zondag 2 april 2017

Een blinde vlek op links (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/03/31/blinde-vlek-op-links/

 

= IMO Blog =

Zoals ik eerder schreef, alle moties in de Tweede Kamer waarin enige kritiek op de Palestijnen doorklinkt krijgen alleen steun van de rechtse partijen. Nog een paar voorbeelden van eigenlijk onbegrijpelijk stemgedrag van alle linkse/progressieve fracties:

In 2015 diende Joram van Klaveren een motie in over het stopzetten van subsidies aan organisaties die zich schuldig maken aan antisemitisme. De motie wordt aangenomen door CDA, VVD, CU, SGP en PVV. De PvdA, D66, GL en SP stemmen tegen. De aanleiding voor zijn motie is een Palestijns kinderprogramma, onder meer betaald met Nederlands overheidsgeld, waarin Joden ‘kraaien en ratten’ worden genoemd. Dat wijst het kabinet uiteraard af. Maar volgens het antwoord van minister Ploumen is er geen direct geld naar de tv-producent gegaan. Reden waarom PvdA, D66, SP en GL tegen stemmen.

Er wordt opnieuw een motie ingediend over het stopzetten van de zogenaamde ‘terroristensalarissen’, zij het dat de regering wordt opgeroepen om zich in Europees verband in te spannen daar een einde aan te maken. De motie van CU, SGP en Bontes/Van Klaveren wordt gesteund door PVV, VVD en CDA.

Op een anti-Israel demonstratie in Den Haag loopt ook een groepje IS aanhangers mee met borden waarop de Israëlische vlag wordt gelijkgesteld aan het hakenkruis, waarbij ze ‘dood aan de Joden’ scanderen in het Nederlands en Arabisch. De Haagse raadsfracties van PVV, CDA, CU/SGP en Groep De Mos vragen VVD-burgemeester Jozias van Aartsen om maatregelen, maar die is op vakantie. In 2016 wordt een motie aangenomen waarin de regering wordt opgeroepen de subsidie te stoppen van organisaties die oproepen tot een boycot van Israël of die deze subsidies doorgeven aan organisaties die zich daaraan schuldig maken. PvdA, D66, GroenLinks en SP stemmen tegen. Op de valreep dienden de Kamerleden Harry van Bommel van de SP en Rik Grashoff van GroenLinks een motie in om het associatieverdrag tussen Israël en de Europese Unie op te schorten. De motie wordt verworpen met 77 tegen 70 stemmen.

Wat is er rechts aan het optreden tegen antisemitisme en aan geen organisaties steunen die zich daar schuldig aan maken? Waarom willen de linkse partijen geen maatregelen tegen IS aanhangers? En waarom subsidie geven aan organisaties die zich tegen je eigen doelstelling (vrede, een tweestatenoplossing) verzetten? Waarom wel steeds Israel dreigen het associatieverdrag op te schorten, maar niet om PA hulpgeld in te trekken als men antisemitisme steunt en geweld verheerlijkt?

Ik stoor mij daar al lang aan, en ik heb indertijd, toen ik nog lid was, GroenLinks daarop aangesproken. De antwoorden waren steevast nietszeggend, als je al antwoord kreeg. Het komt erop neer dat de Palestijnen nou eenmaal de onderliggende partij zijn en men zich daarom vooral op Israel richt; de bezetting wordt gezien als de oorzaak van het conflict. Als Israel nou maar inschikt en concessies doet, dan komt er wel vrede, daar komt het simpel gezegd op neer.

Een paar maanden geleden had iemand van de werkgroep WAAR, Tjalling, een gesprek met Michiel Servaes van de PvdA. Hij schrijft daarover dat volgens de PvdA steun van organisaties voor BDS onder de vrijheid van meningsuiting valt, en: “De vraag of de Nederlandse overheid bepaalde activiteiten al dan niet moet steunen hangt dus niet van deze opvattingen af, maar van het doel dat met de activiteiten wordt nagestreefd, bijvoorbeeld dialoog of respect voor mensenrechten bevorderen.”

Wanneer men dat doel steunt is het dus geen probleem dat de organisatie zelf eigenlijk veel radikaler is. Oftewel: wanneer een antisemitische organisatie een activiteit onderneemt die past binnen het doel van de overheid, dan kan zij daarvoor steun krijgen. Dat zij daarnaast ook activiteiten onderneemt die dat doel ondermijnen, is geen probleem en valt onder de vrijheid van meningsuiting. Dit is een vreemde en ook onhoudbare positie. Veel organisaties zeggen immers niet openlijk dat zij tegen Israels bestaansrecht zijn en al helemaal niet dat ze het niet zo op Joden hebben, maar verpakken dat in bewoordingen over gelijke rechten voor alle inwoners van Israel en het zogenaamde ‘recht op terugkeer’ van alle nakomelingen van de Palestijnse vluchtelingen. Het doel dat wordt nagestreefd is dus wat anders dan wat men zegt na te streven. Ik ben onlangs uitgebreid ingegaan op de doelstellingen van de BDS beweging en hoe men die eufemistisch verwoordt, zodat veel mensen denken dat deze organisaties voor vrede zijn en slechts tegen de bezetting van de Westbank strijden.

Organisaties met een radikale agenda die maar door weinigen wordt gedeeld, verbloemen die doorgaans. Zo zijn er tal van islamitische liefdadigheidsorganisaties die in werkelijkheid geld geven aan salafisten. Ook extreemrechtse en fascistische organisaties doen zichzelf redelijker voor dan ze zijn. Het is dus nogal naïef om radikale uitspraken van leiders van organisaties, of gewelddadigheden of steun daarvoor, te negeren omdat men ook zegt voor vrede en dialoog te zijn. Wanneer het om extreemrechts gaat heeft links hier doorgaans wel een scherpe antenne voor; waarom is het zo moeilijk dit ook te doorzien bij pro-Palestijnse organisaties?

De vraag is nogmaals: waarom is er binnen links zo’n blinde vlek voor antisemitisme, voor extreme posities bij de Palestijnen, voor de reële gevaren en bedreigingen van Israel? Waarom wil men het associatieverdrag met Israel opschorten en maakt zich kwaad om 7 AOW’ers die teveel uitkering zouden hebben gekregen, en  zwijgt over zoveel ergere zaken? De aandacht voor Israel bij de linkse politieke partijen was in de afgelopen jaren weer eens disproportioneel, en ook in hoge mate symbolisch. Alsof die moties van het kleine Nederland enige indruk maken op Netanyahu en zijn regering. Wel heeft men daar door dat de wind tegenwoordig iets anders is gaan waaien en neemt men Nederland wellicht (nog) wat minder serieus.

Daarnaast zien de linkse partijen antisemitisme niet als probleem los van homofobie of islamofobie. Ook in de verkiezingsprogramma’s wordt het steevast gekoppeld, terwijl het (deels) andere oorzaken en uitingsvormen heeft. Antisemitisme komt ook voor een flink deel uit allochtone hoek, maar dat wordt nauwelijks benoemd. Het zijn altijd rechtse sites en partijen die hier aandacht voor vragen, zoals voor de pizzabakker die onlangs op tv mocht vertellen dat hij de dialoog zocht maar gediscrimineerd werd. Op zijn Twitter sprak hij ondertussen zijn waardering uit voor Hitlers werk, en noemde hij de zionisten nazi’s. Met name sites als het populistisch rechtse De Dagelijkse Standaard en natuurlijk GeenStijl besteedden hier aandacht aan. Links lijkt zich er niet aan te storen.

En hij was helaas geen uitzondering. Geregeld blijken op zichzelf goed geïntegreerde allochtonen er niet al te frisse ideeën op na te houden wat betreft Joden. Vorige week was weer eens op het nieuws dat docenten vaak problemen ondervinden als zij op zogenaamde ‘zwarte scholen’ over de Holocaust praten, en de bochten waarin zij zich moeten wringen om niet uitgejouwd te worden. En dan nog staat er geregeld een leerling op die zegt dat hij thuis heeft geleerd dat het de Joden hun eigen schuld is, en staat een leraar met zijn mond vol tanden en weet niet hoe te reageren.

Een antwoord op de vraag waarom juist links zo eenzijdig is, en zo’n vertekend beeld heeft van het conflict is niet makkelijk te geven. In het SP stuk ‘Het beloofde land, het beroofde land’ komt ook de bekende paradigma theorie van Meulenbelt aan bod. In het derde paradigma krijgt Israel de schuld van alles (het eerste ziet Israel als dapper staatje dat wordt belaagd door vijanden, het tweede gaat uit van twee legitieme nationale bewegingen en een spiraal van geweld die beide kanten gevangen houdt):

In paradigma 3 staat het begrip bezetting centraal. De staat Israël is gesticht als Joodse staat, op het land waar al een inheemse bevolking aanwezig was. De stichting van de staat is ten koste gegaan van de daar al wonende Palestijnen die zijn verdreven of binnen Israël als tweederangsburgers worden behandeld. Israël neemt geen verantwoordelijkheid voor het ontstane vluchtelingenprobleem, ondanks vele VN-resoluties.

Etc. In het hele stuk van 30 pagina’s nauwelijks een woord over Palestijns geweld en extremisme. De hele geschiedenis wordt verteld alsof er een goede en een foute partij is, een onderdrukker die vanaf het begin fout bezig was en een slachtoffer dat nergens verantwoordelijk voor is. Als je eenmaal in dit paradigma zit, versterkt door de nare beelden van Israelische tanks, de Muur (men laat altijd de 5% muur zien op tv) en verwoeste huizen, dan lijkt het ook allemaal mooi in elkaar te passen. Het is een coherent beeld dat een verklaring biedt voor veel van wat we zien, en daarbij een zeker revolutionair elan heeft. Niet langer pappen en nathouden, maar de zaken eens benoemen zoals ze zijn. Heilige huisjes omver trappen. Het heeft altijd iets nobels en heroïsch het voor de underdog op te nemen. De Palestijnen als underdog zien is op het eerste gezicht ook zeer plausibel: ze zitten per slot van rekening in de minst benijdenswaardige positie. De Palestijnen zijn een niet-westers volk en claimen inheems te zijn in het land, wat past binnen de anti-koloniale traditie van links. Daarbij hebben ze geen geavanceerde wapens en een internationaal belangrijke wapenindustrie, iets waar links traditioneel erg wantrouwend tegenover staat. Ze plegen hun geweld vaak met relatief primitieve middelen, soms met hun eigen lichaam. Dat heeft wederom iets revolutionairs. En Israel is een vriend van Amerika en wordt door Amerika beschermd (ondanks de soms ook behoorlijk felle kritiek) en, zeker in de versimpelde visie van links, erdoor bewapend (met deze gedeeltelijke afhankelijkheid van Amerika is men in Israel zelf ook niet blij). Deze Amerikaanse steun versterkt het beeld van machtig land dat zich van alles kan permitteren dat niet door de beugel kan.

Daarbij is de Holocaust langer geleden en is antisemitisme nooit afwezig geweest, dus latente ideeën dat de Joden wel erg veel over hun Holocaust praten terwijl ze er zelf ook wat van kunnen, steken nu de kop op. En het is sowieso al een tijd waarin we steeds minder een blad voor de mond nemen en elkaar soms proberen te overtroeven in botheid en grofheid. We hebben er wellicht ook genoeg van onszelf maar altijd schuldig te blijven voelen over de verschrikkingen van WOII, en dan is het wel prettig als de Joden zelf niet echt beter blijken te zijn dan hun vroegere beulen, of op zijn minst dan onze collaborateurs?

(Wordt vervolgd.)

Ratna Pelle

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten