'Oorlog als er vrede dreigt' - Volkskrant boekrecensie

 

Een zeer negatieve recensie in de Volkskrant, en ik meen maar één ster bij het boek (dat geeft aan hoe goed de recensent het vindt, en gaat van een tot vijf). Dat is veelzeggend. Eerder al beklaagde Meulenbelt  zich over de kritische recensie in Vrij Nederland.

Meulenbelt ziet de oplossing van het conflict erin dat Israel zich van haar Joodse karakter moet ontdoen en we het zionisme als mislukt afschrijven. Daarmee gaat ze voorbij aan het feit dat Joden als volk recht hebben op zelfbeschikking - een recht dat is verankerd in het VN Handvest. Het 'Joodse karakter' waarvan het zich moet ontdoen is het logische gevolg van een staat waarin Joden de meerderheid zijn, die door hen is gesticht en gebouwd en waar zij hun leven en identiteit vormgeven. Zoals Muller stelt is die niet even af te schudden als een jas die je uittrekt. Het is de essentie van Israel. Toch meent Meulenbelt dat ze niet anti-Israel is en al helemaal niet anti-Joods (sommige van mijn beste vrienden...). Het laat zien hoe weinig ze van Israel en het zionisme heeft begrepen. Het conflict is natuurlijk net zo makkelijk op te lossen als de Palestijnen hun nationale aspiraties even opzij zetten. 'Als jij je rechten opgeeft, kunnen we vrede sluiten'. Een kind kan de was doen.

 

RP

----------

Gedram van Anja

BOEKRECENSIE; RECENSIE, Henk Müller op 07 augustus '10, 00:00, bijgewerkt 9 augustus 2010 14:55

 

 

Je hebt dromers en dromers die drammen. Dat is de conclusie na het lezen van Anja Meulenbelts Oorlog als er vrede dreigt waarin de SP-politica haar meest recente visie geeft op 'Israël en het Palestijnse probleem'. Die aanhalingstekens zijn veelzeggend: de teneur is dat je zielige Palestijnen hebt die niets liever willen dan burgers te zijn van een democratische staat – en kwaadwillende Israëli's die nog liever oorlog voeren dan Palestijnen hun rechten te geven.

De oude zionistische droom van een Joodse staat die in het Midden-Oosten een baken van licht zou vormen, is niet uitgekomen, stelt Meulenbelt. Sterker, die droom was het begin van een nachtmerrie. Ook zij heeft een droom. Je verklaart het zionisme mislukt. Israël wordt een gewone democratie die ophoudt alleen maar vijanden te zien in zijn buren.
Steeds wijst Meulenbelt op die slechte Israëli's en die brave Palestijnen – ook die van Hamas – die snakken naar vrede. Daarmee maakt ze een karikatuur van een complex probleem. Niet dat ze niet af en toe een punt scoort, maar haar eenzijdig begrip maakt de lezer murw.
Haar oplossing – hef het Joodse karakter van de staat Israël op – is te simpel voor woorden. Stel dat de regering dat zou besluiten. Wonen er dan geen Joden meer in Israël? De schrijfster heeft het steeds weer over de perfect geoliede pr-machine die eenzijdige voorlichting geeft over Israëls motieven. Maar dat anti-Israëlische én antisemitische karikaturen en slogans in de regio schering en inslag zijn en hun sporen hebben nagelaten, vlak je niet in een keer weg.
Wat ze lijkt te vergeten is dat Israël voor sommige tegenstanders een land is dat niet in de regio thuis hoort. Volgens de auteur heeft Israël een vijand nodig. Maar het omgekeerde geldt ook. Toch is ze niet zonder hoop. Want tussen Israël en Duitsland is het ook goed gekomen, dus waarom niet tussen de Palestijnen en Israël? Een fijnzinnige vergelijking.