http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/04/04/vredesbesprekingen-gestrand/
= IMO Blog =
De vredesbesprekingen lijken nu definitief ten einde. Woensdagnacht heeft de Israelische onderhandelaar Tzipi Livni aan Saeb Erekat gevraagd om het aangevraagde lidmaatschap van 15 conventies en verdragen in te trekken, wat hij weigerde. Daarop besloot Israel de vierde groep gevangenen, wiens vrijlating was uitgesteld, niet vrij te laten. Inmiddels zouden de Palestijnen een waslijst aan nieuwe voorwaarden hebben opgesteld om de onderhandelingen te hervatten, zo meldt The Times of Israel:
These preconditions, according to the Ma’an news agency, included a demand for official Israeli agreement to the establishment of a Palestinian state along the pre-1967 lines with East Jerusalem as its capital; the release of 1,200 Palestinian prisoners including convicted terrorist chiefs Marwan Barghouti and Ahmad Saadat; a building freeze in East Jerusalem and the West Bank; granting Israeli citizenship to 15,000 Palestinians under a family reunification program; the termination of Israel’s security blockade of Gaza; permission to bar the IDF from West Bank Area A (areas under full PA control) for entrance to arrest or kill terror operatives; and increased Palestinian control in Area C (areas under full Israeli control).
Ook hebben Palestijnse leiders gedreigd om het lidmaatschap aan te vragen van diverse VN instituties, om Israel voor het Internationaal Strafhof te dagen en om boycotcampagnes te voeren. Naftali Bennett van de rechtse Habayit Hayehudi partij dreigde daarop Abbas voor datzelfde tribunaal te dagen voor zijn steun aan veroordeelde terroristen. Hij dreigde ook geen enkele deal waarin Israel ‘terroristen’ vrijlaat meer goed te keuren.
Het resultaat van deze ronde onderhandelingen: een enorme hoop energie van Livni, Erekat, Kerry en de teams die hen hebben ondersteund is verspild. Vooral Kerry had zijn energie goed kunnen gebruiken om adequater op te treden bij andere internationale crises zoals Syrië of Rusland. Het wantrouwen tegen de Amerikanen, onder de Palestijnen altijd al groot, heeft nu ook in Israel een vlucht genomen. En zowel Israel als de Palestijnen zijn er inmiddels van overtuigd dat de andere partij voor geen cent te vertrouwen is. Daarbij is het risico van een escalatie op de Westoever gegroeid. En Israel heeft circa 75 Palestijnse gevangenen vrijgelaten, die allen waren veroordeeld voor dodelijk geweld. Daarvoor in ruil zou er vooruitgang worden geboekt bij de onderhandelingen, maar daar is niet veel van terecht gekomen. En Israel heeft bouwkavels voor meer dan 700 woningen in Gilo uitgegeven. Het zou zomaar kunnen dat we de komende tijd aankondigingen van de bouw van woningen in de nederzettingen zullen horen, wat weer tot de bekende eenzijdige veroordelingen door de internationale gemeenschap zal leiden. Mislukte onderhandelingen zijn slecht voor de vrede, slecht voor de onderlinge verhoudingen, en koren op de molen van de extremisten aan beide kanten.
Noodzaak voor compromissen
Om vooruitgang in de vredesbesprekingen te boeken, is het nodig dat beide partijen overtuigd zijn van de noodzaak en voordelen van deze besprekingen, en vooral ook de noodzaak om compromissen te sluiten. De Palestijnen ervaren keer op keer dat ze zonder compromissen toch een deel van hun eisen ingewilligd kunnen krijgen en daarbij veel geld en steun uit de internationale gemeenschap ontvangen. Terwijl een werkelijk compromis Palestijnse leiders als Abbas in grote problemen zou brengen en ernstige risico’s met zich meebrengt, legt de huidige strategie ze geen windeieren. Voor Israel worden onderhandelingen op deze manier steeds onaantrekkelijker: bij iedere ronde lijkt de druk op Israel om meer concessies te doen toe te nemen, en de concessies die daadwerkelijk worden gedaan leiden niet tot tegenconcessies of een prettiger onderhandelingsklimaat. De weerzin tegen het almaar weer doen van concessies neemt dan ook toe onder Israeli’s:
The positive memories of Obama’s visit to Israel and the ongoing defense support and co-operation – now at an all-time high – were overshadowed by Israeli anger against the US for bullying its government into releasing brutal mass murderers who were subsequently glorified as heroes by the Palestinian Authority.
The PA demanded this as a prerequisite to even agreeing to negotiate. An uninformed observer would assume that Israel was the supplicant and would be unaware that the territories were acquired only after Israel vanquished an Arab conglomerate which had initiated a war to annihilate it.
Met hun taktieken ondermijnen de Palestijnen de fundamenten van de vredesonderhandelingen. Oorspronkelijk waren die gebaseerd op wederzijdse erkenning (de brieven van Rabin en Arafat) en wederzijdse concessies. Israel gaf land, en in ruil pakten de Palestijnen het terrorisme aan. Ondertussen versterkte de internationale gemeenschap Palestijnse instituties en werd Palestijns zelfbestuur ingevoerd, wat de basis zou zijn van eventuele latere onafhankelijkheid. Ook daar had Israel belang bij: zij waren niet langer verantwoordelijk voor het dagelijks leven en welzijn van de Palestijnen, maar hielden in een deel van de Westbank wel de verantwoordelijkheid over veiligheid. Er is ook toen niet te goeder trouw onderhandeld door Arafat, maar de basis van de Oslo Akkoorden deugde, en daardoor kon een meerderheid van de Israeli’s zich erachter scharen. De kater kwam des te harder aan toen in september 2000 de tweede intifada uitbrak (die al maanden in voorbereiding was, zoals PA functionarissen zelf hebben verklaard).
Voorwaarden vooraf
Er is sindsdien wel wat veranderd: tegenwoordig moet, om te gaan praten, eerst Israel aan een aantal voorwaarden voldoen. Het begon met de onderhandelingen in 2009, toen Abbas voor het eerst een bouwstop in de nederzettingen en Oost Jeruzalem eiste in ruil voor directe onderhandelingen met Israel. Hij is hierdoor mogelijk geïnspireerd door de VS, die onder Obama duidelijker dan voorheen haar afkeuring van de nederzettingen liet blijken. Israel gaf toe, met veel tegenzin, maar Oost Jeruzalem bleef buiten beschouwing en bestaande projecten mochten worden afgebouwd. Abbas was niet tevreden, Israel ook niet. Pas in de laatste maand van de 9 maanden durende bouwstop verscheen hij even aan de onderhandelingstafel, om direct te eisen dat de bouwstop zou worden verlengd, en uitgebreid met Oost Jeruzalem. Voordat de VS haar pogingen Israel zover te krijgen had voltooid, stapte Abbas al op.
Later zijn aan de bouwstop nog andere voorwaarden toegevoegd, zoals de vrijlating van gevangenen en de erkenning van de groene lijn als toekomstige grens. Israel had er geen enkel vertrouwen in dat dergelijke concessies de Palestijnen daadwerkelijk milder zouden stemmen en tot meer toenadering zouden leiden, integendeel. Ze leken slechts te smaken naar meer. Daarbij zijn eenmaal gedane concessies vaak het beginpunt in latere onderhandelingen, en lijkt de lijst van Palestijnse eisen met iedere onderhandelingsronde groter te worden. The Tower schrijft:
Back in the Middle East, Palestinian gambits at the UN have been seen as corroding the basic framework of the Israeli-Palestinian peace process. The land-for-peace formula requires the Israelis to give up tangible, functionally irreversible concessions in exchange for Palestinian commitments. The fear has always been that the Palestinians will negotiate only as long as they can extract territory or prisoners, and that they will then pocket what they’ve gained and walk away. Abbas’s moves seem set to confirm those fears.
En dat is het kernprobleem: Israel ziet keer op keer bevestigd dat concessies niks opleveren, behalve meer druk, meer veroordelingen en meer eisen. De zware druk van de VS werkt averechts. Men ervaart de VS niet langer als een rechtvaardige en onpartijdige bemiddelaar, en men heeft ook vooral niet het vertrouwen dat de VS de Palestijnen voldoende onder druk zetten voor het doen van tegenconcessies. In het Westen verzuchten velen dat als beide partijen er zelf niet uitkomen, ze de vrede maar opgelegd moeten krijgen. Het mislukken van de huidige onderhandelingen laat de grenzen zien van deze aanpak. Rechts in Israel floreert, het cynisme en het wantrouwen zijn groot, het geloof in vrede met de Palestijnen is op een dieptepunt beland.
Wanneer het medicijn keer op keer niet blijkt te werken, is het misschien tijd voor een andere aanpak door de VS en het Westen. Steun organisaties van onderop die op samenwerking gericht zijn. Eis een einde aan de opruiing in Palestijnse media, geef geld voor lessen Hebreeuws en Arabisch op elkaars scholen, haal Israelische en Palestijnse kinderen naar gezamenlijke kampen waar ze niet samen leren dat Israel de bezetter is, maar leren dat de ander menselijk is, en dezelfde dromen en angsten kent als zij. En maak de Palestijnen duidelijk dat er geen miljoenen vluchtelingen gaan terugkeren naar Israel. Hervorm de UNRWA en integreer die in de UNHCR, zodat Palestijnse vluchtelingen dezelfde behandeling krijgen als andere vluchtelingen. Laat Israel vervolgens zien dat het onacceptabel is dat het de pispaal is in de VN en continu wordt apart gezet en buiten gesloten. Westerse landen dienen massaal tegen de absurde door de Arabische landen ingebrachte anti-Israel resoluties te stemmen en deze landen ook diplomatiek te laten voelen dat een dergelijke houding consequenties heeft. En eis vervolgens een bouwstop in de nederzettingen en een harde aanpak van kolonisten die zich misdragen. Maar tegen die tijd heeft het Israelische vredeskamp allang de verkiezingen gewonnen.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten