat hun kind op een gemengde school zit of met een Arabier thuiskomt, en voor veel Arabieren zijn Joden niet te vertrouwen en horen zij niet thuis in het land. Israel zou zeker meer kunnen doen om beide groepen met elkaar te verzoenen, net als de leiders van de Arabische gemeenschap die zich soms ronduit vijandig uitlaten over Israel en Joden.
Kolonisten
De situatie van Palestijnen en Joden op de Westoever is ongelijker: de Joden in de nederzettingen vallen onder Israel en kunnen gebruik maken van alle Israelische voorzieningen, terwijl de Palestijnen onder de PA vallen en gebruik maken van de veel gebrekkiger Palestijnse voorzieningen. Documentaires laten vaak graag de zwembaden in de nederzettingen zien, en de schone straten en grote huizen, en zetten die af tegen de armoedige vluchtelingenkampen (in feite woonwijken) in PA gebied. Dat is nog geen apartheid.
Bij apartheid gaat het om rassendiscriminatie en het voorkomen dat blank en zwart vermengd raken, door middel van wetten. In Israel gaat het om veiligheid voor haar inwoners en die in de nederzettingen en het voorkomen van aanslagen. Wanneer er veel aanslagen zijn geweest of er aanwijzingen zijn dat men die wil plegen, worden er extra checkpoints opgezet die het reizen van Palestijnen bemoeilijken en soms ook werkvergunningen ingetrokken voor Palestijnen die in de nederzettingen of in Israel werken. Dit alles is niet op Palestijnen uit Oost Jeruzalem van toepassing, die een residentiële status hebben en vrij kunnen reizen in Israel.
Dat kolonisten het vaak beter hebben dan Palestijnen komt omdat zij onder een andere overheid vallen, en soms ook omdat ze al rijker waren voordat ze op de Westbank kwamen wonen. En natuurlijk speelt de bezetting een rol en de beperkende maatregelen om terrorisme tegen te gaan. Tot voor het begin van de tweede intifada waren deze beperkingen er veel minder; Palestijnen gingen geregeld naar het strand in Tel Aviv en Israeli’s naar de markt in Ramallah. Meer nog dan nu reed iedereen over dezelfde wegen en zat in dezelfde bussen.
Maar er zijn ook arme kolonisten die in een van de grote nederzettingen zijn gaan wonen juist ook omdat de huizen daar goedkoper waren dan in Israel. Arme kolonisten krijgen we echter zelden te zien op tv, die passen niet in het plaatje. Ook rijke Palestijnen en de luxe zwembaden in resorts in PA gebied zien we zelden, want ook dat past niet in het plaatje. Brabosh heeft daar een aantal foto’s van op zijn website gezet.
Vluchtelingen
Tot slot het zogenaamde recht op terugkeer: dit wordt steevast door anti-Israel organisaties beweerd, maar is wederom onjuist. Dit ‘recht’ is geen internationaal recht en Israel is niet verplicht het te garanderen. Men beroept zich doorgaans op VN resolutie 194, een resolutie van de Algemene Vergadering. Daarin staat o.a.
Resolves that the refugees wishing to return to their homes and live at peace with their neighbours should be permitted to do so at the earliest practicable date, and that compensation should be paid for the property of those choosing not to return and for loss of or damage to property which, under principles of international law or in equity, should be made good by the Governments or authorities responsible;
Hier wordt niet van een recht gesproken, wordt niet expliciet van Arabische of Palestijnse vluchtelingen gesproken en wordt de voorwaarde gesteld dat de vluchtelingen die terugkeren in vrede willen leven met hun buren. De resolutie volgde direct op de moord op VN bemiddelaar Folke Bernadotte. Bernadotte had een sterkere formulering voorgesteld, meer in lijn met de pro-Palestijnse interpretatie van de resolutie:
“the right of the Arab refugees to return to their homes in Jewish-controlled territory at the earliest possible date… and their repatriation, resettlement and economic and social rehabilitation, and payment of adequate compensation for the property of those choosing not to return…”
(Progress Report of the United Nations Mediator on Palestine, UN Doc. A/648 (18 September, 1948)
Het is duidelijk dat deze wijzigingen doelbewust zijn aangebracht (bron). Daar komt nog wat bij. Toentertijd ging het om mensen die kort tevoren waren gevlucht danwel verdreven, zij waren dus allemaal ook daadwerkelijk vluchteling. Tegenwoordig gaat het voor 95% of meer om nakomelingen van de vluchtelingen dan destijds. Deze mensen zijn niet in het oude mandaatgebied Palestina geboren, en hebben zelf niet hoeven vluchten met achterlating van hun spullen. Ze zijn opgegroeid op de Westoever, Gaza, Jordanië of een vluchtelingenkamp in Syrië of Libanon. Dat zij toch als vluchteling worden aangemerkt komt omdat er speciaal voor de Palestijnen een aparte vluchtelingenorganisatie in het leven is geroepen, de UNRWA, die ruimere definities hanteert dan vluchtelingenorganisatie UNHCR, en in tegenstelling tot de UNHCR niet aandringt op permanente hervestiging buiten het oorspronkelijke oorlogsgebied.
Het vermeende ‘recht op terugkeer’ wordt doelbewust in stand gehouden door de Palestijnse vluchtelingenorganisaties en de UNRWA, en Israel werd in het verleden teruggefloten toen het probeerde om vluchtelingen op de Westoever permanent te huisvesten in betere woningen. Ook Abbas was hier tegen.
Tot slot druist dit zogenaamde ‘recht op terugkeer’ in tegen het principe van twee staten voor twee volken. Als er een Palestijnse staat komt op de Westoever en Gaza, ligt het voor de hand daar het merendeel van de vluchtelingen en al hun nakomelingen te huisvesten, zoals de Joodse vluchtelingen voor een groot deel in Israel zijn opgenomen. Dit alles doet niks af aan het leed van vluchtelingen die huis en haard moesten verlaten; hen en vooral hun miljoenen nakomelingen naar Israel ‘terug’ te laten keren is logisch noch rechtvaardig en zal door geen enkele Israelische regering worden geaccepteerd.
Gesprek
Aanstaande dinsdag wordt de petitie van DocP aan de Tweede Kamer overhandigd. Ik hoop dat de meeste Kamerleden goed genoeg ingelezen zijn in de materie om te kunnen wijzen op de vele onjuistheden die erin staan. Er zijn genoeg redenen om het oneens te zijn met het beleid en de koers van Netanyahu, de eisen van DocP dragen niet bij aan een oplossing en zijn op geen enkele wijze verankerd in het internationaal recht. Dergelijke protesten hebben eerder een averechts effect, en leiden tot een verharding van posities. Er zal komende dinsdag zowel tegen als voor Netanyahu worden gedemonstreerd.
De Rijksvoorlichtingsdienst benadrukt in het persbericht over het bezoek van Netanyahu dat dit in het kader plaatsvindt van het bilaterale samenwerkingsforum met Israël, en dat met de Palestijnse Autoriteit eenzelfde samenwerkingsforum is opgezet. In dat kader werd vorig jaar president Abbas ontvangen, net als Netanyahu voor een werklunch en een audiëntie. Dat u vooral niet moet denken dat Nederland Israel, waarmee het al sinds meer dan een halve eeuw betrekkingen onderhoudt, op enige wijze zou voortrekken op de Palestijnen. Toen Abbas in Nederland was nodigde het CIDI hem uit voor een gesprek. Wat zou het mooi zijn wanneer sympathisanten van de Palestijnen bereid zouden zijn om met Netanyahu in gesprek te gaan. Ook al kom je geen stap dichter bij elkaar, een gesprek is beter dan naar elkaar schreeuwen.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten