zaterdag 22 maart 2014

CIDI: 'Marokkanenuitspraak' over de schreef

 

Geert Wilders lijkt nu toch zijn hand overspeeld te hebben. De Volkskrant voegt toe:

“Vier statenleden van de PVV Flevoland en acht PVV-raadsleden in Almere breken met hun partij vanwege de uitlatingen van PVV-leider Geert Wilders over Marokkanen. Dat meldt persbureau ANP. Ook de leider van de PVV in het Europees Parlement, Laurence Stassen, verlaat de partij.”

____________________________

 

CIDI: ‘Marokkanenuitspraak’ over de schreef

door Elise Friedmann / op 21/03/2014 om 16:51 / Tags: CIDI, vooroordelen

Ook vrijdag bleven de aangiften tegen de ‘Marokkanenuitspraak’ van Wilders binnenkomen bij het Openbaar Ministerie. Het zijn er al honderden. Intussen zijn PVV-tweedekamerleden Roland van Vliet en Joram van Klaveren uit de partij gestapt en ook het Haagse PVV-gemeenteraadslid Chris van der Helm deed dit, nog voor hij was geïnstalleerd. Politiek Den Haag beraadt zich over een eventueel cordon sanitaire, en een groot aantal organisaties sprak hun afschuw uit. Ook het Centraal Joods Overleg deed dit in een persbericht donderdag en het CIDI, dat daarbij is aangesloten, veroordeelde dit optreden van Wilders in Nieuwsuur.

Wilders vroeg tijdens de uitslagenavond woensdag aan zijn Haagse achterban: “Willen jullie in deze stad en in Nederland meer of minder Marokkanen?” Zijn publiek scandeerde daarop luidkeels: “min-der, min-der, min-der”, en Wilders antwoordde: “Dan gaan we dat regelen.” Later verklaarde Wilders dat hij ‘alleen criminele Marokkanen’ had bedoeld, maar zo werd het niet gehoord. Dit was ophitsing tegen een hele bevolkingsgroep, vond ook CIDI-directeur Esther Voet (gisteren in Nieuwsuur, vanaf ca 33.00 minuten):
“Dat je een hele bevolkingsgroep zonder aanzien des persoons zomaar volledig wegzet, dat is een herkenning bij de Joodse gemeenschap die niet prettig is.” Zij karakteriseerde de uitspraak als “iets dat recht in het hart komt, waarvan je weet dat het niet deugt.”

Tegen Wilders is eerder aangifte gedaan wegens discriminatie, maar toen ging het om zijn uitspraken tegen de Islam. Dat hij zich dit keer tegen een hele bevolkingsgroep uitte, vinden ook zijn eigen partijgenoten een andere kwestie. Op politie.nl hebben volgens een woordvoerster al ‘vele duizenden mensen’ melding gemaakt van discriminatie.

Foto: Nieuwsuur herhaalde het ‘minder-minder’-optreden van Wilders, screenshot.

 

De Kruisweg van de Palestijnse christenen: Israelhaat door Sabeel (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/03/22/de-kruisweg-van-de-palestijnse-christenen-israelhaat-door-sabeel/ 

= IMO Blog =  

Vervolg op Sabeel: antizionisme met een christelijk sausje“.

Continu wordt in de Sabeel liturgie een vergelijking gemaakt tussen het lijden van Jezus en dat van de Palestijnen:

“Jezus’ lijden was onschuldig en zijn dood was onrechtvaardig. Evenzo schendt de vestiging van nederzettingen op bezet gebied door de bezetter, internationale wetgeving. De onteigening van andermans land, het opbouwen van tientallen bewapende nederzettingen en het onrecht ten gevolge daarvan brengt het hele Midden-Oosten schade toe.”

De nederzettingen kwamen niet zomaar uit het niets. Ze werden gesticht na een oorlog die door de Arabische staten was uitgelokt, en nadat voorstellen van Israel om over vrede te praten en gebieden in ruil voor vrede terug te geven, werden afgewezen. Veel kolonisten zijn bewapend omdat zij door Palestijnen worden aangevallen. Je kunt er verder over twisten of het rechtvaardig is dat er geen Joden in het gebied mogen wonen dat Israel in 1967 heeft veroverd en algemeen wordt gezien als het grondgebied van een toekomstige Palestijnse staat. De bouw van de nederzettingen bevordert de vrede niet, maar voordat er nederzettingen werden gebouwd schoot het met die vrede ook bepaald niet op. Sommige kolonisten misdragen zich, en daar waar er machtsongelijkheid is ontstaat machtsmisbruik. Daarop is terecht kritiek. Maar de vergelijking met de onschuldig lijdende Jezus gaat totaal mank en is daarbij nogal onsmakelijk.

“De beknelling en vernedering veroorzaakt door de bezetting, vooral sinds het begin van de intifada’s (opstanden van het Palestijnse volk), brengen aantoonbaar fysieke en psychologische schade aan het Palestijnse volk. Vanwege de twee intifada’s tegen de bezetting (de Eerste Intifada van 1987 tot 1993 en de Tweede Intifada van 2000 tot 2003), heeft het Israëlische leger de vrijheid van de Palestijnen steeds verder ingeperkt, met veel lijden tot gevolg – inclusief vele arrestaties van jonge mannen en vrouwen. De angst om een administratieve gedetineerde te worden, is een voortdurend aanwezige angst in het dagelijkse leven van de Palestijnen en heeft uitwerking op de levens van de Palestijnen in de bezette Palestijnse gebieden.”

De bezetting heeft inderdaad veel onnodig lijden bij onschuldige Palestijnen veroorzaakt. De Israelische maatregelen die hier zo worden gehekeld kwamen echter niet uit het niets, maar waren een reactie op honderden zelfmoordaanslagen waarbij in totaal meer dan 1000 Israeli’s zijn omgekomen en een veelvoud gewond geraakt. Voor de 2e intifada en meer nog voor de 1ste konden Palestijnen door Israel reizen zonder checkpoints, konden zij gemakkelijk aan een werkvergunning komen en gingen veel Joodse Israeli’s in het weekend naar de Westbank. Veel Israeli’s verlangen terug naar die tijd, en veel Israeli’s en Palestijnen willen dat het hek kan worden afgebroken, omdat het niet meer nodig is. Helaas is het nog niet zover; er worden nog geregeld aanslagen verijdeld, soms op het laatste moment. De vertraging die het reizen langs de checkpoints en de barrière oplevert, vergroot de kans de aanslagplegers voor te zijn. Maar de meesten komen zover niet eens, en velen zullen zijn ontmoedigd omdat het tegenwoordig zoveel moeilijker is een aanslag te plegen.

Tegenover de angst van Palestijnen om vanwege een kleinigheid voor onbepaalde tijd in de gevangenis te belanden, staat de angst van veel Israeli’s om bij een aanslag of door een raket om te komen of een naaste te verliezen. Ook dit heeft voor sommigen (bijvoorbeeld kinderen in Zuid-Israel) een traumatiserende uitwerking. Het leed van de Palestijnen mag groter zijn, door het Israelische leed totaal weg te laten, en door de Palestijnen geen enkele medeverantwoordelijkheid voor de situatie toe te dichten, is dit boekje niet  verzoenend maar polariserend.

“Het kruis is een eenzame last om te dragen. Het kruis kan niet gedeeld worden – het wordt in eenzaamheid gedragen. Simon van Cyrene neemt het kruis echter kort van Jezus over. Vele mensen vanuit de hele wereld komen om het kruis van de Palestijnen te helpen dragen. Wanneer zij getuigen van het lijden van deze gemeenschap en hun verhalen vertellen, breekt hun aanwezigheid de eenzaamheid van hun ellende door het ook hun ellende te maken. Terwijl de Palestijnen hun kruis dragen, kijken veel mensen toe en bieden hun aan wat ze hebben. Degenen in machtsposities bieden nog meer beschuldigingen en veroordelingen, inclusief hoon en spot.”

Welke machthebbers bespotten de Palestijnen? Ik ken ze niet. Ik hoor machthebbers vooral Israel veroordelen en de bezetting hekelen. Of bedoelen ze machthebbers in Israel? Ook die bespotten de Palestijnen niet, zoals Jezus werd bespot terwijl hij zijn kruis droeg. De beschuldigingen die Israelische leiders soms uiten, gaan doorgaans over dingen die Palestijnen ook echt hebben gedaan, over geweld en opruiing en irreële eisen. Men is daarin wellicht eenzijdig, maar dit te vergelijken met hoe de totaal machteloze en onschuldige Jezus werd bespot is beyond absurd.

Geen volk staat zo in de spotlights als de Palestijnen. Daar kunnen Koerden, Oeigoeren, Tsjetsjenen, Tibetanen, Amazigh en al die andere onderdrukte volken slechts van dromen. Inderdaad komen veel mensen naar de Palestijnse gebieden om eenzijdig met hun mee te huilen over dat vreselijke Israel. En inderdaad nemen velen het voor de Palestijnen op en vertellen hun verhalen. Verhalen waarin de ander altijd de boze man is en zij altijd onschuldig zijn. Zelden worden ze op hun eigen verantwoordelijkheid aangesproken. Het is fraai wanneer anderen je lijden begrijpen en met je meevoelen, maar uiteindelijk is het ook nodig kritisch te bekijken en analyseren hoe je in je ellendige situatie terecht bent gekomen en wat je zelf kunt doen om eruit te komen. En juist aan dat bewustzijn ontbreekt het de Palestijnen volkomen. Ze blijven eindeloos dezelfde verhalen vertellen over hoe ze zomaar in 1948 van hun land werden verjaagd, hoe zomaar vanuit het niets hun huizen werden vernield, ze werden beschoten en verjaagd en hun land ingenomen. De werkelijkheid is een hele andere. Deze verhalen helpen de Palestijnen niet verder, brengen een oplossing van het conflict geen steek dichterbij en doen schreeuwend onrecht aan de Israeli’s en hun kant van de zaak.

Het boekje staat vol met dit soort schrijnende verhalen, zonder enige context, zonder enig verhaal van de andere kant. Mensen die het boekje hebben gelezen en verder weinig van de situatie weten, zullen denken dat er maar één lijdt in dit conflict, dat er één dader en één slachtoffer is, één goede en één foute partij.

“Jezus wordt aan het kruis genageld – de meest fysiek zware en pijnlijke stervensmethode die ooit door mensen bedacht is. Zijn lichaam, verzwakt en bloedend door de voorafgaande mishandelingen, is gebroken en versplinterd door deze laatste handeling van wreedheid. Ook de Palestijnen gaan gebukt onder fysieke en gewelddadige verwoesting – misschien wel het meest in Gaza, want de Gazastrook heeft tot nu toe het meeste te lijden gehad van Israëlisch geweld en intimidatie.”

Vanuit de Gazastrook zijn inmiddels meer dan tienduizend raketten op Israel afgevuurd, maar laten we Sabeel niet op dergelijke futiele details pakken. Dat de Gazastrook wordt bestuurd door het extreem anti-Israelische Hamas, dat nog steeds in haar handvest heeft staan dat de Joden moeten worden gedood voor het Einde der Tijden kan aanbreken – soit. Dat Hamas leiders zich niet alleen fel anti-Israelisch, maar ook antisemitisch uitlaten – een detail. En dat Israel geregeld aanslagen en aanvallen vanuit de Gazastrook verijdelt – wat doet dat ertoe? Het is toch een prachtige vergelijking? De onschuldige, geweldloze Jezus, ter dood gebracht en mishandeld omdat hij kritiek had op de corrupte hogepriesters en mensen op hun geweten aansprak, en de bevolking van de Gazastrook, dat Israel eerder al de oorlog verklaarde, van waaruit Israelische plaatsen met raketten worden bestookt, en waar een extreme en gewelddadige beweging de macht heeft? De Gazanen lijden natuurlijk in de eerste plaats onder dat bestuur, dat – Israel critici krijgen er geen genoeg van dit te benadrukken – door henzelf is gekozen. Israel intimideert de mensen in de Gazastrook niet, wel het Hamas leiderschap dat zich graag schuil houdt in dichtbevolkt gebied en van daaruit raketten op Israel afvuurt.

Het stukje over Gaza spreekt voorts nog van een blokkade, van collectief straffen en een openlucht gevangenis. Men heeft blijkbaar niet meegekregen dat er ook een grensovergang is met Egypte, die door Egypte geregeld dicht wordt gehouden, en dat Israel vele Gazanen, waaronder de dochter van premier Haniyeh, in haar ziekenhuizen heeft behandeld. Dat de Gazanen de nieuwe Jezus zou vertegenwoordigen en Israel zijn moordenaars, is volkomen bizar. Je vraagt je haast af wat de schrijvers van dit boekje hebben gerookt. By the way, onder druk van de islamisten van Hamas zijn zowat alle Palestijnse christenen uit de Gazastrook weggevlucht. Misschien dat Sabeel het eens voor deze mensen op zou kunnen nemen?

In de overdenking vooraf staat:

“Veel Palestijnen beleven de gebeurtenissen van Goede Vrijdag elke dag. Hun kruisweg is lang en zwaar. Hun lijdensweg lijkt eindeloos en hopeloos.”

Tientallen, nee, honderden volken lijden, ieder volk heeft op zijn minst geleden onder onrecht en onderdrukking en velen lijden nu nog. Die volken, waarvan we vaak nog nooit gehoord hebben, lijden vele malen erger dan de Palestijnen, die door een democratisch land dat continu in de spotlights staat en een onafhankelijke rechtspraak kent, worden onderdrukt en niet door een dictatoriaal regime dat buiten het zicht van internationale journalisten en eigen kritische burgers en pers iedereen die het niet zint zonder problemen in vieze en overvolle gevangenissen smijt en martelt. De Palestijnen zijn op zijn minst mede verantwoordelijk voor dit lijden en de situatie waarin ze verkeren, meer zo dan vele andere volken.

In zowat alle internationale conflicten vallen meer doden en wordt meer gemarteld en vinden meer wreedheden plaats dan in het Israelisch-Palestijns conflict. Wat dan rechtvaardigt de onevenredige aandacht en ophitsende taal tegen Israel, gebezigd door Sabeel en ondersteund door Kerk in Actie dat onderdeel is van de Protestantse Kerk Nederland? Daar komt nog iets bij: een van de oudste antisemitische aantijgingen is dat de Joden Jezus hebben vermoord, en daarvoor moeten boeten. Deze beschuldiging heeft geleid tot heel wat moordpartijen en eeuwenlange Jodenvervolgingen. Door nu de Palestijnen als Jezus voor te stellen, die nu wederom door de Joden worden vernederd, gepijnigd en uiteindelijk gedood, blaast men dit thema nieuw leven in. De kerk zou zich, gezien de geschiedenis van kerkelijk antisemitisme, juist verzoenend en ook bescheiden moeten opstellen tegenover de Joden. Dat betekent niet dat er geen kritiek gegeven kan worden op het beleid van de staat Israel, maar wel dat men dat met enige nuance en begrip voor de situatie van de Joden doet. Het minste wat verwacht mag worden is dat er geen onwaarheden worden verteld, en dat het lijden van beide kanten wordt benoemd.

Sabeel bestaat het om in de inleiding van het boekje nog te vermelden:

“De Kruisweg van de Palestijnse Christenen probeert een eerlijke weergave van de situatie te geven, en vraagt eenvoudigweg aan hen die deelnemen in deze daad van aanbidding om te luisteren en te bidden voor ons en met ons wanneer we uitkijken naar een rechtvaardige, allesomvattende en blijvende vrede.”

Te vaak wordt vrede gezegd wanneer men overwinning van de eigen partij bedoelt, of oorlog, of vooral het eigen gelijk wil bezingen. Werkelijke vrede nastreven houdt in dat je je open stelt voor beide kanten, dat je je ook naar de partij waarmee je sympathiseert soms kritisch durft uit te laten, en vooral dat je de werkelijkheid niet zoveel geweld aan doet. De “Kruisweg van de Palestijnse christenen” is een naar en opruiend boekje. In verschillende plaatsen zijn meditiatieve wandelingen gepland aan de hand van dit boekje, in samenwerking met kerkgemeentes. Het Sabeel geluid lijkt steeds meer terrein te winnen binnen de PKN. Dit is een zeer slechte ontwikkeling, die de relatie van de kerk met de Joden bedreigt, en haar diskwalificeert als onafhankelijke en betrokken partij in dit conflict. De boeken die aan het einde worden aanbevolen spreken boekdelen: de ‘feiten doen er niet toe’ bekende antizionist Ilan Pappe, Dries van Agt, de eveneens antizionistische Jeff Halper, Mearsheimer en Walts ‘The Israel lobby’ en Finkelstein. Dit heeft meer weg van brainwashing dan van mensen willen informeren. De PKN zou zich hier krachtig en eenduidig van moeten distantiëren.

Ratna Pelle


Eerder over Sabeel:

1.    Verslag boekpresentatie ‘Roep om Verzoening’

2.    Protestantse kerken steunen anti-Israëlische organisatie

3.    Gedachtegoed Sabeel niet waarheidsgetrouw

Zie ook eerdere artikelen over de PKN.

 

Sabeel: antizionisme met een christelijk sausje (IMO)

 

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/03/21/sabeel-antizionisme-met-een-christelijk-sausje/

 

= IMO Blog =   

Ik werd onlangs gewezen op een bijzonder naar en kwaadaardig boekje, getiteld: ‘De Kruisweg van de Palestijnse christenen. Een liturgische reis langs de Palestijnse  Via Dolorosa’.

De titel doet al het ergste vermoeden, en dat wordt meer dan bewaarheid. Het ergste is misschien nog wel, dat fel antizionisme en historische onwaarheden worden verpakt in een zoetsappig verhaal over pijn, lijden, rechtvaardigheid, gebed etc. De 14 staties van het lijden van Jezus worden vervangen door 14 staties in de kruisweg van de Palestijnse christenen, zoals daar zijn de Nakba, de vluchtelingen, de bezetting, de nederzettingen, de checkpoints etc.  Uit de inleiding:

“Sabeel wil de boodschap van Christus tot leven roepen temidden van de historische context en het dagelijkse lijden van onze Palestijnse gemeenschap. Voor ons is het beeld van het kruis met zijn beproeving en pijn, en Jezus’ antwoord van vriendelijkheid, geweldloosheid, en uiteindelijk de opstanding, een beeld van troost en inspiratie.”

Sabeel zegt voor de Palestijnse christenen op te willen komen, en ‘hun geloof te willen verdiepen’, maar men strijdt in feite meer tegen Israel dan dat men de Palestijnen helpt. Men heeft het alleen over de bezetting, en allerlei andere problemen van Palestijnse christenen (het corrupte PA bestuur, leven als minderheid tussen moslims, in Israel tussen twee vuren zitten als kleine christelijke minderheid, etc.) worden volledig genegeerd. Even verderop onder ‘doelstelling’ staat dan ook dat men wil helpen ‘antwoorden te vinden op de vragen en problemen die de voortdurende bezetting van de Palestijnse Gebieden door Israel oproept bij de Palestijnse bevolking en de Palestijnse christenen in het bijzonder.’ En onder activiteiten: ‘Sabeel wil christenen uit de hele wereld aanmoedigen, te blijven werken aan gerechtigheid in de Bezette Gebieden, in solidariteit met het Palestijnse volk.’

De meeste Palestijnen wonen in de autonome A gebieden, waarbij je erover kunt twisten in hoeverre nog van een bezetting sprake is. Men heeft meer te maken met de lokale machthebbers en de mensen uit de eigen gemeenschap dan met de Israelische autoriteiten. Maar nog idioter is het om christenen uit landen waar de onderdrukking vele malen erger is, waar ze openlijk worden vervolgd en bedreigd ‘aan te moedigen om te blijven werken aan gerechtigheid in de bezette gebieden’. Vergeet Syrië, Egypte, Irak, Jordanië en Saudi-Arabië, landen waar christenen niet openlijk hun geloof kunnen of mogen belijden of zelfs met openlijk geweld te maken hebben. De enige christenen die we moeten helpen zijn die, waarvan we het lijden met een creatieve omgang met de waarheid op de enige Joodse staat kunnen afschuiven.

De Kruisweg haalt ‘getuigenissen’ van Palestijnen aan waaruit een beeld naar voren komt van een gemene, brute en onmenselijke bezetter:

“Mijn naam is Layan. Ik ben vijftien jaar oud. Op een dag kwamen Israëlische soldaten het jeugdcentrum binnen waar jongeren samen muziek aan het maken waren, en ze begonnen op de jongens en meisjes te schieten. De soldaten schoten en urenlang waren de jongens en meisjes bang. Soms stopten ze vijf minuten om vervolgens weer verder te schieten. Ik wil vrede voor Palestina. Ik houd van de vrede!”

“Voor 1948 woonde mijn familie in Haifa, de prachtige havenstad aan de kust in het noorden van Palestina. Mijn vader kwam uit een grote familie die veel land bezat en veel invloed had. De grootvader aan mijn moeders kant werkte voor de Barclay’s Bank in Haifa. In 1948 verloor mijn moeders familie hun huis, een verschrikkelijke gebeurtenis. De familie raakte ontheemd in hun eigen land, gedwongen door de gewapende eenheden van de Israëlische Hagana, en leden ook daarna nog aan de gevolgen van vervolging en discriminatie in eigen land. (…)

Mijn vader is oud en zal spoedig sterven, ver van het thuis dat hem is afgenomen, ver van de bongerds die langs mijn moeders veranda groeiden, hoewel dit volgens internationale wetten nog altijd van ons is. Nu genieten er mensen van die mijn ouders vluchtelingen hebben gemaakt.”

In Haifa werden de Arabieren opgeroepen te blijven maar vluchtte toch 90% van hen. Mede omdat de Arabische leiders daartoe opriepen, en omdat zij bang waren voor verraders uit te worden gemaakt en later de prijs te betalen als ze bleven. Deels uit angst voor meer oorlogsgeweld en omdat ze de Joodse leiders niet vertrouwden. Er werd gevochten in de stad, het was oorlog, een oorlog die de Arabieren in Palestina waren begonnen. In die oorlog hebben beide kanten elkaar onrecht aangedaan, en vielen aan beide kanten onschuldige slachtoffers. Omdat de Arabieren verloren hebben zij sterker geleden, maar als het aan de Palestijnse leiders had gelegen was er van de Joodse gemeenschap niks overgebleven. Sabeel vertelt dit verhaal echter niet, en de enige achtergrondinformatie die over de 1948 oorlog wordt gegeven is dit:

“Palestijnen refereren aan de gebeurtenissen van 1948 als “an-Nakba” – de ramp. In navolging van de afspraken van het VN Verdelingsplan zoals voorgesteld in 1947, beginnen Joodse militaire groepen met geweld met het innemen van grote gebieden van Palestina. Tijdens deze periode worden meer dan vierhonderd dorpen ontvolkt, doordat de bewoners met geweld worden verdreven of vluchten voor de aanstormende Joodse militanten. Het meest stuitende voorbeeld van de vernietiging van dorpen is Deir Yassin in april 1948. In Deir Yassin, een bloeiende Palestijnse gemeenschap van zo’n zeshonderd mensen, vond een massamoord plaats van ongeveer honderdtwintig mannen, vrouwen en kinderen door de Irgun en de Sterngroep (zionistische terreurbewegingen). De erfenis van 1948 is nog altijd voelbaar bij het Palestijnse volk. Zaken over het recht op terugkeer en compensatie voor de vluchtelingen die gevlucht zijn en wiens huizen en bezit zijn vernietigd of in beslag genomen – zaken waar volgens VN resolutie 194 compensatie voor had moeten komen – moeten nog altijd opgelost worden. Israël is, als verantwoordelijke voor de verdrijving van deze Palestijnen, de vernietiging van hun dorpen en steden, het ontzeggen van hun basisrechten en het illegaal overheersen en onderdrukken van de Palestijnse bevolking, moreel verantwoordelijk om dit onrecht Tegenover de Palestijnen te erkennen en er verantwoordelijkheid voor te nemen.”

Nadat het delingsplan door de VN Algemene Vergadering werd aangenomen, begonnen de Arabieren in Palestina met georganiseerd geweld tegen de Joden. Eerst nog kleinschalig, later steeds gestructureerder. Zij en de omliggende Arabische staten hadden daar al maanden mee gedreigd. Er was geweld van beide kanten, ook tegen burgers, en pas na maanden kregen de Joden de overhand. Die dorpen werden niet zomaar ‘ontvolkt’ maar de meeste Palestijnen vluchtten uit eigen beweging voor het oorlogsgeweld, vanwege opgeblazen verhalen over zionistische slachtpartijen en omdat zoveel anderen ook reeds waren gevlucht. Deir Yassin was niet symptomatisch voor wat de zionisten deden, maar een uitzondering, en werd door de Haganah veroordeeld. Kort erna vond een gruwelijke slachtpartij van Palestijnse zijde plaats. De erfenis van 1948, toen vijf Arabische landen het net gestichte Israel binnenvielen en 6000 Israeli’s omkwamen, soms mensen die kort tevoren uit de kampen in Europa waren bevrijd, is in Israel evenzeer voelbaar. Zaken als het virulente Arabische antisemitisme, de oproepen tot haat in Arabische media, het moslimextremisme en een cultuur waarin de dood voor het vaderland en de opoffering in de heilige strijd worden verheerlijkt – moeten nog altijd opgelost worden. De Palestijnen ontkennen nog steeds de Joodse wortels in het land, van Jeruzalem, en proberen die soms letterlijk weg te vagen. Zo heeft de islamitische WAQF in Jeruzalem historische Joodse artefacten die bij opgravingen boven kwamen bewust met de aarde mee afgevoerd. Arabische leiders wezen telkens vredesvoorstellen af, en ook Abbas stelt zich in de onderhandelingen onverzoenlijk op. De Palestijnen dragen zelf dan ook een flinke verantwoordelijkheid voor het voortduren van het conflict.

Sabeel ontkent niet alleen ieder Palestijns aandeel in het conflict, het vervalst niet alleen de geschiedenis en legt daarmee, om in hun terminologie te blijven, een valse getuigenis af, het pleit indirect ook voor het einde van Israel. Men spreekt immers van het Palestijnse ‘recht op terugkeer’. Men maakt daarbij geen onderscheid tussen de mensen die in 1948 zijn gevlucht of verdreven, wat nu nog een kleine minderheid is van wat de Palestijnse vluchtelingen worden genoemd. Het overgrote merendeel zijn nakomelingen, die voor een groot deel buiten Israel zijn opgegroeid en leven. Natuurlijk rept Sabeel met geen woord over de circa 800.000 Joden die uit Arabische landen zijn gevlucht en soms verdreven, met achterlating van al hun bezittingen. Overigens hanteert de UNRWA – speciaal opgericht voor de Palestijnse vluchtelingen maar met een bijna even groot budget als de UNHCR die alle andere vluchtelingen ‘bedient’ – voor de Palestijnse vluchtelingen een afwijkende en ruimere definitie, zodat Arabieren uit Egypte of Jordanië die op de werkgelegenheid in Palestina af waren gekomen  er ook onder vielen.

(Zie ook deel 2)

Ratna Pelle

 

vrijdag 21 maart 2014

PKN spreekt zich niet uit tegen BDS

 

Door Tjalling

In `Commentaar bij de tijd’  gaf Arjan Plaisier, scriba van de synode van de Protestantse Kerk, op 17 maart zijn visie op Israël en de boycot-, desinvesterings- en sanctiecampagne (BDS). Het  ging  vooral over de vraag hoe de Protestantse Kerk omgaat met de Palestijnse oproep tot boycot van Israël.

Die omgang is halfslachtig. De PKN spreekt zich namelijk niet voor maar ook niet tegen de BDS uit. Dat is omdat de PKN terughoudend is in officiële uitspraken over toepassen van politieke middelen.  Volgens Plaisier zou de BDS wel uitdrukking geven aan het feit dat het Israëlische nederzettingenbeleid een ernstig obstakel is naar duurzame vrede. De BDS is echter in werkelijkheid gericht tegen het bestaansrecht van Israël, wat ook door de BDS leiders is toegegeven, en daarom al evenzeer een obstakel naar vrede.

De PKN respecteert dat het geweten van de leden van die kerk in deze zaak niet hetzelfde zegt. Plaisier: “De kerk is de ruimte waarin gewetens zich kunnen uitspreken en waarin gezocht wordt wat de wil van God is.“   Gelet op de houding van de christelijke kerken tegenover Israël in het verleden is het zeker niet passend om in dit verband te zoeken naar `wil van God. Theologische uitspraken over Israël hebben in het verleden immers dermate desastreuze gevolgen gehad dat uitspraken over de  wil van God voortaan maar beter buiten elke vorm van kritiek van de PKN op Israël gelaten kan worden.  Bovendien zijn alle uitspraken over Gods wil niet meer dan menselijke constructies.

Het was juist  geweest als de PKN, als helder signaal naar de wereld, zich tegen de BDS zou hebben uitgesproken. Om hierbij aan de eigen achterban tegemoet te komen had zo’n uitspraak gepaard kunnen gaan met de opmerking  dat elk individueel lid van de PKN overeenkomstig zijn of haar geweten de vrijheid heeft om zich voor de BDS uit te kunnen spreken.

http://www.pkn.nl/actueel/Nieuws/nieuwsoverzicht/Paginas/Commentaar-bij-de-tijd-Israel-en-BDS.aspx

 

woensdag 19 maart 2014

Amnesty International over Syrië en Israël (EoZ)

 

Er worden zeker van tijd tot tijd onschuldige Palestijnen doodgeschoten door Israelische soldaten; dat komt in elk gewapend conflict voor, en vaak veelvuldiger dan daar (in Irak en Afghanistan bijvoorbeeld). Het ‘trigger happy’ rapport over de Westbank van Amnesty was schaamteloos tendentieus in dat opzicht, alleen de titel al…

 

Helaas zijn de rapporten van Amnesty International over Israel-Palestina vaak ongenuanceerd en eenzijdig, zie bijvoorbeeld ook:

·         Amnesty International over de Gaza blokkade

·         Gaza War: A Review of Amnesty International’s Report on Operation Cast Lead

 

Wouter

____________

 

Comparison of Amnesty coverage of Syria and Israel

http://elderofziyon.blogspot.nl/2014/03/comparison-of-amnesty-coverage-of-syria.html

Amnesty just released a report about the Palestinian Arabs who have died since last July in the Yarmouk camp in Syria.

A comparison between that report and its most recent report slamming Israel shows in stark terms how biased Amnesty is against Israel.

For Yarmouk, as with Amnesty reports from Egypt and other Arab countries, victims are just statistics. An appendix lists their names here but the report itself gives no detail as to the heartbreaking circumstances of their deaths.

Only when Israel is being blamed are the victims humanized- sometimes three pages dedicated to the circumstances of the death of a single person, plus photos and interviews with their distraught family members.

Here, in black and white, one can see how hard Amnesty works to demonize Israel while letting real crimes against Palestinian Arabs go relatively lightly.

Amnesty reports

Israel/WB

Syria/Yarmouk

Title of report

Trigger-happy

Squeezing the

life out of Yarmouk

Number of pages in the report

87

39

Number of civilians killed according to Amnesty

22

194

Time period covered

12 months

8 months

Circumstances of their deaths

Mostly while participating in or near violent acts

Starvation, sniper fire, bombings

Number of extensive personal stories given for victims

At least 18, some three pages long

Zero

Number of photos of victims (dead and injured)

At least 14

Zero

Number of times it uses the word “impunity”

14

1

Number of times it uses the phrase “International law”

24

9

Video produced to support report?

Yes, 4 minutes

No

Placement on Amnesty webpage

Linked from front page, 2 weeks after report issued

On front page the day it was released

 

Kamermeerderheid: moedig handel met Israel aan

 

Over een andere motie, van Joël Voordewind (CU) samen met Kees van der Staaij (SGP), is niet gestemd. Deze motie zou de regering verzoeken het ontmoedigingsbeleid niet van toepassing te verklaren op de samenwerkingsprojecten die primair gericht zijn op de ontwikkeling van de Palestijnse gebieden, maar die ook in beperkte mate een positieve uitwerking zouden kunnen hebben op de nederzettingen. Dit is het geval bij veel projecten van bijvoorbeeld nutsbedrijven en supermarkt­ketens. Volgens het internationaal recht moet Israel de Palestijnse gebieden voorzien van eerste levensbehoeften zoals water en voedsel. – Deze motie is aangehouden.

 

Ik vind het eigenlijk van de gekke dat er zo gedetailleerd vastgelegd moet worden welke handel met Israel precies wel en niet ontmoedigd moet worden, en of de nederzettingen daar in het geheel niet, of in beperkte mate van mee mogen profiteren en onder welke omstandigheden. Misschien zou een motie met de volgende strekking een idee zijn?

 

‘Nederland voert wat betreft Israel en het ontmoedigen van de nederzettingenpolitiek geen strenger beleid dan ten aanzien van andere democratische en bevriende landen die soms politieke beslissingen nemen en beleid uitvoeren dat in onze ogen niet bevorderlijk is voor de vrede en stabiliteit in de regio. Het beleid ten aanzien van Israel dient in verhouding te staan tot dat ten opzichte van omringende landen waar enorme bloedbaden worden aangericht en veel burgers rechteloos zijn. Het dient vooral in verhouding te staan tot het beleid ten aanzien van de Palestijnse Autoriteit’ (waarvan een hoge functionaris onlangs zei

 

De Israëli’s hebben geen geloof, geen principes.

Ze zijn een geavanceerd instrument van het kwaad. Ze hebben het over de Holocaust en ga zo maar door – mooi, waarom doen ze dit ons aan?

Daarom denk ik dat Allah ze verzamelt, zodat wij ze kunnen doden.)

 

RP

---------

 

Kamermeerderheid: moedig handel met Israel aan

http://www.cidi.nl/kamermeerderheid-moedig-handel-met-israel-aan/

IN NEDERLAND / DOOR ELISE FRIEDMANN / OP 18/03/2014 OM 18:50 / TAGS: BDS, ISRAEL, MOTIE, NEDERZETTINGEN, TWEEDE KAMER

 

Vanmiddag stemde een ruime meerderheid in de Tweede Kamer voor een motie die het kabinet oproept handel met Israel aan te moedigen. Voor de motie van Kees van der Staaij (SGP), mede-ondertekend door Joël Voordewind (CU), stemden VVD, PvdA, CDA en PVV.

In totaal zouden drie moties aan de orde komen van CDA, CU en SGP die duidelijkheid moesten geven over samenwerking tussen Nederlandse en Israelische bedrijven en het ontmoedigingsbeleid van het Kabinet. Wat valt daar wel en wat valt er niet onder, en wat zijn de gevolgen als een bedrijf zich niet aan het ontmoedigingsbeleid houdt? De moties werden 12 maart ingediend bij het Algemeen Overleg over het bezoek van het Kabinet aan Israel en de Palestijnse gebieden.

Aanmoediging samenwerking
De motie die werd aangenomen was ingediend door Kees van der Staaij (SGP) en Joël Voordewind (CU) tekende mee. Deze motie verzoekt de regering om op zichtbare en overtuigende wijze duidelijk te maken dat zij economische relaties en samenwerking tussen Nederlandse en Israëlische bedrijven en instellingen aanmoedigt, omdat economische samenwerking vrede, veiligheid en stabiliteit in de regio bevordert. De motie werd ingediend ‘omdat Nederlandse bedrijven hun samenwerking hebben beëindigd, wat in strijd met het Nederlandse beleid kan leiden tot een sfeer waarin het zakendoen met Israelische bedrijven en instellingen verdacht is.’ Behalve SGP en CU stemden VVD, CDA, PvdA en PVV voor deze motie – aangenomen.

Nutsbedrijven en supermarktketens
Over een andere motie, van Joël Voordewind (CU) samen met Kees van der Staaij (SGP), is niet gestemd. Deze motie zou de regering verzoeken het ontmoedigingsbeleid niet van toepassing te verklaren op de samenwerkingsprojecten die primair gericht zijn op de ontwikkeling van de Palestijnse gebieden, maar die ook in beperkte mate een positieve uitwerking zouden kunnen hebben op de nederzettingen. Dit is het geval bij veel projecten van bijvoorbeeld nutsbedrijven en supermarkt­ketens. Volgens het internationaal recht moet Israel de Palestijnse gebieden voorzien van eerste levensbehoeften zoals water en voedsel. – Deze motie is aangehouden.

Uitwerking ontmoedigingsbeleid en gevolgen voor bedrijven
Pieter Omtzicht (CDA) diende een motie in naar aanleiding van de ophef en onduidelijkheid die ontstond rond de beoogde samenwerking tussen het Nederlandse waterbedrijf Vitens en zijn Israelische collegabedrijf Mekorot. De motie overweegt dat er een grijs gebied bestaat, waarbij onvoldoende duidelijk is welke activiteiten wel of niet onder het ontmoedigingsbeleid vallen en vraagt de regering dit beleid nader uit te werken, aan te geven welke gevolgen bedrijven ondervinden wanneer zij zich niet aan het beleid houden en die uitwerking binnen een maand naar de Kamer te sturen.  – Deze motie is met hand opsteken verworpen; voor stemden GL, VVD, 50+, CDA, CU en SGP.
(De gevraagde uitwerking zou duidelijk hebben gemaakt dat het negeren van dit ontmoedigingsbeleid geen grote gevolgen kan hebben, want minister Timmermans van BuZa heeft al verschillende malen verklaard dat een dergelijke beslissing een zaak is voor het bedrijf zelf. Ook is dit niet in strijd met relevante internationale regelgeving. De Nederlandse ambassade zou echter geen assistentie verlenen bij het tot stand brengen van de samenwerking.)

 

dinsdag 18 maart 2014

Israël zou wapenvondst Iran publicitair uitgebuit hebben

 

Door Tjalling.

Afgelopen 10 maart was er tijdens een kort item in Nieuwsuur  (op 2:54 min.) aandacht voor het vrachtschip Klos-C, dat onder Panamese vlag vaart en volgeladen was met zeer gevaarlijke wapens, die het leven van miljoenen Israëli’s in gevaar hadden kunnen brengen.

Israël heeft het commando van het schip overgenomen en het naar Eilat opgebracht. Naar aanleiding hiervan heeft Israël een reis voor buitenlandse persmensen georganiseerd, om te tonen hoe omvangrijk en gevaarlijk deze wapenvondst was. Monique van Hoogstraten legt dit in de uitzending uit als dè gelegenheid voor Israël om hiermee aan de wereld te kunnen laten zien wat de intenties van Iran zijn. Daarom zou volgens Van Hoogstraten de vondst door Israël 'publicitair zijn uitgebuit'. Het is op z’n minst te begrijpen dat Israël buitenlandse persmensen heeft uitgenodigd om de vondst te kunnen registreren. Het ging immers niet om onschuldig vuurwerk. In haar commentaar gaf ook van Hoogstraten toe dat het om een `serieuze lading’  ging. Die georganiseerde reis voor de pers kan dus niet enkel gebracht worden als een publicitaire stunt.

Terzijde moet nog worden opgemerkt dat een raketaanval vanuit Gaza op Israël in het late
TV -journaal van 13 maart (op 5:24 min.) wordt gebagatelliseerd, omdat die nauwelijks materiële schade aangericht zou hebben. Er wordt hier volledig voorbijgegaan aan de immateriële schade, het menselijk leed van veel Israëli’s, die al zo’n  twaalf jaar lijden onder deze raketaanvallen, waardoor velen van hen getraumatiseerd raken.

http://www.bnr.nl/nieuws/896484-1403/isral-onderschept-schip-met-iraanse-wapens