zondag 24 juli 2011

Water als brandstof voor het Palestijns Israëlisch conflict

 

In het Israelisch-Arabische conflict is bijna elk feit wel omstreden: de Palestijnen zijn geen volk, de Joden zijn geen volk, de Joden zijn nieuwkomers die hier geen aanspraken kunnen doen gelden, de Palestijnen zijn recente immigranten die hier geen aanspraken kunnen doen gelden, enz.

Dat zijn dan nog de grote lijnen, maar in meer specifieke, detailistische gevallen is het vaak moeilijk de juiste feiten te vinden. Zelfs VN rapporten en mensenrechtenorganisaties zijn niet noodzakelijk betrouwbaar, omdat ze te kritiekloos de beweringen van één kant overnemen (zie bijv. Review Amnesty Report on Gaza War).

Bij het waterbeleid op de Westoever is duidelijk dat de beweringen van pro-Palestijnse actiegroepen eenzijdig zijn en hooguit de halve waarheid vertellen. Dankzij onderstaand bulletin van Missing Peace weten we nu driekwart van de waarheid, en blijkt de situatie (zoals altijd) veel ingewikkelder en genuanceerder te liggen. Natuurlijk is Missing Peace ook een actiegroep met een agenda, die zelden iets kritisch over Israel naar buiten zal brengen. Of Israel, dat de controle heeft over de grote watervoorraden, altijd goed en volgens de afspraken hierover handelt, blijft dus wat onzeker.

 

Abby

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Water als brandstof voor het Palestijns Israëlisch conflict 

http://missingpeace.eu/nl/2011/07/water-als-brandstof-voor-het-palestijns-israelische-conflict/

Jeruzalem 19 juli 2011

Water is niet alleen een schaars goedje in het Midden-Oosten,  het wordt ook gebruikt als grondstof voor het Palestijns Israëlische conflict.

Wie op het web zoekt naar informatie over water in de West Bank, komt meestal berichten tegen zoals het onderstaande bericht over watertekort in Bethlehem, dat wij aantroffen op de website van Kerk in Actie.

Het bericht is geschreven door de directeur van het “Arab Educational Institute (AEI) in Bethlehem Toine van Teeffelen. Een Nederlander die met een Palestijnse vrouw is getrouwd en met zijn gezin in Bethlehem woont.  AEI wordt door Kerk in Actie met een bedrag van 20.000 Euro per jaar ondersteunt en valt onder een project met de naam “Begrip tussen godsdiensten”.

Doelstelling AEI

Het project beoogt het volgende te bereiken in het werk met Palestijnse jongeren:

Een bijdrage te leveren aan vrede en gerechtigheid, mee te helpen aan het opbouwen van een Palestijnse staat die gekenmerkt wordt door democratie, geweldloosheid en een multiculturele samenleving waar mensen van verschillende godsdiensten kunnen samenleven”.

Tussen de beoogde doelen en de realiteit zit duidelijk een gapend gat. Dat blijkt uit de wijze waarop Van Teeffelen te keer gaat tegen zijn  Israëlische medemens, en een loopje neemt met de waarheid over het waterprobleem in de Palestijnse Autoriteit.

Dat het AEI artikel een klassiek voorbeeld is van een 'missing piece' verhaal zal blijken uit de informatie onder het fragment hieronder.

Uit de rubriek: Verhalen uit Palestina op de website van Kerk in Actie

“Tamer zei laatst dat hij Ben Ten wilde zijn, een kinderheld met magische krachten. Hij zou heel Palestina in bezit nemen en de vloer aanvegen met de Israëli’s....

Wat doe je met je woede and angsten? Het tekort aan water is nu de voornaamste bron van zorg en boosheid in onze familie. Voor toilet en douche gaan we naar een buur twee straten verder die toevallig op dit moment in Jordanie verblijft. Deze zondagochtend lopen we in een hitte van 35 graden met teilen vol vuile afwaskopjes en pannetjes naar het huis met het kostbare water. “Als buitenlanders het horen, dan kunnen ze niet geloven wat er hier gebeurt,” zegt Mary’s zus Rita uit Parijs, die op bezoek is en nog niet is gewend zo’n bliksemsnelle douche te nemen als hier nodig is. We weten niet hoeveel water er bij de buren in de containers op het dak zit. Rita voegt eraan toe dat de lokale autoriteiten wel meer hun best mogen doen om in ieder geval aan te geven op welke dagen in de verschillende buurten het water wordt opgespoten. Een rooster om beter om te kunnen gaan met de schaarste. En dat, zegt Mary’s oom Jamal, terwijl er enorme, natuurlijk door Israël gecontroleerde aquiferen onder Abediyyeh zijn, ten noord-oosten van Betlehem.

Mary moppert: “En jij maar zeggen dat de mensen hier moeten blijven.” Bij tekort aan water is zij nog meer uit haar humeur dan bij al de reisproblemen, want je krijgt immers extra problemen met hygiëne, voedselbereiding en ongedierte – de zomerse niml, de mieren, zijn er al. We kunnen ook al die mooie plantjes op het balkon geen water geven.  “Opgesloten zonder water,” is haar korte conclusie.

Het probleem met woede hier is dat je geen uitlaatkleppen hebt. De Israëli’s zitten hoger, in wachttorens, boven de Muur, in hun betraliede settlements op heuveltoppen, of achter dik glas bij de terminal op weg naar Jeruzalem. Je zou ze wel eens even willen toespreken, op z’n minst”.

 

Duidelijk watertekort

De eerste opmerking over het in bezit nemen van heel Palestina (Israël dus) en het 'aanvegen van de vloer' met Israëli's, laat zien dat de educatie van AEI en Van Teeffelen klaarblijkelijk over iets anders gaat dan vrede en de multiculturele samenleving.

Maar laten we ons beperken tot het hoofdonderwerp in dit bericht; het watertekort in Bethlehem.

De argeloze lezer krijgt een beeld voorgeschoteld waaruit twee dingen zouden moeten blijken.

Ten eerste: het watertekort is nijpend, en twee: Israël is verantwoordelijk voor die situatie.

Dit is ook het beeld dat het grote publiek krijgt voorgeschoteld. Het beeld wordt zelfs uitgedragen door gerenommeerde organisaties zoals Amnesty International.

Het is echter een vals beeld. Zie bijvoorbeeld het onderzoek van  Martin Sherman, die aantoonde dat een AI rapport over water vol onwaarheden zat.

Realiteit 

Ook Missing Peace kreeg informatie die het beeld over de situatie in Bethlehem aanzienlijk nuanceert en waaruit de conclusie getrokken kan worden dat de oorzaak van het watertekort in de PA ergens anders ligt.

We gingen zelf op onderzoek uit en spraken met Palestijnen uit Bethlehem en El Khader (een voorstad van Bethlehem).

We kregen bovendien documenten van de Civil Authority en de Israeli- en Palestinian Water Authority.

De Palestijnen uit Betlehem gaven direct al een genuanceerder beeld.

Er is een watertekort in Bethlehem, en vooral in de hogere gebieden van de stad is dat nijpend in de zomer. Dat komt omdat de pompcapaciteit van de Palestijnse Water Autoriteit op momenten dat de kranen open gaan onvoldoende is.

Een Palestijnse Arabier die met zijn familie van twaalf personen in een lager deel van Bethlehem woont, zei dat hij de afgelopen twee jaar slechts één dagdeel helemaal geen water meer had.

Vrijwel ieder huis in Betlehem heeft onder de vloer een waterreservoir van ongeveer 60 m3. In de winter wordt daar het regenwater in opgevangen. Dat water is, afhankelijk van gebruik, voldoende voor enige maanden.

De afgelopen winter viel er echter in de omgeving van Bethlehem nauwelijks meer dan 60% van het jaargemiddelde aan regen. Hier hebben we de eerste reden voor het tekort.

Wie echter via het distributienet van de Palestijnse Water Autoriteit water te kort komt kan bij bestellen. Dat water komt uit het gebied rond Tekoa ten zuid oosten van Bethlehem maar is vier keer zo duur als het water via het net. De meeste Palestijnen in Bethlehem maken van deze service gebruik om het tekort aan te vullen, het water wordt dan naar de opslagtanks op de daken gepompt.

Een andere reden voor het watertekort in steden zoals Bethlehem en Hebron is de hopeloze staat van de waterinfrastructuur in de Palestijnse Autoriteit.  In 2009 ging daardoor bijvoorbeeld 7 miljoen m3 water verloren.  De PA kreeg  sinds de Oslo akkoorden  in 1993 35 miljoen m3 water per jaar van het Israëlische waterbedrijf Mekorot, dit nam toe tot 55 miljoen m3 in 2008. In totaal gebruiken de Palestijnen meer dan 200 miljoen m3 water per jaar.

Van dat water wordt 70 % wordt door de PA zelf opgepompt uit de aquiferen. Volgens de waterakkoorden tussen Israël en de PA heeft de PA per jaar recht op 196 miljoen m3 water uit de aquiveren.

Waar het gaat om het oostelijke ondergrondse basin in het AEI bericht, hebben de Palestijnen volgens de akkoorden recht op 132 miljoen m3 per jaar en Israel 40 miljoen m3.

De PA heeft echter onvoldoende gedaan om dit water bechikbaar te krijgen, het gezamelijke Israëlische Palestijnse water comite (JWC) keurt namelijk iedere aanvraag goed om in dit basin te boren.

Het bizarre feit doet zich voor dat slechts 90% van het  jaarlijkse quotum daadwerkelijk wordt geconsumeerd. Naast de 7 miljoen m3 die verloren gaat door de lekken in het net wordt er ook op grote schaal illegaal water afgetapt, gestolen dus. Volgens de Israëlische Civil Authority gaat door deze factoren ongeveer 33% van het waterquotum voor algemeen gebruik verloren.

In totaal hebben Palestijnen sinds de ondertekening van de akkoorden over water, die een onderdeel vormden van de Oslo akkoorden, 250 illegale waterbronnen geboord.

Wanneer nu de 'Civil Authority' de bronnen die in 'area C' (de niet door de PA gecontroleerde gebieden) weer dicht maakt, volgt er meestal een desinformatie campagne op het internet. Die campagnes gaan vaak gepaard met oproepen om actie tegen de 'brute Israëlische repressie'.

Eerder toonden we al aan dat ongeveer het zelfde gebeurt met de Palestijnse olijven industrie.

De Palestijnse Water Autoriteit die sinds de Oslo akkoorden vanaf 1994 verantwoordelijk is voor het onderhoud en uitbreiding van het waternet in de Palestijnse steden en dorpen, heeft door wanbeheer een hopeloze achterstand in het up to date houden van het waternet.

Bijvoorbeeld, van de 47 waterprojecten die sinds 2001 door het gezamenlijke Palestijns-Israëlische watercomite werden goedgekeurd voor de gebieden onder PA bestuur(Area A&B), werden 12 projecten niet- of  maar gedeeltelijk gebouwd.

Dit staat in sterk contrast tot de situatie tussen 1967 en 1991 toen Israel verantwoordelijk was voor het waternet van de Palestijnen en het aantal Palestijnse steden en dorpen dat  aangesloten werd op het Israëlische waternet steeg van 50 naar 260.

De Palestijnse waterconsumptie nam van 1967 tot aan 2006 met 300% toe, terwijl de totale consumptie van water in Israel in dezelfde periode met 15% afnam (het drinkwatergebruik per hoofd van de bevolking nam zelfs met 64% af). In een PWA publicatie uit november 2009 werd een water consumptie van 110 liter per dag per hoofd van de Palestijnse bevolking op de West-Bank gerapporteerd. Dat ligt iets boven het door de VN aanbevolen hoeveelheid van 100 liter per dag.

De laatste jaren wordt door de Amerikaanse regering via USAID gewerkt aan verbetering van de situatie in de Palestijnse steden die een tekort aan water hebben. De Amerikaanse regering gaf over de periode 1996 tot en met 2002  500 miljoen dollar uit aan waterprojecten op de West Bank.

De Palestijnse hoofdstad Ramallah heeft volgens de Palestijnen die wij spraken echter geen watertekort. Dit had volgens hen te maken met het feit dat het hoofdkwartier van de PA daar gevestigd is.

Een derde reden voor het watertekort in de PA is het vrijwel ontbreken van enige vorm van waterrecycling in de gebieden onder Palestijns bestuur. Waar Israel 70% van het afvalwater recycled voor gebruik in de landbouw komt de PA niet verder dan 8%. Van de 500 miljoen dollar Amerikaanse hulp aan waterprojecten in de PA tussen 1996 en 2002 ging slechts 25 miljoen naar waterzuiveringsprojecten.

Daarnaast gebruiken Palestijnse boeren meer dan 50% van alle water voor agricultuur. 34 miljoen m3 Palestijns afvalwater gaat ongezuiverd terug de natuur in hetgeen voor ernstige vervuiling van het grondwater zorgt.

De conservering van de bestaande bronnen en de gezamenlijke verantwoordelijkheid voor het terugwinnen van water was een onderdeel van de Oslo akkoorden. De PA kwam haar verplichtingen op dit punt totaal niet na. Met name in het gebied rond Jeruzalem heeft dit geleid tot de verontreiniging van waterbronnen. De Beit Fajjar bron in het Bethlehem gebied is er een van.

Een Israëlisch Palestijns team onderzoekers werkt nu sinds 2010 aan waterzuivering in de West Bank.

In November 2010 hield Israël een seminarium van een week om Jordaanse en Palestijnse onderzoekers de technieken van waterontzilting bij te brengen. Eerder had een Palestijns Jordaans Israëlische interculturele milieuorganisatie al de aandacht getrokken door gezamenlijke eco projecten en won de Anna Lindh prijs in 2010.

De particuliere initiatieven geven meer hoop dan de officiële politiek van de PA. Toen Israël bijvoorbeeld tijdens de zogenaamde Oslo jaren de Palestijnen aanbood om in Hadera een eigen waterontziltingsfabriek te bouwen weigerde de PA. Het zou de Palestijnen aan de ‘genade van Israël' overgeleverd hebben.

Conclusie

Duidelijk is dat Kerk in Actie opnieuw een artikel publiceerde dat een volledig eenzijdig- en zelfs vals beeld schetste over de situatie in de Palestijnse Autoriteit.

Er lijkt geen einde te komen aan de stroom desinformatie die de organisatie uitstort over haar leden. Zo stond in het laatste nieuwsbulletin van Kerk in Actie een bericht over Jeruzalem waarin werd beweerd dat er een verjoodsing van de stad zou plaatsvinden. De droge cijfers over de aanwas van de Arabische populatie in de stad en de terugloop in het percentage Joden in verhouding tot Arabieren sinds 1967, laten zien dat ook dit onwaar is (73,5% Joodse meerderheid in 1967 tegenover 69,4% in 2005).

Deze desinformatie draagt bij aan de demonisering van Israël en de polarisatie van de situatie rond de Joodse staat. Met het bevorderen van de vrede heeft het niets te maken.

De 20.000 Euro per jaar die Kerk in Actie besteedt aan het project van Van Teeffelen lijkt slechts bij te dragen aan ‘onbegrip tussen de godsdiensten in het gebied’, te weten de Joden en de Moslim en Christen Arabieren.

In het gebied rond Bethlehem wonen namelijk minimaal 80.000 Joden die naast en tussen de Palestijnse Arabieren leven. Wij gaven eerder al aan dat vele Joden en Palestijnen in het gebied in hun dagelijkse leven meer doen aan het kweken van wederzijds begrip dan projecten zoals AEI.

Daarnaast zijn er georganiseerde pogingen om tot een beter wederzijds begrip te komen.

Het meest bekend is het werk van rabbijn Froman uit Tekoa die dagelijks vecht voor een betere begrip en werkelijk tegenstellingen overbrugt tussen de godsdiensten. Zijn groep, YeruShalom, doet meer aan het overbruggen van tegenstellingen en het kweken van begrip dan AEI doet.

Uit het bovenstaande blijkt namelijk duidelijk dat het door Kerk in Actie gesponsorde Arab Educational Institute slechts bijdraagt aan de verdere polarisatie in het gebied en aan de demonisering van de Joodse staat.

Blijft de vraag hoe dat zich verhoudt tot de bruggen die Kerk in Actie denkt te gaan bouwen in Israël.

www.missingpeace.eu

info@missingpeace.eu

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten