Artikel van Akkerman in Trouw gaat voorbij aan de realiteit

- Door Tjalling -

Stevo Akkerman schreef op 17 december een op het eerste oog mooi artikel in het katern Religie en filosofie van Trouw. Akkerman laat daarin Munther Isaac uitgebreid aan het woord komen. Munther Isaac is afkomstig uit de Palestijnse gebieden, rector van het Bethlehem Bible College en predikant in de evangelisch-lutherse kerk in Palestina. Isaac heeft op het eerste gezicht een genuanceerde kijk op de realiteit. Hij neemt ook het Oude Testament in de verdediging, wat opmerkelijk is voor een Palestijnse christen. Echter schijn bedriegt en bij nadere beschouwing komt helaas toch weer die venijnige ondertoon jegens Israël aan de oppervlakte. Die is ‘dat er op Bijbelse gronden nóóit een link zou mogen zijn naar exclusief recht van de joden op land’. Isaac daarover:

Land is nooit exclusief joods, islamitisch of christelijk, elk land is van God, en dus van iedereen.

Dat is een mooie uitspraak, maar in de praktijk niet te realiseren. Absoluut niet. Men kan goed leren van ervaringen uit het verleden, maar dat heeft Isaac op dit punt niet gedaan. Afwijzing van de stelling dat elk land van God is zou volgens Isaac de oorzaak zijn van het Israëlisch-Palestijns conflict. De werkelijkheid daarentegen, heeft ook al in een ver verleden geleerd dat er op de wereld geen veilige plaats was voor Joden. Er is immers tot op de dag van vandaag sprake van permanent antisemitisme. Aan het eind van de negentiende eeuw bijv. waren er zeer ernstige pogroms in Rusland waardoor veel Joden die daar woonden noodzakelijkerwijs moesten vluchten. Het waren deze pogroms die de directe aanleiding vormden voor het tot stand komen van het Zionisme. Tijdens het 5e Zionistencongres te Basel in 1901 werd het Joods Nationaal Fonds opgericht met het doel om Israël te ontwikkelen en leefbaar te maken ten behoeve van al zijn bewoners. De ontwikkelingen zijn sindsdien niet gestopt. Na de Balfourverklaring, de aanname door de VN van het verdelingsplan van Palestina eind 1947 en de daaropvolgende onafhankelijkheidsoorlog (voor de Palestijnen de Nakbah) resulteerde dit alles in het ontstaan van de Joodse staat Israël. Met dat laatste is Isaac, ondanks zijn schijnbaar genuanceerde houding, zeker niet blij. Daar komt dan ook zijn ergste venijn aan de oppervlakte. De Palestijnen zouden meer dan om mooie antwoorden vragen, een boycot van Israël willen. Die boycot is er al in de vorm van de Boycot, Desinvesteringen en Sancties (BDS). Anders dan wat de BDS over zichzelf zegt en Munther Isaac over de Palestijnse houding, zijn beide beslist niet geweldloos. De organisatoren van de BDS wijzen stelselmatig het bestaansrecht van Israël als Joodse staat af en de vele zelfmoordaanslagen van Palestijnse terroristen zijn ronduit gruwelijk.

Het is, zeker vanuit de locatie èn positie van Munther Isaac, heel gemakkelijk om te beweren dat elk land van God zou zijn. De werkelijkheid heeft heel wat anders geleerd en gelet op zijn artikel in Trouw heeft ook Akkerman daar kennelijk geen boodschap aan.

 

 

 

 

Kinderachtig gezeur over Hollandse maand bij Shufersal

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/12/15/kinderachtig-gezeur-hollandse-maand-shufersal/

 

Gilo zou een ‘illegale Israëlische nederzetting’ zijn

 

– Door Tjalling, –

 

Recent was het ‘Hollandse maand’ bij Shufersal, een grote Israëlische supermarktketen. De promotiemaand werd op een feestelijke en passende manier voorzien van afbeeldingen van grachtenpanden en bollenvelden, en het bekende Holland-logo, kortom ‘Holland in een Israëlische super’. De Hollandse week zal vast ook goed in de smaak zijn gevallen bij Israëlische Arabieren, veel van hen zijn dol op stroopwafels en nu konden ze die kopen. De promotiemaand viel helaas niet bij iedereen in de smaak.

 

Om te beginnen al niet bij het The Rights Forum. Dat was trouwens wel te verwachten. Dat Forum hakt altijd in op Israël, wat meestal neerkomt op venijnig gezeur. Zo ook nu weer. Boven een artikel op de site van TRF prijkt een foto van de Hollandse maand die genomen is in de Shufersal vestiging te Gilo, een Joods stadsdeel van Jeruzalem. De foto was bedoeld als bewijsmateriaal om daarmee een uitspraak van minister Zijlstra te kunnen weerleggen. Hij had in verband met de Hollandse maand gezegd dat ‘de Nederlandse ambassade heel zorgvuldig geweest was bij de activiteiten die zij heeft ondernomen. Die waren alleen toegespitst op de supermarkten in Israël’. Volgens TRF ligt Gilo niet in Israël, omdat men bij TRF schijnt te kunnen wat voor iedereen anders onmogelijk is, namelijk de enig juiste definitie van Israël te geven. Daaronder valt wat hen betreft Gilo kennelijk niet. De definitieve grenzen van Israël kunnen het beste worden vastgesteld als resultaat van rechtstreekse vredesonderhandelingen. Gilo is een wijk in het zuiden van Jeruzalem, waarvan de grond al voor WO2 door Joden was gekocht. Volgens het delingsplan van de VN zou het onderdeel worden van de aparte status van Jeruzalem, maar in 1948 werd het door Jordanië veroverd. In 1967 nam Israël het in, en voegde het bij de gemeente Jeruzalem. Vanaf 1971 werden er huizen gebouwd en werd het een Joodse wijk. Het staat nu al vast dat Gilo definitief bij Israël zal blijven in enig vredesakkoord, maar dat is nog niet officieel. Omdat dit nog steeds niet zo is kon de foto in de Shufershal vestiging te Gilo een welkome, en tegelijk hèèl kinderachtige, aanleiding zijn voor TRF om hun geschut tegen Israël maar weer eens in stelling te brengen.

 

Door de abjecte houding van TRF oprichter Dries van Agt jegens Israël, heeft hij zichzelf en zijn forum al behoorlijk gediskwalificeerd en wordt zelfs niet meer door elke Israëlicriticaster serieus genomen. Maar vanuit de Tweede Kamer was er ook kritiek op de Hollandse promotiemaand. SP-Kamerlid Sadet Karabulut had problemen met het feit dat de supermarktketen ook actief is in Israëlische nederzettingen, wat volgens haar in strijd is met het Nederlandse ontmoedigingsbeleid. Nu moest minister Zijlstra wel in actie komen en stuurde een brief aan de Tweede Kamer waarin hij verklaarde ‘dat Shufersal zelf de producten heeft gekozen en ook zelf verantwoordelijk is geweest voor de promotie en de distributie’. De ambassade heeft Shufersal geïnformeerd over het Nederlandse ontmoedigingsbeleid (het actief ontmoedigen van Nederlandse bedrijven om te investeren in Israëlische -bouw-projecten op de Westelijke Jordaanoever T.Tj). Het ontmoedigingsbeleid is echt iets anders dan een boycot tegen Israël. Er is immers geen handelsban. Bedrijven bepalen zelf welke activiteiten zij ontplooien en met welke partners zij samenwerken, met inachtneming van de OESO Richtlijnen. De problemen die Kamerlid Karabulut heeft, hebben dus te maken met het ontmoedigingsbeleid waarin de eindverantwoordelijkheid wordt gelaten aan bedrijven zelf.

 

De aanvankelijke uitspraak van minister Zijlstra m.b.t. de betrokkenheid van de ambassade was correct geformuleerd. De activiteit die de ambassade heeft ondernomen was het informeren van Shufershal over het ontmoedigingsbeleid en lijkt mij voldoende zorgvuldig. Als Kamerlid Karabulut verstandig is, of juister uitgedrukt geschikt voor haar functie, dan zal de brief van minister Zijlstra ook voor haar afdoende zijn geweest. Men kan zich echter in alle bochten wringen, links of rechtsom, op het begrip ‘Israël’ kan elk zinnig mens worden kapotgeschoten, want wat is Israël per definitie precies?

In Encyclio.nl maar liefst 14 definities van `Israël’ waarvan hier de eerste drie.

1: Israël zelfst.naamw. [land|land=Israël] een land in het Midden-Oosten gelegen aan de Middellandse Zee 

2: Israël ligt in het Midden-Oosten en grenst aan Libanon, Syrië, Jordanië, Egypte en de Palestijnse Autoriteit. Israël is een smal, langgerekt land en kent van west naar oost 3 landschappen: de kustvlakte, het westelijk bergland en de slenk van el Ghor…

3: Israël (Ivriet: Medinat Jisraeel, Arabisch: Dawlat Isra’il = Staat van Israël), is een republiek in het Midden-Oosten in het werelddeel Azië. De totale oppervlakte van Israël is officieel 20.770 km2, en het land is daarmee ongeveer half zo groot als Nederland. Dit is volgens de grenzen van 1949, dus exclusief de bezette gebieden en de Palestijn…

In dit verband zou dan de derde definitie van toepassing kunnen zijn; namelijk de staat van Israël volgens de (wapenstilstands)grenzen van 1949. Vervolgens is het interessant ook nog even uit te pluizen wat nu precies wordt bedoeld met ‘staat’. Hiervan geeft Encyclio.nl maar liefst 23, van elkaar verschillende, definities. Kortom, over definiëring van Israël bestaat geen eensluidendheid! Gaan de problemen van Karabulut tenminste nog ergens over, TRF kan inderdaad niks anders dan botweg inhakken op Israël.

Maar waarom nu al die kinderachtigheid rondom een Hollandse promotiemaand in een Israëlische supermarktketen? Omdat het in Israël is en dus om Israël gaat. Een land wat over de hele globe door zeer velen wordt beschouwd als een bezettingsmacht die machteloze Palestijnen onderdrukt. Of in elk geval de sterkste partij is bij een conflict wat zo snel mogelijk, hoe dan ook, zou moeten worden beëindigd. Eigenlijk zou je kunnen stellen dat de wereld geobsedeerd is door het Midden-Oosten-conflict, en de status en positie van de betrokken partijen. Een andere verklaring van die kinderachtige kinnesinne rondom een Hollandse promotiemaand bij een supermarktketen in een land, wat net als bijv. Nederland fouten maakt, heb ik niet.

Uit diezelfde geobsedeerdheid zal hoogstwaarschijnlijk ook de disproportionele verontwaardiging te verklaren zijn die uit grote delen van de wereld is gekomen op de recente aankondiging van president Trump om Jeruzalem te erkennen als hoofdstad van Israël. Hij loste zijn verkiezingsbelofte in en bekrachtigde daarmee ook een besluit wat al in 1995 door het Amerikaanse congres werd genomen. Jammer dat de Donald dit moest doen. Het zou beter zijn geweest wanneer ex president Bill Clinton of Barak Obama het destijds zou hebben bekrachtigd.

 

Misleidende foto bij NOS bericht over Israëlische luchtaanval op Syrische legerbasis

 

 

- Door Tjalling. -

 

Op de site van de NOS verscheen afgelopen dinsdag een bericht over een Israëlische aanval op een legerbasis in de buurt van de Syrische hoofdstad Damascus, bij de plaats Jamraya.

Het bericht zelf noemt geen burgerslachtoffers, maar er werd daar aanvankelijk een foto bij geplaatst van een Syrische luchtaanval op de plaats Hamouria, waarop duidelijk een slachtoffer is te zien. Na actie van het CIDI is die foto weggehaald van de site van de NOS.

 

Het is goed dat het CIDI in actie is gekomen tegen deze misleidende berichtgeving van de NOS en zeker ook positief dat het resultaat heeft gehad.

Dit neemt echter niet weg dat hierover vragen blijven. Waarom plaatsen NOS-medewerkers een niet passende foto bij een actie van de Israëlische luchtmacht waarbij gèèn slachtoffers vielen? Was dat vanwege tijdsdruk, of – erger – om een eenzijdige zienswijze op het MO-conflict, van waaruit verantwoordelijke medewerkers van de NOS verslaggeving doen?

 

Het is zeker niet de eerste keer dat de NOS met een fout product kwam. In het recente verleden heeft men bijvoorbeeld bij het NOS Jeugdjournaal nog een ernstige blunder gemaakt door een reportage over kinderen in Gaza uit te zenden, die enkel was gebaseerd op informatie afkomstig van Save the Children.

Er zal qua verslaggeving van de NOS over het MO- conflict toch echt iets moeten veranderen, en dat is om verslaggeving te doen vanuit een reëlere visie op Israël. Gebeurt dat niet, dan zullen dergelijke ernstige fouten zich blijven herhalen.

 

 

DENK moet in eigen huis orde op zaken stellen

 

 

Op afgelopen 23 november schreef CIDI directeur Hannah Luden een brief met daarin de wens uitgesproken “dat Denk anti-semitisme in eigen kring moet bestrijden voordat de partij anderen verdacht maakt”. Die brief is als opiniestuk gepubliceerd door het AD. De reactie van Denk liet niet lang op zich wachten. Op 25 november werd door het AD een opiniestuk van Denk gepubliceerd. Strekking daarvan was dat Denk elke vorm van discriminatie bestrijdt, maarrrrr zich niet de mond laat snoeren bij kritiek op het beleid van Israël:

“Wij zullen niet zwijgen over het intimideren en opsluiten van Palestijnse kinderen, het uitbreiden van illegale nederzettingen, het vernielen van gebouwen en de invloed van de lange arm van de Israëlische regering.”

 

Fijn dat Denk pretendeert elke vorm van discriminatie te bestrijden, maar ongelimiteerde kritiek en zeer onheuse kritiek op Israël van Denk is wel degelijk een vorm van discriminatie. Over een lange arm gesproken, horen we Denk over Erdogan? Die heeft werkelijk invloed op Turkse Nederlanders. En hoe zit het eigenlijk met het intimideren van christenen in moslimlanden? Intimideren is trouwens zacht uitgedrukt. Verder nog een aantal valse aantijgingen van Denk tegen het CIDI, zoals bijv. deze: Het CIDI zou op elke vorm van kritiek op de Israëlische regering het etiket antisemitisme plakken. In werkelijkheid is het CIDI uiterst zorgvuldig bij het hanteren van het begrip antisemitisme.

 

De reactie van Denk laat zien dat Hannah Luden groot gelijk had met haar brief.

Denk moet inzake zijn visie op discriminatie eerst maar eens grondig in eigen huis orde op zaken stellen.

 

Tjalling

 

 

Sigrid Kaag (3): tendentieuze kritiek en terechte zorgen (IMO)

 

 

Sigrid Kaag (3): tendentieuze kritiek en terechte zorgen

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/11/22/sigrid-kaag-3-tendentieuze-kritiek-en-terechte-zorgen/

 

= IMO Blog = 

 

Vervolg op: Sigrid Kaag: topdiplomaat met Palestijnse banden (2)

 

Hij is even blijven liggen, maar ik wou nog enkele artikelen over minister Sigrid Kaag bespreken, waaronder het voorheen al genoemde persbericht van Likoed Nederland. In de voor Likoed kenmerkende stijl noemt men Kaag een ‘terroristenvereerder’, concludeert dat haar man mogelijk persoonlijk de hand in terreur heeft gehad (hij diende immers onder Arafat die opdracht gaf tot deze aanslagen), dat zij bewondering heeft voor terroristen omdat ze een foto van haarzelf en kinderen met Arafat in haar woonkamer heeft, dat ze goede banden heeft met terreurorganisaties (omdat ze zich in interviews geregeld op haar goede relatie met de sjiitische terreurorganisatie Hezbollah beroept). Zo gaan ze nog even door met hun zevenmijlslaarzen: ze heeft haar kinderen ‘pro-terreur’ opgevoed omdat haar dochter een keer “Marwan Barghouti for president” op Twitter had geliked. Ze heeft ‘de democratisch gekozen Israëlische premier Netanyahu’ onder meer “een racistische demagoog” en “geen vertegenwoordiger van vredelievende Israëli’s”’ genoemd, en heeft nauwelijks verbondenheid met Nederland o.a. omdat zij haar kinderen Palestijns noemt.

 

Deze vermenging van reële punten en halve waarheden, overgoten met een populistisch sausje, werd bij hoge uitzondering door de NRC opgepikt en gefileerd. Terecht schrijft Tom-Jan Meeus dat je geen goede banden met terreurorganisaties kunt ontlenen aan een foto of een opmerking in een interview, waar dat duidelijk anders was bedoeld. Een diplomaat onderhoudt immers met alle belangrijke partijen in een land of conflict goede banden, en zij moest destijds in Libanon toezien op naleving van resolutie 1701 tussen Israel en Hezbollah, en dan is het wel handig als je ook met Hezbollah kunt praten. En dat de like op Twitter van haar dochter erbij halen laag bij de grond is, temeer daar zij vlak ervoor twitterde „met pennen, woorden en intelligentie” te willen strijden voor Palestina. Dat ze haar kinderen Palestijns noemt was overigens in reactie op Palestijnse militanten in Libanon die ze stevig toesprak omdat ze niet naar haar wilden luisteren, en kun je dus ook niet buiten die context gebruiken als ‘argument’ om haar vaderlandsliefde of wat dan ook in twijfel te trekken.

 

Prikwater en blikjes cola

Dingen uit de context halen en vervolgens nergens bronnen vermelden, zodat nauwelijks is na te gaan waar het uitkomt, het is geen sterke beurt. Meeus viel het meest over wat ze zou hebben gezegd over Netanyahu. Probleem: ze heeft dat niet zelf gezegd maar haalde heel clever Israelische mensenrechtenorganisaties aan, die volgens haar (en Meeus) uiteraard de waarheid verkondigen, zoals in mijn vorige blog al beschreven. Likoed had beter eerlijk kunnen schrijven dat ze met instemming sprak over wat anderen zeiden, en dat ze Arafat vrijpleitte omdat de Palestijnen het zo zwaar hebben. Men had beter kunnen schrijven dat haar kinderen pro-Palestijns zijn en dat laten blijken op social media en via hun vrijwilligerswerk, en dat ze zelf, vroeger althans, ook vooral  oog  lijkt te hebben voor de Palestijnse kant. Dan hadden ze een punt gehad, en terechte zorgen geuit over de vraag of Kaags blik op het Midden-Oosten en Israel niet te zeer is gekleurd door haar man en het werk voor pro-Palestijnse organisaties als UNRWA. In zijn ijver Likoed af te serveren is Meeus overigens ook niet helemaal eerlijk: de foto van haar gezin met Arafat is ook volgens het onverdachte De Correspondent niet gelijk te stellen aan standaard foto’s met hoogwaardigheidsbekleders:

 

Die middag haalt Kaag prikwater en blikjes cola uit de koelkast. We zitten in haar ruime, lichte woonkamer in het centrum van Beiroet. De buffetkasten staan vol met foto’s van skivakanties en staatshoofden. De foto van haar en haar zoon met Yasser Arafat valt op. Ze is er nog jong, met een bob en felrode lippenstift en lacht hard, spontaan. Niet de geperfectioneerde glimlach van de foto’s met andere hoogwaardigheidsbekleders.

 

Zoals eerder geschreven liet ze zich in Buitenhof destijds bijzonder mild over hem uit. Hij kon er allemaal ook niks aan doen en moest een kans krijgen (die had hij toentertijd royaal gekregen en was in rap tempo bezig hem te verprutsen) en het lag allemaal uiteraard aan Israel. Als je tientallen jaren met een Palestijns politicus getrouwd bent (ook al is het een gematigde man zoals hij door verschillende mensen wordt omschreven), voor UNRWA hebt gewerkt, in Oost Jeruzalem woonde, en je 20 jaar geleden behoorlijk eenzijdig uitliet over het conflict, hoe groot is de kans dan dat je er nu objectief en evenwichtig tegenaan kijkt, met oog voor de grieven en argumenten van beide kanten, en het extremisme aan beide kanten? Die kans is volgens mij niet heel groot. Ik geloof zonder meer dat ze met de Israeli’s goed door een deur kan en ook vrienden in Israel heeft maar dat maakt je nog niet evenwichtig in je visie op het conflict. De zorgen uit Joodse en pro-Israel kring zijn dan ook zeer begrijpelijk, en moet je niet over een kam scheren met wat uit rechtse en populistische hoek komt.

Oud-ambassadeur

Overigens zijn er ook verschillende opvallend milde stemmen uit pro-Israel hoek, zoals van voormalig ambassadeur Haim Divon, die zowel Kaag als haar man niet als anti-Israel heeft ervaren:

 

Ik heb hem ervaren als een gematigde Palestijn, ook hij geloofde in co-existentie. Hij heeft zich daar zeer voor ingezet. (…)

Ik heb nooit het idee gehad dat ze in professioneel opzicht anti-Israël was. Ze was haar werk wel zeer toegedaan, zette zich enorm in. Ook privé ontwikkelde zich een relatie, we hebben contact gehad, dat was er ook tussen hun en onze kinderen. Wie haar werk aangaande de verwijdering van Syrische wapens heeft gevolgd, weet dat ze heel hard werkte. Ik heb haar altijd zeer gewaardeerd.

 

Een (ex-)ambassadeur laat zich doorgaans diplomatiek uit, dat is immers zijn vak, maar hier spreekt hij uit persoonlijke ervaring. De wereld is niet zwart-wit, en Kaags achtergrond en houding hoeven geen probleem te zijn voor de relaties met Israel. Wel verwacht ik dat ze Israelkritisch beleid voorstaat zoals de labeling van producten of het demotiveren van bedrijven om zaken te doen met bedrijven in Israel die op de een of andere, vaak indirecte, manier ook zijn verbonden aan de nederzettingen (bijvoorbeeld omdat ze daar ook diensten leveren). De afgelopen jaren kregen felle Israelcritici wat dit betreft steeds meer voet aan de grond, waardoor soms waardevolle samenwerkingsprojecten werden stopgezet, zoals van Royal Haskoning met het Israelische waterbedrijf. Of ze hier veel in kan doen is echter zeer de vraag, omdat ze onder Halbe Zijlstra staat en omdat de meningen in de coalitie erg uiteenlopen.  Overigens heeft Zijlstra afgelopen donderdag nog gezegd dat de regering Palestina niet eenzijdig gaat erkennen. Volgens hem brengt het ‘separaat erkennen van de Palestijnse staat de tweestatenoplossing juist verder weg’, aldus het CIDI. Bert Koenders, de vorige minister van Buitenlandse zaken, dacht hier anders over.

 

Vragen over Anis Al Qaq

Ook Leon de Winter kwam, het zal niet echt verbazen, met stevige kritiek op Sigrid Kaag, of eigenlijk vooral op haar man, Anis Al Qaq. Maar waar Likoed en sommige anderen nogal op de populistische toer gaan en zaken uit hun verband rukken om een beeld neer te zetten van een minister wiens hart meer in de Arabische wereld ligt dan in Nederland, komt hij met feiten, verontrustende feiten. In het hem kenmerkende proza (‘Yasser Arafat, de hoofdman van een Levantijnse roversbende’) schetst hij de omvang van de corruptie onder Arafat, ook en juist op het ministerie waar Kaags man onderminister was:

 

In dat rapport werden namen genoemd, een unicum in de Palestijnse maatschappij. De volgende zaken kwamen onder meer naar boven in het rapport: misgebruik van overheidsgeld door de minister van Planning en Internationale Coöperatie; uitzonderlijk grote vergoedingen voor huur, salarissen, reizen bij opnieuw de minister van Planning en Internationale Coöperatie; ’niet-competatieve’ zakentransacties die tot verhoogde kosten leidden bij, alweer, het Ministerie van Planning en Internationale Coöperatie.

Dit rapport was nota bene opgesteld door Al Qaq, dus hij moet er alles van geweten hebben:

Hij gaf zelf de onderminister van dat notoir corrupte Ministerie van Planning en Internationale Coöperatie opdracht de corruptie in Gaza te onderzoeken. Die onderminister maakte het zinloze rapport en werd later door Arafat benoemd tot vertegenwoordiger van de Palestijnse Autoriteit in Zwitserland, waar, niet ver van de hoofdvestiging van Banque Lombard Odier & Cie, zoveel organisaties van de Verenigde Naties zijn gevestigd met een bloedhekel aan Israël.

Met het rapport werd niks gedaan, aldus De Winter. Niet door de PA en Arafat, en niet door de EU en andere landen en internationale organisaties. Men bleef de PA steunen, en de corruptie ging door. Wel werd Al Qaq overgeplaatst naar Zwitserland. Misschien wist hij inmiddels iets teveel en was wat al te ijverig geweest in zijn onderzoek naar de corruptie? Leon de Winter meent echter dat hij er zelf wellicht ook aan heeft meegedaan en niet beter is dan de rest:

Als al-Qaq schoon is, is hij schoon, en dan is hij gelukkig die ene uitzondering. Maar als hij vuil is, heeft het Nederlandse volk het recht dat te weten, ongeacht het geklaag van NRC-Handelsblad dat de man van Sigrid Kaag er niet toe doet. (…)

Ik vind dat hij er wel toe doet. Wat zouden we ervan vinden als de minister van Justitie getrouwd was met een lid van een criminele organisatie? Via de VN, de EU of direct, gaat Sigrid Kaag als minister van Ontwikkelingssamenwerking miljoenen Nederlands belastinggeld overmaken naar de Palestijnse Autoriteit, waarmee haar man, tegenwoordig als activist en NGO-consultant, intense banden heeft. Dat zij dat doet, lijkt me – laat ik het voorzichtig zeggen – nogal ongemakkelijk.

 

Deze vergelijking is wat sterk aangezet, maar ook bij mij roept een en ander wel vragen op, zij het niet precies dezelfde als De Winter heeft. Al Qaq diende acht jaar in de regering van Arafat. Het lijkt onlogisch dat hij al die tijd schone handen heeft gehouden terwijl de corruptie welig tierde, en Arafat miljarden aan buitenlands donorgeld verduisterde. Maar wellicht was hij een van de weinigen die dit wel intern aankaartte en zo probeerde te veranderen? Vergelijkbare vragen kunnen gesteld worden over Arafats steun voor geweld en aan zelfmoordterroristen. Het lijkt onwaarschijnlijk dat iemand op zo’n hoge positie daar niet vanaf heeft geweten. Als Al Qaq werkelijk zo gematigd is als bijvoorbeeld Haim Divon hem beschrijft, dan moet hij daar zeker moeite mee hebben gehad. Misschien was hij ook hierin idealistisch en hoopte Arafat te beïnvloeden? Of wilde op zijn minst op zijn eigen departement goed werk doen voor de Palestijnen, juist om radicalisering tegen te gaan? Het zou kunnen, maar daar is verder niks over bekend. Het kan ook zijn dat hij, zoals wel meer Palestijnen, met twee monden sprak: een gematigd geluid naar buiten toe maar ondertussen niet tegen het ‘gewelddadige verzet’ tegen de bezetting, zoals aanslagen door Palestijnen vaak worden aangeduid.

Het zou interessant zijn meer te weten te komen over zijn drijfveren, rol als onderminister en visie op het conflict, maar het lijkt verder eigenlijk niemand te interesseren wat vroegere (ex-)ministers onder Arafat dachten en in hoeverre zij medeplichtig waren aan de wandaden van Arafat. Die hele wandaden interesseren alleen een groepje ‘ultrazionisten’ en ‘rechtse populisten’ die alles wat uit Arabische hoek komt en verdacht is aangrijpen om hun afkeer van moslims en Arabieren te rechtvaardigen, zo lijkt het.

Grachtengordelaars

Waarom zijn weldenkende ‘gutmenschen’ en grachtengordelaars daar niet in geïnteresseerd? Omdat ze alleen of op zijn minst voornamelijk de bezetting zien als probleem, precies zoals Kaag het 21 jaar geleden in Buitenhof met grote welbespraaktheid verwoordde. Tegenover haar zat een in de ogen van de meeste mensen waarschijnlijk nogal hysterisch aandoende religieuze vrouw die de zogenaamde ‘groot-Israel visie’ verdedigde. Ze leek vooral als illustratie te dienen om duidelijk te maken dat het probleem lastig op te lossen is. Was iedereen maar zo weldenkend als mevrouw Kaag, zullen de grachtengordelaars en weldenkers van toen gedacht hebben. Dan was het probleem zo opgelost.

In 21 jaar is er in sommige opzichten niet veel veranderd. Net als toen zitten de religieuze fanaten aan beide kanten, en heeft juist het Palestijnse terrorisme het nationalisme in Israel aangewakkerd, en net als toen is er in de media vooral oog voor de extremisten aan Israels kant. Wat Al Qaq deed boeit buiten het ‘ziowereldje’ geen hond, en het ongenoegen over en wantrouwen tegen Kaag wordt vooral gezien als bewijs van extremisme in dit wereldje. Jammer. Ik hoop nog eens een interessant interview met Al Qaq te lezen, met een interessant inkijkje in de regering Arafat en misschien ook interessante inzichten over het falen van het vredesproces. Rest me nog te zeggen dat Kaag natuurlijk geheel zelfstandig denkt en dat zelfs als haar man indertijd ‘fout’ zou hebben gezeten, dat niks zegt over haar capaciteiten. Het enige punt wat dan relevant is, is de door De Winter benoemde belangenverstrengeling.

Ratna Pelle

 

 

 

Sigrid Kaag: topdiplomaat met Palestijnse banden (2)

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/11/10/sigrid-kaag-topdiplomaat-palestijnse-banden-2/

 

= IMO Blog = 

 

Hoe bezorgd moeten we ons maken over Sigrid Kaag als nieuwe minister van Ontwikkelingssamenwerking? Ze is zoals gezegdgetrouwd met een Palestijnse voormalige onderminister onder Arafat. Ze stond aan het hoofd van UNRWA, waarvan de nauwe banden met Hamas bekend zijn. Ze woonde jarenlang met haar man in Oost Jeruzalem, en uit een uitzending van Buitenhof van 21 jaar geleden blijkt dat ze in ieder geval toentertijd het Palestijnse narratief volledig had omarmd. De ene na de andere aantijging tegen Israel wordt geuit, ze beweert dat de vader van haar man door een orthodox Joodse familie uit zijn huis is gezet, en dat hij door een Jood werd aangevallen. Ze heeft het continu over confiscatie van land, economische uitsterving, huisonteigeningen. Politiek actieve Palestijnen die zich voor vrede inzetten (want iets anders doen Palestijnse activisten uiteraard niet) worden door rechtse Israeli’s aangevallen. Ze zegt voor vrede te zijn, voor twee staten, maar gaat helemaal nergens in op Palestijns geweld en extremisme, op hoe een serie van aanslagen toentertijd de grote steun in Israel voor de Arbeidspartij en voor het Oslo vredesproces heeft doen kantelen in het voordeel van Netanyahu. Wel beschuldigt ze Netanyahu indirect van racisme, heel geraffineerd, door met instemming Israelische demonstranten aan te halen die het hebben over “soundbites met een haast racistische en demagogische teneur over de Palestijnse vredespartner (Arafat, RP) die in het nauw wordt gedreven”. Vervolgens legt ze uit dat Arafat inderdaad ‘geen perfecte regeringsleider’ is, maar daar voert ze tal van verzachtende omstandigheden voor aan: de Palestijnen hebben nou eenmaal geen perspectief, ze zitten gevangen in Gaza en worden behandeld als derderangs burgers. Het ligt, kortom, allemaal aan Israel en Arafat valt niks te verwijten. Ze zat tegenover de religieuze en emotionele Wiesje de Lange, wat haar in een comfortabele positie bracht als de redelijke stem die vrede wil en een oplossing, terwijl De Lange bleef hangen in de groot-Israel gedachte en haar gevoel bedreigd te worden en nooit een Arabier te kunnen vertrouwen.

 

Wellicht denkt ze inmiddels wat genuanceerder, en heeft ze gezien dat Arafat zelf ook een aandeel had in het geweld, en een dubbelrol speelde door enerzijds geweld soms te veroordelen en over vrede te praten, en tegelijkertijd zelfmoordaanslagen te steunen en Israel te delegitimeren. Wie weet, maar de kans is klein dat ze zo’n draai heeft gemaakt, zeker nu ze nog steeds met Anis Al-Qaq is getrouwd en jarenlang voor de VN in verschillende Arabische landen heeft gewerkt. Ze laat zich uiteraard nu niet meer in dezelfde termen uit, en heeft al gezegd ook in Israel over uitstekende kontakten te beschikken. Dat geloof ik zonder meer. Ze is een topdiplomaat en geen activiste, en heeft zich bovendien achter het regeerakkoord geschaard dat de volgende passage bevat:

In het Midden-Oosten draagt Nederland bij aan vrede en veiligheid. Nederland benut de goede betrekkingen met Israël en de Palestijnse Autoriteit voor het behoud en de verwezenlijking van de tweestatenoplossing: een onafhankelijke, democratische en levensvatbare Palestijnse staat naast een veilig en internationaal erkend Israël. Nederland zet zich tevens in voor verbetering van de onderlinge relaties tussen Israëliers en Palestijnen.

 

Nietszeggender en clichématiger is nauwelijks denkbaar. Er is dan ook zes weken over onderhandeld waarbij er niks lelijks in mocht staan over Israel van de CU en niks lelijks over de Palestijnen van D66. Dat de kans dat een Palestijnse staat levensvatbaar en democratisch wordt nogal klein is (lees hier een scherpe column van Paul Damen over dit thema) weten de politici ook wel, maar dat is niet aardig om te zeggen. En wat dan? Geen Palestijnse staat? Of onder voorwaarden, en welke, en past dat wel binnen het EU beleid? En dat de veiligheid van Israel moeilijk te garanderen is naast een werkelijk onafhankelijk Palestina waar mogelijk Hamas de macht grijpt en dan raketten van Hezbollah kan stationeren, daar wisten ze zo een-twee-drie ook geen oplossing voor. Esther Voet merkt op dat er met geen woord over de nederzettingen wordt gerept of de precieze grenzen, wat aan de CU te danken is. Ook de status van Jeruzalem en de vluchtelingen blijven onvermeld, en er wordt niet naar allerhande VN resoluties of eerdere vredesvoorstellen verwezen. Lag blijkbaar allemaal te gevoelig.

 

Volgens Hans Knoop zal Kaag weinig ‘kwaad’ kunnen uitrichten omdat zij is gebonden aan het regeerakkoord. Zij zal ‘binnen de marges van het vastliggend beleid moeten acteren’. Hij verwijst naar Frans Timmermans die als Kamerlid sancties bepleitte en ze als minister afwees, en naar het feit dat de regering maar een krappe meerderheid heeft. En naar Halbe Zijlstra die de politieke lijnen op het ministerie zal uitzetten. Dat is zeker waar, en ook Kaag zelf is te zeer diplomaat en te ervaren om een activistische koers voor te staan. Maar ze kan wel accenten zetten, en het is bekend dat op het ministerie onder ambtenaren de sfeer behoorlijk pro-Palestijns is. De CU zal uiteraard niet alles kunnen tegenhouden, en Zijlstra is wat betreft buitenlandbeleid behoorlijk onervaren. Helemaal gerustgesteld ben ik dan ook niet. Ik begrijp heel goed dat ze een zwaargewicht is, maar een neutraler persoon op deze post, met een wat minder activistisch verleden en echtgenoot, was beter geweest voor het evenwicht.

 

Ik ben er overigens redelijk zeker van dat een minister die getrouwd is met een Israeli die als minister onder Sharon zou hebben gediend, en die zelf bij een Israelische organisatie voor Joodse vluchtelingen zou hebben gewerkt, en zich bovendien vroeger fel anti-Palestijns zou hebben uitgelaten, op veel kritiek kan rekenen. Van de usual suspects die nu de kritiek uit ‘zionistische’ kringen hekelen, maar ook van gerenommeerde kranten en columnisten. Dus misschien moeten de mensen die zich ergeren aan de zorgen en negatieve reacties uit pro-Israelisch Nederland zich daar eens in verplaatsen.

Ratna Pelle

 

 

 

Sigrid Kaag: topdiplomaat met Palestijnse banden (1)

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/11/09/sigrid-kaag-topdiplomaat-palestijnse-banden-1/

 

= IMO Blog = 

 

Er is, vooral in Joodse en pro-Israel kringen, al veel geschreven over Sigrid Kaag, de nieuwe minister van Ontwikkelingssamenwerking.  Op diverse websites en Twitter uitte men zorgen en meer over haar Palestijnse echtgenoot (onderminister onder Arafat en nauw betrokken bij de Oslo akkoorden), uitspraken van haar over Netanyahu en foto’s waar ze met o.a. Arafat op staat. Anderen uit de pro-Israel scene, zoals aanvankelijk ook Keesje Maduraatje, oordelen opvallend mild over haar. Uiteraard roepen de felle reacties van sommigen ook weer tegenreacties op, die qua demagogie en stemmingmakerij niet onderdoen voor de ‘zionisten’. Zo hekelde Amsterjan, pseudoniem van historicus Jan Tervoort, de ‘ultrazionistische paniek’ na bekend worden van haar functie:

 

Al maanden wordt er op de extreem rechtse en ultrazionistische flank van het online meningen spectrum – ongetwijfeld op aangeven van extreem rechtse organisaties uit Israël – een hetze gevoerd tegen deze mevrouw die bij ondergetekende relatief onbekend was. Voorlopers bij deze hetze zijn uiteraard de judeo-fascisten van de website Opiniez die al maanden in hun stukken waarschuwen voor de benoeming van Kaag en daar andere politieke partijen (CU, VVD, CDA) mee lastig vallen.

 

Jan Tervoort is een serieuze historicus die twee jaar geleden gedetailleerd en redelijk genuanceerd inging op de kritiek van Likoed op een schoolboek van Meulenhoff waarin het Israelisch-Palestijns conflict wat kort door de bocht werd behandeld. Van zo iemand verwacht je dergelijk suggestief en hetserig taalgebruik niet. Hij heeft inmiddels liefst 4 artikelen aan de kwestie besteed, met allemaal dezelfde teneur: Met Kaag is niks aan de hand en er is geen enkele objectieve reden aan haar kwaliteiten of geschiktheid te twijfelen. Maar ‘ultrazionistisch rechts’ (daaronder vallen volgens hem mensen als Leon de Winter, Esther Voet en Joop Soesan) voert een georganiseerde hetze tegen haar, met hulp van de Israelische overheid met als doel te voorkomen dat ze als minister werd beëdigd. Deze hetze werd natuurlijk dankbaar opgepikt door populistisch rechts. Veel waarde hecht Tervoort daarbij aan een verkeerd citaat van Kaag over Netanyahu (zie ook verderop in deze blog) waarbij zij ervan wordt beschuldigd hem een racist te hebben genoemd, dat ook in verschillende Israelische media verscheen. Bij Tervoort is er uiteraard nergens sprake van slordigheid of haastwerk, maar is alles terug te voeren op een groot zionistisch complot.

Vervolgens verwijt hij de ‘ultrazionisten’ (o.a. Leon de Winter en Frank Berkemeier) dat zij haat willen zaaien tegen het Palestijnse volk en ‘hun tegenstanders in het debat willen delegitimeren door middel van laster, insinuaties en beschuldigingen van antisemitisme en het propageren van regelrechte geschiedvervalsing m.b.t. Israelisch-Palestijns conflict. Alles zodat de illegale kolonisatie van ‘Judea en Samaria’ zoals zij de Westbank abusievelijk en anachronistisch noemen, ongestoord voortgang kan vinden.’ Toe maar. Het klopt dat sommige tweets die hij aanhaalt erg kort door de bocht zijn, en ook het Likoed persbericht (dat pas na dit stukkie van Tervoort uitkwam) is hier en daar meer dan slordig. Ook Esther Voet doet hier volgens hem aan mee en ‘behoort tot deze kliek’, hoewel ze ‘het schelden en lasteren graag aan anderen over laat’ houdt zij zich bezig met ‘op rechts salonfähig maken van ‘extreem rechts Israël’ en het delegitimeren van mensen die terecht kritiek hebben op de illegale kolonisatie van de Westbank.’

 

Zo kun je iedere jouw onwelgevallige mening natuurlijk heel simpel, inderdaad, delegitimeren. Je zet mensen weg door ze met bepaalde ‘klieken’ te associëren, bedoelingen achter hun handelen en mening te zoeken die er niet direct uit af te leiden zijn en ze standpunten in de schoenen te schuiven die ze niet verkondigen. Tervoort haalt dan wat echt racistische bagger op Twitter aan (over welk onderwerp vind je die niet?) en spreekt vervolgens van ‘Voets racistische klapvee op twitter’. Hoe diep kun je zinken? Alsof zij iets met die bagger te maken heeft omdat die mensen toevallig weleens een tweet van haar liken? Wat een laag, tendentieus en demagogisch stukje.

 

Zoals gezegd volgden op dit stukje nog drie delen en is nog een slotdeel aangekondigd. Tegelijkertijd verwijt hij GeenStijl wel drie stukjes over Kaag te hebben geschreven. Natuurlijk is Kaag voor GeenStijl gefundenes Fressenen verpersoonlijkt zij alles wat men daar haat. Ze is nauw verbonden met de VN en internationale diplomatie, heeft veel met Arabieren samengewerkt, heeft met terroristen gepraat, een Palestijnse echtgenoot en er zijn foto’s van haar met hoofddoek en Arafat en Hezbollah leiders. Wat wil een GeenStijl ‘redacteur’ die nog even snel moet scoren nog meer? Oh ja, en ze is van D66, inmiddels GroenLinks en de PvdA voorbijgestreefd als object van haat bij populistisch rechts.

Als een ware onderzoeksjournalist zoekt Tervoort deze onverkwikkelijke kwestie tot op de bodem uit. In ronkende zinnen probeert hij ons van de ernst van de zaak te doordringen:

 

Het is voor ondergetekende onmogelijk om het totale verloop van de hetze tegen Sigrid Kaag in de (sociale) media te schetsen. Wat nu volgt is een samenvatting daarvan met de belangrijkste gebeurtenissen/publicaties en spelers die de hetze aan de gang houden met als doel zicht te krijgen op hoe extreem rechts Israël zijn invloed aanwent om een nieuwe Nederlandse minister, op voorhand, te beschadigen.

Na deze ‘samenvatting’ met vooral veel amok om een niet helemaal correct weergegeven citaat, volgen in het volgende deel wederom grote woorden over ‘extreem rechts Israelisch gedachtegoed’:

 

Bij deze specifieke hetze tegen Kaag wordt ook de groeiende invloed van extreem rechts Israëlisch gedachtegoed met betrekking tot het Israelisch-Palestijns conflict, op de populistische ‘nieuw rechtse’ tegenelite in de politiek en media (PVV, FvD, Geenstijl, TPO, DDS) duidelijk zichtbaar. Zij zijn immers fellow travelers en vinden en helpen elkaar in hun gedeelde activisme tegen de elite, tegen de islam en tegen links.

 

Zo wordt wederom alles op een hoop gegooid. Als je tegen Kaag bent ben je blijkbaar ook tegen links en tegen de islam, tegen de elite en ook tegen Europa en voor Trump en Wilders en tegen Merkel uiteraard. Bij ‘extreem rechts Israelisch gedachtegoed’ denk ik aan Meir Kahane en andere fascistoïde figuren, aan mensen die vinden dat Joden ver verheven zijn boven anderen en dat alle Palestijnen uit de Westbank verdreven moeten worden, niet aan mainstream pro-Israel ideeën zoals Voet of De Winter die ventileren. De nuance mag bij hun soms ontbreken en ze provoceren graag, in de kern staan ze geen extreme ideeën voor. Likoed Nederland is rechts en vaak tendentieus maar niet extreemrechts en staat een pragmatische koers voor.

Ondertussen gaat Jan Tervoort alle inhoudelijke vragen uit de weg. Hij schrijft dat Kaags standpunten over Israel in overeenstemming zijn met het internationaal recht, en negeert de vraag of zij door haar huwelijk met een Palestijnse activist en voormalig lid van Arafats regering niet te zeer verbonden is geraakt aan een op zijn zachtst gezegd nogal omstreden regime. Hij negeert de vraag of ze wel objectief naar het conflict kan kijken gezien haar achtergrond en eerdere uitspraken, en of ze wel genoeg afstand heeft om doordachte besluiten over de miljoenen aan hulpgeld en subsidie voor de PA en Palestijnse projecten te nemen. Over de vraag hoeveel zorgen we ons wat dit betreft over Kaag moeten maken meer in de volgende blog.

Ratna Pelle

 

Het pro-Israelische NOS Journaal (IMO)

 

 

Het pro-Israelische NOS Journaal

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/10/18/pro-israelische-nos-journaal/

 

= IMO Blog = 

 

Het NOS Journaal wordt er ook geregeld van beschuldigd te pro-Israel te zijn. In stevige bewoordingen uitte Dries van Agts The Right Forum (TRF) zijn onvrede over een reportage van Monique van Hoogstraten van afgelopen juli, waarin wel duidelijk wordt gemaakt dat Abbas degene is die de invoer van medicijnen en stroom stopte en ervoor zorgt dat patienten geen toestemming meer krijgen om in Israel behandeld te worden. Want het lag toch allemaal eigenlijk aan Israel dat met een ‘wurgende blokkade en drie verwoestende offensieven‘ van Gaza een ‘humanitair spookhuis’ had gemaakt? En dat ‘volgens het internationaal humanitair recht de verplichting heeft in de elementaire levensbehoeften van de bevolking van Gaza te voorzien’. En bovendien is ‘de strijd tussen de PA en Hamas om te beginnen in de Israëlische bezettingspolitiek geworteld’, waarbij ‘de internationale gemeenschap al jaren schaamteloos de andere kant opkijkt, zoals ze ook Israëls illegale koloniale avonturen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem structureel op hun beloop laten’.

 

Dat moet volgens TRF bij ieder item over de Palestijnen allemaal vermeld worden, want anders mist de kijker ‘alle context die hij nodig had om te begrijpen waarom Gaza op de rand van de volledige ineenstorting balanceert’ en daarmee maakt de NOS ‘haar verantwoordelijkheid om de samenleving van deugdelijke informatie te voorzien ondergeschikt aan een politieke agenda’, en verwordt men tot ‘een spreekbuis van de regering-Netanyahu’.

Toe maar. Een NOS uitzending waarin correct wordt weergegeven dat Abbas een aantal maatregelen heeft genomen die de bevolking in Gaza ernstig treffen, maakt de NOS tot spreekbuis van Netanyahu. Je zou net zo goed kunnen zeggen ‘tot een spreekbuis van Hamas’ want de strekking van het item is dat de maatregelen niet zozeer Hamas treffen alswel de gewone bevolking:

“En of Abbas ook echt bereikt wat hij voor ogen heeft? Hamas buigt niet, zegt Van Hoogstraten. “Hun leiders worden niet getroffen. Die hebben bijvoorbeeld zonnepanelen op hun dak.” En de bevolking moet steeds minder hebben van de man die regeert vanuit Ramallah op de Westelijke Jordaanoever. Van Hoogstraten: “Dit is niet waarmee hij Hamas raakt. Dit is waarmee hij zijn eigen aanhang verliest.” ”

 

Wat Van Agt en co natuurlijk steekt, is dat de Palestijnen ook problemen hebben die niet aan Israel te wijten zijn, maar aan intern geruzie, corruptie en incompetentie. In dit item had het weinig meerwaarde (en kost het teveel tijd) al het wapengemeen tussen Hamas en Israel te vermelden, de beperking van invoer van goederen in reactie op de vele raketbeschietingen, etc. Daar is wanneer het actueel is ruimschoots aandacht voor bij de NOS, en wordt ook ruimschoots het Palestijnse perspectief belicht.

TRF kraamt daarbij een hoop onzin uit. De strijd tussen Fatah en Hamas is niet in de bezetting geworteld. Lang voordat er een bezetting was en voordat Israel was gesticht sloegen verschillende Palestijnse groeperingen elkaar al de koppen in. De interne strijd tijdens de grote Arabische Opstand in de jaren ’30 kostte duizenden Palestijnen het leven, en droeg bij aan hun verlies in 1948. Israel houdt Gaza al ruim tien jaar niet meer bezet en is ook niet meer verantwoordelijk voor de eerste levensbehoeften van de Gazanen, niet meer dan Egypte in elk geval dat ook aan Gaza grenst. Na de machtsovername van Hamas zijn er internationale afspraken gemaakt over de doorgang van personen en goederen en de controle daarvan aan de verschillende grenzen. Dat is nogal wat anders dan een ‘wurgende blokkade’.

Feit is dat Hamas’ eigen broeders bereid zijn veel verder te gaan dan Israel in het onder druk zetten van hun rivaal Hamas om concessies gedaan te krijgen. Rechtse Israelische politici fantaseerden weleens over stopzetting van stroomvoorziening of het echt dichtgooien van de grenzen, maar werden vervolgens altijd teruggefloten. Die politici zeiden zulke dingen altijd wanneer er weer eens een raket op een kleuterschool was gevallen of een gezin het ternauwernood had overleefd, dankzij de goede schuilkelders en het dure waarschuwingssysteem van Israel.

Maar nu Abbas zulke dingen daadwerkelijk doet en arme jongetjes in een electrische rolstoel niet meer vooruit kunnen, of een jonge vrouw haar kankermedicijnen niet meer krijgt, worden Van Agt en co boos op…. de boodschapper! Die had de boel zo moeten draaien dat toch Israel weer de schuldige lijkt aan al het Palestijnse leed, ongeacht wat ze zelf doen. Dat is eigenlijk heel denigrerend naar de Palestijnen zelf, die blijkbaar nooit verantwoordelijk zijn voor hun daden en daarom ook nooit ergens op aangesproken kunnen en mogen worden. Nee, de internationale gemeenschap had Israel, nog veel meer dan het al doet, onder druk moeten zetten om met allerlei Palestijnse eisen in te stemmen. Dan komt het allemaal goed en is een welvarende, goed georganiseerde, vreedzame en democratische Palestijnse staat zo geregeld.

 

Naast een algemeen artikel (zonder auteur) op de website van TRF onder het kopje ‘nieuws’ schreef Dries van Agt er onder ‘opinie’ een open brief over naar Marcel Gelauff, eindredacteur van het NOS journaal. Ook daar veel retoriek over een ‘wederrechtelijke bezetting’, ‘wurgende blokkade’, ‘gebarricadeerde landstrook’, VN resoluties en natuurlijk kan de ‘openluchtgevangenis’ niet ontbreken.

Je zou zeggen dat de NOS dergelijke kritiek niet al te serieus neemt. TRF en Van Agt deden niet eens een halfslachtige poging om enigszins evenwichtig te zijn of om begrip te tonen dat de NOS geen verlengstuk van het PLO ministerie van Propaganda is. Maar verschil moet er wezen. Waar mensen uit pro-Israel hoek vaak uberhaupt geen antwoord krijgen, of een korte standaardreactie, of op zijn allerbest een nogal negatief getoonzette brief waarin zowat alle kritiek wordt ontkend, krijgt de ‘zeer geachte heer Van Agt’ een flinke veer in zijn kont:

“Dank voor uw betrokken open brief over de situatie in Gaza en de berichtgeving door de NOS. Het is mij zeer wel bekend dat u zich, als pleitbezorger van een rechtvaardige vrede in het Israëlisch-Palestijnse conflict, beijvert voor het lot van het Palestijnse volk, onder andere als erevoorzitter en oprichter van The Rights Forum.”

 

Van Agt is natuurlijk helemaal niet voor een rechtvaardige vrede, maar voor het eenzijdig doorzetten en steunen van alle Palestijnse eisen, inclusief het zogenaamde recht op terugkeer van de vluchtelingen en al hun nakomelingen. Wanneer Gelauff hierin mee gaat, laat hij in feite zien zelf niet objectief te zijn. Maar het zal wel vooral als geslijm bedoeld zijn bij deze oud-premier.

Op het verwijt dat de NOS geen aandacht besteedt aan de ‘werkelijke situatie in Gaza en de achterliggende oorzaken’ schrijft Gelauff haast verongelijkt dat Van Agt de NOS ‘werkelijk onrecht doet’. Hij ontkent met klem dat men de suggestie had willen wekken dat het lijden in de Gazastrook wordt veroorzaakt ‘door een hooggeplaatste Palestijn op de Westoever’, en vervolgt dat ‘het waar is dat we niet specifiek stilstonden bij de gevolgen van de bezetting sinds 1967 en niet specifiek de Israëlische blokkade noemden die al tien jaar plaatsvindt, maar daarmee is niet gezegd dat we de gevolgen daarvan negeren of ontkennen.’

Nee, god verhoede hebben we niet de indruk willen wekken dat de Palestijnen er ook zelf een puinhoop van maken, en dat daar misschien wel de belangrijkste oorzaak ligt voor hun ellende en het feit dat ze nog geen eigen staat hebben. En god verhoede hebben we de aandacht willen afleiden van Israels wandaden, want die zijn natuurlijk altijd per definitie veel en veel erger dan wat Palestijnen elkaar aandoen. Nee, we hebben tijdens de ‘laatste grondoorlog tussen Israel en Gaza ‘ondanks al het oorlogsgeweld’ dagelijks bericht over ‘de situatie in dit gekwelde en door u genoemde ‘gekooide’ gebied. En dat weken achtereen.’ En daarbij dus vooral het Palestijnse perspectief gegeven, want anders was die verslaggever zijn leven echt niet zeker, want later bleek dat Hamas de media er stevig onder hield en bepaalde wat men wel en niet mocht tonen.

Gelauff smeekt Van Agt vervolgens om ‘onze verslaggeving in een groter geheel en over een langere periode te bezien’ met de wens dat hij dan ‘vast tot een andere conclusie komt’. Ja, dat zou je inderdaad verwachten als je de algehele tendens bekijkt, maar voor Van Agt kan het niet pro-Palestijns genoeg zijn. Dit item was een uitzondering op de regel, net als die keer dat Monique van Hoogstraten een tipje van de sluier oplichtte over de restricties door Hamas in Gaza – nadat ze zelf weer veilig in Israel was.

 

Gelauff schrijft vervolgens ten overvloede dat hij ‘zich niet kan voorstellen dan ons publiek ‘in het geheel niet op de hoogte is van de blokkade van Gaza door Israël’. Nee, dat is ook onvoorstelbaar. Deze niet bestaande blokkade (humanitaire goederen mogen immers onbeperkt ingevoerd worden) komt in zowat ieder item over Gaza aan de orde, met doorgaans geen of nauwelijks uitleg over hoe het werkelijk zit en waarom bepaalde producten niet binnen mogen en alles streng wordt gecontroleerd. Tot slot krijgt Van Agt een zeer hartelijke uitnodiging: ‘Mocht het u aanspreken om met ons als redactie hierover het gesprek aan te gaan teneinde wat meer inzicht te krijgen in ons denken en handelen (en wij in het uwe) dan bent u bij deze van harte uitgenodigd. Wij lossen gaarne de benodigde praktische perikelen op, die dit voor u oproept.’

Ik klink wellicht jaloers, maar de toonzetting van de brief die ik vorig jaar van Marcel Gelauff terug kreeg was toch een tikje anders. En dan was ik al blij dat ik een redelijk uitgebreide brief kreeg, want dat gebeurt meestal niet als je je beklaagt over eenzijdige of onjuiste berichtgeving. Wordt Dries van Agt eerst geprezen om zijn betrokken reactie en voorts neutraal geschreven dat het hem bekend is dat hij zich voor een rechtvaardige vrede etc. beijvert, ik kreeg direct te horen dat mijn brief geen nieuwe gezichtspunten bevatte en dat duidellijk was uit welke hoek hij kwam.

Op kritiek schreef Gelauff mij in directe zin ‘Dat herken ik niet’, zonder omhaal van woorden en mooie formuleringen met het verzoek toch vooral ook de kant van de NOS te begrijpen. En vervolgens wordt ik ervan beticht dat ik van de NOS vraag dat men vanuit ‘mijn perspectief, vanuit Israëlisch perspectief, bericht’. Een onterechte aantijging, waarmee ik in de hoek van de propagandisten word neergezet waar je eigenlijk niet echt serieus mee in gesprek hoeft te gaan. De brief had dan ook meer het karakter van ‘We leggen het je graag nog een keer uit’ en niet ‘We gaan graag de dialoog met je aan’. Op mijn brief, in tegenstelling tot Van Agt, dan ook geen uitnodiging om te komen praten en ‘meer inzicht te krijgen in elkaars denken en handelen’.

Wanneer ik de NOS verzoek om ‘zorgvuldiger en minder bevooroordeeld te berichten over dit gecompliceerde conflict’, krijg ik als reactie dat dat ‘een gemakzuchtig en tendentieus verwijt’ is, ‘een doorzichtig frame’ dat ik verre van mij werp’. Dit terwijl Van Agt van ‘onthutsende desinformatie’ en ‘misleidende onvolledigheid’ spreekt en het algemenere artikel op The Rights Forum over dezelfde uitzending in de kop al van een ‘absoluut dieptepunt spreekt en vervolgens wordt gespeculeerd over ‘wat de Journaalredactie beweegt om zich als heraut van de regering-Netanyahu te gedragen?‘ Het is waarschijnlijk geen ‘journalistieke onkunde’ maar ‘een pricipiele politieke stellingname‘ omdat men al zo vaak de fout in zou zijn gegaan, aldus TRF.

Dat zijn toch duidelijk hardere aantijgingen dan ik deed, maar zoals gezegd bleef Gelauff tegenover Van Agt erg vriendelijk en maakte hem geen tegenverwijten. Verschil moet er wezen, maar de vraag blijft of dit slechts beleefdheid is om de oud-premier met meer egards te behandelen dan een onbekende blogger, of dat er, om het met TRF te zeggen, een principiele politieke stellingname achter schuilgaat? Wellicht staat men bij de NOS, die immers vaak negatief over Israel bericht, toch wat dichter bij het zeer Israelkritische gedachtengoed van Van Agt?

Ratna Pelle