– Door Tjalling. –
Bijna een jaar geleden besloot Israël om een deel van de bevolking, bekend als ‘christelijke Arabieren’, te erkennen als Arameeërs. Het was niet echt hot news voor de meeste mainstream media, maar uit wat er vorig jaar door sommige media over werd gepubliceerd bleek vooral weinig kennis van de achtergrond van de Arameeërs. Ook werd veel aandacht gegeven aan de kritiek dat Israël vooral verdeeldheid zou willen zaaien tussen moslims en christenen in Israël.
Een commissie van de raad van katholiek gewijden in het Heilig Land bijvoorbeeld had de beslissing van de Israëlische regering gehekeld, ‘omdat die aan Palestijnse christenen toe zou staan om zichzelf als Arameeërs aan te duiden in plaats van als Arabieren’. Christenen zelf daarentegen hadden zich juist verheugd uitgelaten over die mogelijkheid, waar al in 2010 om was gevraagd. Het bezwaar van de raad van katholiek gewijden was vooral dat ‘Israël christenen nodig zou hebben die hun identiteit hebben misvormd, die zichzelf opstellen als vijand van hun eigen volk en die soldaten worden omwille van de oorlog’. Dit is, althans in de ogen van deze raad, een slechte zaak. De raad was ook van mening dat ‘sommige mensen in de Israëlische regering lijken te denken dat het afscheiden van christelijke Palestijnen van andere Palestijnen, een manier is om christenen te beschermen’. Dat moest dus koste wat kost voorkomen worden. De raad zei dan ook tegen de nieuwe Arameeërs: “Schaad je eigen volk niet, vanwege loze beloften en persoonlijk egoïstisch gewin”.
Pardon? Dus als ik het goed begrijp, dan zegt die katholieke raad eigenlijk dat het erkend willen worden als Arameeër vooral werd ingegeven door puur eigenbelang, wat als verraad wordt gezien. Dit is wel heel radicaal gesteld en dat niet alleen, de raad gaat ook nog eens helemaal voorbij aan het historische erfgoed van de Arameeërs en dat nota bene vanuit een ‘christelijk’ gedachtegoed. In het R.D. van 22 juli 2013 staat bijvoorbeeld dat de Egyptische theoloog Samir Khalil Samir er op had gewezen dat `alle bloeiperioden die het Midden-Oosten heeft gekend, tot stand zijn gekomen dankzij de inzet en cultuur van Aramese christenen’.
Vertegenwoordiging
De ministeriële erkenning van de Aramese identiteit in september 2014 werd vooraf gegaan door een wet die de Knesset eerder dat jaar aannam, waarin de christenen een zelfstandige vertegenwoordiging kregen in de parlementaire commissie voor gelijkheid van kansen op de arbeidsmarkt.
Het Links Economisch Forum in België, wat er een uitgesproken groen standpunt op nahoudt met betrekking tot de klimaatproblematiek, had ook aandacht voor deze kwestie en heeft in het voorjaar van 2014 op hun site een bericht geplaatst van Palestina Solidariteit. By the way, zelf zou ik zeggen : ‘schoenmaker blijf bij je leest’, door dit besluit van Israël zal de aarde echt niet meer opwarmen.
De indiener van het aangenomen wetsvoorstel, Yariv Levin, was van mening dat christenen de natuurlijke bondgenoten van Israël zijn en een tegenwicht vormen tegen de moslims die (naar mening van Levin) ‘het land van binnenuit willen vernietigen’. Oy, die uitspraak is natuurlijk ontoelaatbaar voor Palestina Solidariteit. Maar waar gaat het nu werkelijk om? Om enkel een strategische zet van Israël, òf om de erkenning van een minderheid die een aparte positie inneemt binnen Israël? Ik denk beiden, maar in de publicaties hierover lag de focus vooral op het voordeel wat Israël erbij zou kunnen hebben.
Monique van Hoogstraten deed ook een duit in het zakje. In een artikel over christenen die vrijwillig dienst namen in het IDF of vervangende dienst, schreef ze mei vorig jaar in Trouw: “In dit land bepaalt je identiteit immers niet alleen tot wie je behoort, maar meer nog wie je moet haten. Joden zijn de vijanden van de Arabieren, Arabieren zijn de vijanden van de Joden. Wie die breuklijn over gaat, kan een hoop balagan (wanorde, Tj.) verwachten. In vijandschap moet je eenheid tonen”. Volgens Van Hoogstraten bepaalt je identiteit in Israël dus wie je moet haten. Dit is een onjuiste visie met als resultaat een misleidend artikel. De christenen die in dienst gaan verzetten zich juist tegen de opgedrongen haat jegens de Joodse staat. Van Hoogstraten lijkt zich niet verdiept te hebben in de historisch verschillende posities van christenen en moslims in Israël, maar wel nadrukkelijk in de voordelen die de militaire of vervangende dienst oplevert (een dienst die ook door moslims vrijwillig kan worden gedaan). Uit de inleiding van haar artikel blijkt al meteen de vooringenomenheid van Monique: “Terwijl ultra-orthodoxe joden in Israël strijden tegen de dienstplicht, zijn er christenen die juist het leger in willen. Hun tegenstanders: de eigen bevolkingsgroep, de Arabische Israëliërs”. Ze heeft er niets van begrepen. De vorig jaar door Israël erkende Arameeërs zagen zichzelf om historische redenen niet als Arabieren. Hun werkelijke drive was om dat te veranderen.
Vader Naddaf
Tijdens een in het najaar van 2013 gehouden conferentie in Jeruzalem kwamen vooraanstaande Israëlische christenen bijeen. De christelijke gemeenschap wenste uit zichzelf te integreren in de Israëlische samenleving en zich te distantiëren van hun islamitische tegenhangers. Daar hebben ze groot gelijk in. Aramese christenen behoren immers tot de oudste christelijke gemeenschappen ter wereld. De Aramese taal is verwant aan het Hebreeuws en werd ook door Jezus gesproken, echter Hij onderwees veelal in het Hebreeuws. Gabriël Naddaf (ook bekend als vader Naddaf), een in Israël geboren Grieks orthodox priester, is een vooraanstaand persoon binnen de Aramese gemeenschap. Hij heeft laten weten dat het besluit van de Israëlische regering een historisch onrecht corrigeert, wat ten onrechte Israëlische burgers van oostelijk-christelijke achtergrond definieerde als ‘christelijke Arabieren’, terwijl het enige wat ze gemeen hebben met Arabieren, de Arabische taal is. De Arameeërs hebben geen enkele andere band met de Arabische natie. Naddaf zei in Times of Israël: “Christians have a bond with the Jews. We have an allegiance with the Jewish people; with the Muslims we are neighbors. There is no covenant there. None at all.” Deze definiëring heeft echt niets te maken met wie je dan zou moeten haten, wel alles met het erkend willen worden als eigen etnische groepering.
Er is overigens ook recent nog aandacht besteed aan deze erkenning. Op Revelation Tv (Church Without Walls) was op 28 juli Joseph Weismann te gast. Weismann doet onderzoekswerk voor the Christian Empowerment Council. Tijdens deze reportage komt vader Naddaf ook in beeld. Hij zegt dat hij geen Arabier is en beroept zich op zijn Aramese wortels. Naddaf moedigt jonge christenen aan om dienst te doen in de IDF. Dit kwam hem op de bekende vraag te staan; ‘waarom dan dit aanmoedigen om dienst te gaan doen in de IDF’. Naddaf doet dit ‘omdat hij zo het land wil beschermen dat hen (de Arameeërs, Tj.) beschermt’. Het begrip ‘christelijke Arabieren’ is opgelegd door het Panarabisme en ook bij deze gelegenheid wees Naddaf erop ‘dat Arameeërs geen Arabieren zijn’. Integratie in de Israëlische samenleving is de juiste manier om in vrede te kunnen leven. Ook enkele andere Arameeërs werden geïnterviewd en zij hadden dezelfde mening als Naddaf. Zelf denk ik dat de Arameeërs gelijk hebben, want door erkenning van Israël te vragen hebben zij hun identiteit kunnen waarborgen.
Israël heeft kennelijk zelf ook baat bij de erkenning van Arameeërs, maar uit de publicaties hierover blijkt enkel een negatieve toonzetting. Mag Israël geen bondgenoot zijn van Arameeërs? Blijkbaar niet en dit is typerend is voor de hedendaagse trend, waarvan het gemiezemauw over deelname van christenen/Arameeërs aan de IDF een sprekend voorbeeld is. Last but zeker not least; in feite is er door deze erkenning sprake van een ‘win win situatie’. Een historische etniciteit, en zeker ook heel belangrijk voor het christendom, is vanuit de wederzijdse wens van Arameeërs en Israël erkend. Bovendien draagt deze erkenning bij tot een juistere verhouding tussen de christelijke kerken en Israël en zou daarom moeten worden toegejuicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten