Een goed artikel van Frits Bolkestein in de Volkskrant van afgelopen woensdag. Het volgende is typerend voor de strategie van het Palestijnse 'verzet' en is door Hamas ook verschillende keren openlijk toegegeven.
Vele jaren geleden bezocht ik een vluchtelingenkamp van Palestijnen in de Libanon. Midden tussen die vluchtelingen stond een luchtafweergeschut. Op mijn vraag of men niet bevreesd was voor veel burgerslachtoffers ingeval van een Israëlische aanval op dat geschut, antwoordde mijn begeleider ontkennend. 'Burgerslachtoffers vormen een aanklacht tegen Israël die het Westen zal beïnvloeden.'
De manier waarop de Palestijnen door de andere Arabieren, hun broeders, worden bejegend is ten hemel schreiend.
Ik moet hierbij aan Duitsland denken. Na de Tweede Wereldoorlog zijn 12 miljoen Duitsers van het Oosten naar het Westen gevlucht. Die zijn opgevangen en geïntegreerd. In het Midden-Oosten hebben wij het niet over 12 miljoen Palestijnen maar over een tiende van dat aantal. Waarom zijn zij niet in de Arabische landen opgevangen en geïntegreerd? Omdat zij dan geen politiek wapen meer vormen dat tegen Israël kan worden gebruikt en omdat de Arabische landen de Palestijnen niet zien staan.
Ik zou daaraan toe willen voegen: en waarom maken zogenaamde sympathisanten van de Palestijnen zich nooit kwaad over onderdrukking van Palestijnen in bijvoorbeeld Libanon of Syrië? 'Het werkelijke probleem ligt bij Israel', is altijd de smoes, maar wanneer vluchtelingen in Nederland niet goed worden behandeld of teruggestuurd maken we ons daar toch ook terecht boos om, en zeggen niet: het werkelijke probleem ligt bij Iran/Irak/Congo/Soedan/Somalië? En dan is er nog een gigantisch verschil met de Palestijnen, die in een door henzelf begonnen oorlog om verschillende redenen zijn gevlucht en duidelijk niet als minderheid vreedzaam in een Joodse staat willen leven, maar deze staat omvormen en de situatie van voor 1948 herstellen.
Het laatste punt betreft het beleid van de Israëlische regering. Iedere uitbreiding van de nederzettingen op de Westoever verergert het probleem. Daar zal een redelijke oplossing voor moeten worden gevonden. De regering van Netanyahu maakt niet de indruk daar haast mee te maken. Dat is de buitenwereld niet ontgaan.
Dat kun je wel zeggen. Niet iedere uitbreiding verergert het probleem perse, in bijvoorbeeld wijken van Jeruzalem die dichtbij de groene lijn liggen en ook in diverse vredesplannen bij Israel zouden blijven, kan bouwen minder kwaad dan in geisoleerde nederzettingen diep op de Westbank. De redelijke oplossing bestaat eruit dat Israel en de Palestijnen afspreken waar de grenzen komen te liggen en dus waar Israel nog kan bouwen en waar niet. Dat Israel niet op voorhand alle bouw over de groene lijn wil stoppen, kan ik wel begrijpen, want daarmee zegt men de claim op het land ook bij voorbaat op. En voor Israel is zeker Oost Jeruzalem geen 'bezet Palestijns gebied'. Voor 1948 woonden in wat nu 'Arabisch Oost Jeruzalem' heet Joden, en een wijk als Sheikh Jarrah was grotendeels Joods. Ook in de oude stad woonden duizenden Joden. De Joodse begraafplaats en tientallen synagogen liggen in 'bezet Arabisch Jeruzalem' en getuigen van de rijke Joodse geschiedenis daar. Om tot bovengenoemde afspraken te komen moet er onderhandeld worden. En dat weigert Abbas steeds omdat hij op voorhand allerhande Israelische concessies wil binnenhalen zonder uiteraard zelf iets in ruil te bieden.
RP
-----------
Bolkestein: 'De EU moet zich niet afkeren van Israël'
OPINIE - Frits Bolkestein − 18/01/12, 06:00
In plaats van Israël voortdurend te kritiseren doet de EU er beter aan de Palestijnen te bewegen tot serieuze vredesbesprekingen. Dat stelt Frits Bolkestein.
Waarom wordt er vanuit Europa zoveel kritiek op Israël uitgeoefend? Waarom keert Europa zich van Israël af? Daarvoor zijn algemene en bijzondere oorzaken. Om te beginnen de algemene.
Ten eerste de macht van het getal. Er zijn op deze wereld 100 moslims voor elke Israëliër. Van dat grote aantal gaat invloed uit. Daar gaat men niet zo maar aan voorbij. Als slechts 6 miljoen moslims tegenover even zo veel Israëliërs zouden staan, zou er anders worden geoordeeld.
Een tweede algemeen punt is de dekolonisatie. Zeker, de Balfour-verklaring uit 1917 die een joods nationaal tehuis in het vooruitzicht stelde, kan niet worden weggepoetst. Noch de verzekering uit 1922 dat joden in geheel Palestina - dat wilde toen zeggen Israël en de Westoever - het recht van close settlement zouden hebben. Dat was onderdeel van het Engelse mandaatverdrag. Maar het stichten van de staat Israël en de dekolonisatie verliepen parallel. Israëliërs werden als kolonisten gezien, de genoemde verklaringen ten spijt.
Ten derde het anti-amerikanisme. Dat bestaat uit naijver, vooral aan Franse kant, geheel ongerechtvaardigde culturele hoogmoed en de onwil dankbaarheid te tonen voor de bevrijding van 1945. Dit doet denken aan de ene man die tegen de andere zegt: 'Waarom ben je boos op mij? Ik heb toch nooit iets voor je gedaan?'
Dit anti-amerikanisme slaat terug op Israël, vooral gezien de tot nu toe onvoorwaardelijke steun van de VS. Onlangs is in de VS een debat over de joodse lobby gevoerd. De stelling van Mearsheimer, die hierover is begonnen, is dat de joodse lobby er de oorzaak van is dat de VS inzake het Midden-Oosten tegen het eigen belang in handelt. Daartegenover staat de mening van Stanley Fischer, gouverneur van Israëls centrale bank, die zei dat de VS een groot aantal lobbies herbergde: van boeren, van scheepsbouwers en inderdaad van joden. Wat was daar mis mee?
Ten vierde de olie. De Arabieren hebben olie, de Israëliërs niet. De Arabieren kunnen het boycotwapen gebruiken en hebben dat ook gedaan, onder andere in 1973 tegen Nederland. Dankzij de oliemultinationals heeft dit ons niet gedeerd.
Omslagpunt
Ik kom nu bij de bijzondere oorzaken. Ik vermoed dat de belangrijkste daarvan Israëls spectaculaire overwinning van 1967 is. Die markeerde een omslagpunt in de manier waarop naar Israël werd gekeken, vooral door zich progressief noemende kringen. Had men daar voordien vooral sympathie en bewondering voor het egalitaire land der Kibboetsim, door 1967 ruilden David en Goliath van plaats. Het bracht De Gaulle er toe te spreken over 'dit volk, dat zeker is van zichzelf en wil overheersen'. De zaak van de Palestijnen kreeg daarna meer aandacht. Het bezit van de Westoever - Jeruzalem daargelaten - vormt nu het hart van het probleem dat Israël en de Palestijnen gescheiden houdt. In die zin kun je 1967 een Pyrrusoverwinning noemen.
Hiermee hangt de verandering samen die de Verenigde Naties heeft ondergaan. De VN zijn door het Westen na de Tweede Wereldoorlog opgericht om de vrede te verzekeren. Door de dekolonisatie en andere wijzen van staatsvorming zijn er steeds meer leden bijgekomen en vormde zich een automatische meerderheid die zich vooral richtte tegen de VS en Israël. De VN werd a dangerous place, in de woorden van de Amerikaanse vertegenwoordiger Moynihan daar.
Het is een voorbeeld hoe het westerse idealisme is geëxporteerd en door andere culturen tegen datzelfde Westen wordt gebruikt.
Ik wil nog twee punten toevoegen aan de redenen dat Europa zich van Israël heeft afgewend. Het eerste betreft de verhouding tussen Israël en de Palestijnen, het tweede het beleid van de Israëlische regering.
Burgerslachtoffers
Vele jaren geleden bezocht ik een vluchtelingenkamp van Palestijnen in de Libanon. Midden tussen die vluchtelingen stond een luchtafweergeschut. Op mijn vraag of men niet bevreesd was voor veel burgerslachtoffers ingeval van een Israëlische aanval op dat geschut, antwoordde mijn begeleider ontkennend. 'Burgerslachtoffers vormen een aanklacht tegen Israël die het Westen zal beïnvloeden.'
De manier waarop de Palestijnen door de andere Arabieren, hun broeders, worden bejegend is ten hemel schreiend.
Ik moet hierbij aan Duitsland denken. Na de Tweede Wereldoorlog zijn 12 miljoen Duitsers van het Oosten naar het Westen gevlucht. Die zijn opgevangen en geïntegreerd. In het Midden-Oosten hebben wij het niet over 12 miljoen Palestijnen maar over een tiende van dat aantal. Waarom zijn zij niet in de Arabische landen opgevangen en geïntegreerd? Omdat zij dan geen politiek wapen meer vormen dat tegen Israël kan worden gebruikt en omdat de Arabische landen de Palestijnen niet zien staan.
Het laatste punt betreft het beleid van de Israëlische regering. Iedere uitbreiding van de nederzettingen op de Westoever verergert het probleem. Daar zal een redelijke oplossing voor moeten worden gevonden. De regering van Netanyahu maakt niet de indruk daar haast mee te maken. Dat is de buitenwereld niet ontgaan.
Voorstel
Hoe nu verder? Op 16 september 2008 deed premier Olmert van Israël het volgende voorstel aan Abbas, minister-president van de Palestijnse Autoriteit. Ten eerste een oplossing voor het probleem van de West-oever op basis van de grenzen van 1967 met een uitruil van gebieden: Israël zou 7 procent van de Westoever krijgen, de Palestijnen compenserende delen van het huidige Israël plus een veilige weg op palen om de Westoever met Gaza te verbinden.
Ten tweede wederzijdse erkenning als staat. Ten derde Jeruzalem als hoofdstad van beide staten. De heilige plekken in Jeruzalem zouden worden beheerd door 5 staten: Saudi-Arabië, Jordanië, Palestina, Israël en de VS. Wat betreft de terugkeer van Palestijnen naar Israël bood Olmert de immigratie van 5.000 Palestijnen over 5 jaar aan en financiële compensatie voor de rest.
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice kon haar oren niet geloven. Was de Israëlische leider werkelijk bereid bijna de hele Westoever op te geven, Jeruzalem met de Palestijnen te delen en de heilige plaatsen onder internationaal toezicht te plaatsen? De Palestijnen hebben dit voorstel van Olmert als niet serieus van de hand gewezen. Abba Eban heeft gezegd: The Palestinians never miss an opportunity to miss an opportunity.
Een groep van 26 voormalige Europese leiders, waaronder Dries van Agt en Hans van den Broek, hebben een brief op poten aan de EU en de leiders van de Europese lidstaten gestuurd waarin zij op hardere sancties tegen Israël aandringen. Zij hadden er beter aan gedaan om er bij de Palestijnse Autoriteit op aan te dringen in te gaan op de voorstellen van Ehud Olmert.
Frits Bolkestein is oud-Europees Commissaris.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten