http://www.zionism-israel.com/blog/archives/00000463.html
IMO Blog, 2010
Afgelopen week was weer de jaarlijkse Nakba dag, de dag waarop de Palestijnen betreuren dat zij in 1947 het VN delingsplan niet hebben geaccepteerd en daarentegen een oorlog begonnen tegen de Joden in Palestina, Jeruzalem blokkeerden, aanslagen pleegden en Joodse konvooien aanvielen. Als gevolg hiervan werden zij in het voorjaar van 1948 verslagen en sloegen honderdduizenden Palestijnen op de vlucht, toen de Joodse gemeenschap in het offensief ging. Oeps, de Palestijnen betreuren deze oorlog niet, alleen de uitkomst. Zij nemen het hun leiderschap van toen niet kwalijk dat het ieder compromis weigerde en voor oorlog koos, maar alleen dat men die niet had gewonnen. Men betreurt ook niet dat de Arabische staten met oorlog dreigden als het delingsplan werd aangenomen, en zich in ronkende taal uitliet over wat men met de Joden van Palestina (en in het gehele Midden-Oosten) zou doen, alleen dat zij deze oorlog niet wisten te winnen. De meeste Palestijnen lijken dan ook geen vrede te willen die ruimte laat voor Joodse zelfbeschikking, maar de Israelische overwinning van 1948 ongedaan maken. Dit geldt zowel voor de Palestijnen als voor de Israelische Arabieren, die in retoriek soms niet onderdoen voor Hamas:
To Aharonovitch we say, don't rejoice in your incitement against the Arab parties and leaders and the Islamic Movement. Those who incite against us, their natural place is under our shoes. Mr. Aharonovitch, if you call for our transfer, you are the first who should leave. We will continue to stay here as long as the za'atar (Middle Eatsern herb) and olives are here."
He warned, "Mr. Aharonovitch and all those hiding behind you, don't put us in a corner because the more radical one among us will go mad. We will all rise and defend our present and our future and our children's. We must not despair; we won't despair."
He referred to the settlements as "a spreading cancer" and said: "There is a cancer called communities inside the West Bank. This disease is spreading in occupied Jerusalem and in the Golan Heights. We know this cancer has managed to establish 1,000 factories and has managed to produce 3,000 products. We call on you to avoid buying from this cancer. Put all these products in the dustbin, choke the economy of these communities. This cancer should be choked until the occupation ends and is lifted from all of Jerusalem."
Aldus Sjeik Raed Salah, leider van de islamitische beweging in Israel. Aharonowitch dankte deze dreigementen aan de arrestatie van twee Israelische Arabieren die verdacht worden van spionage voor Hezbollah. Het is niet bepaald de toon van een zielige marginale onderdrukte groep; men is blijkbaar niet bang voor dergelijke opruiing in de gevangenis te worden gegooid en gemarteld want Israel is een rechtsstaat en dat zou bovendien hun zaak internationaal alleen maar versterken.
Uiteraard liet ook Hamas van zich horen, en kondigde aan door te gaan met 'het verzet', eiste dat alle vluchtelingen en hun nakomelingen moeten kunnen terugkeren naar Israel en hekelde de indirecte vredesbesprekingen tussen de Palestijnse Autoriteit en Israel. Het is in de ogen van de meeste westerse journalisten ongetwijfeld een zeer gematigd geluid, want men riep niet op alle Joden te doden en ontkende ook de Holocaust niet, iets wat overigens volgens sommigen best wel begrijpelijk is, omdat Israel deze zou misbruiken om haar 'misdaden' tegen de Palestijnen te rechtvaardigen. Onlangs zei een Hamas leider:
Allah will send his wrath down from the skies upon the Jews and their collaborators. Allah will make the sea rage against all the oppressors. Allah will poison the air breathed by the Jews, the Americans, the Crusaders, and all the Zionists. May Allah turn the food that they eat to poison in their bellies.
The Jews, just like a cancer, operate via dormant cells, until the body collapses. We must stop this swelling, criminal, Zionist cancer.
De gematigde Palestijnse Autoriteit doet daar niet voor onder:
"The Jews, the enemies of Allah and of His Messenger, enemies of humanity in general, and of Palestinians in particular " The Jews are the Jews. Even if donkeys would cease to bray, dogs cease to bark, wolves cease to howl and snakes to bite, the Jews would not cease to harbor hatred towards Muslims" The Prophet says: 'You shall fight the Jews and kill them'" [PA TV (Fatah), Jan. 29, 2010]
Aldus een geestelijke in een op PA TV uitgezonden religieuze dienst.
Terug naar de Nakba. In de Staatskrant voor Palestina, NRC Handelsblad, stond zaterdag een interview met een Palestijnse theatermaker, Amir Nizar Zuabi. Het Palestijnse narratief staat centraal, en de krant geeft als achtergrondinformatie hoe zomaar honderden Palestijnse dorpen werden vernietigd en meer dan 700.000 Palestijnen verjaagd. Het is pure propaganda, want de meeste Palestijnen werden niet verjaagd maar vluchtten voor het door henzelf begonnen oorlogsgeweld, vaak nadat de lokale elites en strijdgroepen (die de bevolking zouden moeten beschermen) zelf al eerder waren gevlucht, de bevolking ontredderd achterlatend. Beide partijen overdreven soms ook horrorverhalen over bijvoorbeeld Deir Yassin, of verspreidden geruchten over op handen zijnde wrede Joodse aanvallen. De Arabieren deden dit om hulp te krijgen uit de Arabische landen, de zionisten omdat hun de vlucht (die men niet had verwacht en ook geen gevolg was van een bewuste planning) niet slecht uitkwam.
Vanuit veel dorpen die werden verwoest waren Joodse konvooien overvallen of naburige kibboetsen aangevallen, en de Haganah had niet voldoende troepen om al die dorpen te bezetten en te bewaken, om te voorkomen dat zich er opnieuw Arabische strijders zouden vestigen. Een andere reden voor de vernietiging was de verwachte aanval van de Arabische buurlanden. Deze moesten langs de verwachte invalsroutes niet kunnen schuilen in Arabische dorpen, om die als uitvalsbasis te kunnen gebruiken.
Zuabi noemt de 1948 oorlog 'de wortel van het probleem', en beweert dat men dat in het Westen niet onderkent omdat het zelf zo'n grote rol heeft gespeeld bij de stichting van de Joodse staat Israel. Dat laatste valt wel mee (of tegen) en de Britten bijvoorbeeld werkten dit de laatste jaren van hun mandaat bewust tegen.
Ook andere landen zaten niet te wachten op een Joodse staat en vooral de spanningen met de Arabische wereld die dat zou geven, en na de Tweede Wereldoorlog deed de VS verschillende voorstellen aan Engeland om een deel van de Joodse overlevenden van de Holocaust in Palestina toe te laten, waarbij de VS een even groot deel zou opnemen. Daarmee zou de vraag wat er in Palestina moest gebeuren nog even uitgesteld kunnen worden, en een tijdelijk internationaal bestuur worden ingesteld. Engeland weigerde, en ook de Arabische staten weigerden ieder compromis, en dus werd de zaak aan de VN overgedragen, die geen andere mogelijkheid zag dan deling van het gebied.
Zuabi zegt eigenlijk dat hij nog steeds niet bereid is Israel te erkennen. In zijn theaterstuk staat de strijd in een Arabisch dorp in Galilea centraal. Wanneer de Joden het aanvallen staat men voor de keuze om terug te vechten of te vluchten, en dat leidt tot onenigheid en beschuldigingen van collaboratie met de Joden. Volgens de hoofdpersoon in het stuk 'is de tijd toen opgehouden door te gaan'. Volgens Zuabi "voelt het zo voor iedere Palestijn", en "staat alles wat er sindsdien is gebeurd, in de schaduw staat van 1948". Vervolgens hekelt hij het feit dat jonge Israeliers niet de Palestijnse propaganda krijgen voorgeschoteld op hun scholen: "de jonge Israeliers weten van niks. Op school leren ze alleen over de heroïsche kant van de oorlog, dat Israel toch maar mooi gesticht is. Over de schaduwkant leren ze niks". En de Palestijnen? Hij hekelt dat er ook onder hen een taboe is. "Dat is het grote taboe voor Palestijnen: het einde van wat we onze samenleving kunnen noemen". Dat blijkt anders niet uit de jaarlijkse Nakba herdenkingen en de stortvloed aan verhalen op internet over de Palestijnse vluchtelingen. Diverse organisaties houden zich fulltime met het levend houden van deze herinnering bezig, en verzorgen informatie, produceren boeken en geven lezingen om hieraan bekendheid te geven. Het grote taboe dat altijd verzwegen wordt is natuurlijk dat men er zelf zo'n groot aandeel in heeft gehad, dat men een oorlog is begonnen en heeft verloren. Dat henzelf is overkomen wat men de Joden aan wilde doen: verdrijving en vernietiging van hun samenleving. Dat is een pijnlijke waarheid en moeilijk onder ogen te zien.
De Palestijnen zijn, zo blijkt weer, voor een groot deel blijven hangen in 1948, en kunnen zich nog steeds niet neerleggen bij de uitkomst daarvan. De tijd daarna heeft voor hun gevoel stilgestaan, maar ging natuurlijk gewoon door, en de Palestijnen waren daarin niet bepaald passief. Vóór 1967 pleegden zij aanslagen vanuit en met hulp van met name Syrië en Egypte, en de PLO en Fatah werden gesticht, na 1967 werden vliegtuigkapingen en bloedige aanslagen zoals de moord op de Olympische ploeg in 1972 gepleegd, de PLO probeerde een coup te plegen in Jordanië en week na een bijna-burgeroorlog uit naar Libanon waar de Palestijnse vluchtelingenkampen werden omgezet in een soort militaire bases van waaruit Israel geregeld werd aangevallen. Palestijnse terreurgroepen namen actief deel aan de Libanese burgeroorlog, werden door Israel grotendeels uit Libanon verdreven in 1981, en haakten na 1987 met aanslagen in bij de eerste intifada, waarna voor het eerst serieuze onderhandelingen werden gevoerd, waarbij de PLO werd erkend en terug mocht keren en de Gazastrook en een deel van de Westoever onder haar bestuur kreeg.
Zie voor een uitgebreidere beschrijving "Geschiedenis conflict Midden-Oosten" en "Vredesproces & recente geschiedenis".
Ik wilde hiermee slechts aangeven hoezeer de geschiedenis mede door de Palestijnen is vormgegeven. Net als Israel maakten ze fouten, schatten zaken verkeerd in, en hadden met onenigheid binnen de eigen bevolking te maken. Maar in tegenstelling tot Israel waren de leiders meestal incompetent, compromisloos, volgden hun eigen belangen in plaats van die van het volk en bovenal stelde men zich vanaf het begin passief en afhankelijk op van de Arabische wereld. Het mag allemaal meer of minder begrijpelijk zijn geweest, een en ander heeft de Palestijnen wel opgebroken, en daar kan men Israel niet de schuld van geven.
Dat de tijd na 1948 in hun beleving heeft stilgestaan, en alles wat er sindsdien gebeurde in de schaduw van 1948 staat, is niet iets om te koesteren maar dat ten diepste zorgen moet baren. Het eindeloos vertellen van de verhalen van 1948 zoals Zuabi bepleit in het interview, zonder uiteraard daarbij enige verantwoordelijkheid te nemen, bevestigt precies de passieve slachtofferrol die de Palestijnen parten heeft gespeeld.
PA staatspropagandablad NRC Handelsblad meldt tot slot dat 'de officiële Israelische lezing - overigens door historici van links tot rechts ontkracht - is dat de Palestijnen vrijwillig hun huizen verlieten en dat Israel zich moest verdedigen tegen een overmacht aan militairen uit de omringende Arabische staten'. Wat werd ontkracht is dat de Arabische leiders de vluchtelingen opriepen te vluchten. Dit is gebeurd, maar op beperkte schaal, en daar staan pleidooien en initiatieven tegenover om de vlucht juist tegen te gaan. Wat niet werd ontkracht is dat de vluchtelingen niet werden verdreven als onderdeel van een bewust plan zoals de Palestijnen beweren en in het Westen steeds meer het dominante narratief is geworden. Wat ook niet werd ontkracht is dat Israel aanvankelijk tegen superieure Arabische legers vocht, superieur in zowel aantallen soldaten als in vooral zware wapens als tanks, gepantserde voertuigen en qua luchtmacht.
Het is weer heel duidelijk: het Israelische narratief is ontkracht, met het Palestijnse is niks mis, en dit wordt door de 'slijpsteen van de geest' klakkeloos overgenomen en eindeloos gereproduceerd, ondertussen suggererende dat dit nieuw en verfrissend is, de 'andere kant' van het verhaal etc. Dit verhaal is niet alleen schadelijk voor Israel, maar evenzeer voor de Palestijnen zelf. Of wil men over 60 jaar nog steeds zeggen dat 'de tijd na 1948 heeft stilgestaan'?
Ratna Pelle
20 mei 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten