De Palestijnen en de Oekraïne vergelijking (slot)

De Palestijnen en de Oekraïne vergelijking (3)

www.israel-palestina.info/actueel/2022/12/10/de-palestijnen-en-de-oekraine-vergelijking-3/ 

 

= IMO Blog = 

Na de Russische aanval op Oekraïne in het voorjaar verschenen op pro-Palestijnse websites zoals 'The Rights Forum' (TRF), het 'Nederlands Palestina Komitee' (NPK) en 'DocP' tal van opiniestukken die een vergelijking maakten tussen die oorlog en het Israelisch-Palestijnse conflict, en vooral tussen de Westerse reacties op beide conflicten. Hierin klonk doorgaans weinig solidariteit met Oekraïne door. Men vond het vooral niet eerlijk dat Oekraïne op zoveel steun en sympathie kan rekenen en de Palestijnen niet. Hoewel The Rights Forum aangeeft dat men blij is met de steun voor Oekraïne en de Europese voortvarendheid in het isoleren van Rusland, is dit toch vooral een opmaat naar de kritiek dat er met twee maten wordt gemeten en 'militaire agressie en bezetting door de EU en Nederland niet langer worden getolereerd wanneer Rusland de dader is en de slachtoffers Europeanen zijn', maar wanneer de slachtoffers Arabieren zijn en moslim, zoals in Irak, Afghanistan of Palestina, dan kunnen zij niet op onze sympathie en bescherming rekenen. Men citeerde columniste Karin Spaink die dit punt toen ook in Het Parool maakte en het feit hekelde dat we Oekraïens verzet 'de hemel in prijzen' terwijl Palestijnen die geweld gebruiken terroristen zijn die terecht worden doodgeschoten.

TRF heeft twee gezichten: naar buiten toe presenteert het zich als redelijk en baseert het zich naar eigen zeggen op internationaal recht. Men ontkent niet openlijk Israels bestaansrecht en zou voor vrede zijn. Er zijn naast oud-premier Dries van Agt diverse bekende oud-politici aan verbonden, van gematigde partijen als het CDA, D66 en de PvdA. Op de website staan echter veel artikelen met een radikalere strekking, onder andere geschreven door stadsgids en historicus Jan Tervoort. Ik heb me eerder afgevraagd of de mensen die in het bestuur of de Raad van Advies zitten zich daar wel in kunnen vinden en of zij überhaupt weleens een kijkje op de website nemen.

Op de websites van DocP en het Nederlands Palestina Komitee is van solidariteit of sympathie richting Oekraïne weinig te merken en wordt direct overgeschakeld op het niet-eerlijk en twee-maten-repertoire.

Palestina Komitee

Bij het NPK zijn sommige artikelen zelfs pro-Russisch en anti-Oekraïens, met de bekende Kremlin propaganda over Westers imperialisme en neo-nazi's. Men is hier openlijk tegen Israels bestaansrecht: alle artikelen hebben het over Israel als apartheidsstaat en zionisme als racistisch en een koloniaal project. Palestijnen (veel artikelen zijn door Palestijnen geschreven en komen van websites als Mondoweiss, Middle East Monitor en Electronic Intifada) kunnen het slecht verkroppen dat Israel wel Oekraïne steunt, maar de parallellen niet ziet met wat ze de Palestijnen zouden aandoen. En wat hen bijzonder treft is dat het Westen niet alleen Rusland boycot en sympathie voor Oekraïne uitspreekt, maar ook actief hun 'gewapend verzet' steunt en ze zelfs wapens geeft. Dit laatste lijkt de schrijvers zeer te intrigeren: dat het Westen een volk steunt dat de wapens opneemt tegen de agressor die zijn land binnenvalt. Maar ook de zeer snelle en vergaande sancties tegen Rusland vallen op. 'Nu kan het opeens wel'. Palestijnen begrijpen werkelijk niet waarom zij in hun 'decennia van verzet tegen een wrede bezetter en kolonisator' niet meer gesteund worden. Het kan niet anders dan racisme zijn, en sommigen spreken de hoop uit dat nu het Westen richting Rusland zo voortvarend reageert, er ook momentum komt voor de Palestijnen, mits het Westen voldoende en duidelijk op deze 'dubbele standaard' wordt aangesproken.

Er wordt op gewezen dat, zeker in het begin, dit thema ook in sommige Westerse media werd opgepakt, zoals in The Guardian, waaruit hoop wordt geput dat er nu echt iets kan veranderen. Sommige schrijvers gaan erg ver in hun slachtofferschap en stellen dat de Palestijnen ook slachtoffer van de Oekraïne oorlog zijn: Israel heeft immers alle Joodse Oekraïners opgeroepen naar Israel te komen, en deze mensen worden nu gehuisvest - aldus sommige Palestijnen - op land dat van hen is en waar zij zouden moeten wonen. Het gaat hierbij voor de duidelijkheid (ook) om huisvesting binnen de Groene Lijn. Israel wordt ervan beticht op een cynische manier gebruik te maken van deze oorlog door zo hun demografie te verbeteren. "Oekraïense kinderen worden hier gebrainwashed om ons te haten." Juist dit is een cynische vorm van slachtofferschap over de hoofden van vele duizenden Oekraïense slachtoffers. Zoals men ook vindt dat de Palestijnen slachtoffer zijn van de Holocaust, want daardoor kwamen zoveel Joden naar Palestina (in feite kwamen er juist minder omdat er zoveel waren vermoord).

De collaboratie toen van Palestijnse leiders met de nazi's heeft een opvallende parallel met de banden die men nu heeft met Poetin. Palestijnse leiders en organisaties zwijgen veelal over de oorlog in Oekraïne, want je hierin openlijk aan de kant van Rusland scharen is slecht voor je imago. Tegelijkertijd ziet men Rusland wel als anti-imperialistisch tegenwicht tegen het Westen. Dat juist de oorlog in Oekraïne imperialistisch van aard is kan men niet zien door de blinde vlek die men heeft voor niet-Westers imperialisme. "Rusland staat voor rechtvaardigheid en internationaal recht", zei Abbas in oktober bij een ontmoeting met Poetin.

BDS Nederland

Dat geldt voor het gros van de artikelen hierover op (pro-)Palestijnse websites, die de oorlog zelf nauwelijks vermelden en direct naar hun stokpaardjes gaan. Toch klinkt een pro-Russische houding, begrip of sympathie hier en daar door, zoals in een verklaring op de website van BDS Nederland die ook op DocP staat, waarin men het onfair vindt voor die Russische artiesten en sporters die nu opeens ook niet meer welkom zijn, en beweert dat dit veel verder gaat dan wat de BDS beweging bepleit. Men beticht het Westen van racisme en chauvinisme en maakt de Russische boycot belachelijk:

De huidige hysterische, discriminerende westerse boycots die worden opgelegd aan gewone Russen op basis van hun identiteit of politieke opvattingen zijn daarom in tegenspraak met de ethische principes van de BDS-beweging. De reguliere westerse media, waaronder een verrassend eerlijk artikel in de New York Times, zijn dit feit gaan ontdekken, waarbij de "veel geavanceerdere" institutionele en op medeplichtigheid gebaseerde BDS-boycot van apartheid Israël gunstig wordt vergeleken met de alarmerend xenofobe, op identiteit gebaseerde, McCarthyitische boycots tegen gewone Russen.

Deze maatregelen, aangewakkerd door diep racistische, chauvinistische en bevooroordeelde westerse mainstream media, omvatten het boycotten van Russische films, culturele figuren (waaronder Tsjaikovski en Dostojevski, die beiden aan het eind van de 19e eeuw stierven!), academici (behalve degenen die publiekelijk de invasie afkeurden), en zelfs Russische katten. [...] Een ziekenhuis in Duitsland – een staat die de Israëlische apartheid blindelings verdedigt en bewapent en staat bol van anti-Palestijns racisme en anti-BDS McCarthyisme – heeft aangekondigd dat het geen Russische patiënten meer zou ontvangen, in een schandelijke schending van de eed van Hippocrates.

Het klopt dat de boycot van Rusland aanvankelijk soms ook emotioneel was, omdat veel mensen ontzet waren door de schaal van de verwoestingen en de wreedheid van de Russen. Dit is later minder geworden, en inmiddels hoor je er nauwelijks nog over, en wordt Tsjaikovski volgens mij gewoon gespeeld in het Concertgebouw. Ook Russische schilderijen en boeken zijn niet verwijderd (Even ter vergelijking: Rusland verbrandt Oekraïense boeken en heeft alle kunstinstellingen in de door hen bezette gebieden waaruit het is verjaagd compleet leeggeroofd; dit is onderdeel van de culturele genocide tegen het Oekraïense volk, dat volgens Rusland geen bestaansrecht heeft). Anders is dat met hedendaagse kunstenaars, vooral wanneer die openlijk het regime steunen en bevriend zijn met Poetin. In een totalitaire staat is kunst niet vrij, en is de officiële kunst onderdeel van de propaganda voor het land.

Dit is overigens precies het argument dat BDS gebruikt om boycots van Israelische artiesten en universiteiten te rechtvaardigen. Daarbij gaat men eraan voorbij dat zij, levende in een democratie met een pluriforme pers en kunstsector, vaak juist bijzonder kritisch zijn op de regering en de behandeling van de Palestijnen. Ook op de universiteiten is men vaak veel linkser dan de officiële politiek. Onder Netanyahu is Israel wel wat repressiever geworden, met name wanneer mensen of organisaties openlijk Israels bestaansrecht ontkennen.

Kremlinpropaganda

Dat BDS zich aan bepaalde 'ethische principes' houdt, terwijl de boycot van Rusland 'hysterisch' zou zijn, klinkt als je reinste Kremlinpropaganda. Er zijn diverse voorbeelden van behoorlijk hysterische reacties van BDS'ers op culturele Israelische voorstellingen of andere uitingen in Nederland, van mensen die werkelijk niks met Israels bezetting te maken hebben. Soms gaat dit gepaard met antisemitisme. Op campussen in de VS is dit nog een stuk extremer. Dit 'argument' is dus nogal lachwekkend (maar dat is Kremlinpropaganda wel vaker).

Het voorbeeld van 'een ziekenhuis' in Duitsland blijkt een privékliniek te zijn en hierop kwam felle kritiek. In sommige Oekraïense media wordt overigens wel gewezen op het imperialistische en koloniale karakter van Rusland (zowel vroeger onder de tsaren, tijdens de Sovjet tijd als nu), en dat ook veel kunstenaars in het verleden deze expansie en de onderdrukking van andere landen en volken die ermee gepaard ging ondersteunden. Dat is geen rechtvaardiging deze kunstenaars nu te boycotten, maar kan wel het ongemak aan het begin van de invasie verklaren.

Bij iedere boycot speelt de vraag hoe je voorkomt dat de gewone bevolking eronder lijdt (en soms ook in hoeverre je dat wilt voorkomen) zonder dat dit te zeer ten koste van de effectiviteit gaat. Veel gewone Russen stonden achter de oorlog of waren apathisch, al waren er aanvankelijk ook protesten. Omdat deze keihard werden neergeslagen en met een totaal gebrek aan vrije nieuwsgaring en kritische organisaties, waren die geen lang leven beschoren. In Israel waren er vroeger geregeld protesten en demonstraties tegen de bezetting. Er zijn tal van pro-Palestijnse organisaties die Palestijnen helpen en media als Haaretz staan vol met kritische artikelen. Een groot deel van de bevolking stond kritisch tegenover de nederzettingenpolitiek en zette de regering ertoe aan om serieus werk te maken van vrede. Deze pogingen zijn helaas gestrand en nu is men cynischer en steunt een groter deel van de bevolking het rechtse beleid van Netanyahu.

Protesterende Russen

Nog even over de 'hysterische sancties' tegen Rusland. Vanwege de dramatische impact van de Russische inval wilde het Westen dat de sancties snel effect zouden hebben en zo de oorlog zouden bekorten. Vandaar dat sanctie pakketten elkaar snel opvolgden en steeds verder gingen. Deze oorlog was natuurlijk niet de eerste oorlogsmisdaad van Poetin. In de jaren ervoor heeft hij Syrië, Tsjetsjenië, Georgië en Oekraïne aangevallen, steden met de grond gelijk gemaakt en gebied ingepikt, dit alles zonder grootschalige protesten.

Ook nu valt overigens op dat Russen in het buitenland, waar zij weinig te vrezen hebben, ook zelden demonstreren of een dissident geluid laten horen. Deskundigen hebben er vaak op gewezen dat veel Russen apathisch waren en weinig kritiek hadden op de steeds repressievere en agressievere machthebbers. Er was een soort deal dat de gewone Rus met rust werd gelaten als die zich niet met de politiek bemoeide, en dat leek velen redelijk te bevallen. Dit kwam pijnlijk aan het licht toen begin oktober een mobilisatie werd afgekondigd en er toen opeens wel weer allerlei protesten waren, die er zelfs toe hadden geleid dat Poetin tijdelijk naar zijn daskja ging en de mobilisatie een maand later als voltooid werd beschouwd en min of meer beëindigd. Ook gaf men toe dat er dingen verkeerd waren gegaan. Ook nu is er wel kritiek op de oorlog; op de slechte uitrusting die soldaten krijgen en de slechte voorbereiding voordat ze naar het front worden gestuurd waar ze nu bij bosjes omkomen, maar minder op het amorele karakter van de oorlog waarvoor men wordt gemobiliseerd.

Geen vrede

Ali Abunimah, een van de oprichters van 'Electronic Intifada', behoort tot de meest extreme Palestijnse commentatoren. Zelf is hij geboren en woonachtig in de USA. Hij noemt de Majdan revolutie een coup van neo-nazi's die door de CIA werd gesteund en beweert dat de USA het land nu opoffert aan zijn eigen belangen. Hij ziet de oorlog in Oekraïne als een conflict tussen twee grootmachten dat min of meer toevallig in Oekraïne plaatsvindt. De haat tegen en afkeer van het Westen en de decenniaoude banden met Rusland ontneemt veel Palestijnen het zicht op zowel wat er werkelijk gaande is in Oekraïne als de aard van het conflict dat zij hebben met Israel. Net als in pro-Russische propaganda ligt het altijd aan de ander, het Westen met name, dat koloniaal en expansionistisch is, en ziet men de balk in eigen oog niet.

Wat direct opvalt in alle artikelen die ik tegenkom waarin de vergelijking met Oekraïne wordt gemaakt (met uitzondering misschien van TRF), is dat de schrijvers tegen een tweestatenoplossing zijn, tegen vrede en onderhandelingen met Israel. Waar Oekraïne van Ali Abunimah maar stukken land moet opgeven voor vrede, mag 'zijn' Palestina geen centimeter land opgeven en is er geen ruimte voor Israel. Hier is vrede opeens niet het doel en moet gestreden worden totdat je je tegenstanders hebt verslagen.

Er zijn helaas veel misstanden in de door Israel bezette of deels gecontroleerde gebieden, die te vaak onbestraft blijven. Een bezetting, hoe legitiem in eerste instantie ook, leidt op den duur haast onherroepelijk tot onderdrukking. Het probleem is dat zonder vredesverdrag deze bezetting niet zo makkelijk opgeheven kan worden. Waar Rusland zonder enig gevaar voor de eigen veiligheid zich uit oost Oekraïne kan terugtrekken, wordt Israel zonder Westbank en met vijandige buren erg kwetsbaar. De landen verschillen nogal in grootte. Dat is nog geen rechtvaardiging voor de nederzettingenpolitiek en de vele fricties met Palestijnen die vooral de meer ideologische en dieper in de Westbank gelegen nederzettingen veroorzaken.

Van etnische zuiveringen en de identiteit, cultuur en geschiedenis uitwissen zoals Rusland probeert te doen in Oekraïne, is echter geen sprake. Daarom zijn er na 55 jaar 'bezetting' meer Palestijnen dan voorheen, die Arabisch praten, hun eigen cultuur beleven, hun eigen schoolboeken hebben (die vaak erg anti-Israel zijn), en die in hun media zelfs de meest rabiate anti-Israel en anti-Joodse propaganda spuien.

Ratna Pelle

De Palestijnen en de Oekraïne vergelijking (2)

https://www.israel-palestina.info/actueel/2022/12/08/de-palestijnen-en-de-oekraine-vergelijking-2/

 

= IMO Blog = 

Ik zoom nog iets meer in op een paar aspecten van de ‘Oekraïne-vergelijking’, omdat ze veel zeggen over hoe Palestijnen naar Israel en het conflict kijken en wat voor oplossing zij zien. Waar de PA officieel voor onderhandelingen en een tweestatenoplossing is, blijkt uit wat ze zeggen in relatie tot Rusland en Oekraïne dat men de oplossing ziet in gewapend ‘verzet’ en het verdwijnen van Israel. Dit vindt men zo vanzelfsprekend de enige rechtvaardige oplossing, dat men volkomen verbluft lijkt dat het Westen niet snapt dat het hypocriet is als Israel niet dezelfde behandeling krijgt als Rusland.

 

Verantwoordelijk voor de oorlog

De teneur van de artikelen op de pro-Palestijnse websites (DocP, Palestina Komitee en The Rights Forum) sluit redelijk aan bij de officiële Palestijnse posities over de oorlog in Oekraïne en een enquête door het Israeli Democracy Institute. Deze laat zien dat 75,8 % van de Joodse en 26,6 % van de Arabische Israeli’s Poetin aanwijzen als veroorzaker voor de oorlog in Oekraïne. Opvallend is dat ook 23,2 % van de Arabische Israeli’s van mening is dat de USA en de NAVO-landen verantwoordelijk zijn voor de oorlog. Dus bijna evenveel Arabieren in Israel zien het Westen als agressor in plaats van Rusland. Het ligt voor de hand dat dit in de Palestijnse gebieden eerder nog meer zal zijn, daar men daar eenzijdiger aan Arabische propaganda wordt blootgesteld.

Het CIDI geeft hier de volgende redenen voor: “De Palestijnen die de kant van de Russen kiezen doen dit vooral uit onvrede tegenover het Westen, dat altijd Israel zou hebben gesteund. Anderen geven hun steun aan Rusland naar aanleiding van een tweet van de Oekraïense president Zelensky waarin hij zijn afschuw uitte over de Palestijnse raketaanvallen op Israel en niet inging op het aantal Palestijnse slachtoffers die aan de andere kant vielen. Vanzelfsprekend zijn er ook veel Palestijnen die de kant van Oekraïne kiezen omdat zij zich zorgen maken over het lijden van de Oekraïense burgers.” Overigens zijn er nooit demonstraties van de Palestijnen voor Oekraïne geweest, wat wel in Israel gebeurde, en kwam ik op de pro-Palestijnse sites ook weinig solidariteit met Oekraïne tegen.

 

Net als de meerderheid van de bevolking ziet ook het Palestijnse leiderschap Poetin niet als de agressor en weigert de PA de invasie te veroordelen. Zowel Hamas als de PA hebben van oudsher goede banden met Moskou, aldus het CIDI. Rusland wees een nogal pro-Israelisch vredesplan van de regering Trump af en Abbas heeft ‘goede hoop dat Rusland een grote rol kan spelen in de vredesonderhandelingen tussen de Palestijnen en Israel’. Plaatsvervangend hoofd van het politieke bureau van Hamas Mousa Abu Marzouk zei dat “de oorlog tussen Rusland en Oekraïne laat zien dat het tijdperk van Amerika als unipolaire supermacht voorbij is”. Afgelopen oktober ontmoetten Abbas en Poetin elkaar op een conferentie in Azië en zei Abbas o.a.:

“Rusland staat voor rechtvaardigheid en internationaal recht en dat is genoeg voor ons. Als u zegt dat u staat voor internationale legitimiteit, is dat genoeg voor mij en dat is wat ik wil. Daarom zijn we blij en tevreden met het Russische standpunt. […] Wij vertrouwen Amerika niet en u kent ons standpunt. We vertrouwen het niet, we vertrouwen er niet op en onder geen enkele omstandigheid kunnen we accepteren dat Amerika de enige partij is bij het oplossen van een probleem.”

 

Abbas had eerder al gezegd in reactie op het Westerse verzoek de Russische invasie in Oekraïne te veroordelen, dat dat niet in het Palestijnse belang is. Verschillende PA functionarissen hebben op de zogenaamde ‘dubbele standaarden’ gewezen wat betreft de Westerse houding tegenover Rusland en Israel. Ook Hamas-leider Haniyeh heeft Moskou recent nog bezocht, in mei en in september, om ‘de betrekkingen met de Russen te verbeteren en de situatie in de Palestijnse gebieden te bespreken’, aldus Jonet. Dat is niet nieuw:

Lavrov heeft in de afgelopen jaren verschillende keren een ontmoeting gehad met Haniyeh, evenals met diens voorganger Khaled Meshaal. De twee zagen elkaar begin 2020 voor het laatst. Eind 2018 zou Israël naar verluidt protest hebben ingediend bij Moskou over een andere geplande ontmoeting tussen de twee, maar dat mocht niet baten. In mei ontketende Lavrov een diplomatieke storm nadat hij zei dat Adolf Hitler ‘Joods bloed had’ en dat Joden tot de ergste antisemieten behoren.

 

Gespannen relatie

Daarvoor maakte Lavrov overigens excuses, maar het laat wel zien dat de banden van Rusland met de Palestijnen beter zijn, terwijl de relatie met Israel een stuk gespannener is. Afgelopen zomer ruzieden Israel en Rusland over het agentschap voor Aliyah in Rusland, dat bijna werd gesloten door de Russen, waardoor Russische Joden worden belemmerd om naar Israel te emigreren. Ook stoort het Rusland dat Israel humanitaire en logistieke hulp aan Oekraïne geeft. In het begin van de oorlog probeerde de Israelische president Bennet te bemiddelen en wees daarbij op de banden die men met beide landen heeft. Israel heeft Rusland nodig omdat het er aanvallen op Hezbollah doelen in Syrië mee coördineert. De laatste tijd schuift Israel voorzichtig verder op richting Oekraïne, en heeft het Oekraïne inlichtingen en instructies gegeven om de Iraanse drones beter uit de lucht te kunnen schieten. Ook is een verbod opgeheven om in Rusland vervaardigde wapens in bezit van andere landen aan Oekraïne door te geven. Volgens sommige functionarissen zou Israel zich minder bedreigd voelen door Rusland sinds het een deel van zijn leger en luchtafweergeschut uit Syrië naar Rusland heeft verplaatst:

The New York Times said the development could open the door for Jerusalem to upgrade its level of support for Kyiv, as Russia’s presence in Syria has been a major consideration for Israel’s position on the matter. The three officials said the redeployment would decrease Russian leverage on Israel, and this may lead Jerusalem to reconsider its support for Ukraine.

Ook de levering van grote aantallen drones door Iran en Westerse druk zouden hieraan bijdragen.

Which is it?

Er zijn geen officiële banden of verklaringen van solidariteit tussen de PA en Oekraïne. Het is opvallend dat de Palestijnen enerzijds meer met Rusland sympathiseren en zich anderzijds zelf met de Oekraïners vergelijken. Men snapt niet dat het Westen de dubbele standaarden niet ziet en de Palestijnen niet actiever steunt in hun ‘vrijheidsstrijd’. Een schrijver bestond het zelfs te zeggen dat als Westerlingen zich afvragen welke volken dezelfde moed hebben als de Oekraïners, ze niet verder hoeven te zoeken want dat zijn de Palestijnen natuurlijk.

Anderzijds is die moed kennelijk toch niet zo groot en zijn de Oekraïners ‘door het Westen gesponsorde neo-nazi’s’ als we de Kremlin propaganda mogen geloven, overgenomen op websites als Electronic Intifada. Ik zou zeggen: Which is it? Als je graag de lieveling wil worden van het Westen en jezelf ziet als een soort Oekraïense vrijheidsstrijders die tegen een wrede bezetter vechten die uit is op je vernietiging, kun je niet tegelijk met die wrede agressor samenspannen en die prijzen als ‘staand voor rechtvaardigheid en internationaal recht’. Make up your mind please, voordat je ons verder lastigvalt met misplaatste vergelijkingen en verongelijktheid omdat de aandacht nu uitgaat naar een volk dat werkelijk slachtoffer is van wreedheid en genocide.

Israel stelt zich tot nu toe helaas wat halfslachtig op en de tijd is gekomen om echt partij te kiezen en Oekraïense levens te redden door het leveren van hoogstaande luchtverdediging, maar de hypocrisie van de Palestijnen slaat alles.

Ratna Pelle

 

De Palestijnen en de Oekraïne vergelijking (IMO)

 

De Palestijnen en de Oekraïne vergelijking

https://www.israel-palestina.info/actueel/2022/11/21/de-palestijnen-en-de-oekraine-vergelijking/

 

= IMO Blog =  

 

In mijn vorige artikel reageerde ik op Dorien Ballouts misplaatste vergelijking tussen Rusland en Israel. Even googelen maakt duidelijk dat deze vergelijking, vooral aan het begin van de Russische invasie van Oekraïne, veelvuldig werd gemaakt door Palestina activisten. Ik heb een aantal van die artikelen bekeken op de websites van het Nederlands Palestina Komitee, DocP en The Rights Forum. Met name het Palestina Komitee plaatste tientallen artikelen die de twee conflicten vergelijken, allemaal van eind februari en maart en doorgaans overgenomen van Engelstalige websites. De oorlog in Oekraïne was nog niet lang bezig en er werden snel allerlei sancties tegen Rusland afgekondigd, soms ook door bedrijven en organisaties zelf. De afschuw was groot, men had niet verwacht dat Rusland op die schaal zou huishouden in het buurland.

 

Heldhaftig

Deze artikelen laten veel zien over hoe Palestijnen naar Israel en het conflict kijken en wat men als gewenste oplossing ziet, namelijk niet vrede en onderhandelingen maar een Palestijnse overwinning zoals velen dat voor Oekraïne wensen. De felle veroordelingen van de Russische inval door (met name) het Westen en de vele daarop volgende sancties, gepaard met wapenleveringen aan Oekraïne, worden door veel Palestijnen als hypocriet beschouwd, omdat ‘hun bezetting’ door Israel niet tot zoveel Westerse verontwaardiging en steun leidde. Ook valt men er erg over dat Oekraïens verzet als goed en heldhaftig wordt gezien terwijl Palestijns ‘verzet’ wordt veroordeeld. De racisme kaart wordt veelvuldig getrokken: blonde blauwogige Oekraïners krijgen wel steun en sympathie en Arabieren niet. Zijn de Palestijnen immers niet even dapper als de Oekraïners en vechten ze niet tegen een soortgelijke vijand? Sommige Palestijnen waren geschokt dat de Israeli’s Oekraïne steunen terwijl ze zelf ook bezetters zijn. Een Palestijnse journalist op de website van het Palestina Komitee beschrijft (overgenomen van Al Jazeera) het als volgt:

“Thousands of Israelis also took to the streets in Tel Aviv “for Ukraine”. And as they marched with Ukrainian flags at hand and chanted “Free Ukraine”, Palestinian residents of the city watched on speechless. After all, that many Israelis have never taken to the streets in Israel to demand a “Free Palestine” or at least equal rights for Palestinians living under their state’s apartheid regime.

The shock experienced by the Palestinian people since the beginning of the war in Ukraine was not caused solely by the hypocritical actions and words of Israeli officials and citizens either.

Since February 24, they also came face to face with the inherent hypocrisy of the global community at large.

Indeed, for the past week, newspapers, websites and social media have been filled with stories of Ukrainian “heroism and resistance” – stories about soldiers blowing up bridges to delay the approach of Russian tanks and sacrificing themselves in the process, civilians attacking armed vehicles with whatever they have at hand, common people receiving weapons training and digging trenches. If any of these stories took place in Palestine rather than Ukraine they would of course not be perceived as acts of heroism – they would be classified and condemned as “terror”.”

 

Het geval is dat ‘none of these stories took place in Palestine’. De aard en context van de conflicten is onvergelijkbaar en de acties van de Oekraïners en de Palestijnen eveneens. Wanneer je werkelijk denkt dat de raketten op Sderot, aanvallen met messen op burgers, aanslagen in bussen of restaurants, auto’s die burgers overrijden, wanneer je echt denkt dat dit te vergelijken is met Oekraïners die geweren kregen uitgedeeld tegen de Russische agressors in Kyiv en andere steden, of het verdedigen van jouw stad tegenover een gigantische overmacht aan soldaten, totdat de meesten van de verdedigers bezwijken aan hun verwondingen en ondervoeding, dan is er iets mis met je beoordelingsvermogen. Dat is me wel vaker opgevallen bij de Palestijnen. Jezelf opblazen in een bus is niet heldhaftig, een huis in een nederzetting ‘s nachts binnensluipen en de hele familie, inclusief baby, vermoorden evenmin. Niet alle verzet tegen machthebbers of bezetters is legitiem, en niet alle bezettingen zijn verkeerd. Na WO2 werd Duitsland bezet in afwachting van zuiveringen en vrije verkiezingen. ‘Verzet’ door nazi’s daartegen was geen heldendaad. Niet alle geweld van afscheidingsbewegingen, zelfs als ze echt worden onderdrukt, is te rechtvaardigen. Geweld tegen willekeurige burgers is nooit gerechtvaardigd.

Sympathie

Overigens hebben de Palestijnen vaak genoeg sympathie gekregen voor hun ‘strijd’ tegen de bezetting, vooral op momenten dat die niet tegen Israelische burgers was gericht. Denk aan de Eerste Intifadah toen vooral soldaten met stenen werden bekogeld en demonstraties en stakingen werden gehouden. Denk aan de wekelijkse protesten in Nabi Salih tegen de muur/hek, waaraan de mediagenieke Ahed Tamimi (‘Shirley Temper’) meedeed en een Israelische soldaat in zijn gezicht sloeg. Het nederzettingenbeleid, de bouw van de afscheidingsbarrière en tal van militaire acties van Israel werden vrijwel unaniem veroordeeld door de internationale gemeenschap. Dat dit nooit leidde tot het soort sancties als we nu tegen Rusland hebben ingesteld ligt aan meerdere factoren, waaronder de vrij brede consensus dat het conflict door onderhandelingen en compromissen tussen beide partijen moet worden opgelost. Beide kanten zijn tot dusver onvoldoende bereid geweest die compromissen aan te gaan, waarbij de Palestijnen minstens zoveel tekort schoten met starre maximalistische eisen, het ontbreken van degelijke bestuurlijke en democratische instituties en het plegen van terreuraanslagen.

Er zijn in Israel in de jaren ’80 en ’90 grote demonstraties geweest tegen de bezetting en voor een vredesakkoord. Er was toen hoop op een vreedzame oplossing van het conflict en de oprechtheid van de Palestijnen om tot een vergelijk te komen dat aan beide kanten recht doet. Aan Palestijnse kant waren er overigens geen demonstraties tegen de vele terreuracties die de kansen op een vredesakkoord ondermijnden.

Erkenning

Ik legde in mijn vorige artikel uit dat een van de verschillen met Rusland-Oekraïne is, dat daar geen sprake is van een conflict maar van een oorlog van agressie en vernietiging van de een tegen de ander. Er is geen onenigheid over wat een rechtvaardige ‘oplossing’ zou zijn en wat de grenzen van beide landen zijn. Er zijn geen ingewikkelde kwesties zoals de vluchtelingen of Jeruzalem waarin van beide kanten compromissen nodig zijn om tot een enigszins werkbare en aan beide zijden rechtdoende oplossing te komen. Dat wil zeggen, als je vindt dat ook Israel bestaansrecht heeft en Joodse zelfbeschikking in Israel op zichzelf legitiem is. Dit wordt door de genoemde organisaties niet bepaald gesteund; Israel is volgens hen een koloniaal project en inherent racistisch. Zij zijn net als de BDS beweging die zij volop steunen tegen onderhandelingen, tegen vrede en tegen ‘normalisering’ met Israel. Dat de Palestijnen Israel niet erkennen staat voor hen gelijk aan dat Oekraïne de annexatie van de door Rusland bezette gebieden niet erkent, niet aan het feit of Oekraïne genoegen neemt met de eigen staat.

In een van de artikelen wordt een valse analogie opgevoerd tussen het narratief van Rusland over Oekraïne en dat van Israel over de Palestijnen. Beide erkennen de ander niet als natie en volk, ontkennen diens eigen geschiedenis en identiteit en willen deze vernietigen. Tot slot maken beide de ander voor nazi uit. Oppervlakkig gezien kun je er enige analogie in zien, al gaat het Kremlin veel verder. Maar het belangrijkste verschil zit hem erin dat de Palestijnen op hun beurt ook de Joodse nationale identiteit niet erkennen en deze wegzetten als racistisch. Een beetje zoals – precies – de Russen de Oekraïense wegzetten als nazistisch. En dat dat juist een belangrijke oorzaak is voor het voortduren van het conflict. Rusland noemde Oekraïne voor het er in februari binnenviel een bedreiging voor Rusland en verzon dat ze in de Donbas massaal etnische Russen aanvielen en ‘zuiverden’. Wat onzin is. Maar wanneer Israel zegt dat een soevereine Palestijnse staat op de Westbank een bedreiging voor haar veiligheid is, is dat veel minder vergezocht, gezien vele uitspraken van Palestijnse leiders, gezien het toejuichen van aanslagen op Israelische burgers, en gezien de daadwerkelijke Arabische nazi-sympathieën.

Oekraïne

Oekraïne daarentegen is een redelijk functionerend soeverein en democratisch land, dat geen enkele aanspraak maakt op Russisch grondgebied en geen bedreiging voor Rusland vormt. Israel is nooit een vreedzaam en democratisch soeverein Palestina binnen gevallen, want dat heeft nooit bestaan. Was dat wel gebeurd dan zou dat zeker ook fel zijn veroordeeld en tot isolatie van Israel hebben geleid. De bezetting door Israel van (delen van) de Westoever en die door Rusland in Oekraïne zijn van een totaal andere orde. De Russische agressie in Oekraïne en Poetins ontkenning van een Oekraïense identiteit en bestaansrecht als autonome staat, doen de Israeli’s eerder denken aan de Arabische aanval na het uitroepen van de staat Israel in 1948* dan aan hun eigen bezetting van de Westelijke Jordaanoever in een defensieve oorlog in 1967. Ze hebben in 1948 (en in mindere mate in 1967 en 1973) een wanhopige strijd moeten leveren voor hun land tegen een coalitie van agressoren, een beetje zoals Oekraïne nu moet doen.

Ratna Pelle

 

* Zie ook: ‘Vrijheid moet beter bewapend zijn dan tirannie’

 

Israel is geen Rusland (en Palestijnen geen Oekrainers)

082022

 

= IMO Blog =

In Het Parool van 31 oktober beklaagde Dorien Ballout, medewerkster van DocP en de BDS-beweging tegen Israël, zich over het feit dat aan Rusland na de invasie van Oekraïne allerlei sancties werden opgelegd, terwijl Israël nooit zulke sancties te vrezen heeft voor haar bezetting van Palestijns gebied. Ze verbaasde zich erover dat 'de dubbele standaard hiervan ons ontgaat'. Deze vergelijking gaat op werkelijk alle punten mank. Ik mocht in Het Parool kort reageren maar kan er hier wat uitgebreider op ingaan.

Rusland viel afgelopen februari een soeverein buurland binnen waardoor het op geen enkele manier werd bedreigd. Het doel was de gekozen president af te zetten en te vervangen door een Rusland gezind regime, en toen dat niet lukte een zo groot mogelijk deel van Oekraïne te annexeren. Dit ging vanaf het begin gepaard met grootschalig en doelbewust geweld tegen burgers. Op grote schaal zijn Oekraïners geëxecuteerd en gemarteld. Miljoenen mensen zijn al gedeporteerd naar Rusland, soms duizenden kilometers verderop, waar ze worden 'gerussificeerd'. Ook kinderen worden gedwongen bij hun ouders weggehaald en naar Rusland gebracht; zij krijgen te horen dat hun ouders hen niet meer terug willen. Dit alles komt gevaarlijk dicht bij genocide in de buurt. Rusland probeert met grootschalige aanvallen op onder andere civiele infrastructuur de wil van de bevolking te breken en schakelt energievoorzieningen uit om ze dood te laten vriezen. Honderden ziekenhuizen en andere burgerdoelen zijn getroffen. In gebieden waar de Russen zich terugtrekken wordt alles wat los en vast zit gestolen, van dure medische apparatuur en ambulances tot wc's uit restaurants en kunstschatten. Woningen en winkels worden geplunderd. Wat niet kan worden meegenomen wordt kapot gemaakt.

De wreedheid van de Russen in de bezette gebieden is ongekend. In ieder bevrijd dorp werden martelkamers aangetroffen, veel vrouwen zijn verkracht. De verschrikkingen van Bucha, waar een massagraf van honderden burgers is aangetroffen, velen met tekenen van marteling, is geen uitzondering maar eerder regel. Onlangs werd een vrouw opgehangen omdat zij zich tegen de bezetting had uitgesproken. Medisch personeel maar ook bijvoorbeeld personeel van de door Rusland ingenomen kerncentrale in Zaporizhja worden gedwongen in Rusland te werken. De lijst is nog veel langer. Roxanne van Iperen vergeleek het in Op1 afgelopen vrijdag met de genocide in Rwanda, waar zij eerder een boek over heeft geschreven. In dit artikel op de informatieve website Raam op Rusland, wordt goed uitgelegd waarom Rusland in feite een genocidale oorlog voert en welke huiveringwekkende plannen het Kremlin nog heeft.

Dit alles zou, volgens Ballout en sommige andere pro-Palestina activisten, vergelijkbaar zijn met de Israëlische bezetting van de Westelijke Jordaanoever en het geweld van Israël tegen de Palestijnen. Ballout komt met de bekende riedel van apartheid, landroof en bouw van nederzettingen, en beweert dat Israël ongewapende burgers zonder reden executeert. De bevolking van Gaza zou door Israël hermetisch worden opgesloten en regelmatig gebombardeerd. Wel, apartheid is er niet, want Arabieren kunnen in Israël stemmen en alle functies vervullen die Joden ook vervullen, met uitzondering van het leger. Joden en Arabieren werken op tal van gebieden samen, al is er ook veel discriminatie en racisme. Ongewapende burgers worden niet zomaar doodgeschoten; wel worden steekincidenten en aanslagen soms verijdeld door de dader dood te schieten voordat hij daadwerkelijk toeslaat.

Ballout noemt 2022 met 120 slachtoffers het dodelijkste jaar voor de Palestijnen op de Westoever sinds 16 jaar, maar vermeldt daarbij niet dat er ook veel Palestijns geweld was waarop het Israëlische meestal een reactie was. Zo waren er afgelopen voorjaar diverse aanslagen op Israëlische burgers, met zeker 15 doden tot gevolg. Israël probeerde daders te pakken en verdere aanslagen te voorkomen met invallen in met name Jenin en een 'militaire operatie' in de Gazastrook tegen de Islamitische Jihad, waarbij verschillende leiders en strijders van de terreurgroep werden gedood en helaas ook onschuldigen omkwamen. Dit in reactie op concrete inlichtingen over aanvallen door de Islamitische Jihad. Bij de meer dan 1000 Palestijnse raketten die als reactie werden afgevuurd richting Israel kwamen ook Palestijnen om door raketten die te vroeg neerkwamen.

In Oekraïne zijn al tienduizenden burgerdoden gevallen, waarschijnlijk meer dan sinds de oprichting van Israël in de Palestijnse gebieden omkwamen. Daarbij heeft nog geen Oekraïner zich in een Russische bar of bus opgeblazen, zijn sabotage (partizanen) acties uitsluitend gericht tegen militaire doelen en de bezettingsautoriteiten. De hele vergelijking raakt kant noch wal.

Waar Oekraïners zich in hun strijd tegen de Russen uitsluitend richten op militaire doelen, valt op dat het Palestijnse 'verzet tegen de bezetting' (geweld dat al begon vóór de stichting van Israël) zich vooral richt op burgers, vaak binnen Israël zelf: zelfmoordaanslagen, aanvallen met auto's, messen, raketten enz. En daarmee komen we bij het belangrijkste verschil met Ruslands oorlog tegen Oekraïne: volgens veel Palestijnen is heel Israël bezet gebied dat ze claimen voor hun toekomstige staat. Dit geldt ook voor de boycotbeweging waarvan  Ballout deel uitmaakt: verschillende leiders hiervan ontkennen Israëls bestaansrecht. Hun doel is geen Palestina op de Westelijke Jordaanoever dat in vrede met Israël leeft, maar een Palestina in de plaats van 'Israël'. Daarom is men ook tegen vrede en tegen onderhandelingen met Israël. Dit wil men onder meer bereiken met de terugkeer van miljoenen Palestijnse (nazaten van) vluchtelingen, één van de eisen van de BDS-beweging.

Maar ook de Israëlische bezetting van Palestijns gebied en de Russische van Oekraïens gebied is niet te vergelijken. Israël veroverde de Westelijke Jordaanoever in 1967 op Jordanië, toen dat zich in de oorlog van Israël met Egypte en Syrië mengde. Voorafgaand aan deze oorlog waren er concrete aanwijzingen dat Egypte (en Syrië) een aanval voorbereidde op Israël, en had Egypte al de vredesmacht in de Sinaï naar huis gestuurd en de Straat van Tiran geblokkeerd. Jordanië had de Westelijke Jordaanoever in 1949 zelf illegaal geannexeerd. Daarvoor was het onderdeel van het Britse Mandaatgebied Palestina en daarvoor een Ottomaanse provincie. De juridische status ervan is derhalve complex. Deze bezetting zelf, als gevolg van een gerechtvaardigde oorlog, is dan ook niet illegaal.

De status van de door Rusland bezette Oekraïense gebieden is allesbehalve complex: ze vallen onder het internationaal erkende grondgebied van Oekraïne. Deze grenzen zijn mede door Rusland erkend na de onafhankelijkheid in 1991 toen het van zowel Rusland als de VS veiligheidsgaranties kreeg in ruil voor het opgeven van zijn kernwapens.

Israël heeft nog altijd geen duidelijke internationaal erkende grenzen, die kunnen immers pas vastgesteld worden als er een vredesverdrag is met de Palestijnen en ook Syrië en Libanon, waarmee het officieel nog altijd in oorlog is. Men hanteert vaak de pre-1967 wapenstilstandslijnen oftewel de Groene Lijn, maar een grens is dit niet, en de Palestijnen, Syrië en Libanon erkennen Israël ook binnen deze lijnen niet.

Er is geen enkele Oekraïner die heel Rusland zou willen hebben, omgekeerd ontkent Rusland wel Oekraïens soevereiniteit en eigen identiteit en probeert die kapot te maken. Oekraïne wordt terecht gezien als David die tegen Goliath vecht; Ballout probeert op een doorzichtige en ongeloofwaardige manier de Palestijnen dit imago ook aan te meten.

Ratna Pelle