zaterdag 16 augustus 2014

Jodenhaat inherent aan de islam (Leon de Winter)

 

Ook Leon de Winter hekelt de focus in de media op de Palestijnse slachtoffers en het gebrek aan achtergrond en info van de andere kant. Ik geloof persoonlijk niet dat de Volkskrant (of andere media die dezelfde foto’s hadden) de lezer bewust mee wilden delen dat Israel ‘een land is van kinderdodende Joden’. Maar dit is wel een, onbedoeld, gevolg van deze foto’s en het almaar herhalen van zinsneden als ‘waaronder veel vrouwen en kinderen’, ‘voor het overgrote deel burgers’ etc. en de vele in wanhoop schreeuwende Palestijnse vrouwen tegen een achtergrond van puin en doden. In ieder conflict zijn dit soort beelden te zien, iedere oorlog is smerig, maar van geen enkele andere oorlog of opstand zien we zoveel heftige beelden in vergelijking met het aantal slachtoffers.

 

De progressieve media in het westen gaan anders om met die ruïnes en doden. De Volkskrant bracht vele pagina’s met de meest afgrijselijke foto’s van slachtoffers in Gaza. Meestal hield de krant de belangrijkste informatie weg (of bracht die tot een bijzin terug): 3300 raketten op Israël in één maand, de ontdekking van tientallen terreurtunnels. De Volkskrant liet de foto’s hun ophitsende werk doen.

De Arabische fans van Hamas zien in die foto’s vol ellende symbolen van trotse weerstand, de Volkskrant daarentegen deelt de lezer mee dat Israël een land is van kinderdodende Joden.

De puinhopen die de Volkskrant toont, vormen een klein deel van de werkelijkheid. Iets verder staan de hotels waarin de correspondenten hebben gelogeerd met alle luxe en maaltijden die de correspondent wenst. De oorlog woedde in precies gedefinieerde wijken. Daar zijn die foto’s gemaakt. In veruit het grootste deel van Gaza staan de huizen en gebouwen ongeschonden overeind. Foto’s daarvan, en van de hotels en de maaltijden van de correspondenten, zien de lezers van de Volkskrant niet.

 

Daarbij is er een groot verschil tussen hoe Israel en de Palestijnen omgaan met doden aan hun kant: Israelische doden en gewonden worden nooit van dichtbij gefilmd. We zien nooit beelden van reddingswerkers die met doden of gewonden in hun armen rondrennen zoals zo veelvuldig te zien is bij de Palestijnen. Hoe komt dat? Ja, er vallen minder doden aan Israels kant, maar het is ook not done om slachtoffers zo te filmen of fotograferen. Dat wordt gezien als respectloos naar de nabestaanden. De zorg om hen wint het van de propagandistische waarde van zulke beelden.

 

Bij de Palestijnen is dat net omgekeerd: beelden van doelloos rondsjouwende en rondrennende mensen met kindjes in hun armen zijn schering en inslag. Ze worden niet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gebracht en in de ambulance geladen, nee, eerst moet de buitenwereld dit zien. Soms gaat het nog verder. Laatst werden lijken van buiten een VN school naar het schoolplein versleept, zodat Israel ervan beschuldigd kon worden een VN school te hebben beschoten. Ook werd een gewond kind naast twee gedode jihadstrijders gelegd om het geheel te dramatiseren. Zij was gewond, niet dood, en moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Maar ho, wacht even, eerst even de media een paar mooie beelden laten schieten. Het is cynisme ten top. Maar mensen die dit aan de kaak stellen worden steevast voor harteloos en kil versleten.   

 

Gaza is een totalitair stadstaatje. Er is geen vrije pers en er bestaat ook geen vrijheid voor buitenlandse correspondenten. Dus heeft de westerse nieuwsconsument geen enkel beeld van een Hamasstrijder gezien. Ze waren er gewoonweg niet. Ontelbare beelden van ellende, maar in de verste verte geen Hamasstrijder te bekennen. Terwijl de raketten op Israël bleven regenen in een frequentie van meer dan honderd per dag (ik heb het twee weken lang meegemaakt), bleven de mannen die deze raketten afvuurden in de kranten en in het nieuws op TV onzichtbaar.

Wel circuleerden continu beelden van Israëlische soldaten in agressief bewegende tanks of met zware bepakking. Die beelden – montages van bebloede kinderlijkjes met huilende ouders afgewisseld met emotieloze Joodse soldaten – vertelden het verhaal, dat de Joden doelgericht Gazaanse burgers doodden.

Mede door die media is het spook van het antisemitisme weer in Europa opgedoken. Joden zijn kinderdodende, genocidale monsters. Hoeveel doden er in Gaza precies zijn gevallen, weet niemand. In Gaza bestaan geen onafhankelijke ‘Palestijnse gezondheidsautoriteiten’ (zo werden de Hamascijfers van de doden dagelijks gepresenteerd in onze media). Alles is Hamas.

Wat inmiddels wel bekend is, is dat het aantal doden door natuurlijke oorzaken (ziekte, ouderdom) de afgelopen maand in Gaza dramatisch is gedaald. Vermoed wordt dat de cijfers van de natuurlijke doden in de cijfers van de doden door geweld zijn verwerkt.

Hamasleden dragen geen uniform en dus worden de terroristen die door Israël zijn gedood als burgerdoden geteld. Er zijn kinderen om het leven gekomen, een gruwelijk feit. Hoeveel het er zijn en onder welke omstandigheden ze zijn gedood, is niet bekend – maar de media hebben die feiten niet nodig. De foto’s spreken. De Joden zijn kinderdodende monsters.

----------------------------------------

 

Jodenhaat inherent aan de islam

http://www.dagelijksestandaard.nl/2014/08/jodenhaat-inherent-aan-de-islam

Geplaatst door Leon de Winter op 11 augustus, 2014 - 10:14

© DDS

In het najaar van 2005 trok Israël zich volledig terug uit Gaza. De grenzen waren niet gesloten en de toekomst lag open. Er werden verkiezingen gehouden. Maar het volk van Gaza koos niet voor vrijheid en een betere economische en sociale toekomst, nee, het koos voor Hamas. Elke Gazaan weet wat Hamas is. Dat is een groep Jodenhatende, vrouwen- en homo’s onderdrukkende islamitische fascisten met één hoofddoel: na de uitroeiing van de Joden in Israël de stichting van een wereldwijde islamitische heilstaat. Lees hun Handvest met hun uitgangspunten erop na. Er staat een Engelse vertaling op het internet.

De als gematigd geldende Fatah bleef naar de zin van Hamas te veel invloed houden en een burgeroorlog ontstond. Hamas won die. Leden van Fatah werden van hoge gebouwen geworpen of in de straten geëxecuteerd.

De bevolking van Gaza behoort tot de meest geletterde van de Arabische wereld, dus je kunt de Gazanen moeilijk verwijten dat ze niet wisten wat ze deden. Hamas ging meteen tot de aanval over. Met raketten en mortieren werd het dagelijks bestaan in de Israëlische buurdorpen geterroriseerd.

Israël voerde een controle van goederen in waarmee raketten en tunnels konden worden gemaakt. Dat werd de ‘boycot’, die, zoals nu blijkt, verre van waterdicht was. Hamas bouwde duizenden raketten en talloze tunnels.

Sinds 2007 heeft Hamas drie keer oorlog gevoerd met Israël. Duizenden doden zijn daarvan het resultaat. In de laatste geweldsronde zijn duizend woningen verwoest. Maar die doden en ruïnes doen er in de Arabische perceptie niet toe. Hamas heeft namelijk weten te overleven en dat geldt in de Arabische wereld als een overwinning.

Op Arabische tv-zenders werd de ’overwinning’ van Hamas uitvoerig belicht. Wie niet vermorzeld is, heeft zijn eer behouden en kan zich opmaken voor een nieuwe slag, zo geldt in het schema van de tribale eer-schaamte cultuur van het Midden-Oosten. De ruïnes en de doden vormen objecten van trots. Hamas heeft geofferd en de eer van de Arabische natie overeind gehouden.

De progressieve media in het westen gaan anders om met die ruïnes en doden. De Volkskrant bracht vele pagina’s met de meest afgrijselijke foto’s van slachtoffers in Gaza. Meestal hield de krant de belangrijkste informatie weg (of bracht die tot een bijzin terug): 3300 raketten op Israël in één maand, de ontdekking van tientallen terreurtunnels. De Volkskrant liet de foto’s hun ophitsende werk doen.

De Arabische fans van Hamas zien in die foto’s vol ellende symbolen van trotse weerstand, de Volkskrant daarentegen deelt de lezer mee dat Israël een land is van kinderdodende Joden.

De puinhopen die de Volkskrant toont, vormen een klein deel van de werkelijkheid. Iets verder staan de hotels waarin de correspondenten hebben gelogeerd met alle luxe en maaltijden die de correspondent wenst. De oorlog woedde in precies gedefinieerde wijken. Daar zijn die foto’s gemaakt. In veruit het grootste deel van Gaza staan de huizen en gebouwen ongeschonden overeind. Foto’s daarvan, en van de hotels en de maaltijden van de correspondenten, zien de lezers van de Volkskrant niet.

Totalitair

Gaza is een totalitair stadstaatje. Er is geen vrije pers en er bestaat ook geen vrijheid voor buitenlandse correspondenten. Dus heeft de westerse nieuwsconsument geen enkel beeld van een Hamasstrijder gezien. Ze waren er gewoonweg niet. Ontelbare beelden van ellende, maar in de verste verte geen Hamasstrijder te bekennen. Terwijl de raketten op Israël bleven regenen in een frequentie van meer dan honderd per dag (ik heb het twee weken lang meegemaakt), bleven de mannen die deze raketten afvuurden in de kranten en in het nieuws op TV onzichtbaar.

Wel circuleerden continu beelden van Israëlische soldaten in agressief bewegende tanks of met zware bepakking. Die beelden – montages van bebloede kinderlijkjes met huilende ouders afgewisseld met emotieloze Joodse soldaten – vertelden het verhaal, dat de Joden doelgericht Gazaanse burgers doodden.

Mede door die media is het spook van het antisemitisme weer in Europa opgedoken. Joden zijn kinderdodende, genocidale monsters. Hoeveel doden er in Gaza precies zijn gevallen, weet niemand. In Gaza bestaan geen onafhankelijke ‘Palestijnse gezondheidsautoriteiten’ (zo werden de Hamascijfers van de doden dagelijks gepresenteerd in onze media). Alles is Hamas.

Wat inmiddels wel bekend is, is dat het aantal doden door natuurlijke oorzaken (ziekte, ouderdom) de afgelopen maand in Gaza dramatisch is gedaald. Vermoed wordt dat de cijfers van de natuurlijke doden in de cijfers van de doden door geweld zijn verwerkt.

Hamasleden dragen geen uniform en dus worden de terroristen die door Israël zijn gedood als burgerdoden geteld. Er zijn kinderen om het leven gekomen, een gruwelijk feit. Hoeveel het er zijn en onder welke omstandigheden ze zijn gedood, is niet bekend – maar de media hebben die feiten niet nodig. De foto’s spreken. De Joden zijn kinderdodende monsters.

In Syrië zijn in de afgelopen drie jaar twintigduizend kinderen gedood. Dat heeft nooit geleid tot hysterische demonstraties in de straten van Europa waar geschreeuwd werd ‘Dood aan de Alawieten!’ Elf miljoen moslims zijn sinds 1950 in geweldsconflicten gedood en in negentig procent van de gevallen gebeurde dat in interne islamitische conflicten (in 0,3 procent gebeurde dat in oorlogen met Israël) – hoeveel kinderen waren daar bij?

Hiermee vergeleken is het Palestijns-Israëlische conflict klein en overzichtelijk. Maar dat is het niet in de media. De afgelopen weken was dit het grootste mondiale nieuws ook al vielen er elders in het Midden-Oosten en in Afrika veel meer slachtoffers. Maar dat waren geen slachtoffers van Joden. Die Joodse daders behoren namelijk tot een aparte categorie voor wie andere normen gelden.

Geen leger in het Midden-Oosten - nee, geen leger in de geschiedenis van oorlogsvoering - treedt met zoveel terughoudendheid op als het Israëlische, maar in de media worden de Joodse soldaten afgebeeld als karikaturen vol bloedlust en wreedheid. Vermoedelijk zijn enkele honderden vrouwen en kinderen om het leven gekomen in de urbane strijd tussen de Hamasterroristen, die zich onder de eigen bevolking verbergen en het reguliere Israëlische leger. Maar in de progressieve media wordt de schuld daarvan geheel in de schoenen van de Joden geschoven. Om het cynisch te zeggen: kon het Israëlische leger met zijn superieure vuurkracht in vier weken slechts enkele honderden onschuldigen doden ook al hadden 1,3 miljoen vrouwen en kinderen nergens een schuilplaats? Als Hamas die vuurkracht zou hebben gehad, waren honderdduizenden Joden gedood. Die 3300 op bevolkingscentra afgevuurde raketten waren niet bedoeld als vuurwerk.

Israël wil geen burgers doden. Maar de fascistische terroristen van Hamas stelden Israël voor een onmogelijk dilemma. De linkse Israëlische schrijver Amos Oz beschreef dat dilemma als volgt: ‘Wat zou u doen als uw buurman aan de overkant van de straat op zijn balkon gaat zitten, zijn zoontje op zijn schoot neemt en met zijn machinegeweer begint te schieten op de kamer waar uw kinderen slapen?’

Boze brieven

Normaal wordt iemand als Oz in de progressieve media bewierookt. Nu worden zijn woorden weggehouden. Vooraanstaande internationale Joodse intellectuelen nemen in hun eigen landen dezelfde posities in als ik – het vlammende stuk van Booker Prize winnaar Howard Jacobson in The Independent zag u niet in Nederland terug. In het Verenigd Koninkrijk leidde het tot een stortvloed van boze brieven aan de redactie van deze anti-Israëlische linkse krant, die Jacobsons stuk onverhoeds had afgedrukt.

Stelt u zich het dilemma voor: als u niet terugschiet, worden uw kinderen gedood. En als u wel terugschiet, bestaat het gevaar dat u het jongetje op de schoot van de overbuurman doodschiet.

Links en rechts in Israël zijn het eens over deze oorlog tegen Hamas: de terreur van de raketten en de tunnels moet stoppen. De wereld die Hamas voorstaat is een onmenselijke, homovijandige, vrouwvijandige, reactionaire wereld. Toch kiezen mensen die zich links en gay en feminist noemen de kant van de fascisten. In Tel Aviv is er jaarlijks een Gay Pride Parade. Zoiets zou in Gaza of Caïro of Mekka of Islamabad tot een bloedbad leiden. Maar er zijn, niets is te gek, ‘Gays for Gaza’.

Een van de redenen waarom links anti-Israël is geworden, is de geslaagde poging van Palestijnse activisten om Israël te transformeren tot een vorm van ‘koloniale’ agressie. In de verhalen van deze activisten werden zielige Arabische inboorlingen door boosaardige Joodse kapitalisten verdreven. In werkelijkheid werd in de negentiende eeuw de basis van Israël gelegd door Joodse socialisten die op aangekochte grond (altijd gekocht, nooit geroofd) collectieve boerderijen opzetten en het dorre land tot ontwikkeling brachten.

Wat is het probleem in de media? Israël is noodgedwongen een militaristisch land. Het is een open democratie maar heeft een militaristische traditie om te kunnen overleven in een oceaan van haat. Israël wordt nu door links net zo gehaat als Amerika gehaat werd in de jaren zestig en zeventig. Amerika had dezelfde militaristische traditie, maar die wordt nu door Obama afgebroken, met fatale gevolgen voor de wereldorde.

Europees links begrijpt die traditie niet. In de ogen van links zijn legers uitingen van het militair-industriële complex die zeker niet mogen worden ingezet tegen zwakke groepen als arme Palestijnen.

Maar er is meer. Er bestaat in Europa een lange traditie van Jodenhaat. Die haat heeft vele wortels, waaronder ook, helaas, wortels ontstaan in het Christendom. In de afgelopen decennia was het gelukkig ‘not done’ om je openlijk als Jodenhater te uiten, maar de oorlogen die Israël moet voeren, hebben de haters het alibi geboden om ‘zionisten’ te bekritiseren – ‘zionist’ werd een makkelijk alternatief voor het verboden woord ‘rotjood’. Dat is nu veranderd. Jonge Europese moslims hebben het taboe afgebroken en nu mag een Jodenhater weer ouderwets zijn ressentimenten etaleren.

Schandvlek

Waarom kan de islamitische wereld Israël niet aanvaarden? Als indertijd in de Ottomaanse provincie Palestina (er heeft nooit een Palestijnse staat bestaan) het braakliggende land was opgekocht door moslims, was er niets aan de hand geweest. Nee, het waren Joden die het land kochten en er zich vestigden als vrije individuen.

We komen nu tot de kern van het conflict, dat nu al honderdveertig jaar oud is: Joden horen ondergeschikt te zijn aan moslims maar gedragen zich – en dat is voorbehouden aan moslims – op islamitische grond als arrogante heersers. Daarmee ontkennen de Joden de waarheid van de islam, die elke meter van het Midden-Oosten claimt als eeuwige islamitische grond. Zolang Israël bestaat, is het een schandvlek op het blazoen van de islam. De islam belooft heerschappij en superioriteit – Israël ontkracht die belofte.

Het bestaan van Israël raakt moslims in het diepst van hun overtuigingen. Het gaat niet zozeer om wat Israël doet, maar om het naakte feit dat Israël bestaat. Ik schrijf het met tegenzin: Jodenhaat is inherent aan de islam.

De Europese Jodenhaat vertoont hetzelfde mechanisme. Ofschoon Joden zich in bijna alle samenlevingen waar zij wonen inzetten als creatieve en bedrijvige burgers, worden zij nog steeds gehaat – opnieuw: niet om wat zij doen (wat vaak opmerkelijk is in positieve zin: joden hebben twintig procent van alle Nobelprijzen gekregen ook al vormen zij slechts 0.2% van de wereldbevolking) maar om wie zij zijn.

Jodenhaat is een psychose. De meest krankzinnige samenzweringstheorieën bedenken Jodenhaters. Ze lijden aan wanen, verstoorde emoties, hallucinaties, geweldsexplosies. En nu zijn de Joden, zo vertellen de linkse media en de haters, kindermoordenaars en maken zij zich schuldig aan volkerenmoord.

Onder Israëls bestuur is de bevolking van Gaza verzesvoudigd in omvang, is de levensverwachting beter geworden dan in Turkije. Ook dit jaar – na de doden - zal de bevolking van Gaza dramatisch toenemen, wat voor nog grotere economische en sociale problemen zal zorgen. Genocide?

Door de haters wordt Israël nu daarvan beschuldigd. Geloof me, Joden weten wat genocide is. De Joodse aanwezigheid in Europa is in de Tweede Wereldoorlog dramatisch gereduceerd en zal in de komende decennia zo goed als verdwijnen. Haters: verheug je! Joden eruit, moslims erin. Joden beschuldigen van genocide is een schaamteloze poging de Joodse heiliging van het leven, van elk menselijk leven, Joods of niet, te besmeuren.

De Joodse zorg voor kinderen, voor wie Joodse ouders hun leven zouden geven als het moet, is humaan en liefdevol. Voor de moslims van Hamas zijn kinderen publicitair kanonnenvoer.

Iron Dome

Israël moet een asymmetrische oorlog voeren. Het land heeft als voornaamste wapen de Iron Dome, een kostbaar technologisch wonder dat de eigen bevolking heeft beschermd. Hamas heeft als belangrijkste wapens dode kinderen en media die de Jodenhaters in de kaart spelen.

Vroeger brulden de Jodenhaters in Europa; ’Joden, rot op naar je eigen land!’ Nu brullen ze: ’Joden, rot op uit je eigen land!’

 

vrijdag 15 augustus 2014

450 nieuwscorrespondenten in Gaza, maar weinig journalisten...

 

De vele honderden journalisten in Gaza brachten een opvallend eenzijdig verhaal: Israel bombardeert moedwillig woonwijken, ziekenhuizen en scholen in Gaza. Op zijn best kan het Israel niet veel schelen wie er omkomen. Veel bleef buiten beschouwing, deels omdat journalisten werden bedreigd en geïntimideerd als zij wel berichtten over bijvoorbeeld het afschieten van raketten door Hamas. Langzaam sijpelen dergelijke berichten nu door, maar de grote vraag: ‘hoe betrouwbaar is al het nieuws dat we de afgelopen weken hebben gezien en gehoord als journalisten niet vrij hun werk konden doen?’ blijft buiten beschouwing.

 

-------------

 

450 news correspondents in Gaza, but very few journalists

 

JTA reports:

 

Some 705 journalists from 42 countries came to Israel specifically to cover the Gaza conflict, according to Israel’s Government Press Office.

The correspondents for the Israeli military’s Operation Protective Edge joined approximately 750 journalists who are stationed in Israel on a regular basis.

In contrast, some 303 foreign journalists arrived in Israel during Operation Pillar of Defense in November 2012.

Following the ceasefire that went into effect Tuesday morning, the press office said it gathered testimony from foreign journalists regarding harassment by Hamas activists while trying to carry out their assignments.

“Journalists said that during their coverage of the fighting they received threats and – in several cases – were the victims of violence that included destruction of their equipment because they had documented criminal activity by Hamas such as the launching of rockets from the heart of civilian areas,” the press office statement said.

 

Haaretz adds:

 

Two thirds of the visiting media teams don’t report from the Israeli side but make their way to Gaza via the Erez crossing.

 

This means that over 450 correspondents were in Gaza - and yet almost none of them managed to film a Hamas rocket

 

being launched, or seeing the damage from one falling short, or even any Hamas member, until the ceasefire.

None of them reported about Hamas killing "collaborators" and making it look like they were killed by Israel. None of them reported about how Hamas was using the war to injure and eliminate its political rivals - something they've done before.

Their reporting, by and large, was only parroting Hamas talking points.

Hundreds of corespondents either too lazy to report on both sides of the story or too scared to stand up to Hamas threats - and to tell their audiences about them. Behind these reporters were scores of news agencies who refused, until the very end, to even acknowledge that there were rockets being fired from civilian areas. They still deny that anyone was threatened, even after so many articles and tweets were removed after obvious threats

Only now, under pressure from bloggers and tweeters and Israeli government officials, are so-called "journalists" starting to reluctantly mention what they were silent about for so long. No mea culpas, of course - they are now pretending to have the courage that they didn't show when it mattered, when public opinion was being formed.

Today's Washington Post has one such belated story of Hamas media manipulation, although more of the 2006 Hezbollah variety than then naked threats that reporters still don't want to admit:

The scene was too neat.

I had just arrived outside the shattered remains of a large mosque in central Gaza City last week. It had been pulverized by an Israeli airstrike. There was rubble, glass and metal everywhere. But on a patch of ground in front of the structure, visible for everyone to see, was a small, dusty carpet.

On top lay piles of burned, ripped copies of the Koran, Islam’s holy book. The symbolism was obvious, almost too perfect. It was clear that someone had placed them there to attract sympathy for the Palestinian cause. A television crew spotted the pile and filmed it. Mission accomplished.

...Take the attack in the Beach Camp neighborhood of Gaza City last week. Hamas militants blamed an Israeli strike; Israel declared that Hamas accidentally fired a mortar into the neighborhood. Children had died.

In the middle of the road, where the kids were killed, was a small pool of blood. At first glance, it evoked a sense of sadness and outrage. As I looked closer, I noticed a child’s slipper in the middle of the blood. The slipper was intact. There were no bloodstains. And next to the slipper, a black plastic toy gun.

Again I noticed a television cameraman drawn to this powerful image. I moved on.

Earlier that day in Shifa Hospital in Gaza City, as the dead and wounded were being rushed into the building, I saw a girl, no older than 7, dressed in a yellow and blue dress, speaking in front of a television camera.

“Bring back my brother and father,” she cried, visibly upset.

Her mother, seated next to her, whispered into her ear and nudged her.

“They were kids,” the girl continued, following her mother’s coaching. “They were just playing. What is their crime, for Israel to target them? They are just kids.”

 

That last vignette points to other shortcomings of the media: they would prefer to film the obviously coached girl than to report the coaching. 

Moreover, that story shows that Gazans - and Palestinian Arabs in general - are brought up to playact to Westerners. I can't count the number of times I have reported "eyewitnesses" to Israeli airstrikes that never happened. The ghoulish manipulation of a dead girl for the cameras on Sunday probably wasn't done by Hamas, but by ordinary Gazans conditioned to play for the cameras.

Real journalists would look a little beyond the story to find the truth. Real journalists would ensure that the reality would get reported, even if not directly from them. Real journalists wouldn't just follow the crowd. Real journalists have ethics.

There were very few real journalists among the 450 in Gaza this past month.

 

De zelfcensuur van journalisten in Gaza

 

Vanuit oorlogsgebied journalistiek bedrijven kan gevaarlijk zijn, vanuit een dictatoriaal bestuurd gebied ook. Dit beïnvloedt bovendien de berichtgeving, daar men niet vrij kan melden wat men ziet of hoort. Hiervoor is opvallend weinig aandacht.

 

------------

 

NDTV journalist: "How long do we self-censor because of fear" of Hamas?



The NDTV journalist who aired the video of a Hamas rocket being built and fired right next to his hotel room in Gaza has written about the episode, and it proves that most journalists in Gaza deliberately kept the truth from their audience.

Which sort of defeats the point of trusting journalists.

 

There is an important detail about that spot which I mention in our video report which may not have fully registered - this was the exact location from where a rocket was fired five days prior. It happened around midnight, so it was impossible to film. Panic ensued.The Israel Defence Force (IDF) sent a warning to two hotels across the road to evacuate; within minutes they were empty. Those in our building slept in a safe room on the ground floor. And so that spot was seared in our memory.

 

And not reported by any of the reporters who witnessed the rocket fire.

 

So when we saw the tent on the same location with two men (later three) moving in and out, working on something inside which they seemed to be burying into the ground, it wasn't hard to conclude what this was. When they started running wires out of the tent, the final steps before covering the earth with a spade, moving some shrubbery on top and then slinking away, it was even clearer. 

We had all of it on tape, but wrestled with the dilemma of what to do with it. Two considerations weighed on our mind. One, the fear which hobbles the reporting such material: fear of reprisals from Hamas against us and those who worked with us, fear of inviting an Israeli response on the spot (these have been known to miss). Two, we needed to be 100 % sure that this was a rocket launch site. So we did nothing, setting off on our assignment for the day, mulling over the material in our possession. 

The next morning was meant to be our last in Gaza, and the day when a 72-hour ceasefire was meant to bring some relief to the area. As we woke early to pack - stealing tense glances at the 'rocket' patch - the final step was enacted. With minutes left for the ceasefire to kick in, flurries of Hamas rockets were fired. At about 7:52 am, this patch of earth was activated; the rockets took off with a bang and a plume of smoke. We managed to catch it on video just seconds after. By then the men who assembled it had long gone.

We knew then we had to air the story. For us to have filmed how a rocket was assembled next to us, on a site used twice to launch a rocket, endangering the lives of all those around us on two occasions -to not have reported it would have been simply wrong.

 

Meaning, every other journalist in the area was effectively a Hamas lackey.

 

But we did take precautions - we aired the report a good five hours after the rocket was launched, well into the ceasefire. By then it was clear that Israel was not responding, at least for the period of the ceasefire. (Incidentally, given Israel's extensive surveillance of rockets launched from the Gaza Strip it hardly seems they would need the media to point out to them where rockets are fired from.) 

There was the question of possible reprisal by Hamas; to this one, there are no easy answers other than to ask: how long do we self-censor because of the fear of personal safety in return for not telling a story that exposes how those launching rockets are putting so many more lives at risk, while the rocket-makers themselves are at a safe distance? More so when we have rare, first hand proof of how it works?

 

NDTV is the exception that proves the rule: you could not trust any reporter in Gaza to be willing to report anything Hamas did not want them to report.

See also my previous posts on this topic.

 

De lege ruimte in Gaza

 

Gaza is dichtbevolkt, dat is bekend. Op een oppervlakte die ca. 2 keer zo groot is als Texel, wonen meer dan een miljoen mensen. Toch zijn er ook in Gaza open ruimtes, of dunner bevolkte plekken en gaat de smoes van Hamas en haar aanhangers, dat heel het gebied dichtbevolkt is en men daarom wel vanuit burgergebied moet schieten, niet op. Een veldje van honderd bij honderd meter is genoeg om te voorkomen dat na het afvuren van raketten op Israel een huizenblok onder vuur wordt genomen. De wapens, raketlanceerinstallaties, tunnel in- en uitgangen, commandocentra bevonden zich zonder uitzondering in dichtbevolkt gebied zoals de wijk Jabalya. Hamas heeft daarmee de eigen bevolking doelbewust in gevaar gebracht, en zichzelf beschermd, ten koste van de burgerbevolking.

 

RP

---------

 

The empty spaces in Gaza

by Alan M. Dershowitz
August 5, 2014 at 3:00 pm

http://www.gatestoneinstitute.org/4580/gaza-population-density

How many times have you heard on television or read in the media that the Gaza Strip is "the most densely populated area in the world"? Repeating this statement, however, does not make it true. There are dense parts of Gaza, especially Gaza City, Beit Hanoun and Khan Younis, but there are far less dense areas in Gaza between these cities. Just look at Google Earth, or this population density map.

(Image source: Peace Now)

The fact that these sparsely populated areas exist in the Gaza Strip raises several important moral questions: First, why don't the media show the relatively open areas of the Gaza Strip? Why do they only show the densely populated cities? There are several possible reasons. There is no fighting going on in the sparsely populated areas, so showing them would be boring. But that's precisely the point—to show areas from which Hamas could be firing rockets and building tunnels but has chosen not to. Or perhaps the reason the media doesn't show these areas is that Hamas won't let them. That too would be a story worth reporting.

Second, why doesn't Hamas use sparsely populated areas from which to launch its rockets and build its tunnels? Were it to do so, Palestinian civilian casualties would decrease dramatically, but the casualty rate among Hamas terrorists would increase dramatically.

That is precisely why Hamas selects the most densely populated areas from which to fire and dig. The difference between Israel and Hamas is that Israel uses its soldiers to protect its civilians, whereas Hamas uses its civilians to protect its terrorists. That is why most of Israeli casualties have been soldiers and most of Hamas' casualties have been civilians. The other reason is that Israel builds shelters for its civilians, whereas Hamas builds shelters only for its terrorists, intending that most of the casualties be among its civilian shields.

The law is clear: using civilians as human shields—which the Hamas battle manual mandates—is an absolute war crime. There are no exceptions or matters of degree, especially when there are alternatives. On the other hand, shooting at legitimate military targets, such as rockets and terror tunnels is permitted, unless the number of anticipated civilian casualties is disproportionate to the military importance of the target. This is a matter of degree and judgment, often difficult to calculate in the fog of war. The law is also clear that when a criminal takes a hostage and uses that hostage as a shield from behind whom to fire at civilians or police, and if the police fire back and kill the hostage, it is the criminal and not the policeman who is guilty of murder. So too with Hamas: when it uses human shields and the Israeli military fires back and kills some of the shields, it is Hamas who is responsible for their deaths.

The third moral question is why does the United Nations try to shelter Palestinian civilians right in the middle of the areas from which Hamas is firing? Hamas has decided not to use the less densely populated areas for rocket firing and tunnel digging. For that reason, the United Nations should use these sparsely populated areas as places of refuge. Since the Gaza Strip is relatively small, it would not be difficult to move civilians to these safer areas. They should declare these areas battle free and build temporary shelters—tents if necessary—as places of asylum for the residents of the crowded cities. It should prevent any Hamas fighters, any rockets and any tunnel builders from entering into these sanctuaries. In that way, Hamas would be denied the use of human shields and Israel would have no reason to fire its weapons anywhere near these United Nations sanctuaries. The net result would be a considerable saving of lives.

But instead the UN is playing right into the hands of Hamas, by sheltering civilians right next to Hamas fighters, Hamas weapons and Hamas tunnels. Then the United Nations and the international community accuses Israel of doing precisely what Hamas intended Israel to do: namely fire at its terrorists and kill United Nations protected civilians in the process. It's a cynical game being played by Hamas, but it wouldn't succeed without the complicity of UN agencies.

The only way to assure that Hamas' strategy of using human shields to maximize civilian casualties is not repeated over and over again is for the international community, and especially the United Nations, not to encourage and facilitate it, as it currently does. International law must be enforced against Hamas for its double war crime: using civilian human shields to fire at civilian Israeli targets. If this tactic were to be brought to a halt, then Israel would have no need to respond in self-defense. Applying the laws of war to Israel alone will do no good, because any country faced with rockets and tunnels targeting its civilians will fight back. When the fighters and tunnel builders hide behind human shields, there will inevitably be civilian casualties—unintended by Israel, intended by Hamas—regardless of how careful the defenders are. Israel has tried its hardest to minimize civilian casualties. Hamas has tried its hardest to maximize civilian casualties. Now the United Nations and the international community must try their hardest to become part of the solution rather than part of the problem.

 

donderdag 14 augustus 2014

Campagne voor voedselhulp aan Gaza strook

 

Gershon Baskin zet zich in om de humanitaire nood in de Gazastrook te verlichten na de wekenlange oorlog, die ook voor de voedselproductie desastreus was…

 

__________________________

 

MAKE YOUR CONTRIBUTION NOW – IF YOU HAVEN’T DONE SO ALREADY AND PLEASE SPREAD THIS TO ALL OF YOUR CONTACTS!

Gershon Baskin

Online contributions here:  https://www.indiegogo.com/projects/emergency-food-aid-for-gaza/x/2188581#home

 

 

 

Photo by: MARC ISRAEL SELLEM

American-Israeli peace activist campaigns to buy surplus Israeli potatoes for Gazans

By SHARON UDASIN
13/08/2014

http://www.jpost.com/Arab-Israeli-Conflict/American-Israeli-peace-activist-campaigns-to-buy-surplus-Israeli-potatoes-for-Gazans-371009

Online campaign aims to raise $730,000 needed to purchase 5,000-ton surplus of potatoes from Israel Vegetable Growers Association.

 

 

An American-Israeli peace activist who played an instrumental role in the release of captive soldier Gilad Schalit is working on a new cross-border effort amid conflict – the transfer of 5,000 tons of Israeli potatoes to civilians in Gaza.

After hearing the idea from Israeli agricultural expert Hillel Adiri, activist Gershon Baskin, a columnist for The Jerusalem Post, launched an online Indiegogo campaign aiming to raise the $730,000 necessary to purchase a 5,000-ton surplus of potatoes from the Israel Vegetable Growers Association, he said. Due to union bylaws guaranteeing farmers a fair price for their labor, the association cannot simply donate the potatoes.

“They can’t market these potatoes [in Israel] because then the market would be flooded and the prices would go down,” Baskin told the Post on Wednesday, explaining that such a scenario would not bode well for the farmers.

While nearly every year such surpluses occur, Baskin agreed that the regulations of the associations are important in protecting the farmers’ interests.

“We don’t want our farmers to go bankrupt,” he said.

“We have pride in Israeli agriculture.”

Meanwhile, Adiri told the Post that European buyers were not interested in purchasing more potatoes at the moment because there was also overproduction there due to good summer growing conditions. Adiri, a senior technical marketing adviser for the United Nations Food and Agriculture Organization, has served a number of agricultural advisory roles both globally and at home – including a past position as director-general of the Agriculture Ministry.

In light of this situation, Baskin is determined to raise the funds necessary to buy the surplus potatoes and ship them to Gaza, calculating that $730,000 can cover the purchase and shipping of 5,000 tons of potatoes.

As of Wednesday evening the “Emergency Food Aid for Gaza” campaign had attracted a total of $49,236 worth of donations on Indiegogo.

In addition, Baskin said he had received another $10,000 in direct bank transfers.

“There’s more money coming in; it’s coming in every hour,” Baskin said, noting that the money has come from about 600 donors, predominantly from the US and Israel.

Meir Yifrach, head of the Israel Vegetable Growers Association, told the Post that the association’s farmers were more than willing to sell the potatoes for transport to Gaza for between NIS 0.40-0.50 per kilogram.

At the moment these potatoes are in refrigeration and can stay there until September, at which point they could technically be sold to the Israeli market for about NIS 1.60-1.70 per kilo, Yifrach explained. However, due to the exorbitant electricity costs of cooling these potatoes, it is preferable to sell them now for civilian use in Gaza and to sell fresh ones to the Israeli market come September, he said.

The going price for potatoes today in Gaza is between four and six times the price that Baskin would pay the association, according to his campaign.

Baskin has pledged that all contributions would go directly toward distributing the potatoes to the neediest members of Gaza society, saying he and his team members would be working with a “reputable international charitable organization” that operates in the territory.

Potatoes are one of the main food sources in Gaza and are widely grown by local farmers, Adiri said. But during the conflict, most of the crops spoiled.

“This will help the impoverished people in Gaza,” he said.

Along these lines, Adiri is also working with Israeli strawberry growers to bring seedlings to Gaza. Strawberry farmers there buy mother plants from Israel and plant them at the end of June or July in order to have them ready to grow in greenhouses in September. Due to the conflict, however, the irrigation systems failed to work and Gaza’s strawberry seedlings dried out.

“We have an alternative way to help them,” Adiri said. “They can get in Israel, I hope, plants from Israeli nurseries ready for planting in September.”

As far as the potato transfer is concerned, donors must commit to their contributions by August 16. The intention remains, however, to purchase as much as the money allows, even if the total does not reach $730,000.

Baskin stressed that all conveyance of the potatoes to the citizens would occur by means of international organizations and would be safely supervised by a coalition of groups.

“You’re not going to use potatoes to make rockets,” he said.

 

 

maandag 11 augustus 2014

Gaza beschikt over genoeg zand om in de ogen te strooien

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/08/11/gaza-beschikt-genoeg-zand-om-de-ogen-te-strooien/  

De propaganda van terreurgroep Hamas

Opinie / Ratna Pelle
Gepubliceerd in The Post Online 11-08-2014

Een van de problemen in de berichtgeving over de Gaza oorlog (en over Israël in het algemeen) is dat veel mensen vooral heel hard bepaalde dingen roepen en op internet wat linkjes zoeken die daarbij passen, om zich vervolgens als deskundige voor te doen. Francis Jorissen, medewerker van Attac Vlaanderen, is zo iemand. Hij begint zijn artikel op TPO heel deftig met het aanhalen van een heuse filosoof die uitlegt hoe propaganda in zijn werk gaat. Vervolgens volgt een lange tirade tegen Israël, dat iedereen continu zand in de ogen zou strooien om zo snode plannen ongestoord te kunnen uitvoeren, namelijk het aanrichten van een bloedbad in Gaza onder vooral vrouwen en kinderen. En wanneer Israëli’s meeleven met de Palestijnen zou dat niet oprecht zijn, maar doen ze dat omdat je dan overtuigender overkomt, zo zou een handboek communiceren van de Israëlische regering ze leren. En journalisten ter plekke schrijven ook allemaal alleen maar op wat de regering en het leger zeggen, want Israël is blijkbaar een dictatuur waar je helemaal niet vrij kunt bewegen en praten met wie je wilt.

Oh, wacht even, dat geldt voor de Gazastrook, niet voor Israël.

Opvallend veel journalisten in Israël schreven juist wél over het militarisme en nationalisme en hekelden de steun van de overgrote meerderheid van de bevolking voor het Israëlische ingrijpen in Gaza. Bronnen rond het leger en de regering worden echter zelden vermeld. Zo worden wat betreft de doden en vooral ook het aantal onschuldige slachtoffers steevast Palestijnse bronnen of de VN aangehaald, die beweren dat het overgrote merendeel van de doden onschuldige burgers zijn, waaronder veel vrouwen en kinderen.

Deze bronnen zijn echter niet neutraal. Hamas heeft mensenrechtenorganisaties (waarop de VN haar cijfers baseert) verboden om de namen van omgekomen strijders te vermelden, en heeft Gazanen de dwingende instructie gegeven (over propaganda gesproken) om nooit van gedode strijders te spreken en alle doden onschuldige slachtoffers van de Israëlische agressie te noemen. Er zijn diverse voorbeelden van ‘burgerdoden’ die achteraf niet zo onschuldig bleken te zijn. Wanneer de gedode Gazanen naar geslacht en leeftijd worden opgedeeld, is een piek te zien bij mannen in de leeftijd van 18 tot 50 jaar, terwijl van de bevolking in Gaza de helft jonger is dan 18. Dat ondersteunt de cijfers die Israëlische bronnen melden. Bovendien, in Gaza worden journalisten bedreigd en geïntimideerd wanneer ze Hamas strijders filmen, of het afschieten van raketten van nabij vanuit ziekenhuizen en VN faciliteiten in beeld brengen. Journalisten kunnen zo onmogelijk vrij hun werk doen.

Martelaren online

Tijdens de Gaza oorlog in 2008 en 2009 werd door de VN en de autoriteiten ook beweerd dat er vooral burgers en kinderen waren omgekomen. Israël schatte echter dat ruim de helft van de doden strijders van Hamas en Islamitische Jihad waren. Uiteindelijk gaf Hamas toe dat zo’n 700 Hamas strijders waren omgekomen. De reden voor het vrijgeven van deze cijfers was toenemende interne kritiek dat Hamas zelf zo ongeschonden uit de strijd zou zijn gekomen.

Ook bleken honderden door mensenrechtenorganisaties als ‘onschuldige burgers’ genoteerde doden ook op lijsten van  Hamas en Islamitische Jihad van omgekomen strijders te staan. Het waren bloggers die daarachter kwamen, geen professionele journalisten, en er is geen reden om aan te nemen dat de Israëlische regering deze cijfers die bloggers heeft ingeflusiterd. Om herhaling van een dergelijke blamage te voorkomen houden Hamas en Islamitische Jihad het aantal gedode ‘martelaren’ inmiddels niet meer op internet bij.

Ontvoerde tieners

Jorissen beweert dat Israël ‘geen bewijs heeft’ dat Hamas achter de ontvoering van de drie tieners zat. Onzin. Voor wie niet gelooft dat Hamas zoiets ooit zou doen en Israël dat soort dingen uit haar duim zuigt om de Palestijnen weer eens lekker aan te kunnen pakken, werd de link deze week opnieuw bevestigd in verschillende Israëlische media. Zowel de opdracht als het geld om de wapens voor de aanval te bemachtigen kwamen van Hamas in Gaza.

Dat Israël Hamas vanaf het begin verdacht is niet zo vreemd: Hamas dreigt al jarenlang met ontvoeringen van Israëlische burgers en soldaten en Israël heeft diverse pogingen daartoe verijdeld. De tientallen tunnels die in de Gaza-oorlog zijn verwoest, met vertakkingen en uitgangen in zowel Gaza als Israël, waren daarvoor gegraven en zijn daar ook voor gebruikt. Shalit is op die manier ontvoerd en vijf jaar onder de grond vastgehouden en tijdens de huidige Gaza-oorlog zijn soldaten via de tunnels aangevallen en gedood, ook in Israël.

Vermiste soldaat

Jorissen hekelt ook het feit dat het leger sprak van een ontvoerde soldaat die later niet ontvoerd maar gedood bleek te zijn. Ook dit zou weer een smerige propagandatruc zijn om Westerse steun te krijgen en nog eens flink met bommen te gooien. Het gevangen nemen van een soldaat is zo belangrijk omdat Hamas dit gebruikt als tactiek om honderden, en de laatste keer zelfs duizend, eigen gevangenen (vaak veroordeeld voor dodelijke aanslagen) vrij te krijgen. Daartoe is Hamas bereid ver te gaan en het overtreedt de regels van het oorlogsrecht die bijvoorbeeld bepalen dat een gevangen genomen soldaat bezoek mag krijgen van het Rode Kruis. Voor de gesneuvelde Israëlische soldaten was overigens nauwelijks aandacht in de media; meestal staat Palestijns leed centraal, zonder enige context over het hoe en waarom en het aandeel van Hamas hierin.

Dat Israël dacht dat een vermiste soldaat ontvoerd was ligt voor de hand: twee soldaten werden gedood in een hinderlaag en een derde door Hamas-strijders een tunnel in gesleept. Eén soldaat ging erachteraan maar kreeg ze niet meer te pakken. Maar kennelijk is dit voor Jorissen het zoveelste bewijs van de kwaadaardigheid van Israël.

Beeldenstorm

Het lijkt wel alsof Jorissen niet naar dezelfde journaals kijkt en hele andere artikelen heeft gelezen in NRC Handelsblad, Trouw en de Volkskrant. Hij beweert dat alle politici in de VS en Europa, en het journaille, de Israëlische ‘mantra van zelfverdediging hebben overgenomen’. In werkelijkheid zagen we vooral heftige en schokkende beelden van Gaza, veel onschuldige slachtoffers, veel ravage en veel boze reacties van VN-woordvoerders en anderen. Het leek wel alsof er alleen maar vrouwen en kinderen in Gaza wonen en men kon zich haast afvragen of die raketten uit Gaza zichzelf soms afschieten.

Maar inmiddels beginnen berichten door te sijpelen over raketbeschietingen vanuit VN-faciliteiten, hotels en andere publieke plaatsen. Nu de journalisten weg zijn uit Gaza durven ze dergelijke beelden en verhalen naar buiten te brengen.

Schurkenstaat

Het aantal mensen dat Hamas het voordeel van de twijfel geeft en Israël als schurkenstaat afschildert is onwaarschijnlijk. Hamas dat miljoenen aan de tunnels en raketten heeft gespendeerd maar geen schuilkelders voor de burgers heeft gebouwd. Hamas dat zich verschool in ziekenhuizen en daar commandocentra inrichtte omdat men daar dacht veilig te zijn voor Israëls bommen. Vanuit de tunnels werden bij scholen en huizen opgestelde raketten via een afstandsbediening gelanceerd, wetende dat de Israëlische reactie niet lang zou uitblijven. Er zijn zelfs VN-voedselpakketten in een tunnel gevonden.

Veiligheid

Israëls acties bezitten, in tegenstelling tot die van Hamas, altijd een element van veiligheid. Het uitschakelen van de tunnels, raketlanceerinstallaties, wapendepots, commandocentra, allen gelegen in burgerlijk gebied, dient de veiligheid van burgers in Israël. Scholen worden niet bewust getroffen maar uitsluitend bij het terugschieten op Hamasposities.

Overigens zijn verschillende burgerdoelen in de Gazastrook door eigen vuur getroffen; zo’n 25 procent van de Hamas-raketten mist doel en landt in de Gazastrook. De raketten van Hamas, dit keer bijzonder ineffectief met dank aan het Iron Dome afweersysteem en de schuilkelders, zijn gericht op Israëlische burgers en dragen op geen enkele manier bij aan de veiligheid van burgers in Gaza.

Hamas viert iedere Israëlische dode, burger of soldaat, en dreigt het leven in Israël tot een hel te maken. Als Hamas succesvoller zou zijn geweest had het duizenden Israëli’s gedood; er zou zelfs een mega-aanslag via de tunnels zijn verijdeld die misschien wel tienduizend Israëli’s had kunnen doden. Na de eerste Gaza-oorlog tekende Jorissen echter een petitie om ‘Hamas te schrappen van de EU-lijst van terroristische organisaties’.

1948

Jorissen grijpt in zijn aversie tegen Israël wel erg ver terug. “Het land heeft zich in 1948 al meer gebied toegeëigend dan het van de VN toegewezen had gekregen”, zo schrijft hij. Maar ook toen al wilden Israëls vijanden de Joden de zee in drijven en het hele land bezitten, het VN-plan werd dan ook resoluut afgewezen. In de oorlog die volgde kwam een deel van het aan de Palestijnen toegewezen gebied onder Jordaans en Egyptisch bestuur en een deel werd bij Israël getrokken, zodat uit de verschillende enclaves waarin het VN-plan voorzag een enigszins verdedigbaar gebied ontstond.

Ook nu nog is de belangrijkste vraag voor de democratische meerderheid in Israël hoe men zich uit de Palestijnse gebieden kan terugtrekken zonder de veiligheid van het hele land in gevaar te brengen.

 

zondag 10 augustus 2014

Palestina Komitee in handen van Fatah?

 

Het is bij sommigen misschien al wat langer geleden, maar wel opvallend hoeveel ex-terroristen nu een rol spelen in de pro-Palestina scene. Deze mensen lijken er ook niet gematigder op geworden.

 

RP

------------

 

Palestina Komitee in handen van Fatah

http://keesjemaduraatje.blogspot.nl/2014/08/palestina-komitee-in-handen-van-fatah.html

 

Sommige mensen en organisaties willen niet leren en maken keer op keer dezelfde fout, ook als Keesjemaduraatje ze waarschuwt. Een terrorist als bestuurslid van een Nederlandse stichting, ook als het een stichting voor Palestina is, dat is geen goed idee.

Rob Groenhuijzen (Rode Jeugd) als voorzitter van de Gazaboot, die wordt gefinancierd door Hamas. Hoe makkelijk wil je het voor de zionisten maken om op je te schieten? Heel makkelijk.  Dus dachten we dat we alles al gehad hadden, en toch komt er dit:

De voormalige Fatah terrorist Ibrahim Al Baz blijkt al sinds januari 2014 bestuurder van het Palestina Komitee Nederland te zijn. Laat het even bezinken, terwijl ik je vertel wat Ibrahim Al-Baz op zijn kerfstok heeft.

Ibrahim Al-Baz werd in 1979 in Frankrijk tot vier maanden cel veroordeeld, voor het smokkelen en in bezit hebben van explosieven, in dienst van de Palestijnse terreurgroep Fatah. Na zijn celstraf te hebben uitgezeten verhuisde hij naar Nederland en trouwde met een Nederlandse vrouw. In 1986 vroeg hij het Nederlandse staatsburgerschap aan, wat werd afgewezen, omdat Ibrahim Al-Baz nog steeds voor de Palestijnse terreurgroep Fatah werkte. Een geheim BVD rapport waarschuwde voor de activiteiten van Ibrahim Al-Baz. De Raad van State heeft het besluit Ibrahim Al-Baz tot ongewenst vreemdeling te verklaren tot tweemaal toe afgewezen.

Blijkbaar is de beruchte en gevaarlijke Palestijn nog steeds in Nederland. Vorige week zondag fotografeerde ik hem nog (links zonder pet) , terwijl hij stond te praten met Abou Amin Rashed, de Hamas fondswerver in Nederland.

 



Blijkbaar kan het de Nederlandse Pro-Palestina-activisten helemaal niks schelen met wie ze omgaan. Of het nou een RAF-terrorist is, of een Hamas-combattant met één arm, of een veroordeelde Fatah-terrorist, waar zelfs de BVD niet helemaal blij van word. Lang leve de lol. We leven maar één keer. 

De gehele Nederlandse linkse kerk, inclusief dominee Visser van de Pauluskerk en het Krakersblad Ravage, maakten zich in 1988 sterk voor het verblijf van Ibrahim Al-Baz in Nederland, want het is zo'n lieve fijne man. Nou jongens, hij is nog steeds hoor.