= IMO Blog =
Afgelopen dinsdag werd Reuven Rivlin tot nieuwe president gekozen in Israel. Het CIDI schrijft:
Reuven Rivlin werd de nieuwe opvolger van president Peres met 63 stemmen, nét een meerderheid. Zijn rivaal Meir Shitrit kreeg 53 stemmen. Deze uitslag kwam na een spannende tweede ronde: de kandidaat heeft een meerderheid nodig van 61 stemmen. Er waren liefst vijf kandidaten. Na de eerste ronde bleven Reuven Rivlin (44 stemmen in eerste ronde) en Meir Shitrit (31 stemmen) over.
Hij is, behalve bij zijn partijgenoot Netanyahu, een populaire kandidaat. Hij heeft er al 26 parlementsjaren opzitten en was al tweemaal voorzitter van de Knesset. Van 2001-2003 was hij minister van Communicatie. Dit is niet de eerste maal dat hij zich kandidaat stelt: bij de presidentsverkiezingen in 2007 was hij Peres’ rivaal. Rivlin was een tegenstander van de Oslo-akkoorden omdat hij Israel niet opgedeeld wil zien: “Ik heb nog liever dat de Palestijnen Israelische burgers worden”, zou hij gezegd hebben.
Shitrit is centrumlinks en lid van de door Tsipi Livni opgerichte Hatnua partij.
Uiteraard was er in de Nederlandse media veel aandacht voor de ‘hardline’ positie van Rivlin wat betreft het vredes proces. Het ANP schreef:
Rivlin staat bekend als tegenstander van een onafhankelijke Palestijnse staat voor Arabieren. Hij wil dat Joden en Arabieren in één staat samenleven. ‘De oprichting van Israël ging gepaard met veel pijn en een echt trauma voor de Palestijnen’, zei hij in 2010. Hij riep op tot een ‘echt partnerschap tussen Joden en Arabieren’. Veel Israëli’s zijn gekant tegen de éénstatenoplossing omdat de Arabieren daarin een kleine meerderheid zouden vormen, terwijl Israël volgens die Israëli’s is bedoeld als Joodse staat.
En het NRC kopt: ‘Hardliner Rivlin gekozen als nieuwe president van Israël’. Men schrijft onder andere:
HARDLINER RIVLIN TEGEN PALESTIJNSE STAAT
Voorafgaand aan de verkiezingen zei Rivlin dat hij door zijn populariteit en vermogen om met alle elementen van de Israëlische samenleving contact te leggen het meest geschikt is voor het ambt. Anders dan zijn voorganger Peres wil hij zich vooral op het binnenland richten. Maar hij huldigt harde opvattingen over het conflict met de Palestijnen. Zo is hij tegen een Palestijnse staat, iets waar zelfs Netanyahu zich mee verzoend heeft.
Achter een betaalmuur zit nog een artikel van Leonie van Nierop, dat, gezien de kop (‘Rechtse president die tegen een Palestijnse staat is’) en de eerste regels vooral gewijd is aan hoe rechts en hardline deze president wel niet is.
Maar is het dan niet gewoon waar, en is het dan niet gewoon fair dat de media dat ook melden? Ja, op zichzelf wel. Maar daar zijn wel een paar kanttekeningen bij te plaatsen. In de eerste plaats zou ik dan graag ook iets beter geïnformeerd willen worden over wat Rivlin precies voorstaat, en waarom. Bij Palestijnen die tegen het vredesproces en een tweestatenoplossing zijn, doet men dat ook. Men heeft oog voor hun frustraties, begrijpt dat ze de hoop hebben verloren ooit echte onafhankelijkheid te krijgen etc. Interviews en portretten van Palestijnse ‘hardliners’ (ze worden zelden zo genoemd) lopen vaak over van het begrip en de nuance. Hamas activisten krijgen in media als het NRC en Trouw doorgaans een zeer menselijk gezicht, en men lijkt alles uit de kast te halen om het beeld van de radikale terrorist te weerspreken. Israelische leiders daarentegen worden doorgaans als hardline en anti-vrede afgeschilderd, ook wanneer ze zich bereid tonen tot compromissen. Netanyahu’s steun voor de tweestatenoplossing wordt (niet geheel onterecht overigens) openlijk in twijfel getrokken, terwijl Abbas’ zeker even twijfelachtige steun voor twee staten altijd zonder meer voor oprecht wordt gehouden.
Maar wat wil Rivlin dan precies? The Times of Israel geeft wat meer duidelijkheid:
Asked for his vision for that land in the future, he said it was “that we [and the Palestinians] are not doomed to live together; it is our destiny to live together. This is our birthplace, but also the birthplace of others from here.”
So how would he resolve the Palestinian conflict? “When I was nine,” he replied, “there were only 300,000 Jews here, and we built a state… Now there are 6 million Jews. If there were 10 million Jews here, we wouldn’t have to give up on anything,” he said, presumably referring to both territory and democratic principles. “If not, well, we have to live together.”
How so? “A confederation,” he suggested, adding “but not [in a situation] in which each side is educated that the other side represents a disaster.”
En in een ander artikel in Times of Israel:
Rivlin has been a longtime supporter of Jewish settlements in lands claimed by the Palestinians. While rejecting Palestinian independence, he has proposed a special union in which Jews and Arabs would hold common citizenship but vote for separate parliaments.
Ik zie niet hoe zoiets moet werken, aangezien beide volken zelfbeschikking willen en daar ook genoeg voor hebben opgeofferd. De Palestijnen zullen zich niet neerleggen bij een minderheidspositie in een door Joden gedomineerd Israel. Rivlin is een overtuigd zionist en wil zeker geen gedeelde soevereiniteit, zoals Abu Pessoptimist suggereert in een verder voor zijn doen uitermate redelijk stukje op Sargasso. Hij stelt het standpunt van Rivlin op een lijn met ‘de progressieve voorhoede van de Palestijnen en het standpunt van linkse Israëli’s die niet langer geloven dat er ooit een Israëlische regering bereid kan worden gevonden tot het aangaan van een aanvaardbaar territoriaal compromis.’ Deze mensen zijn niet zionistisch en geven het idee van Joodse zelfbeschikking op, of, in het geval van de ‘progressieve’ Palestijnen, hebben zich daar nooit oprecht mee verzoend. Dat is een wezenlijk verschil met Rivlin, die hoopt dat er zoveel Joden naar Israel zullen komen dat het land een Joodse meerderheid kan houden. Daarom kunnen de Palestijnen gelijke rechten krijgen zonder dat het Joods-zionistische karakter van Israel in gevaar komt. Hij wil in feite de kool en de geit sparen.
Demografische cijfers ondersteunen dit echter niet: volgens de meeste schattingen zou zo’n gedeelde staat in eerste instantie een kleine Joodse meerderheid hebben of zelfs gelijk uitkomen, maar omdat de Arabische bevolking sneller groeit is de verwachting dat er binnen afzienbare tijd een Arabische meerderheid is. Daarom ook zijn de meeste rechtse tegenstanders van een tweestatenoplossing voor vormen van Palestijnse autonomie en zelfbestuur, of stemrecht in Jordanië, maar niet voor het Israelische parlement. Rivlin zou voor twee aparte parlementen zijn, waarbij onduidelijk is hoe belangrijke zaken die het hele land aangaan, en bijvoorbeeld buitenlandse politieke kwesties, worden besloten. Moeten beide parlementen daar dan mee instemmen, of heeft het Joodse uiteindelijk toch meer macht? De vele perikelen in België laten zien hoe ingewikkeld zo’n federatie is, en hoe snel een land onbestuurbaar dreigt te raken. En dan hebben we het over mensen die elkaar niet naar het leven staan en geen bloedige oorlogen met elkaar hebben uitgevochten, en ook geen verschillende religies aanhangen.
Dat hij niet anti-Arabisch is blijkt uit andere zaken, die de Nederlandse media niet vermelden maar Pessoptimist en ook het linkse Haaretz opvallend genoeg wel.
“He has an opinion on the two-state solution, but he is not widely seen as an ultra-nationalist,” said Mitchell Barak, a pollster and political analyst. “He’s one of voices of reason in Likud; he’s not a hothead like Danny Danon.” The president-elect’s views on the peace process are not born of hatred for Arabs, as his voting record and his statements as Knesset speaker attest, and the Arabs and the world at large know that, he said.
Even the editorial board at Haaretz has sympathies for Rivlin. It endorsed him for president before Tuesday’s election, together with former Supreme Court judge Dalia Dorner. “For years, Rivlin has preached the need for cooperation between Jews and Arabs. And as Knesset speaker, he extended a hand to the Arab factions, in sharp contrast to his colleagues on the right,” an editorial read last week. “He opposed the wave of nationalist legislation in the previous Knesset, and paid for this stance in the Likud party primary. He has always maintained independent views.”
Net als zijn voorganger Shimon Peres, die zich juist heel expliciet voor een compromis uitsprak en daarin veel verder ging dan de regering Netanyahu, worden ook Rivlins visies niet door de regering of de hele Israelische bevolking gedeeld. In Israel is men verdeeld over de vraag hoe tot vrede met de Palestijnen en de buurlanden te komen, of en welke compromissen men moet sluiten, en onder welke voorwaarden. Peres werd in het Westen gewaardeerd om zijn visie op vrede, al is hij in de ogen van veel Israel critici evengoed een zionist die niet deugt. In hoeverre Rivlin zich zal uitlaten over vrede en wat de regering al dan niet zou moeten doen, valt te bezien. Zelf zegt hij er het volgende over:
In a recent interview with The Times of Israel, he made plain that he does not believe in a two-state solution to the Israeli-Palestinian conflict, but promised that he wouldn’t interfere in government policies, regarding peace or any other issue.
“I won’t intervene in Knesset decisions. [The MKs] will decide Israel’s borders, and its [policies on] peace. The president is a bridge to enable debate, to reduce tensions, to alleviate frictions,” he said. “It’s not for the president to determine the arrangements between Israel and the Palestinians, and the Arab world,” Rivlin added, “but to be the bridge between opinions, and to facilitate dialogue and understanding.”
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten