* Wereldpers verspreidt vaak kritiekloos het Palestijnse standpunt *
- Door Beate Heithausen - (vertaald uit het Duits)
Sinds enkele jaren valt op hoezeer het public relations werk van de leidende partijen in Gaza (Hamas) en de Westoever (Fatah) veranderd is om niet alleen een slachtofferstatus te cultiveren, maar ook een zogenaamd 'gematigd' imago in de Westerse media te vestigen.
Deze PR-strategieën leiden perfect af van de ernstige interne politieke problemen, zoals men o.a. in de berichtgeving van de internationale pers en op TV kan vaststellen. Daarin is weinig te vinden over de misstanden in de door de PA (Palestijnse Autoriteit) beheerde gebieden, maar des te meer negatiefs over Israël, de vermeende bezetter. Dit heeft tot gevolg dat de focus vaak slechts eenzijdig op de nederzettingen ligt.
Ik wil historische perspectieven en meningen even buiten beschouwing laten. Daarentegen maak ik liever een korte vergelijkingsanalyse tussen de externe perceptie van Hamas en Fatah enerzijds en die van Israël anderzijds, en wil ik de verschillende politieke systemen tegenover elkaar zetten. Mijn opzet daarbij is om aandacht te vragen voor meer fairness en evenwicht in de berichtgeving en meningsvorming.
Misschien zet het sommigen tot nadenken aan over de vraag of de PR-strategieën van de PA overeenkomen met de politieke en maatschappelijk werkelijkheid. Of sommige zaken niet om zeer specifieke redenen worden uitgedragen, om de aandacht af te leiden van de werkelijkheid zodat bepaalde doelen beter kunnen worden nagestreefd.
Gelijkheid en het beeld van vrouwen in de samenleving
Bij Hamas werd plotseling een vrouwelijke woordvoerster gepresenteerd, die ook op Facebook en Twitter vertegenwoordigd is. Dit feit wordt in de westerse wereld en de pers bijna als een 'revolutie' gezien, waarbij graag wordt vergeten wat voor positie vrouwen in de samenleving van Fatah en het nog religieuzere Hamas hebben.
In video's worden vrouwen gepresenteerd die "de moderne Palestijnse vrouw" geacht worden te vertegenwoordigen, met de schoonheidsfout dat deze vrouwen uit de video's niet in de door Fatah of Hamas bestuurde gebieden wonen of zelfs geboren zijn. Ze zijn afkomstig uit Jordanië of de VS. Dit neemt natuurlijk niet weg dat beiden zichzelf als Palestijnen mogen beschouwen.
Vooral in de Gazastrook kan geen sprake zijn van gelijke rechten:
· De door de VN georganiseerde Gaza Marathon, die gepland was voor 4-10-2013, werd geannuleerd omdat Hamas de participatie van vrouwen had verboden.
· Vrouwen mogen in de Gazastrook niet openbaar roken of zich kleden zoals ze zouden willen. Het wordt als onfatsoenlijk gezien als een vrouw zich in het openbaar vertoond met een man die geen familie van haar is. Ook een bezoek aan het strand is niet toegestaan zonder begeleiding van een verwante man.
Dit roept bij mij de vraag op: zouden de vrouwen uit de video hun geëmancipeerde leven opgeven om in een Palestijnse staat te leven, onder het daar momenteel heersende vrouwbeeld?
Is niet de terechte vraag: "Hoe zit het met de gelijkheid van vrouwen in de door Fatah en Hamas bestuurde gebieden?"
In Israël zijn er zeker ook vrouwen die zich om religieuze redenen aan regels onderwerpen die wij met onze westerse opvattingen niet kunnen begrijpen, maar dit wordt niet door regeringsbeleid voorgeschreven of ondersteund, maar is beperkt tot religieuze stromingen die absoluut niet de meerderheid van de Israëlische bevolking vertegenwoordigen.
Kerstmis en de positie van christenen op de Westelijke Jordaanoever
Ook op religieus gebied wordt, vooral in de kersttijd, een PR-campagne opgezet rondom het christendom en wordt Jezus graag tot Palestijn verklaard bij deze gelegenheid, om zo een sterke verbondenheid met het christendom te suggereren. Mahmoud Abbas bezoekt met Kerstmis graag een christelijke mis met de nodige media-aandacht.
Abbas combineerde in zijn kerstboodschap van 2012 Israel-bashing met een beroep op christelijke naastenliefde:
En omdat we uw investering in de toekomst van Bethlehem waarderen, roepen wij u allen op om te investeren in vrede en de noodzakelijke moedige politieke actie te ondernemen; met uw hulp kunnen we ervoor zorgen dat we de volgende Kerst vrij zullen zijn van de bitterheid van een leven geketend door onrecht en onderdrukking.
In die kerstboodschap sprak hij onder andere over racistische muren en vergat te vermelden dat deze muren niet zijn gebouwd uit racistisch oogpunt maar om verdere zelfmoordaanslagen in Israël te voorkomen, uitgevoerd door islamitische martelaren.
De christenen die voor 1917 in het toenmalige Ottomaanse Rijk leefden hadden net als de Joden een zogenaamde dhimmi status, dus geen gelijke rechten als de moslims.
Ook nu nog hebben de christenen op de Westelijke Jordaanoever geen gemakkelijk leven, zoals onder meer blijkt uit een opsomming door de in Israël levende Arabisch-islamitische journalist Khaled Abu Thoameh, van feiten die de Palestijnse Autoriteit liever verzwijgt (ook de andere punten zijn het lezen waard):
- Van de 600 christenen uit de Gazastrook die in de afgelopen twee weken op de Westelijke Jordaanoever kwamen om Kerst te vieren, hebben tientallen gevraagd te mogen verhuizen naar Israël, omdat ze zich niet langer op hun gemak voelen onder het gezag van de Palestijnse Autoriteit en Hamas.
- Tientallen christelijke gezinnen uit Oost-Jeruzalem zijn verhuisd naar Joodse wijken in de stad, omdat ook zij zich niet meer op hun gemak voelen tussen moslims.
Als Mahmoud Abbas de christenen zo aan het hart gaan, waarom neemt het christelijke bevolkingsaandeel dan continu af? De eenzijdige kijk van de media en van het PA-bestuur, vooral in de Kersttijd, wordt helder beschreven in dit artikel: Media's two-faced Christmas coverage.
Ook de video "The truth about Christians in Bethlehem" toont de echte feiten. Wie denkt dat dit pro-Israël propaganda is, moet het zelf gaan onderzoeken.
De officiële verlichting van de kerstboom werd ook dit jaar weer gebruikt voor politieke uitspraken, in de zekerheid dat de christelijke wereld in deze periode extra bevattelijk is voor het gezichtspunt van Fatah. Want juist in de kersttijd is Bethlehem met de Geboortekerk van Jezus een emotionele plek voor gelovige christenen.
Daarnaast biedt de Kerstmis-PR ook een 'boost' voor het toerisme, een mooi neveneffect voor de doorgaans schijnbaar niet zo 'christenvriendelijke' Westelijke Jordaanoever.
Westerse perceptie van Mahmoud Abbas versus Benjamin Netanyahu
Tijdens de huidige vredesonderhandelingen en in de aanloop daarheen valt me telkens weer op hoe verschillend de onderhandelingspartners worden waargenomen door de media en hoe met verschillende maatstaven wordt gemeten. Aan de ene kant staat de democratische staat Israël met zijn gekozen premier Benjamin Netanyahu, aan de andere kant president Mahmoud Abbas, die sinds 2005 geen verkiezingen meer heeft gehouden (met uitzondering van de gemeenteraadsverkiezingen op de Westelijke Jordaanoever) en die door Hamas, de winnaar van de verkiezingen in 2006, niet gelegitimeerd is om vredesonderhandelingen te voeren.
Ook de genoemde gemeenteraadsverkiezingen op de Westelijke Jordaanoever in 2012 verliepen niet conform onze Westerse democratische normen.
Dit roept de vraag op hoe Hamas zal reageren op een vredesverdrag, en hoe vervolgens een unitaire Palestijnse staat zal uitzien, met als doel een tweestatenoplossing volgens ons Westerse democratische begrip? Is er dan een drie-staten-oplossing zonder vredesverdrag tussen Israël en Gaza, en welke gevolgen zou dit hebben voor de veiligheid van Israël? Ook dit thema mis ik vaak bij de westerse media en bij velen in het denken over een verhoopt vredesakkoord, dat dan ook uitvoerbaar moet zijn. Als Fatah en Hamas hun onderlinge conflicten niet oplossen, die in 2007 in Gaza bloedig escaleerden, hoe lost dan de internationale gemeenschap respectievelijk Fatah dit probleem op bij de implementatie van de tweestatenoplossing?
Waarom hebben de westerse media geen aandacht voor de meningsverschillen tussen Hamas en Fatah, terwijl ze wel over de onenigheid binnen de Israëlische politiek berichten? Meermaals uit men zijn bezorgdheid over met name de invloed van de ultra-orthodoxen in Israël. Wanneer men de invloed van de ultra-orthodoxen, die samen ongeveer 15% van de bevolking van Israël uitmaken, vergelijkt met de invloed van Hamas, niet alleen in de Gazastrook maar ook op de Westelijke Jordaanoever, dan slaat de weegschaal duidelijk door in het voordeel van Israël.
Immers, waarom heeft Abbas sinds 2006 alleen maar herhaaldelijk verkiezingen aangekondigd? Ik vermoed sterk dat de angst voor een overweldigende verkiezingszege voor Hamas te groot is. Indien een dergelijke verkiezingsuitslag te verwachten is, waarom besteden de westerse media hier dan geen aandacht aan en zoeken naar de oorzaken?
Hoofdthema is helaas meestal de zogenaamd sterke invloed van de ultra-orthodoxen op het beleid van Israël. Feit is: de ultra-orthodoxe partijen hebben nog nooit een premier uit hun gelederen mogen leveren. Zij missen bij verre de steun van de Israëlische kiezers.
Vredesonderhandelingen en pluriformiteit
Het feit dat Benjamin Netanyahu ten volle rekening houdt met de godsdienst van zijn land, kun je hem niet kwalijk nemen, dit doet Mahmoud Abbas evenzo.
In Israël wordt de godsdienstvrijheid gegarandeerd in de Verklaring van Onafhankelijkheid uit 1948. De belangrijkste vertegenwoordiger van de PLO in Washington, Maen Rashid Areikat, sluit de vrijheid van godsdienst met betrekking tot het Joodse geloof uit, met de volgende redenering:
Elke Jood die zich binnen de grenzen van Palestina bevindt zal moeten vertrekken?
Absoluut. Ik denk dat dit een zeer noodzakelijke stap is, voordat de twee staten hun afzonderlijke nationale identiteiten kunnen ontwikkelen, en daarna kunnen we eventueel de deuren openen voor allerlei culturele, sociale, politieke, economische uitwisselingen, waarbij vrij verkeer van Israëlische en Palestijnse burgers tussen de gebieden kan plaatsvinden. Weet je, je moet nadenken over de dag erna.
De Arabische bevolking (waaronder moslims) is vertegenwoordigd in de Knesset in Israël, en heeft er dus een politieke stem. Zelfs de als uiterst rechts beschouwde partij Yisrael Beiteinu van Avigdor Lieberman heeft een Druze als parlementslid in de Knesset, Hamad Amar.
Benjamin Netanyahu wordt in de media, terecht of niet, graag als rechtse hardliner voorgesteld. Echter moet hij in tegenstelling tot Mahmoud Abbas zijn beslissingen steeds verantwoorden binnen een parlementaire democratie. Netanyahu stuurt als hoofdonderhandelaar naar de vredesbesprekingen de centrum-linkse politica Tzipi Livni van de Hatnua partij, waarmee hij politiek zeker niet op dezelfde lijn zit. Daarentegen is Saeb Erekat, hoofdonderhandelaar van de Palestijnen, lid van de Fatah-partij van Abbas.
Vrijlating gevangenen
Benjamin Netanyahu houdt zich aan de voorwaarden die door Mahmoud Abbas gesteld werden voorafgaand aan de vredesbesprekingen, om langgestrafte Palestijnen uit de gevangenis vrij te laten. Daarbij gaat het niet om kleine criminelen, maar om zware misdadigers en terroristen die hun slachtoffers soms op zeer brute wijze hebben vermoord. Wat dit betekent voor de families van de slachtoffers, is zelden in de media te lezen. Deze vrijgelatenen worden daarentegen met grote feestvreugde ontvangen, waarbij sommigen openlijk voor de camera's verklaren dat ze niets berouwen en het opnieuw zouden doen.
Moet men niet de vraag stellen: als tenminste Fatah echt geïnteresseerd is in een toekomstige vreedzame coëxistentie in een tweestatenoplossing, waarom wordt die terugkeer dan niet in "stille vreugde" gevierd en dit gezien als wat het is: het begin van een toenadering? Waarbij de toenadering naar mijn gevoel tot nu toe slechts van Israëlische zijde plaatsvindt.
Men leest zelden over de financiële steun die de vrijgelatenen tijdens en na hun detentie hebben ontvangen van Fatah en Hamas. Hoe financiert de PA dit, aangezien ze officieel in geldnood zit? Van subsidies van de EU?
EU-subsidies
Wat verder met de EU-fondsen gebeurde werd onder meer duidelijk in 2006 bij het bekend worden van corruptieschandalen bij Fatah. Ook Sari Nusseibeh stelde de corruptie bij Fatah op de Westelijke Jordaanoever aan de orde, in zijn boek Once Upon a Country: A Palestinian Life.
Dit verklaart ook het gebrek aan vertrouwen van de Palestijnse burgers in Fatah en de toeloop naar Hamas, dat deze schandalen gebruikt in haar propaganda. Het zijn niet alleen religieuze motieven, zoals islamofobe mensen graag suggereren, maar vaak gewoon ontevredenheid met de leefsituatie die mensen laat neigen om Hamas te verkiezen. Deze gebruikt dit vervolgens om zijn ideologie te verspreiden. Dit gevaar zou de EU kunnen bestrijden door strengere controles op waar haar subsidie werkelijk naartoe gaat. Momenteel lijken die subsidies niet te worden gebruikt om de levensomstandigheden van de Palestijnse burgers te verbeteren.
Liever publiceren de westerse media de beweringen van Hamas en Fatah dat alleen Israël schuld is aan de slechte economische situatie in de Westelijke Jordaanoever en Gazastrook. Op dit punt zijn Fatah en Hamas het opvallend eens. Ik noem dat "een succesvolle PR-strategie" om de aandacht af te leiden van de werkelijke oorzaken.
De pers bericht ook liever over nieuwe bouwplannen in de nederzettingen door Israël, die weliswaar deels zijn goedgekeurd, maar waarvan de implementatie nog jaren zal duren. Zogezegd een "papieren beslissing". Daarbij blijft in de berichtgeving vaak onvermeld dat deze plannen door een vredesverdrag ofwel vervallen of al in de Oslo-akkoorden, waaraan Arafat deelnam, werden getolereerd. Dat de aankondigingen van de bouwplannen misschien een "hulpeloze reactie" zijn op het gebrek aan empathie van Fatah en Hamas bij het onthaal van de vrijgelaten gevangenen, wordt niet besproken.
Over het nederzettingenbeleid mogen de meningen verdeeld zijn, maar de evenals Benjamin Netanyahu in de media als een hardliner neergezette Ariel Sharon bewees al dat men in Israël bereid is om compromissen te sluiten voor vrede, ook als een deel van de bevolking zich daartegen verzet. Hij liet in de Gazastrook alle bestaande nederzettingen ontruimen. Helaas werd de daarin geuite Israëlische hoop toen niet vervuld:
De hoop is dat de Palestijnen zullen profiteren van de kans die door de terugtrekking ontstaat, om de cyclus van geweld te doorbreken en weer in een proces van dialoog te treden.
De gematigde Abbas
Graag wordt bij Mahmoud Abbas een ontwikkelingsproces naar een gematigd politicus verondersteld. Negatieve uitlatingen van hem tegen Israël, meestal in Arabische media gedaan, worden graag, als ze al worden besproken, door het westen beschouwd als "interne politieke tactiek". Politieke uitspraken van Benjamin Netanyahu echter worden in de media onder een vergrootglas bekeken. Dat Benjamin Netanyahu, afgezien van het feit dat hij ook binnenlandse politieke compromissen moet aangaan, ook discutabele beslissingen neemt, wordt veel sterker gepubliceerd en geanalyseerd dan de uitlatingen van Mahmoud Abbas.
Mahmoud Abbas is een van de oprichters van de PLO, dus nog uit de tijd dat de PLO zich vooral richtte op terreuraanslagen. Natuurlijk kun je hem een ontwikkelingsproces naar politieke matiging toedichten, maar de financiële bijdragen voor veroordeelde moordenaars en de mediagenieke heldenontvangst bij hun vrijlating spreken een andere taal.
In vergelijking met Hamas hij is zeker gematigd, dat staat buiten kijf. Mag men echter aannemen dat iemand gematigd is als hij zich minder autoritair gedraagt dan Hamas? Het is eerlijker om Mahmoud Abbas te vergelijken met de onderhandelingspartner Benjamin Netanyahu, die premier is in een democratie, met de sterke en zwakke punten van iedere democratie en van iedere politicus. Uiteindelijk heeft Israël te maken met een veel grotere dreiging van buitenaf als o.a. de vredesonderhandelingen falen.
Persvrijheid
Verder verdient nog vermelding de vrijheid van de media, die in Israël bestaat maar niet lijkt te bestaan op de Westelijke Jordaanoever onder het naar de buiten toe "gematigde" Fatah-regime van Mahmoud Abbas.
Israël kent een grote pluriformiteit van media, en ook regerings- en maatschappijkritische journalisten kunnen daar zonder angst voor represailles vrij hun mening publiceren. Dit heeft natuurlijk tot gevolg dat zogenaamde misstanden van Israëlische zijde sneller openbaar worden dan de misstanden in de twee Palestijns bestuurde gebieden (Gaza/Westoever) met minder persvrijheid.
De linkse Israëlische krant Haaretz wordt vaak geciteerd door westerse, vooral door Israëlkritische media. Deze krant verschoont Netanyahu nooit in hun artikelen.
Waar is in de Palestijnse gebieden een vergelijkbare kritische krant te vinden?
De visies en argumentaties van politiek linkse stromingen
Via dit thema komen we ook op de PR-strategie van de PA en de argumentatiewijze van politiek linkse stromingen in de westerse wereld om voor de "slachtofferstatus" van de Palestijnen te pleiten. In delen van politiek extreemlinks georiënteerde media en bij politici is de mening wijdverbreid dat Israël een apartheidsstaat etc. is, om dit door het PA-bestuur gecultiveerde cliché te onderbouwen.
Wie is beter geschikt om deze visie in de westerse media een schijn van legitimiteit te geven dan een wereldwijd geaccepteerde "bemiddelaar tussen de fronten" als de door Yasser Arafat actief bij het Oslo vredesproces betrokken filosoof Sari Nusseibeh, de huidige directeur van de Al Quds Universiteit in Jeruzalem?
Overigens heb ik zijn boek "Once Upon a Country: A Palestinian Life" gelezen, en daaruit opgemaakt dat hij in grote lijnen zeker reflectief is en geïnteresseerd is in een tweestatenoplossing.
Daarom was ik verrast door zijn opmerkingen, gepubliceerd in een interview van 30/09/2011 (laatst gewijzigd) op de Engelstalige website van Al Jazeera: "Waarom Israël geen "Joodse staat" kan zijn". Hij beschrijft in dit interview waarom Israël naar zijn mening geen Joodse staat kan of mag zijn, en maakt daarbij gebruik van het paradigma van linkse stromingen die Israël een apartheidsstaat noemen.
Zie voor een kritiek op het interview (met een link naar de volledige originele interview): Even the Most Moderate Palestinian Won't Accept a Jewish State.
Ter vergelijking de uitspraken van Maen Rashid Areikat, hoofdafgevaardigde van de PLO in Washington, die niet door zomaar iemand werden gedaan, maar door een hooggeplaatst lid van Fatah, in het reeds eerder aangehaalde interview, o.a. op de vraag:
Dus u denkt dat het nodig zou zijn om eerst iedere Jood te verplaatsen en verwijderen?
Absoluut. Nee, ik zeg niet dat iedere Jood verplaatst moet worden, ik zeg dat Joden verplaatst moeten worden die, na een overeenkomst met Israël, onder de jurisdictie van een Palestijnse staat vallen.
Als men bedenkt dat in Israël moslims wonen en die zelfs stemrecht en eigen partijen hebben, dan vraag ik me af: "Waar zijn aan PA-zijde de Joden vertegenwoordigd en zullen deze in een tweestatenoplossing vertegenwoordigd zijn?"
Maen Rashid Areikat sluit dit immers in zijn interview als denkbeeld uit of vindt het uiterst problematisch. Mahmoud Abbas uitte zich in juli 2013 tegenover Egyptische journalisten vergelijkbaar:
"In een definitieve oplossing zouden we de aanwezigheid van geen enkele Israëli – burger of soldaat – op ons land zien", zei Abbas in een briefing voor vooral Egyptische journalisten.
Deze uitspraken van Areikat en Abbas zijn in tegenspraak met het door Nusseibeh in zijn interview geuite "onrecht" over het recht op terugkeer. Nusseibeh bekritiseert dat Israël alle Joden in de diaspora een recht op terugkeer toekent, maar de in de diaspora levende Palestijnen niet naar Israëlisch grondgebied mogen. Tegelijk vindt Maen Rashid Areikat het "onwerkbaar" dat er Joden zouden wonen in een Palestijnse staat of er een recht op terugkeer kunnen claimen.
Is dit niet een vorm van apartheid?
De uitspraak van Maen Rashid Areikat moet de politiek geïnteresseerde en soms ook zeer politiek actieve Sari Nusseibeh bekend geweest zijn, aangezien het interview met Areikat uit 2010 stamt en voor veel ophef zorgde. (Het interview met Sari Nusseibeh was uit 2011).
Toch bekritiseerde Nusseibeh in zijn interview alleen Israël.
Gazastrook en "blokkade"
Hamas in de Gazastrook blijft appelleren aan het gevoel van mededogen van enkele politiek linkse stromingen in de westerse wereld. Zo werden mediagenieke flottieljes op touw gezet om het "getto" Gaza te hulp te snellen, daar vanwege de "Israëlische blokkade" een gebrek aan levensbehoeften in Gaza zou zijn.
Overigens vind ik vergelijkingen zoals getto, die worden geassocieerd met de Holocaust, gewoon smakeloos. (Er worden helaas nog meer vergelijkingen met de Holocaust gebruikt).
Er wordt ook vaak beweerd dat in Gaza bittere armoede heerst als gevolg van de blokkade door Israël, maar men moet eerlijkheidshalve ook het bestuur van de Hamas hierbij betrekken en zich afvragen hoe het mogelijk is dat in Gaza blijkbaar miljonairs wonen.
Als de grensovergangen van Israël naar Gaza kortstondig worden gesloten wegens veiligheidsproblemen, steekt gelijk een storm van protest op. (Er zijn twee grensovergangen in gebruik: Kerem Shalom bevindt zich nabij de Egyptische grens, wat bij onlusten aan de Egyptische kant ook gevaar voor de grensovergang oplevert. De grensovergangen worden soms tijdelijk gesloten als waarschuwing of strafmaatregel na raketbeschietingen uit Gaza of bij gevaar voor het grenspersoneel.)
Dat Egypte eveneens om veiligheidsredenen regelmatig zijn grensovergang met Gaza bij Rafah voor personenverkeer sluit, krijgt weinig aandacht van bijvoorbeeld de "flottielje veteranen". Het beleid van Hamas en de conflicten tussen Hamas en Fatah worden zelden in beschouwing genomen. Deze conflicten leiden o.a. tot overmatige belastingen ten nadele van de Gazanen op de goederen die uit Israël komen.
Ook is er nauwelijks media-aandacht voor de Egyptische maatregelen tegen de smokkeltunnels. Alleen wanneer Israël tegen de tunnels optreedt, wordt daarover in detail bericht.
Via Israël wordt de Gazastrook dagelijks voorzien van basislevensmiddelen en dergelijke. Alleen zogenaamde "producten voor tweeërlei gebruik", die kunnen worden gebruikt voor aanvallen of voorbereiding daarvan op de staat Israël, zijn hiervan nog uitgesloten. Tevens zijn er de beperkingen voor "gecontroleerde producten voor tweeërlei gebruik".
· Lijst uit het jaar 2013.
· Opsomming en overzicht van de hulpgoederen uit Israël in het jaar 2010.
Dat dit geen kwade wil van Israël is, wordt niet alleen bevestigd door de constante raketaanvallen vanuit Gaza, maar ook door de recent ontdekte professionele smokkeltunnels naar Israël, waarin wapens en explosieven werden gevonden (de levering van bouwmaterialen werd in oktober 2013 weer tijdelijk gestopt, nadat deze leveringen pas na het staakt-het-vuren eind 2012 weer door Israël waren toegestaan).
Deze tunnels werden ingericht als uitvalsbasissen voor geplande terreuraanslagen en ontvoeringen. Welke staat zou geen veiligheidsmaatregelen treffen tegen een dergelijke bedreiging?
Israëls vertrouwen in Hamas is begrijpelijkerwijs niet groot. Ook zolang Hamas niet deelneemt aan vredesonderhandelingen, heb ik begrip voor dit gebrek aan vertrouwen.
"Dual-use items" lijsten worden ook in Europa gehanteerd, dus dit is zeker geen "Israëlische uitvinding" om zichzelf te beschermen.
Conclusie
Israël is een democratische staat, die evenals andere democratische landen, fouten maakt. In Israël mogen deze fouten door burgers en media worden besproken zonder vrees voor represailles door de staat. Publieke druk leidt vaak tot bijstelling van het beleid, want in vrije verkiezingen heeft de onder meer door vrije media pluralistisch geïnformeerde burger de mogelijkheid om op een andere partij te stemmen. Dit is in het democratische Israël mogelijk vanwege ingeroosterde verkiezingen.
Deze punten zijn voor mij belangrijk, want ik ben voor een tweestatenoplossing die de veiligheid van Israël garandeert.
Misschien is dit een onrealistische droom.
Deze droom zou echter door de westerse wereld (media/politiek enz.) kunnen worden ondersteund, als men de onderhandelingspartners evenwichtiger beoordeelt en niet slechts eenzijdig op de democratische staat Israël "druk uitoefent" en daarmee de publieke opinie negatief beïnvloedt.
Als Fatah en meer nog Hamas hun autocratische systeem en hun interne meningsverschillen overwinnen, dan heb ik hoop op een echte, duurzame vrede.
Persoonlijk zie ik, als iemand die het geluk had in een democratie op te groeien, vooral noodzaak tot veranderingen aan de kant van Fatah en Hamas om tot een voor beide zijden werkbare tweestatenoplossing te komen.
Dit moet worden bedacht als weer eenzijdig "met de vinger naar Israël wordt gewezen".
Een eerlijkere en evenwichtigere verslaggeving als ook het kritisch bezien van de PR-strategieën van Fatah en Hamas zou zowel de burgers van Israël als de burgers in de Palestijnse gebieden meer helpen dan de vaak eenzijdige berichtgeving in de media, die helaas wereldwijd antisemitische of antizionistische denkbeelden bevordert.
De overgangen tussen antisemitisme en antizionisme zijn helaas vaak wazig. Dit is een niet te onderschatten probleem, waaronder ook Joden buiten de staat Israël te lijden hebben.
Als ook de interne Palestijnse problemen duidelijk in de media en politiek (EU enz.) aan bod komen, en evenzeer als op Israël ook op de PA meer druk zou worden uitgeoefend om vermeende of daadwerkelijke misstanden op te lossen, dan zou de PA haar interne politieke problemen niet meer op Israël kunnen afschuiven om haar eigen burgers en de wereldopinie rustig te houden.
Dit zou tevens het effect hebben, dat een radicalisering van de Palestijnse bevolking in de richting van de denkbeelden van Hamas, vanwege o.a. hopeloosheid, tegengewerkt kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten