- Door Tjalling. –
De Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman heeft tijdens de verkiezingscampagne gesteld dat ‘Arabische burgers, die niet loyaal zijn aan de staat Israël zouden moeten worden onthoofd met een bijl’. Met deze ontoelaatbare opmerking heeft hij het imago van zijn land schade berokkend.
Ter illustratie een voorbeeld uit mijn privésfeer, wat tevens laat zien hoe veel mensen krantenberichtjes lezen en interpreteren: mijn vader kwam naar mij toe met Dagblad Trouw in zijn handen en liet mij een heel klein en -gelukkig- onopvallend ANP artikeltje lezen, met daarin de betreffende uitspraak van Lieberman. “Dit kan toch niet waar zijn, Israël kan zich dit immers niet veroorloven”, zei mijn vader zuchtend. Ik voelde dat zijn vertrouwen in de staat Israël weer een deukje had opgelopen. Zelf had ik op dat moment nog de naïeve hoop dat het bericht nep zou zijn, maar nee, die hoop bleek ijdel.
Iemand die oproept tot onthoofding met een bijl, kan maar het beste niet serieus genomen worden. Een ondoordacht heethoofd, die zich laat drijven door eigen emoties, zou zoiets kunnen zeggen, maar zeker niet een politicus die een respectabele functie bekleedt. Helaas doet Lieberman dat wel. Sterker nog, hij bevindt zich in het centrum van de macht.
Avigdor Lieberman is naast minister van buitenlandse zaken tevens leider van de Israëlische partij Yisrael Beitenu, een partij die een platform is voor met name Russische immigranten die een harde lijn voorstaan in het onderhandelen met de Palestijnse Autoriteit. Yisrael Beitenu dreigt terug te vallen van de huidige 13 Knessetzetels naar minder dan de helft, wat Lieberman wellicht tot extra felle uitspraken verleidt.
In een verkiezingstoespraak vorige week zondag bepleitte hij weer eens om de ‘Arabische driehoek’, een gebied binnen Israel waar alleen Arabieren wonen, uit te ruilen tegen de Joodse nederzettingen op de Westoever. Op een vraag van een Israëlisch-Arabische vrouw in het publiek, antwoordde Lieberman dat hij geen probleem heeft met haar of met wie dan ook die loyaal is aan Israël, maar dat ‘wie tegen ons is onthoofd moet worden, anders overleven wij hier niet’. Het is koren op de molen van ongenuanceerde criticasters van Israël. De vraag rijst nu hoe serieus de uitspraak van Lieberman moet worden genomen of worden uitgelegd. De woensdag erop pleitte hij op Facebook voor de doodstraf voor Arabische terroristen, verwijzend naar de brute moordpartij vier jaar geleden op het kolonistengezin Fogel.
Waar het alleen om disloyaliteit gaat, verwoordt Lieberman doorgaans een klassiek rechts sentiment: ‘Love it or leave it’ (Pas je aan of vertrek). In een bericht op de site van de NOS van 28 november 2014 wordt melding gemaakt van een manifest van Yisrael Beitenu waarin staat “dat Israël Arabieren geld moet geven om hen te stimuleren het land te verlaten. Daarnaast zouden sommige gebieden moeten worden afgestaan aan een toekomstige Palestijnse staat”. Daarmee geeft ook Yisrael Beiteinu aan dat er, als het om grondgebied gaat, compromissen nodig zijn om tot echte vrede met de Palestijnen te komen.
Tegen mijn verwachtingen in, is er door de mainstream media verder weinig aandacht besteed aan deze zeer foute uitspraak van Lieberman. Worden de media toch wat bedachtzamer, of nemen ze Lieberman gewoon niet serieus, zo vraag ik mij af. Het is in elk geval wel een goede zaak dat er weinig media-aandacht aan is besteed. Een dergelijke uitspraak effent immers het pad voor extreme opmerkingen als zou Israël te vergelijken zijn met IS.
Liebermans uitspraak is SP Tweede Kamerlid Harry van Bommel niet ontgaan. Van Bommel staat bepaald niet bekend als een warme vriend van Israël. Naar aanleiding van de oorlog in de Gazastrook eind 2008-begin 2009 bijvoorbeeld, liep Van Bommel op 3 januari 2009 mee in een betoging tegen het optreden van Israël, waarbij zij de leus “intifada (opstand), intifada, Palestina vrij” scandeerden. Nu had Van Bommel het volgens zijn eigen zeggen zo niet bedoeld, je moest volgens hem die Intifada zien als ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’, maar het is moeilijk om de term nog los te zien van de reeks ongekend bloedige moordaanslagen die het beeld bepaalden van de ‘Tweede Intifada’. Op afgelopen 1 maart schreef Van Bommel op zijn weblog: “Een Arabisch parlementslid constateerde terecht dat het voorstel van Lieberman gelijkenissen vertoont met de praktijk in door ISIS gecontroleerd gebied in Syrië en Irak. Het zou uitermate treurig zijn als Yisrael Beiteinu met dit soort uitspraken extra zetels binnen kan halen”.
Ook op de site Dutch Turks aandacht voor de ontoelaatbare uitspraak van Lieberman. Daar wordt o.a. opgemerkt dat ‘Lieberman de enige minister van buitenlandse zaken in de wereld is die niet officieel in het land woont dat hij vertegenwoordigt, die bovendien zou wonen in de illegale Israëlische nederzetting Nokdim op de Westelijke Jordaanoever’.
Het moet wel duidelijk zijn dat Lieberman sprak in de hoedanigheid van lijsttrekker van zijn partij en zeker niet namens de Israëlische regering. Maar dat neemt niet weg dat zo’n manier van uitdrukken absoluut niet door de beugel kan. Een minister van buitenlandse zaken van een respectabel land en rechtstaat hoort zoiets niet te zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten