Antisemitisme binnen de Britse Labourpartij

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/05/20/antisemitisme-binnen-britse-labourpartij/

= IMO Blog =

Eind april is oud burgemeester van Londen Ken Livingstone geschorst door de Britse Labour partij, zo meldden verschillende media. Hij had beweerd dat Hitler een zionist was en gesuggereerd dat er een joodse samenzwering bestaat die de Labour Partij wil beschadigen, aldus de Volkskrant. In een interview had hij gezegd dat alles wat Hitler deed uiteindelijk wettelijk was, ook de Holocaust. Dit zei hij ter verdediging van Kamerlid Naz Shah, die op haar beurt sympathie had getoond voor het ‘idee’ om Israel naar de VS te verplaatsen en de Israelische Joden daarheen te deporteren. Ook zij werd geschorst. Eind vorige maand werd een speciale commissie benoemd die onderzoek moet doen naar racisme binnen de partij, waaronder antisemitisme.

Livingstone had onlangs gezegd dat Israels stichting een grote ramp was en dat het beter was geweest als alle Joodse vluchtelingen indertijd in de VS en het VK waren opgenomen. Hij gaf Israel ook de schuld van de vele spanningen in het Midden-Oosten, het risico van meer oorlogen, en de opkomst van terroristische groeperingen.

Het is niet de eerste keer dat Livingstone over de schreef ging. De Volkskrant schreef eind vorige maand:

In 2006 was hij korte tijd geschorst als burgemeester nadat hij een joodse journalist van The Daily Mail een ‘concentratiekampbewaker’ had genoemd. Een jaar eerder had hij voor opschudding gezorgd door de imam Yoessoef a–Qaradawi op het stadhuis te omhelzen, ondanks het feit dat deze gast onder meer had opgeroepen tot het vermoorden van joden, alsmede het mishandelen van vrouwen en homoseksuelen.

Hij was zoals hierboven al blijkt niet het enige Labourlid dat over de schreef is gegaan. Naz Shah had naast haar steun voor het verplaatsen van Israel en de daar levende Joden, mensen opgeroepen op haar te stemmen omdat de ‘Joden zich verzamelen’, en verwezen naar een blog over een Joodse samenzwering en beaamd dat alles wat Hitler deed legaal was, aldus de Volkskrant. De krant meldde verder:

Leden van de Labour-afdeling op Oxford waren onlangs in opspraak gekomen omdat ze joodse studenten routinematig afschilderen als ‘zio’s’. In Luton meldde Labour-raadslid Aysegul Gurbuz via sociale media dat Hitler ‘de grootste persoon uit de geschiedenis’ is en dat het tijd is dat Iran de staat Israël op nucleaire wijze van de kaart veegt. Hangende een onderzoek naar deze gedachten is ze geschorst door de partij. Voormalig Labour-kandidaat Vicky Kirby had Hitler een ‘zionistische God’ genoemd en erop geattendeerd dat joden ‘grote neuzen’ hebben.

De lijst met incidenten is uiteraard nog veel langer, zo lang dat ook in Britse kranten die niet bepaald als Israel vriendelijk te boek staan, er een discussie woedt over het antisemitisme probleem bij Labour. In een bijzonder scherpe bijdrage wordt de dubbele maatstaf die velen binnen links tegenover Israel hanteren, gehekeld:

Let’s imagine for just a moment that a small but vocal section of the left was consumed with hatred for one faraway country: barely an hour could pass without them condemning it, not just for this or for that policy, but for its very existence, for the manner of its birth, for what it represented. And now let’s imagine that this country was the only place in the world where the majority of the population, and most of the government, were black.

You’d expect the racist right to hate such a country. But imagine it was that noisy segment of the left that insisted it would be better if this one black country had never been created, that it was the source of most of the conflict in its region, if not the world. That its creation was a great historical crime and the only solution was to dismantle it and the people who lived there should either go back to where they – or rather, their grandparents or great-grandparents – had come from; or stay where they were and, either way, return to living as a minority once more. Sure, living as a minority had over the centuries exposed them to periodic persecution and slaughter. But living as a majority, in charge of their own destiny – well, black people didn’t deserve that right.

And now imagine that the people who said all these things insisted they had nothing against black people. On the contrary, they were passionately against all forms of racism. In fact it was their very anti-racism that made them hate this one black country. Their objection was only to this country, its conduct and its existence, not to black people themselves. You surely were only inventing this horrible accusation of racism to divert attention from the wicked black country and its multiple crimes.

Dat zou, om het voorzichtig uit te drukken, niet erg geloofwaardig overkomen. Juist binnen links wordt altijd gezegd dat vrouwen het beste kunnen bepalen wat seksisme is, zwarten wat racistisch, en homo’s wat homofoob is. Alleen bij Joden gaat dat niet op, want als zij zeggen dat iets antisemitisch is roepen sommigen binnen links al gauw dat antisemitisme met kritiek op Israel wordt verward en dit een tactiek is om critici de mond te snoeren.

De haat tegen Israel gaat bij sommigen heel ver, en zou bij ieder ander land en volk (want het is natuurlijk lastig en gekunsteld om Israel en Joden als twee compleet verschillende zaken te zien) tot verontwaardiging leiden. Stel dat binnen rechts en vooral extreemrechts dat ene zigeunerlandje of Indianenstaatje of het Zuid-Afrika waar de zwarten nu zichzelf regeren tot speerpunt van kritiek wordt gemaakt, waar men onophoudelijk tegen ageert en sancties tegen wil doorvoeren etc., dan zou dat vanzelfsprekend racistisch worden genoemd. Daar zijn de uitspraken over Hitler die diverse Labourleden deden (vanwaar die behoefte de man die verantwoordelijk is voor de moord op 6 miljoen Joden, maar ook een vijand van de Britten was in de oorlog, te prijzen of zijn daden te rechtvaardigen dan wel te bagatelliseren?) niet eens meer voor nodig.

Toch is het voor velen, ook buiten de pro-Palestina scene, bepaald geen uitgemaakte zaak of het voortdurend ageren tegen Israel wel zo verkeerd of ook antisemitisch is, of dat het gaat om moedige mensen die een oud taboe willen doorbreken. Nog steeds heerst het absurde idee dat kritiek op Israel erg moeilijk ligt vanwege de Holocaust, en dat ‘zionisten’ (dit is meer een scheldwoord geworden dan een neutrale aanduiding voor mensen die vinden dat Israel recht van bestaan heeft en een fair hearing verdient) daar handig misbruik van maken door alle critici, hoe fair ook, in diskrediet te brengen. Nou helpt het niet mee dat een deel van de pro-Israel scene, in navolging van de anti-Israel scene, is geradikaliseerd en inderdaad tegenstanders te pas en onpas uitmaakt voor alles wat lelijk is, waaronder antisemitisme. Maar hoe blind moet je zijn om geen verschil te zien tussen kritiek op de bezetting, op bepaalde legeroperaties en andere zaken die ook veel Israeli’s hekelen, en het voortdurend zwartmaken van Israel en haar verantwoordelijk houden voor de onrust in de regio en zelfs het ontstaan van IS?

Dat juist links zo mild oordeelt over het laatste, en dit vaak als legitieme en zelfs nuttige Israel kritiek ziet, baart zorgen en heeft geleid tot de excessen die we nu zien binnen de Labourpartij. Het betwisten of ontkennen van Israels bestaansrecht en zelfs de vergelijking met het symbool van het kwaad, de nazi’s, schuurt tegen antisemitisme aan maar heeft onterecht een imago van harde maar niet geheel onterechte kritiek. Ook in Nederland lijkt er steeds meer begrip en tolerantie te zijn voor radikale antizionisten als Abu Jahjah, Appa, Al Jaberi en anderen, zowel allochtoon als autochtoon. Dat deze mensen geregeld de grens met antisemitisme oversteken en soms openlijk oproepen tot geweld tegen ‘zionisten’ roept met name verontwaardiging op vanuit pro-Israel zijde; daarbuiten is men over het algemeen mild. In de volgende bijdrage ga ik dieper in op de oorzaken hiervan, en de rol van links.

Ratna Pelle