vrijdag 8 juli 2016

Ook Vaticaan vraagt om rechtstreekse onderhandelingen over Heilige Land

 


In Kerknet werd op 6 juli aandacht besteed aan een opmerkzame vraag vanuit het Vaticaan om rechtstreekse onderhandelingen over het Heilige Land. Met elkaar strijdende partijen op te roepen tot rechtstreekse onderhandelingen is op zichzelf prima, maar het is daarbij noodzakelijk dat het Vaticaan ook de tekortkomingen van Palestijnse kant benoemt, omdat die nog het meest verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor het vastlopen van eerdere onderhandelingen.

Mgr. Ivan Jurkovič, de waarnemer van de Heilige Stoel bij de VN, roept dus de Israëlische en Palestijnse leiders op tot ‘moed voor het vredesproces’. Volgens hem zou er nog steeds ‘geen afdoende oplossing zijn gevonden voor de Palestijnse kwestie zoals gesteld in Resolutie 181 en in de onderhandelingen zou geen substantiële vooruitgang worden geboekt’.

Het is voor de hand liggend dat medewerkers van het Vaticaan oproepen tot onderhandelingen en zich ook inzetten voor een onafhankelijke en soevereine staat waarin Palestijnen ‘in waardigheid kunnen leven en zich vrij kunnen verplaatsen’. Dit Vaticaanse streven doet echter geen recht aan de positie van Israël omdat het enkel uitgaat van een wens voor de toekomst en niet stilstaat bij de huidige Palestijnse wandaden, laat staan die concreet te benoemen. Zo is bijvoorbeeld het enkel vaststellen dat ‘er een spiraal van geweld’ zou zijn veel te neutraal uitgedrukt. Het Palestijns geweld tegen onschuldige Israëlische burgers is immers de grootse oorzaak van die geweldsspiraal, waar Israël op reageert. Zou de Palestijnse agressie stoppen, dan zou daarmee gelijk een eind komen aan de geweldsspiraal.

De Vaticaanse diplomatie rept ook niet over het feit dat President Mahmoud Abbas Israël niet als Joodse staat wil erkennen. Erger nog, in de zomer van 2013 zei Abbas tegen Egyptische media: “In een uiteindelijke resolutie zullen we in ons land geen enkele Israëli zien, civiel of militair”. Duidelijker kan het niet gezegd worden, maar het Vaticaan schijnt horende doof te zijn voor deze uitspraak van Abbas. In dit verband is het trouwens interessant te weten wat er in Resolutie 181 staat over rechten van minderheden, namelijk dat ‘die in elke staat (Joodse / Palestijnse, Tj.T.) gerespecteerd moeten worden’.

Afgaande op de woorden van Abbas zal een Joodse minderheid dus niet worden gerespecteerd in beoogd Palestina. Dit voornemen staat een duurzame vrede tussen Israël en de Palestijnen zeker in de weg. Het alleen de Vaticaanse hand boven het Palestijnse hoofd houden, doet dat al evenzeer.

Tjalling

https://www.kerknet.be/kerknet-redactie/nieuws/vaticaan-vraagt-rechtstreekse-onderhandelingen-over-heilige-land

 

donderdag 7 juli 2016

NRC geen slijpsteen voor Israel-Palestina (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/07/07/nrc-geen-slijpsteen-israel-palestina/

 

= IMO Blog = 

Vervolg op: AOW export naar bezette gebieden & Israel lobby redt AOW kolonisten?  

Hoe om te gaan met de status van de Westbank en Oost Jeruzalem is internationaalrechtelijk een lastige (en netelige) kwestie. De Nederlandse regering wil de rechtmatigheid van de bezetting niet erkennen omdat dat internationaal moeilijk ligt en op maatschappelijke weerstand stuit. Maar feit is dat Israel die gebieden, met uitzonderling van autonoom Palestijns gebied, bestuurt. Dat is op zichzelf niet illegaal volgens internationaal recht. De nederzettingen zijn dat volgens de gangbare interpretaties wel. Het is een ingewikkelde materie, ook omdat Jordanië afstand heeft gedaan van zijn aanspraak op de Westbank en het gebied zelf indertijd niet rechtmatig bezette. De PA is geen staat maar maakt wel aanspraak op de Westbank. Volgens resoluties van de VN Veiligheidsraad moet de definitieve status in onderhandelingen worden vastgesteld, waarbij grenscorrecties mogelijk zijn en het principe van ‘land voor vrede’ geldt. Die onderhandelingen lopen keer op keer vast, waardoor de status quo nu al bijna 50 jaar voortduurt.

Volgens NRC Handelsblad ligt dat vooral aan onwil van Israels kant, en heeft zij er belang bij de situatie zo te houden, ten koste van de Palestijnen. Dit is een omstreden politiek standpunt dat steeds weer in de berichtgeving doorklinkt. Vandaar de nadruk wanneer Israel zogenaamd onterecht zou profiteren van de bezetting en de wet (ongeacht hoe dit tot stand is gekomen en hoe eerlijk die is) in haar voordeel wordt omgebogen. De onwil van Abbas om een compromis te sluiten en zijn strijdbare, soms agressieve taal in internationale gremia richting Israel, worden door het NRC niet gezien of moedwillig genegeerd. Beide partijen lijken op het moment (en eigenlijk al enige tijd) niet bereid te zijn tot een werkelijk compromis dat probeert ook recht te doen aan de aspiraties van de ander. Maar NRC schildert de Palestijnen stelselmatig als welwillend maar machteloos af en Israel als machtig maar onwillig.

Jeruzalem

Jeruzalem is nog een apart verhaal. Volgens de VN, EU en ook Nederland is Oost Jeruzalem ‘bezet’. Hier liggen belangrijke Joodse plaatsen zoals de Klaagmuur en de oude Joodse wijk, maar omdat de wapenstilstandslijnen uit 1949 dwars door de stad lopen gelden deze voor de internationale gemeenschap als ‘grens’. Een onlogisch standpunt dat geen rekening houdt met de realiteit ter plekke. Is er juridisch gezien ook in Israel verschil tussen Israel zelf en de Westelijke Jordaanoever, Jeruzalem is officieel herenigd en alle inwoners kunnen vrij reizen en stemmen bij de lokale verkiezingen. De Arabieren kregen indertijd allemaal het Israelische staatsburgerschap aangeboden maar de meesten weigerden dit; zij hebben nu een aparte status als ingezetenen van Jeruzalem en meer rechten dan Palestijnen op de Westoever. De Groene Lijn bestaat er niet en het is soms lastig uit te maken aan welke kant van de lijn bepaalde huisnummers liggen (er zijn in sommige straten helemaal geen huisnummers in Jeruzalem). Het is dus niet zo vreemd dat sommige inwoners van Jeruzalem niet hebben opgegeven dat zij in ‘bezet gebied’ wonen, als ze dat al wisten.

Vanwaar die muggenzifterij over een paar mensen die mogelijk, als je de wet eng definieert, een paar honderd Euro teveel AOW ontvingen vanuit Nederland? Vanwaar die hetze tegen Israeli’s in ‘bezet gebied’? Nederland betaalt jaarlijks miljoenen aan de PA en aan allerhande Palestijnse organisaties die voor het overgrote merendeel anti-vrede zijn en soms openlijk antisemitisch. Van tijd tot tijd schrijven het CIDI of Likoed Nederland over zo’n zaak, en soms komt het tot Kamervragen van de Christenunie of de PVV. De media zwijgen doorgaans, met uitzondering van het RD en Elsevier, terwijl het hier om een veelvoud gaat van de mogelijk teveel betaalde AOW. De selectiviteit van de media, NRC voorop, is stuitend, en de uitgebreide berichtgeving over deze kwestie laat ook bij mij een nare smaak achter.

Nog vier andere berichten in de NRC

Naast vier artikelen (waarvan eentje zeer uitgebreid) over de AOW zaak, wist NRC afgelopen maand nog een aantal negatieve zaken over Israel te vinden. Op de jaarlijkse Jeruzalem Dag (waarop Israel viert dat Jeruzalem in juni 1967 werd herenigd en er geen afscheiding met prikkeldraad meer door de stad loopt) vindt verslaggever Derk Walters (NRC Next, 7 juni) een Joodse puber die alle Arabieren dood wenst:

Zijn ogen waren gevuld met fanatisme. Hoe oud zal hij zijn? Veertien? Hij droeg een wit shirt en een gebreid keppeltje, populair bij de kolonistenbeweging. De teksten uit zijn mond logen er niet om: „Dit land is van ons. Dood aan de Palestijnen.” En dat op twee minuten van mijn huis.

Daarna schrijft hij over de ‘tienduizenden extremisten met Israëlische vlaggen’ die jaarlijks door de moslimwijk en langs de Arabische winkeltjes van de oude stad paraderen.

Ook had NRC Next op 28 juni weer een artikel over Israelische diensthonden, met daarin de aantijging dat die zomaar Palestijnen bijten. Ook hiernaar heeft de NRC eerder uitgebreid onderzoek gedaan. Het ging om een enkel bijtincident in 2007, maar dat is reden genoeg om er een onderzoeksteam op te zetten en de zaak haarfijn uit te pluizen. Ook hier weer spreken andere bronnen de NRC tegen.

In een ander artikel (16 juni) is er weliswaar aandacht voor de steekpartijen en de angst van Joden daarvoor, maar weet de NRC het toch weer een anti-Israel draai te geven. Zo schrijft men:

De steekpartijen zijn onderdeel van wat door sommigen de ‘Derde Intifada’ wordt genoemd. Sinds september vorig jaar zijn er zo’n 35 Israëliërs en ruim tweehonderd Palestijnen omgekomen. Ruim de helft van deze Palestijnen werd door Israël verdacht van het plegen van een aanslag.

(…) Volgens Gluberman is het niet moeilijk om te bedenken waarom sommige Palestijnen gewelddadig zijn ten opzichte van joden. „Ze haten ons gewoon. Dat stamt al uit de Bijbel: Esau haatte Jacob. Er is niets aan te doen.” De bijbelse figuur Esau wordt door sommigen beschouwd als aartsvader van de moslims. Ziet Gluberman een verband met de Israëlische bezetting van Palestijns gebied? Nee, zegt hij. „We hebben hun land gegeven, maar ze konden hun beloften niet waarmaken.”

De vraag van de NRC correspondent verraadt zijn standpunt: het Palestijnse geweld komt door de bezetting, en daarom zijn de Palestijnen slachtoffers en is Israel de boosdoener. Daarbij wordt de werkelijkheid weer eens geweld aangedaan met suggestieve beschrijvingen als ‘werd door Israel verdacht van het plegen van een aanslag’ in plaats van te schrijven dat ze aanslagen pleegden. Het ging ook om meer dan de helft van de gedode Palestijnen, zoals zelfs de NOS toegeeft.

En tot slot schreef de NRC op 1 juli een zuinig stukje over een dodelijke schietpartij in Hebron, waarbij een rabbijn en vader van 10 kinderen werd doodgeschoten en zijn vrouw en een dochter zwaargewond raakten. NRC schrijft:

In Hebron is bij een schietpartij één Israëliër overleden en zijn er drie gewond geraakt, dat meldt de Israëlische krant Haaretz. De auto waarin de vier zaten, crashte als gevolg van de schietpartij.

Er wordt verder niks over de slachtoffers geschreven, en nadat in een half zinnetje de wrede moordaanslag op een tiener in haar slaapkamer kort wordt genoemd (‘nadat een 13-jarig Joods meisje in haar slaap werd doodgestoken’) wordt nog kort vermeld dat Hebron ‘een hoofdrol speelt in het conflict tussen Israël en Palestina’ en: “Sinds het begin van het hernieuwde geweld zijn 213 Palestijnen en 33 Israëliërs omgekomen, meldt AFP”. Dat deze het in meerderheid op Israeli’s hadden gemunt blijft achterwege. Dat zou maar weer de aandacht vestigen op Palestijns daderschap en dat moeten we zoveel mogelijk zien te voorkomen, zal men bij de redactie hebben gedacht.

NRC bewijst voor de zoveelste keer dat het een bevooroordeelde krant is die niet de nuance zoekt, geen slijpsteen is voor de geest, en zaken niet vanuit verschillende invalshoeken wil belichten waarna de lezer zijn eigen conclusie kan trekken. Althans niet wat betreft Israel en Palestina. NRC heeft een visie die continu doorklinkt en die men de lezer opdringt. Men is selectief in de feiten en in de verontwaardiging. Men misleidt de lezer door de ware toedracht van zaken te verhullen. En men besteedt onevenredig veel energie en capaciteit aan bijzaken. De enige die daarvan profiteert is de anti-Israel lobby.

Ratna Pelle

 

woensdag 6 juli 2016

Israel lobby redt AOW kolonisten? (IMO)

 

Nederzetting Ariel op de Westoever (IPI 2008)

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/07/06/israel-lobby-redt-aow-kolonisten/

 

= IMO Blog =  

Vervolg op: AOW export naar bezette gebieden

Na overleg met o.a. minister Timmermans besluit Lodewijk Asscher dat de korting op AOW-uitkeringen naar de bezette gebieden toch moet worden herzien. De SVB krijgt opdracht dit onmiddellijk aan de verontruste AOW’ers te melden. Nadat de ‘sussende brieven aan de boze uitkeringsgerechtigden’ de deur uit zijn, zo schrijft de NRC, meldt de ambassade in Tel Aviv dat „alles op het moment rustig voelt”.

De ambassade en de Israel lobby zijn steeds weer terugkerende elementen in dit verhaal. Het lijkt een van de speerpunten van de NRC, dat de Israel lobby teveel invloed heeft en Israel boven de wet verheven zou zijn. Steeds weer lezen we zinnetjes als:  “Bovendien steunt een Kamermeerderheid Israël onvoorwaardelijk, terwijl de steun onder de bevolking afneemt.” (Dit is onjuist. Er is de laatste jaren behoorlijk wat kritiek vanuit de Kamer, en niet alleen van links. Partijen als het CDA maar ook de VVD steunen Israel al lang niet meer onvoorwaardelijk, maar nemen een steeds ‘evenwichtiger’ standpunt in, waarbij de Palestijnse Autoriteit evenveel steun krijgt. Als Israel al onvoorwaardelijk wordt gesteund, dan zeker ook de PA, die zelden stevig ondervraagd wordt over de corruptie en bijvoorbeeld het uitbetalen van een maandelijkse toelage aan veroordeelde terroristen en hun families.) Of: “Belangenorganisaties en de Israëlische regering houden de druk erop.” (Onder het tussenkopje ‘De lobby’. Er is dan al een paar keer gewezen op de ‘krachtige lobby’ van de uitkeringsontvangers en Israel.) Nog enkele ‘spannende’ citaten:

“Behalve IOH, het CIDI en de Israëlische regering is ook advocaat Ronnie Eisenmann nauw bij deze zaak betrokken. Lobbyorganisaties, politieke partijen en bewoners van bezet gebied vragen hem vanaf het begin om raad.”

“Kolonisten die de kortingsbrief van de SVB ontvangen, slaan onmiddellijk alarm bij de Nederlandse ambassade in Tel Aviv. 3.500 kilometer verderop leidt dat tot paniek in het kabinet.”

“Al snel daarna bellen medewerkers van de Nederlandse ambassade in Tel Aviv de betrokkenen met het goede nieuws.”

“Een Israëlische televisiezender heeft een reportage uitgezonden over een 90-jarige Nederlandse Holocaustoverlevende. Zij is na 1 januari 2015 naar een nederzetting verhuisd, en dus volgens de opdracht van Asscher door de SVB gekort op haar AOW.
Bij Buitenlandse Zaken slaat onmiddellijk de paniek toe. Oorlogsslachtoffers liggen extreem gevoelig. De ambassadeur in Tel Aviv eist „persoonlijk verzekering” dat voor deze groep een uitzondering wordt gemaakt. De Kamervragen stromen binnen. Advocaat Eisenmann opent een meldpunt voor kolonisten”
(onder het tussenkopje ‘De zwakke knieën’).

NRC heeft de Israel lobby al langer in het vizier als een bijzonder goede en machtige lobby die goed in de gaten moet worden gehouden. Bij het vertrek van Ronny Naftaniel en daarna van Esther Voet bij het CIDI verschenen artikelen over deze wel heel goed werkende lobby. Als voorbeeld noemde men het feit dat het CIDI de kwestie van het PA geld voor terroristen aan de orde stelde, en hier vervolgens een motie over werd aangenomen in de Tweede Kamer. De motie heeft overigens geen enkel resultaat opgeleverd, maar dat mag de pret niet drukken. Wat is het CIDI toch machtig… (Lees voor meer voorbeelden:  “CIDI volgens NRC ‘een hele goede lobbyclub’”)

Hand boven het hoofd

Ook wordt meermaals benadrukt hoe gevoelig het onderwerp is en hoe Israel de hand boven het hoofd wordt gehouden. Een ‘betrokkene’ zegt: “Het was een grijs gebied. Maar één ding was duidelijk. Van Israël bleef je af.” Een ambtenaar uit zijn frustraties dat men niet meer ruimte kreeg om fraude te controleren: “Je mocht van de top van het ministerie niks in Israël. Je moest vooraf doorgeven welke adressen je ging bezoeken en je mocht niet naar bezet gebied. Daar maakten we intern grappen over.”

Onder het nieuwe SVB bestuur in 2013 echter worden alle gegevens van uitkeringsgerechtigden in door Israël bezet gebied alsnog doorgelicht. Een deel van de uitkeringsgerechtigden (wel 28 mensen) bleek toen onterecht te hebben opgegeven in Israel te wonen. Een mega fraude! Uiteraard gaat de NRC daarbij direct uit van kwade opzet, terwijl het ook kan dat het in bijv. Jeruzalem gewoon niet duidelijk is of een adres over de Groene Lijn ligt, omdat die lijn in de stad geen enkele functie heeft en feitelijk niet bestaat. (Los daarvan beschouwen veel Israeli’s de nederzettingen als deel van hun land.)

Het speuren naar die paar mensen die misschien enkele honderden Euro’s per maand teveel ontvingen, heeft voor sommige mensen een naar bijsmaakje, en doet ze denken aan het speuren naar Joden in de oorlog. Dat gaat mij te ver, maar ik vraag me wel af waarom dit zo’n enorm issue is. Dat de minister voor die paar mensen niet de relatie met Israel onder spanning wil zetten, lijkt me een pragmatische beslissing zoals ze voortdurend worden genomen. Maar wanneer het Israel betreft stelt het doorgaans zo liberale en pragmatische NRC zich wel erg principieel en rechtlijnig op. Waaruit blijkt verder dat ‘je van Israel afblijft’? De regering stelt zich kritisch op wat betreft de bezetting, en is naar Israel niet terughoudender dan naar andere landen waarmee men zo zijn onenigheden heeft, en waar vaak heel wat minder frisse figuren de dienst uitmaken.

Overigens was de NRC er met deze drie artikelen (zie ook hieronder) over de kwestie nog niet mee klaar. Het moest er nog eens even goed ingewreven worden hoe de minister specifiek de mensen die in bezet gebied wonen de hand boven het hoofd wilde houden. NRC schrijft een week later dat Asscher een speciale regeling voor alle oorlogsgetroffenen die in het buitenland wonen begin 2014 afwees. Ambtenaren zouden daartoe een voorstel hebben gedaan zodat oorlogsslachtoffers voortaan niet meer gekort zouden kunnen worden op hun AOW, maar Asscher zou erop hebben gestaan alleen iets te regelen voor AOW’ers op de Westbank. Let op hoe de NRC wat ‘betrokkenen’ en ‘ambtenaren’ de krant toevertrouwden hier als vaststaande waarheid presenteert, want van ‘zouden’ en ‘volgens…’ is in het artikel geen sprake (wanneer Israelische bronnen iets zeggen wordt dat wel altijd op die manier weergegeven).

Yes, Minister

Nadat NRC uitgebreid over deze ‘megafraude’ met grote gevolgen voor de belastingbetaler had geschreven, verdedigde Asscher zich in de Kamer (jawel, de nieuwe tweemansfractie DENK had er vragen over gesteld) en zei: “Oorlogsslachtoffers zouden niet op die manier met een korting geconfronteerd moeten worden. Dat was mijn belangrijkste richtsnoer toen ik dit dossier op mijn bureau kreeg en dat is het nog”. Maar ha, kijk eens, de minister liegt! Want ambtenaren raadden hem toentertijd in een vertrouwelijke notitie sterk af iets voor oorlogsslachtoffers in het algemeen te regelen, omdat dat het risico in zich had dat allerlei andere oorlogsslachtoffers ook van de regeling gebruik wilden maken, en dat zou ‘majeure financiële consequenties hebben’. Asscher luisterde naar zijn ambtenaren en regelde alleen iets voor de AOW’ers op de Westbank. En daarom mag hij nu van de NRC niet zeggen dat het hem vooral om oorlogsslachtoffers gaat, en wordt hij door onthullingen van zijn ambtenaren in zijn hemd gezet. Het lijkt welhaast op een aflevering van ‘Yes Minister’, waarin ambtenaren de minister ook voortdurend pootje lichten. Het NRC artikel over Asschers vermeende gedraai werd vervolgens door andere media overgenomen. Uiteraard is geen wederhoor toegepast in deze hele zaak.

Overigens wordt de informatie van NRC dankbaar gebruikt door supporters van terrorisme die in één moeite door de vrijlating van Bilal Kayed eisen (hij probeerde een soldaat te gijzelen) en een einde aan de ‘bevoorrechting van kolonisten’.

Rechtvaardiging

De NRC heeft zoals gezegd vaker suggestief bericht over de macht van de zogenaamde Israel lobby en deze flink aangedikt. Er is geen ronkend verhaal dat bol staat van de oncontroleerbare uitspraken van anonieme ambtenaren voor nodig om uit te vinden dat er in Nederland diverse organisaties zijn die met Israel sympathiseren en proberen te verhinderen dat het overheidsbeleid te eenzijdig anti-Israel wordt. De druk wordt daartoe al jaren stevig opgevoerd door de minstens even invloedrijke pro-Palestina (of beter gezegd: anti-Israel) lobby die via de politiek, maar ook via druk op bedrijven en publieksacties probeert de politiek te beïnvloeden ten nadele van Israel. Daarbij vinden ze steeds meer media, waaronder NRC, aan hun zijde. Je zult dan ook geen artikel aantreffen over de druk die op artiesten die in Israel optreden wordt uitgeoefend, de zogenaamde ‘inspectieteams’ die doen alsof ieder product uit Israel ‘besmet’ is en moet worden geweerd uit supermarkten, de subsidies die anti-Israel organisaties opstrijken, de haatzaaierij en leugens van radikale activisten zoals Simon Vrouwe, die iedere zaterdag op de dam staat met foto’s die in werkelijkheid niet uit Gaza komen maar uit Syrië en andere landen, etc. etc. Verwacht ook niet dat men er eens induikt hoe het kan dat Nederland miljoenen per jaar (da’s wel andere koek dan die enkele duizenden Euro’s voor een handvol AOW’ers) overmaakt aan de Palestijnse Autoriteit terwijl die een maandelijkse toelage uitkeert aan de familie van ‘martelaren’ (zoals de jongen die vorige week een 13-jarig meisje doodstak in haar slaapkamer).

De verontwaardiging van de NRC is ongelofelijk selectief. Het lijkt wel alsof ze er meer kritiek op hebben gekregen, want twee dagen na publicatie van dit ongelofelijke schandaal dat Nederland aan de bedelstaf dreigt te doen geraken, komt men met een soort van rechtvaardiging onder de kop: ‘Juist een gevoelig onderwerp vereist optimale transparantie’. Men schrijft onder andere:

Het gaat nu eens niet om tientallen zoekgeraakte of niet te verantwoorden miljoenen euro’s. Integendeel. De groep om wie het draait is getalsmatig gezien verwaarloosbaar klein: 81 mensen. Omgekeerd evenredig daarentegen is de energie die ambtenaren en diverse bewindspersonen aan het onderwerp hebben besteed; allemaal terug te voeren op de politieke gevoeligheid.

Omgekeerd evenredig daaraan is ook de tijd en energie die dure NRC onderzoeksjournalisten hierin hebben gestoken. Kranten verkeren al een hele tijd in zwaar weer, en moeten flink bezuinigen op hun redacties. Ze hebben nog maar zelden geld voor een diepgaand onderzoeksproject. Je zou verwachten dat men dan ook zeer selectief is en zijn onderzoeksjournalisten op zaken zet met een grote maatschappelijke impact. Denk aan de zorg, (grootschalige) belastingfraude, de Panama Papers, de besluitvorming rond asielzoekers en hoe de toewijzing van woningen precies verloopt, etc. Waarom dan aan deze paar mensen zo ontzettend veel aandacht besteden? Ja, Israel ligt politiek gevoelig, dat weten we. En ja, de regering zit nooit te wachten op negatieve publiciteit, waarover dan ook, dus als het kan handelt men zaken die niet werkelijk van belang zijn liever in stilte af. Dat dat niet altijd naar letter van de wet gebeurt, hoeft ook niet te verbazen.

De selectiviteit en eenzijdigheid van de NRC is bepaald niet nieuw. Tien jaar geleden met onder andere correspondent Oscar Garschagen viel me die ook al onaangenaam op. Ik heb toen, na vergeefse pogingen tot correspondentie en het insturen van de nodige brieven, zelf maar eens wat tijd besteed aan een uitgebreider onderzoek naar de berichtgeving van NRC over Israel en de Palestijnen.

Ratna Pelle

 

maandag 4 juli 2016

AOW export naar bezette gebieden (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/07/02/aow-export-naar-bezette-gebieden/

 

= IMO Blog = 

De NRC is onlangs een nieuw schandaal op het spoor gekomen. Tijd, ruimte noch moeite werden gespaard om deze stinkende zaak tot in detail uit te diepen. Uiteraard kon een reactie niet uitblijven, en zijn er inmiddels Kamervragen gesteld. Het kabinet is in spoedberaad bijeen in een poging te redden wat er te redden valt. Nieuwsuur heeft er een speciale extra lange uitzending aan gewijd en Pauw is van vakantie teruggeroepen. Oké, dat laatste heb ik erbij verzonnen, maar NRC zelf heeft er verschillende artikelen aan gewijd en beschrijft in broeierige bewoordingen hoe een kleine groep op de Westbank wonende AOW’ers al jaren ten onrechte een hoger bedrag krijgt uitgekeerd dan waar ze recht op zouden hebben:

Het hele dossier moet dus geheim blijven. Het is zo gevoelig dat zelfs het logboek ‘gevoelige dossiers’ van de SVB er geen melding van maakt. Daar zou het te veel aandacht trekken.

Dat er „wegens de politieke gevoeligheid” voluit moet worden doorbetaald, staat dan al vast. De vraag is alleen „hoe de export van uitkeringen naar de bezette gebieden juridisch gezien vorm moet worden gegeven”. Dat blijkt een taaie kwestie: de zoektocht zal meer dan tien jaar duren. Vier ministeries – Sociale Zaken, Buitenlandse Zaken, Volksgezondheid en Algemene Zaken – zijn erbij betrokken.

Nou nou. Wel 4 ministeries. Meer dan 10 jaar. Voluit doorbetalen. Te geheim om op de meest geheime plaats te melden. Dat zal om een flink bedrag gaan. De bonnetjesaffaire van Teeven is er waarschijnlijk niks bij. Je moet goed zoeken om erachter te komen hoe groot deze fraudezaak is. In de 16e alinea lees ik:

Over en uit, zou je denken. Maar het tegendeel is het geval. In dezelfde antwoorden waarin Rutte zijn ferme streep trekt, meldt hij de Kamer namelijk ook dat de betrokkenen (het gaat dan om 26 AOW’ers) “zeer laat” zijn geïnformeerd, overigens net als de 7 uitkeringsgerechtigden in de door Marokko bezette Westelijke Sahara.

26 mensen in 2003. Dit aantal zal nog oplopen tot 81 in 2016, aldus de NRC. Over de hoogte van het teveel betaalde bedrag komen we in het lange artikel niks te weten. Een artikel op de website van het CIDI biedt daar iets meer helderheid:

In december vorig jaar zijn er afspraken gemaakt die het recht van inwoners van de gebieden op sociale verzekeringen verduidelijken. Vanaf januari van dit jaar ontvangen alleenstaanden in de gebieden, net als die in alle andere landen waarmee Nederland geen verdrag heeft, slechts recht op de basis-AOW. Die bedraagt 50% van het minimumloon, en niet 70%.

Het gaat dus om een verschil van 20% van het minimumloon, oftewel zo’n 200 Euro per persoon per maand, van aanvankelijk 26 mensen. Volgens minister Asscher is echter maar 4 mensen onterecht teveel uitgekeerd. Dat komt o.a. omdat een deel van de AOW’ers ook oorlogsslachtoffer is en daarom sowieso recht heeft op een hogere uitkering, ongeacht of men in een gebied woont waarmee Nederland een verdrag heeft of niet. Bij het CIDI lezen we:

Bij de 28 mensen van wie ten onrechte was verondersteld dat zij binnen de Groene Lijn woonden, had dit in 11 gevallen geleid kunnen hebben tot een AOW-verlaging, aldus Asscher. Zeven van deze elf mensen echter waren overlevenden van de Holocaust. De Kamer heeft afgesproken dat overlevenden de volledige AOW ontvangen, waar ter wereld zij ook wonen en ongeacht of Nederland een overeenkomst heeft met dat land voor de uitvoering van de Sociale Verzekeringswetten. In totaal is dus aan 4 mensen een te hoge AOW uitgekeerd, aldus Asscher. Op basis van het geldende overgangsrecht (dat eveneens in Mexico geldt en daar op dezelfde manier is toegepast) was echter afgesproken dat mensen hun oude rechten zouden behouden. Daarom is bij deze 4 mensen dus niet met terugwerkende kracht een groot bedrag terug geëist en behouden zij, krachtens het afgesproken overgangsrecht, ook nu hun oude AOW – zolang hun omstandigheden niet veranderen.

Ook schrijft het CIDI dat volgens Asscher de 7 AOW’ers die in de bezette Westelijke Sahara wonen gewoon zijn uitbetaald en dus evenmin als die op de Westbank zijn gekort. De NRC beweert juist dat deze mensen wel werden gekort. Waar komen deze verschillen vandaan? Ten eerste baseert de NRC zich vooral op anonieme bronnen zoals allerhande ambtenaren en juristen op het ministerie van buitenlandse zaken en bij de SVB. Wat de achtergrond van deze mensen is en waarom ze met de NRC wilden praten weten we niet. Eerder is wel gebleken dat een deel van de ambtenaren bij Buitenlandse Zaken behoorlijk Israel kritisch is, en het vaker is voorgekomen dat de minister een evenwichtiger visie heeft. Hebben die ambtenaren daarom automatisch gelijk zoals de NRC suggereert? Dat een minister meer rekening moet houden met de publieke opinie, de relatie met Israel en de gevoeligheid van zaken is natuurlijk ook helemaal geen nieuws, ondanks de ronkende termen en het groezelige en broeierige sfeertje dat de NRC bewust creëert rond deze kwestie.

Steeds weer wordt de macht van de Israel lobby gehekeld, en het feit dat de mensen die met een korting worden gedreigd daartegen in verzet komen en hulp zoeken bij belangenorganisaties en advocaten. In feite is dit, los van de vraag wie gelijk heeft, volkomen menselijk gedrag. Ieder land protesteert wanneer het in zijn visie wordt benadeeld, ook dat is niet opzienbarend of verontrustend. Overigens meldt de NRC meermaals dat de Kamer kritisch is over het korten. De Kamer is nou juist geen louche achter de schermen opererende lobby maar onze eigen volksvertegenwoordiging, die terecht kritisch kijkt naar de gevolgen van bepaalde wetgeving. Ook bij de export van uitkeringen naar de Westelijke Sahara is te lezen dat diverse Kamerfracties zoeken naar mogelijkheden om korting op de uitkeringen te vermijden, daar men individuele burgers niet de dupe wil laten worden van internationaalrechtelijke conflicten.

De wetgeving waaruit de korting voortvloeit is nogal technisch: het gaat om de Wet Beperking Export Uitkeringen (BEU) die bepaalt dat uitkeringsgerechtigden uitsluitend ‘basis-AOW’ ontvangen als zij in een land wonen waarmee Nederland geen verdrag heeft omtrent sociale zekerheid, 50% van het AOW bedrag voor een echtpaar in plaats van 70%.

Nederland sloot, aldus het CIDI, in 1984 een verdrag met Israel en sindsdien ontvangen Nederlanders in Israel dezelfde AOW als in Nederland. De controle daarop had Bituach Leumi, de ‘Israelische SVB’. Maar na verloop van tijd besloot Nederland dat dit verdrag niet geldt in de gebieden, omdat Nederland Israels recht om voor die gebieden verdragen af te sluiten niet erkent.

Dat laatste is een Nederlandse politieke keuze waar je kanttekeningen bij kunt plaatsen. Bij de NRC is dat uiteraard volkomen vanzelfsprekend, en het hele artikel is opgezet vanuit een anti-Israel invalshoek: Israel hoort niet in de bezette gebieden, Nederlanders die daar gaan wonen worden daarom terecht gekort en zij hadden dit kunnen weten, zo meldt men meermaals en met nadruk. Daar kun je uiteraard ook anders over denken, en dan krijgt het dossier en het ‘gesjoemel’ een andere kleur. De minister, maar ook diverse Kamerleden, vinden het onrechtvaardig dat mensen worden gekort omdat ze in bijvoorbeeld Jeruzalem toevallig net over de Groene Lijn wonen, omdat ze daar toevallig een woning konden krijgen. De Groene Lijn is in Jeruzalem geen bestaande grens. Bovendien vallen ook Joodse delen van de stad volgens de redenering van de NRC buiten Israel en zijn dus ‘illegaal bezet gebied’. Terecht denkt niet iedereen zo rigide, en wil deze mensen ontzien, zonder meteen de bezetting te rechtvaardigen. Dat laatste is wel wat de NRC boze juristen laat zeggen, bijvoorbeeld wanneer zij op Asscher inpraten om de opgelegde korting door de SVB in 2013 niet ongedaan te maken:

Hij vraagt: „Wat zou er precies op tegen zijn om af te zien van deze maatregel?” Het antwoord van zijn ambtenaren is duidelijk: afzien van de kortingen kent „grote politieke en beleidsmatige risico’s”. Nederland verandert zo zijn standpunt over de status van de bezette gebieden. En uitkeringsgerechtigden in andere gebieden zonder handhavingsverdrag zullen hun recht opeisen. Ambtenaren voorzien „majeure financiële consequenties”.

Men bedoelt die 7 mensen in de Westelijke Sahara die sowieso al niet gekort worden volgens Asscher? Verder worden geen gebieden en aantallen genoemd, maar ‘majeure consequenties’ klinkt wel lekker heftig. Asscher wordt vervolgens volgens de anonieme NRC bron verteld dat de korting al jaren geleden had moeten ingaan en dat hij ‘geen discretionaire bevoegdheid’ heeft om de beschikkingen [van de SVB] te laten terugdraaien”. Juist ja. Klinkt gewichtig, dus het zal wel kloppen. Een anonieme NRC bron die goed ingevoerd lijkt te zijn zegt het immers in dure juridische taal. Asscher zwicht, maar wil steun van Timmermans en Rutte. Timmermans wil de korting koste wat kost terugdraaien, zegt weer een andere ambtenaar tegen NRC, en zou er ‘heel emotioneel in staan’.

(Wordt vervolgd.)