dinsdag 3 december 2013

Antizionisme en antisemitisme: een eeneiige tweeling? (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2013/12/03/antizionisme-en-antisemitisme-een-eeneiige-tweeling/  

= IMO Blog =         

De CIDI workshop ‘Israelkritiek of antisemitisme’ die ik eind november bezocht ging niet over antizionisme, en dat lijkt vreemd, want antizionisme zit gevoelsmatig in tussen Israel kritiek en antisemitisme. De vraag is in hoeverre dit ook een vorm van antisemitisme is of het echt om verschillende zaken gaat? Dit werd een paar keer door deelnemers aangeroerd, maar het enige dat de cursusleider erover zei is, dat antizionisme niet antisemitisch hoeft te zijn omdat je ook meer principieel tegen de natie-staat kunt zijn. Dat klopt technisch gezien, en ik ben zelf weleens zo’n blog tegengekomen, maar ik durf de stelling wel aan dat 99% van de antizionistische uitingen wordt gedaan door mensen die specifiek iets tegen een Joodse staat hebben, en tegen Joodse zelfbeschikking. Men vindt het volkomen logisch dat er een (Arabische) Palestijnse staat moet komen en vaak vindt men ook dat alle Joden die er wonen weg moeten, ‘terug naar waar men vandaan kwam’.

Een gemeenschappelijke staat

Sommige mensen zeggen voor een staat voor Joden en Arabieren te zijn, waarin beide gelijkwaardig zijn en gelijke rechten hebben, ‘een staat voor al haar burgers’. Dat klinkt mooi, maar waarom moet zo’n heikel experiment juist daar worden uitgeprobeerd waar het Joodse volk na 2000 jaar weer zelfbeschikking heeft? Multi-etnische staten blijken vaak problematisch, en vallen soms uit elkaar (Joegoslavië, Rusland) of kennen grote etnische spanningen en meestal onderdrukking van minderheden (Libanon, Syrië, Turkije, China). Daarbij zijn de verschillen tussen Joden en Arabieren groot: in ontwikkeling, geschiedenis, cultuur, religie. Daarmee is natuurlijk niet gezegd dat iedereen die zo’n staat bepleit (vaak ook uit een soort links idealisme van wereldburgers die over grenzen en culturen moeten kijken) een antisemiet is. Hier lijkt het probleem eerder dat men niet onderkent hoe diep de afkeer van veel Arabieren tegenover de Joden is, een afkeer die al vele decennia wordt gecultiveerd via de media en religieuze voormannen, waarbij alle eerder genoemde antisemitische thema’s aan bod komen, en hoe diep het wederzijdse wantrouwen zit. Ook heeft men wellicht niet in de gaten hoe vreemd het is juist (en alleen) bij Israel zo’n idee te steunen, een idee dat een einde zal maken aan Joodse zelfbeschikking en dat daarom door een overgrote meerderheid van Joden wordt afgewezen. De intentie is dan niet antisemitisch, maar de uitvoering van wat men voorstaat is dat wel.

Andere rechten

Je kunt dan ook van antisemitisme spreken wanneer men expliciet de Joden rechten ontzegt die men anderen wel toekent, en dingen kwalijk neemt die van andere landen en volken worden geaccepteerd: de Arabieren hebben recht op zelfbeschikking, in diverse landen, en de Joden nergens, ook al wonen zij al vele decennia (deels eeuwen of millennia) in het Midden-Oosten en hebben er hun wortels.

Wanneer andere landen met geweld en door verdrijving en moord op de oorspronkelijke bevolking zijn ontstaan, hebben we het er niet meer over, verleden tijd (Canada, Australië, de VS) en wanneer andere landen miljoenen vluchtelingen van een andere etniciteit hebben veroorzaakt (India en Pakistan, Finland, Polen, Turkije) dan wordt dat nooit als argument tegen hun bestaansrecht gebruikt. Hiermee vergeleken komt Israel er juist veel beter vanaf; Israel werd immers in 1948 aangevallen en was zelf bereid een compromis te accepteren. Van geen enkel ander land wordt het bestaansrecht zo veelvuldig in twijfel getrokken of ontkend.

De ‘argumenten’ tegen Israel en de kritiek die antizionisten hebben op Israel gelden altijd zaken waar (veel) andere landen zich ook schuldig aan maken: discriminatie van minderheden, het bezet houden van gebied dat een ander volk claimt, geweld tegen burgers, martelingen, het negeren van het internationale recht. Zelfs als al die aantijgingen waar zouden zijn, zou Israel niet extremer zijn dan talloze autoritair bestuurde staten waar sprake is van machtsmisbruik. Wanneer dat alleen bij Israel leidt tot de roep dat het hele land maar moet verdwijnen zou je dat een vorm van antisemitisme kunnen noemen, omdat alleen aan de Joodse staat hogere eisen worden gesteld en andere consequenties aan wangedrag worden verbonden.

Antizionisten beschuldigen Israel vaak van genocide op de Palestijnen (zowel vroeger als nu) en een racistische Apartheidspolitiek, en vergelijken het soms zelfs met de nazi’s. Zionisme – Joods nationalisme – wordt vaak voorgesteld als racistisch, exclusivistisch en reactionair, terwijl Arabisch nationalisme juist progressief zou zijn en ondersteuning verdient. Dergelijke ideeën komen gevaarlijk dicht in de buurt van antisemitisme, zoals ook uit de beschrijving van de CIDI workshop in de vorige blog blijkt.

Israel en de Holocaust

Antizionisten hebben de Holocaust op verschillende manieren tegen de Zionisten gebruikt, bijvoorbeeld door hen ervan te beschuldigen dat zij te weinig deden om de Joden in Europa te redden, en zelfs door hen van medeplichtigheid te beschuldigen. De Zionisten zouden Hitler hebben gesteund omdat antisemitisme de Joden naar Palestina zou drijven, en dus in hun belang was. Men wijst in dit verband vaak op de Hesder of Haavara overeenkomst die de Zionisten met de Nazi’s hadden gesloten, waardoor zo’n 60.000 Joden uit Nazi-Duitsland naar Palestina mochten emigreren in ruil voor geld.

Hier is van alles tegenin te brengen, maar het belangrijkste is dat de zionisten simpelweg niet de macht hadden om Hitler op de knieën te dwingen en men zo probeerde zoveel mogelijk Joden te redden. Zionisten hebben tegen de nazi’s gestreden en zijn zelfs, met een bijna zekere dood voor ogen, uit Palestina naar bezet Europa gekomen om te doen wat mogelijk was. De prioriteit lag echter eenduidig bij het opbouwen van een veilige haven, daar Joodse vluchtelingen eind jaren ’30 vrijwel nergens meer heen konden.

Antizionisten zeggen ook vaak dat Israel vooral is gesticht vanwege de Holocaust, uit schuldgevoel daarover, en dat de Palestijnen daar de prijs voor betalen: zij boeten nu nog altijd voor onze zonden, en zijn daarmee eigenlijk eveneens slachtoffer van de Holocaust. Ook trekken Zionisten verkeerde lessen uit de Holocaust, en is men van slachtoffer dader geworden en doet nu feitelijk hetzelfde. Antizionisten verwerpen de idee dat juist uit de Holocaust blijkt dat de Joden een eigen plek nodig hebben waar men zichzelf kan verdedigen en waar men altijd naartoe kan (zelfs Amerika had tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn grenzen voor Joodse vluchtelingen gesloten). Je kunt ook zeggen dat het in en in triest is dat er eerst een Holocaust nodig was voordat de internationale gemeenschap schoorvoetend instemde met een Joodse staat. En dan was het nog aan Arabische (en ook Britse) acties, onhandigheid en onbuigzaamheid te danken dat de Joden hun staat in 1948 konden uitroepen en succesvol verdedigen.

Waar zijn Joden veilig?

Een ander argumenten dat veel wordt gebruikt is dat de Joden in de VS en in Europa veiliger zouden zijn dan in Israel. Dat is gebaseerd op de laatste 60 jaar; joden bekijken het liever over een iets langere periode. Daarbij heeft Israel Joden juist veel zelfbewustzijn (terug)gegeven ook al woont men er niet. Antizionisten miskennen de centrale rol van Israel in de ontwikkeling van de Joodse cultuur, het behouden van de geschiedenis en de eigen taal. Of misschien vindt men het ook niet zo erg wanneer die zouden verdwijnen. Daarbij is het een vreemd argument om Israëls bestaansrecht af te wijzen. Als Marokkanen in Europa niet meer worden gediscrimineerd is dit uiteraard ook geen argument tegen Marokko. En het feit dat Joden nu een land hebben en daarmee politieke en militaire macht, draagt wel degelijk bij aan hun veiligheid. Ze kunnen op tal van plaatsen hun stem laten horen waar dat zonder staat niet mogelijk zou zijn, en daar ook het antisemitisme aankaarten en op actie aandringen. Daarbij neemt antisemitisme (desondanks) weer toe volgens enquêtes en is het belangrijk dat Joden die zich niet meer veilig voelen in bijvoorbeeld Malmo maar ook in Franse steden, nu probleemloos naar Israel kunnen emigreren. De idee dat antisemitisme vooral toeneemt vanwege Israelische acties en Israel daarmee zelf de grootste veroorzaker van antisemitisme is (ook een populair standpunt onder antizionisten) is niet terecht. We zouden het ook niet terecht vinden om Turkije de schuld te geven van discriminatie van Turken hier, los van wat de Turkse regering doet. Het is hooguit een indicatie dat er nog veel moet gebeuren, want Joden hier verantwoordelijk houden voor wat Israel doet is absurd. Was Israel er niet geweest dan zou men ze wel verantwoordelijk houden voor wat de VS doet, of andere landen die ze zogenaamd in hun macht zouden hebben. Antisemieten zijn wat dat betreft vindingrijk, en juist door ze steeds zo naar de mond te praten en met hun redeneringen mee te gaan versterk je ze in plaats van hun kromme denkbeelden te bestrijden.

Andere maatstaven

Israels bestaansrecht moet steeds weer op allerlei manieren worden gerechtvaardigd, men moet aan hogere maatstaven voldoen en de meest idiote aantijgingen weerleggen. Israel mag volgens sommigen alleen bestaan als het het braafste jongetje van de klas is en zijn vijanden de andere wang toekeert. Feit is dat het juist dan allang niet meer zou bestaan en ook niet gesticht had kunnen worden.

Sommige Joden voeden dit idee van de hogere maatstaven, en benadrukken steeds Israels bijzondere prestaties op gebied van wetenschap en geneeskunde, of de inzet bij rampenbestrijding. Dat geeft mij altijd een wat dubbel gevoel, alsof die dingen nodig zijn om aan te tonen dat Israel er mag zijn. Ook heeft men wel gezegd dat Israel een ‘licht onder de naties’ zou worden, en dat is natuurlijk gretig door antizionisten misbruikt. En dan hebben we het maar even niet over het continu misbruikte idee dat de Joden ‘uitverkoren’ zouden zijn. Het hele idee dat Israels bestaansrecht minder vanzelfsprekend en een punt van discussie is, riekt ergens naar antisemitisme. Er worden immers nooit discussies gevoerd over hoeveel bestaansrecht Frankrijk nou eigenlijk heeft, of Iran, of Marokko, en of de wereld niet beter af zou zijn zonder, en dat Fransen en Iraniërs toch elders ook goed behandeld worden dus waarom hebben ze eigenlijk een eigen staat nodig?

Zoals uit het voorgaande al blijkt, lopen antizionisme en antisemitisme soms in elkaar over. Hoewel antisemitisme lang niet altijd antizionisme inhoudt (sterker nog, het Zionisme werd door sommige antisemieten gesteund omdat zij van de Joden in hun eigen land af wilden), is antizionisme bijna altijd een vorm van antisemitisme, daar het de Joden een fundamenteel recht ontzegt, namelijk op zelfbeschikking, en daarmee op vrijheid en veiligheid. Ook al zijn Joden momenteel misschien veiliger in bijvoorbeeld de Verenigde Staten, de VS kan op elk moment zijn poorten sluiten voor Joodse immigranten, zoals in het verleden op cruciale momenten is gebeurd.

Voorzichtig

In de workshop van het CIDI wilde men zich hier wellicht niet aan branden, omdat antizionisme en antisemitisme over het algemeen als twee verschillende dingen worden gezien. Antizionisme geldt daarbij als een legitieme positie c.q. standpunt, verdedigd door bekende historici en columnisten zoals Anton van Hooff, Chris van der Heijden en Thomas von der Dunk. Deze mensen spreken zich niet principieel tegen het bestaan van natie-staten uit, maar specifiek tegen Israel dat een ‘historische vergissing zou zijn’, nu hetzelfde doet als waar het de nazi’s altijd van beschuldigt en de wereld er voor Joden alleen maar onveiliger op zou maken. Met hun wilde aantijgingen van genocide en Holocaustmisbruik gaan zij duidelijk een grens over met antisemitisme. Maar dat wil het CIDI waarschijnlijk niet hardop zeggen. Men wordt nu al, geheel ten onrechte, ervan beticht iedereen met kritiek op Israel voor antisemiet uit te maken. Talrijk zijn de cartoons en hatelijke comments en opmerkingen wat dat betreft, en ze slaan de plank volledig mis. Het CIDI is juist uitermate voorzichtig. Dat is soms ergerlijk, maar leidt er wel toe dat men in kringen die er op dat gebied toe doen serieus wordt genomen en er naar ze geluisterd wordt. En dat is misschien wel waardevoller dan altijd gelijk hebben maar het niet krijgen.

Ratna Pelle

 

Palestijnse wijk Damascus al vijf maanden belegerd

 

Overigens protesteren de Palestijnen in Gaza met bootjes tegen de Israelische restricties om uit de kust te gaan vissen, terwijl men niet protesteert tegen het feit dat Hamas weigert benzine tegen marktprijzen in Egypte in te kopen en dat geld liever besteedt aan het bouwen van tunnels naar Israel.  

 

RP

-------- 

 

The siege on Palestinian Arabs that the world ignores

 

The Lebanon Daily Star reported last month:

 

BEIRUT: Residents and fighters fear they may be starved out of the Damascus suburb of Yarmouk as the siege of the Palestinian area approaches its fifth month, mirroring the increasingly desperate humanitarian situation in many of the capital’s suburbs. The relatively new practice of blockading neighborhoods reflects a shifting strategy among rebel and government forces, analysts say, as both sides hunker down for what is expected to be a long war of attrition.

Yarmouk was originally a camp for Syria’s Palestinian refugees but has since expanded into a sprawling neighborhood in Damascus’ rebel-held southern belt. It has been encircled by troops loyal to President Bashar Assad since February.

On the second day of Ramadan, July 10, government forces tightened their grip on the area and sealed off a checkpoint that was the area’s only gateway to the capital, which was previously only sporadically open to allow through aid and fleeing residents.

The movement of food, medicine and people came to a complete halt.

“Civilians are totally forbidden from going out of the camp. At the same time, no food is coming in. They [the soldiers] have refused to let in vaccines for polio, measles, chickenpox and flu,” said Abdullah, an activist who has been stuck inside the neighborhood for over a year.

 

That siege is now 139 days old.

While the world constantly hears about a "siege" on Gaza where there are no restrictions by Israel on fuel, medicine,food or hundreds of other items,and where hundreds of people enter and leave every week, no one is talking about the real siege of tens of thousands of people in Yarmouk which is now on day 139.

Similarly, the death toll of Palestinians in Syria has now reached 1781, the vast majority of whom are civilians. But there is no Goldstone Report about this. No UN resolutions about Palestinians in Syria. No special sessions of the Security Council, nothing at the UN Human Rights Council, and very little in the media. No political Christmas carols being sung outside Syrian embassies.

I'm sure there is a rational explanation for why the "pro-Palestinian" crowd is exerting so much little effort on helping Palestinians literally starving to death. 

And it probably has to do with the fact that they aren't "pro-Palestinian" at all. 

 

maandag 2 december 2013

Palestijnen blijven dreigen vredesoverleg te verlaten

 

De aankondiging 20.000 huizen bij te bouwen over de groene lijn is ingetrokken, maar de sfeer is er bepaald niet beter op geworden, en volgens de Palestijnen gaan de plannen stilletjes toch door. Wederom dreigen zij uit de onderhandelingen te stappen:

Last week, senior Palestinian official Nabil Shaath said negotiations with Israel have already failed, and that the prospect of freeing Palestinian prisoners from Israeli jails is all that’s keeping the talks alive. Top negotiator Saeb Erekat told reporters that the world needs to get tough with Israel over its continued settlement building to ensure the remaining five months of talks won’t be wasted.

De wereld is al ‘tough’ genoeg met boycots, anti-Israel resoluties in de VN, discriminitoire richtlijnen van de EU, en de ontmoediging van bedrijven om ook maar iets over de groene lijn te doen. Het blijkt niet te helpen. Het maakt op Israel weinig indruk meer dat de rest van de wereld vindt dat men uit de Westbank moet ophoepelen. Dat komt voor een deel omdat er daarbij nooit naar Israels argumenten en grieven wordt geluisterd. Wanneer iemand een beschuldiging, terecht dan wel onterecht, blijft herhalen en jouw tegenargumenten negeert, luister je op een gegeven moment niet meer. Daarbij komt dat deze internationale kritiek en druk als zeer onrechtvaardig en ongepast wordt ervaren. En dus zet men de hakken in het zand. Een begrijpelijke, zij het niet altijd verstandige reactie.

Intern is er overigens wel kritiek op het beleid van de regering-Netanyahu, en dat biedt meer perspectief dan al die internationale veroordelingen. Jammer alleen dat door de houding van de internationale gemeenschap en de Palestijnen de critici van Netanyahu het zo moeilijk hebben. Wanneer de internationale gemeenschap naast de eeuwige kritiek op de nederzettingen ook eens een paar Palestijnse obstakels zou benoemen, zou dat de interne critici enorm vooruit helpen, en daarmee het vredesproces. Niet luisteren naar de Palestijnen dus.
 
RP
---------
 
‘Palestinians threaten to end peace talks’
Channel 2: PA officials tell US that if recently announced settlement construction isn’t frozen, they’ll walk
 
December 1, 2013, 9:59 pm
 
 
A view of the Jewish West Bank settlement of Ma'aleh Adumim, with the controversial E1 tract in the background (photo credit: Yonatan Sindel/Flash90)
A view of the Jewish West Bank settlement of Ma'aleh Adumim, with the controversial E1 tract in the background (photo credit: Yonatan Sindel/Flash90)
 
 
The Palestinians told US Secretary of State John Kerry that they’ll terminate negotiations with Israel forthwith unless Jerusalem halts a plan to build 20,000 housing units over the Green Line, Channel 2 reported on Sunday.

According to the report, furious Palestinian officials sent a clear message to Kerry, apparently over the weekend, that if Israel doesn’t freeze the settlement construction plans as stated, they will no longer attend any more peace negotiations.

As proof that the construction process is still going ahead, despite Israel’s claims to the contrary, the Palestinians noted that the projects in question were still listed as active on the Israel Housing Ministry website at the end of last week, the Channel 2 report said. The unnamed Palestinian officials regarded this as a broken promise by Israel and by the Americans, who had attempted to calm the situation after the announcement of the settlement construction plans last month.

The Prime Minister’s Office, however, insisted that the construction plans were halted, as promised.

Last month the Housing and Construction Minister Uri Ariel (Jewish Home) announced tenders for some 20,000 units in the West Bank and the controversial E-1 corridor near Jerusalem – setting off an international outcry, which led Prime Minister Benjamin Netanyahu to order Ariel to pull the plug on the plans.

Peace talks between Israelis and Palestinians restarted in late July. Although they have continued out of the media spotlight, reports have mounted that that two sides have reached an impasse.

Last week, senior Palestinian official Nabil Shaath said negotiations with Israel have already failed, and that the prospect of freeing Palestinian prisoners from Israeli jails is all that’s keeping the talks alive. Top negotiator Saeb Erekat told reporters that the world needs to get tough with Israel over its continued settlement building to ensure the remaining five months of talks won’t be wasted.

Earlier Sunday evening, former prime minister Ehud Olmert launched an attack on Netanyahu’s settlement construction policies, saying all of Israel’s security concerns — including that posed by Iran — could be solved by reaching a lasting peace agreement with the Palestinians.

“The key to any strategic situation in the Middle East and the Iranian problem is to reach a peace agreement with the Palestinians,” he said during a a panel discussion at the Institute for National Security Studies in Tel Aviv.

The former prime minister also railed against the Netanyahu government’s approval of thousands of settlement housing units, saying such a move could only set back negotiations with the Palestinians.

“A government which announces the construction of 5,000 new housing units is not conducting serious negotiations for peace,” Olmert remarked.

 

Enquete onder Israelische Arabieren: afnemende steun voor Israel

 

Het wantrouwen tussen Joden en Arabieren in Israel blijft groot en is zelfs verder toegenomen, zo blijkt uit de jaarlijkse survey die de Universiteit van Haifa en het ‘Israel Democracy Institute’ houden naar de onderlinge relaties. Daarbij zijn de negatieve gevoelens en visies iets sterker aan Arabische zijde, en die zijn ook gegroeid sinds 2003.

Daar kan de merendeels rechtse regering van Netanyahu debet aan zijn, maar ook de opruiing in Arabische en Palestijnse media of de Arabische opstanden, die het Arabische zelfbewustzijn en het wantrouwen naar het westen wellicht hebben vergroot. Wat de redenen ook zijn, dit is iets dat de Israelische regering, maar ook leiders van de Arabische gemeenschap in Israel, serieus moeten nemen.

The survey revealed the fear Arab Israelis feel regarding their future in the state. More than two-thirds worry about a population transfer, and 62% feel they cannot trust most Jews. In general, Arabs are more likely in 2012 to view Jews negatively compared to 2003, whereas Jews are slightly less likely to hold similar stereotypes about Arabs.

Thirty-one percent of Arabs surveyed said they didn’t believe millions of Jews were murdered in the Holocaust, compared with 28% in 2003.

The Index also showed a growing desire by Israeli Jews to accommodate their Arab countrymen. Three-quarters believe that Arabs should have full citizenship rights, and 56% said Israel should allow Arabs to administer their own educational, religious, and cultural institutions, up from 49% last year. More than half of the Jewish respondents said they would accept Arab parties in government coalitions.

However, suspicions  remain. A full 65% fear that Arabs are endangering the state because of their attempts to change its Jewish character, down from 72% in 2003, and 58% avoid Arab areas in Israel.

The report pointed to a sharp increase in Arab participation in Nakba Day ceremonies. In 2003, only 13% marked the occasion at least once in their lives, but by 2012, 48% had.

RP
----------
 
Almost half Israeli Arabs believe Palestine will eventually replace Israel
In annual survey, Arab citizens express increasing estrangement from country and society, but a desire for greater integration
 
June 25, 2013, 8:08 pm
 
A majority of Israeli Arabs feel they would be justified in launching an intifada, or uprising, if their situation did not improve, according to a survey conducted by Haifa University sociologist Sammy Smooha. At the same time, more than half reconcile themselves to living in a state with an Israeli-Hebrew culture.

The extensive survey, called the 2012 Index of Arab-Jewish Relations in Israel, shows that compared to the first survey in 2003, Arab Israelis feel increasingly disconnected from and hostile to the state, though they desire greater integration. Jews, on the other hand, are slightly more open to the concerns of their Arab neighbors.

Forty-eight percent of Arabs said they thought a Palestinian state would someday replace Israel, whereas only 19% held this opinion in 2003. Eighty-two percent blame Jews for the “Nakba,” or national Palestinian catastrophe in the wake of the 1948 war.

Thirty-one percent of Arabs surveyed said they didn’t believe millions of Jews were murdered in the Holocaust, compared with 28% in 2003.

To gather data for the Index, Smooha and his team spoke with 700 Arabs and 700 Jews across the country. The study became a joint project of the University of Haifa and the Israel Democracy Institute in 2012.

The survey revealed the fear Arab Israelis feel regarding their future in the state. More than two-thirds worry about a population transfer, and 62% feel they cannot trust most Jews. In general, Arabs are more likely in 2012 to view Jews negatively compared to 2003, whereas Jews are slightly less likely to hold similar stereotypes about Arabs.

Almost three-quarters of respondents said the Israeli government treated them as second-class citizens.

In 2003, 65% of Arabs said Israel has a right to exist as a Jewish, democratic state, but that number dropped to 47% in 2012.

The report pointed to a sharp increase in Arab participation in Nakba Day ceremonies. In 2003, only 13% marked the occasion at least once in their lives, but by 2012, 48% had.

Still, Arab Israelis showed a desire to become more integrated into mainstream Israeli society. Forty-two percent said they favored living in Jewish neighborhoods, and more than one-third want their children to attend Jewish high schools. Nearly three-quarters want Arab political parties to join Israeli coalition governments.

A healthy 55% said they would rather live in Israel than any other country, but the number was down from 71% in 2007.

The Index also showed a growing desire by Israeli Jews to accommodate their Arab countrymen. Three-quarters believe that Arabs should have full citizenship rights, and 56% said Israel should allow Arabs to administer their own educational, religious, and cultural institutions, up from 49% last year. More than half of the Jewish respondents said they would accept Arab parties in government coalitions.

However, suspicions  remain. A full 65% fear that Arabs are endangering the state because of their attempts to change its Jewish character, down from 72% in 2003, and 58% avoid Arab areas in Israel.

The Index, launched in 2003, is published annually.

 

Palestijnen aangevallen omdat ze Joods uitzagen

 

Er was onlangs commotie over Joel Voordewind die voor een bord stond waarop staat dat het verboden is voor Joden om Palestijns gebied (area A) te betreden. Hij had het over ‘voor Joden verboden’ en legde daarmee een link met de nazi’s. Veel mensen vielen hem daar hard op aan, omdat hij bewust zou hebben verdoezeld dat Israel zelf dit verbod heeft ingesteld, niet de PA. Dat mag zo zijn, feit is dat dit verbod er niet voor niets is gekomen. Veel Joden hebben warme herinneringen aan de tijd dat ze nog in Ramallah of Bethlehem naar de markt konden, zoals veel Palestijnen het missen dat ze niet meer naar Tel Aviv of het strand kunnen. De reden voor de verboden beide kanten op is het Palestijnse geweld tegen burgers. In Israel natuurlijk de vele aanslagen, en in Palestijns gebied en ook Arabische wijken in Oost Jeruzalem komt het geregeld voor dat Joden of toeristen die er Joods uitzien worden belaagd. Onderstaand incident schijnt niet uitzonderlijk te zijn; wat uitzonderlijk is, is dat het om Arabieren bleek te gaan die er Joods uitzagen.

According to him, the youth clearly mistook them for Jews: "Me and my wife look Jewish, even the police officer who arrived said 'at first sight I was sure you were Jews.' He told us that these types of things happen all the time."

 

RP

--------

 
Palestinians attacked in J'lem after being misidentified as Jews

Three Arab youths violently attack car of Palestinian family they misidentify as Jews. 'They tried opening the doors and my wife begged them to leave us alone. She spoke to them in Arabic and only then did they understand that we ourselves are Arabs'

Noam (Dabul) Dvir

Published:  12.01.13, 22:07 / Israel News

A Muslim family from east Jerusalem was attacked two weeks ago by three Arab youths near the road of Sur Baher. Only after the group learnt that the family was in fact Palestinian did they leave them alone.

 

Rashuan Salman, his wife and their baby daughter were making their way from Umm-Tuba to Jerusalem, using the same road used by the family of two-year-old Avigail Ben Zion who was moderately after being hit in the head by a rock, when they were attacked.

 

Related stories:

 

"After driving along the road near Sur Baher three Arab youths jumped up on us," Salman told Ynet on Sunday.

 

Rashuan Salman, wife (Photo: Courtesy of family)
Rashuan Salman, wife (Photo: Courtesy of family)

 

"They tried to pull us out of the car and hit us, it seemed they were intent on lynching us. They tried opening the doors and my wife begged them to leave us alone. She spoke to them in Arabic and only then did they understand that we ourselves are Arabs, and left us alone. I hit the gas and drove away as fast as possible."

 

According to him, the youth clearly mistook them for Jews: "Me and my wife look Jewish, even the police officer who arrived said 'at first sight I was sure you were Jews.' He told us that these types of things happen all the time."

 

Unlike the aforementioned case of Avigail Ben Zion, which prompted quick and harsh response from security forces, Salman said the police told him it would take a number of days until something would be done.

 

"Maybe, if they would do something, than the little girls injury could have been prevented. If they would have acted – maybe there would be some deterrence and things would have gone differently," he says.

 

According to him, the police has all the tools necessary to stop at least one of the three. "My wife used to live in Umm-Tuba, she studied and lived in the area all her life. She identified one of the three, and gave the police his name and they even showed us his image in the computer. But as far as we know nothing has yet happened."

 

In response, Jerusalem District Police said that "a complaint was lodged and immediate afterwards an investigation was opened in a bid to find and capture an escaped suspect. We believe that we he will be arrested soon."
 

zondag 1 december 2013

Kan Netanyahu mislukt verzet tegen atoomdeal nog in succes omzetten?

 
Hieronder een beschouwing van een week geleden alweer op Israels strategie om een 'atoomdeal' met Iran te voorkomen.
Paul Brill had gisteren in de Volkskrant een wat andere inschatting, nl. dat Netanyahu beter eieren voor zijn geld kan kiezen en zich niet meer verzetten tegen een deal an sich, maar constructief moet proberen de voorwaarden voor de uiteindelijke overeenkomst zo scherp mogelijk te maken.
 
Wouter
_________________
 
Can Netanyahu turn interim failure into end-game success?
Failing to block the Geneva deal, the PM antagonized the US, came off as intransigent, and saw Israel’s own military options constrained. What can he do now to ensure a better result on a permanent deal?
 
November 24, 2013, 2:59 pm
 
In his bid to torpedo a nuclear deal between the international community and Iran, Prime Minister Benjamin Netanyahu put all his eggs in one basket. Never losing sight of his life’s mission, to prevent a nuclear-armed Iran, he gambled for high stakes. And lost.

To be sure, Tehran hasn’t yet acquired a nuclear weapons capability. Now that the six world powers and Tehran have signed an interim agreement, which would partially freeze Iran’s nuclear program in exchange for limited sanctions relief, the specter of an Iranian atomic bomb has been ostensibly pushed off for at least another few months.

But Netanyahu might need to rethink his strategy as he prepares for those coming months — in which the US, Russia, Britain, China, France and Germany will try to reach a permanent agreement with Iran. While his warnings and arguments are resonant in Israel — even most mainstream opposition politicians support Netanyahu’s stance — the international community has just showed its determination to go to great lengths to solve this standoff diplomatically. In that climate, the prime minister may want to ask himself afresh, how can Israel act to best further its interests?

If Netanyahu continues to pursue a zero-sum strategy — insisting that everything but Iran giving up its nuclear program entirely is a bad deal — he might well face further failure, at the permanent rather than the interim level.

Jerusalem spent the past two weeks fighting tenaciously and publicly to block the deal signed in Geneva overnight Saturday-Sunday, or at least improve its terms. Senior government figures from Netanyahu on down insisted it was a “bad,” “dangerous” and “illogical” agreement. Jerusalem even risked undermining its most precious asset — the strategic alliance with the United States — in the course of its very public sniping with the Obama administration.

And ministers did not let up after the deal had been signed, either. “This agreement is still bad and will make it more difficult than before to achieve an appropriate solution in the future,” Intelligence and Strategic Affairs Minister Yuval Steinitz said in a statement published early Sunday morning. As with the failed deal the West cut with North Korea in 2007, the current deal is more likely to bring Iran closer to having a bomb, Steinitz said.

Netanyahu himself, speaking at Sunday’s cabinet meeting, called the deal “a historic mistake,” and warned: “Today the world has become much more dangerous, because the most dangerous regime in the world took a meaningful step toward acquiring the most dangerous weapon in the world.”

The prime minister was widely and rightly credited for alerting the world to the dangers of an Iranian regime armed with nuclear weapons over recent years. The tough sanctions that forced Tehran to the negotiating table were, to a large degree, imposed due to his tireless lobbying.

But by ridiculing an agreement US President Barack Obama said marks an “important first step toward a comprehensive solution,” by indulging in a public spat with the administration over the merits of the deal, by sending Minister Naftali Bennett — a native English speaker — to Capitol Hill to rally Congress against the White House and the State Department, and by calling on American Jews to oppose their government’s policies, the Israeli government was straining the US-Israel relationship to its limits.

“The current crisis is already one of the biggest U.S.-Israel blowups, ever — and it could get worse before it gets better,” Robert Satloff, the executive director of the Washington Institute for Near East Policy, wrote last week.

According to a report in the Haaretz daily, an Israeli politician recently told Netanyahu that his fiery rhetoric against the US only serves the interests of Iran, which feels it succeeded in driving a wedge between the Great Satan and its little Middle Eastern brother. Netanyahu took the criticism seriously but replied that he only chose a confrontational course because the matter was vital for Israel’s security. “If we don’t confront the US over this, what will we confront it over?” Netanyahu said, according to the paper.

But it’s more than just bilateral relations. Jerusalem has been proudly playing the party-pooper ever since Iranian President Hassan Rouhani started his charm offensive in September, warning the world of a “wolf in sheep’s clothing.” Defying an entire international community which was willing to give Iran a chance, Netanyahu argued that Tehran might have a friendlier face but remains the same old terrorism-sponsoring, genocide-threatening rogue regime.

In an op-ed published Thursday in the Los Angeles Times, former Israeli ambassador to the US Michael Oren tried to explain why the prime minister took it upon himself to be portrayed a warmonger, doomsayer and wolf-crier. “Netanyahu is acting out of a deep sense of duty to defend Israel against an existential threat. Such dangers are rare in most countries’ experience but are traumatically common in Israel’s, and they render the price of ridicule irrelevant,” Oren wrote. “Critics can call him militant or intransigent, but Netanyahu is merely doing his job. Any Israeli leader who did less would be strategically and morally negligent.”

Netanyahu rightfully sees in Iran’s nuclear ambitions a serious threat to Israel’s security — and indeed to the well-being of the free world. But looking at the current deal and the damage he may have caused in trying, unsuccessfully, to thwart it, Netanyahu might want to ask himself whether his game plan was strategically efficient. He seems to have gotten the worst of all worlds: failing to prevent a “bad” agreement, straining ties with the US, and creating the sense of Israel as aggressor, the one player in the Middle East unwilling to compromise. Worse, now that the deal has been signed, it becomes much harder for Israel to launch a preemptive strike against Iran’s nuclear facilities as it would come in open defiance of the entire international community.

The one positive outcome of Jerusalem’s stance in recent weeks could turn out to be a warming of ties with Arabs states in the Gulf, which fear Iran even more than Israel but don’t dare speak out as vocally. Yet, to date, not one such state has made any kind of tangible public move to underpin any new Sunni-Israeli alliance.

Netanyahu and his colleagues would argue that although they couldn’t prevent the deal, their lobbying efforts improved the terms. That may well be true: Iran committed to halt progress on its heavy water reactor in Arak, which could produce plutonium for nuclear weapons, and the Western powers fought hard to avoid stating Iran has an inherent right to enrich uranium on its soil — elements that may not have been in the original interim deal that was scuppered in Geneva two weeks ago.

But with a permanent agreement supposed to be signed in six months, the prime minister and those around him may well need to reconsider whether the route of public confrontation is the smartest to take. Jerusalem is convinced that Tehran has no intention of reining in its nuclear weapons ambitions.

The challenge now is to credibly draw the world’s attention to what Netanyahu has no doubt will be Iran’s violations of this latest agreement, and to highlight the dangers to the entire free world of the Islamic Republic’s duplicity, in order to ensure that an interim accord he considers “a historic mistake” is not followed by a permanent deal that is downright catastrophic.