vrijdag 25 januari 2013

De dag na de Israelische verkiezingen

Lieberman: wat fijn dat we gewonnen hebben 
Netanyahu: ja waanzinnig

 

 

De Israelische verkiezingsuitslag laat geen ruk naar rechts zien zoals alom voorspeld door onze media. Hij laat daarentegen veel verdeeldheid zien, en het zal nog lastig worden hieruit een stabiele coalitie samen te stellen.

 

The weeks of intense coalition-building negotiations we likely now face might be seen as reflecting an unwieldy electoral system that is again putting a dozen parties into a 120-seat parliament. But ours, in turn, is an unwieldy, sectoral public, with its mix of Jews, Arabs, radical righties, radical lefties, the ultra-Orthodox, the fiercely secular and all manner of folk in between and far beyond. If Netanyahu is indeed the (battered) winner of the tortuous election process, his next task is still more arduous — putting together and maintaining a government that can represent the domestic interests of a wide proportion of our divided electorate and steer Israel effectively through the complexities of an unpredictable, threatening region.

 

------------

 

Israel’s elections: What just happened?

Israel voted for change, and moved a little from right to center; Lapid is the big success but Netanyahu is still a winner, albeit battered and constrained

  January 23, 2013, 2:49 pm 

 

http://www.timesofisrael.com/israels-elections-what-just-happened/

Trust the Israeli electorate to produce a surprising and acutely complicated electoral result, at the end of an exemplary, empowering exercise in democracy. Here are some quickfire pointers through the initial post-vote fog.

1. Israel did not move to the right

Remarkably, given the regional instability and consequent Israeli wariness, the right-wing bloc took a bit of a pasting. It’s a more hawkish right-wing bloc, but it’s a smaller one, somewhat less able to get its own way. Instead, Israel moved a little to the center, as exemplified by the remarkable debut of Yair Lapid’s Yesh Atid. What does this mean for the big regional issues, and especially for interaction with the Palestinians? Well, that depends on the nature of the coalition. And for that, we may have to wait a while.

2. Netanyahu is battered but he’s still a winner… almost certainly, with some serious caveats

You go into national politics because you want to lead your nation. And once you’ve made it to prime minister, you go into your next elections in order to remain prime minister. That’s what Netanyahu has apparently managed, unless the soldiers’ votes and other final adjustments in the next couple of days improbably change the delicate Knesset arithmetic to his detriment. This despite Netanyahu not being particularly popular and being a very well-known quantity in an election where many voters plainly favored the fresh, inexperienced and unsullied candidates. Tuesday’s was a vote for change. Dozens upon dozens of sitting Knesset members were swept aside. But Netanyahu rolled with the wave, and here he is again.

3. But his Likud party is a big loser

The Likud held 27 seats in the last Knesset. Now it will have only 20 — out of the 31-strong incoming Likud-Beytenu faction. Brace for lots of bitterness in the Likud. Lots of recriminations. The partnership with Avigdor Liberman meant that Netanyahu heads the biggest faction, so that’s hunky dory for him. But Likud lost right-wing votes to Naftali Bennett’s Jewish Home, and Yisrael Beytenu lost Russian votes to Yesh Atid. Many of the prime minister’s party colleagues are feeling rather less celebratory than he is today.

4. Yair Lapid is a resounding success

At its height, Yosef “Tommy” Lapid’s secular Shinui party managed 15 Knesset seats. In his first foray into politics, son Yair has outstripped that achievement, with a gentler, more gracious approach. He’s the power broker now. Netanyahu can barely cobble together a coalition without him, and doesn’t want to. But voters took a gamble on Lapid, and he could turn out to be a disaster. We’ll see how effectively he can stand up for his principles, notably his insistence on achieving universal conscription, and how well he can maneuver among the experienced political sharks. So far, Lapid has charted an impeccable course, showing real nous, notably by dodging a formal alliance with Labor and Tzipi Livni’s Hatnua before the elections. A partnership with either or both of those parties could only have cost him votes. It’s hard to imagine that many Israelis who think of themselves as coming from the center or center-right of the spectrum would have backed a Yesh Atid that was allied with center-left and left-wing parties, but many such voters clearly did opt for his independent party. His repeated declarations that he was not hostile to ultra-Orthodox Jews, however much derided by commentators and doubted by the ultra-Orthodox themselves, may well have boosted him too — and underline the difference between his approach and that of his overtly feistier father. He also wisely steered well away from his Machiavellian family friend Ehud Olmert.

5. Yesh Atid shows there may actually be an Israeli political center

Lapid’s party has taken 19 seats from all over the spectrum, with a canny mix of candidates and an inclusive approach that evidently resonated with much of the electorate. It’s easy to be cynical about centrist parties — they’re flashes in the pan, pundits often say with good reason, looking at their track record of rapid combustion. But unlike Shinui or Yitzhak Mordechai’s Center Party, Yesh Atid is not a collection of political opportunists in search of a new home, but a group of fresh, diverse talents, with plenty of experience in the real world, who are now turning their attention to politics. Their lack of parliamentary expertise plainly didn’t matter to their voters; if anything, it was an advantage. Look how badly the experienced and egotistical Livni performed, with her assembly of too-familiar faces.

6. Labor’s Shelly Yachimovich has strictly limited appeal

The “revitalized” Labor party under social justice champion Shelly Yachimovich fared only two seats better than the tired old Labor Party under security expert Ehud Barak four years ago. Many Israelis care a great deal about economic and social inequalities, but they wanted a party inside the coalition to champion them, and she had ruled out a partnership with Netanyahu. Other potential Labor voters felt the lack of compelling policies from Yachimovich on peace and security. The hard-core peaceniks went to Meretz; Lapid, with ex-Shin Bet chief Yaakov Peri at his side, may well have attracted many of the Yitzhak Rabin-style Labor hawks. Livni took some Labor votes too. Yachimovich is vowing to lead a “fighting” opposition; she first has a fight on her hands to retain the party leadership. Nobody saw her as a credible prime ministerial alternative to Netanyahu. That’s a dismal truth for the long-time party of government.

7. Naftali Bennett can fly higher

So elevated were the expectations in the Jewish Home that a final result of 11 (or maybe 12) seats is seen by some in the party as a disappointment. It’s anything but. In barely two months, Bennett lifted a party that won just three seats in 2009 and — by force of will and personality, and by dint of his mixture of experience in the army’s most elite commando unit, at Netanyahu’s side in the prime minister’s office, in business and in running the settlers’ council — quadrupled its Knesset strength. Voters seeking change were torn between Bennett and Lapid. Young voters were torn between Bennett and Lapid. Even many secular, not particularly right-wing voters were torn between Bennett and Lapid. Bennett remains a man with a mission — to infuse his stream of Orthodox Judaism into secular Zionism. He isn’t done yet.

8. Israel’s Arabs do themselves a disservice

While we wait to see whether the three Arab parties wind up with 11 or 12 seats between them, the fact remains that the Arab community punches below its weight because of its relatively low election turnout. If Israel’s Arabs came to the polls in greater numbers, they’d get more representatives into the Knesset, and they’d be able to advocate for their own interests as effectively as the ultra-Orthodox community has done over the decades. Even the Arab League internalized the simple virtues of Israel’s vibrant democracy this time and urged Arab Israelis to turn out and vote. To little effect.

9. The right-wing/Orthodox camp threw away several crucial seats

The biggest party to fall below the 2% Knesset threshold was the far-right Otzma Leyisrael. The second biggest was maverick ex-Shas MK Haim Amsalem’s Am Shalem. There was lots of talk before polling day about the costly disunity on the center-left. It seems that the costlier disunity was in the right-wing/Orthodox bloc. The three or four more seats that might have been won had these splinter groups attached themselves to larger parties could have done wonders for Netanyahu’s coalition-building options.

10. We remain a very divided nation

The weeks of intense coalition-building negotiations we likely now face might be seen as reflecting an unwieldy electoral system that is again putting a dozen parties into a 120-seat parliament. But ours, in turn, is an unwieldy, sectoral public, with its mix of Jews, Arabs, radical righties, radical lefties, the ultra-Orthodox, the fiercely secular and all manner of folk in between and far beyond. If Netanyahu is indeed the (battered) winner of the tortuous election process, his next task is still more arduous — putting together and maintaining a government that can represent the domestic interests of a wide proportion of our divided electorate and steer Israel effectively through the complexities of an unpredictable, threatening region. Within hours of the polling booths closing, both he and Lapid were articulating a desire for a wide government. Lapid specified that it be a grouping of “moderate” parties. Now we wait to see what he meant by that vision, and whether he and the prime minister, spurred by a fascinating election outcome, can find the common ground to implement it.

 

Premier Maleisië trotseert blokkade van Gazastrook

 

De Gaza blokkade is een van die bekende fabels over Israel die door de media eindeloos worden herkauwd. Er is allang geen blokkade meer, sowieso is de grens met Egypte in principe open, en Israel staat de invoer van alle producten die niet voor wapens kunnen worden gebruikt toe. Ook is er de laatste tijd meer export en duizenden Gazanen worden in Israelische ziekenhuizen behandeld. Er zijn uiteraard strenge controles en je mag niet zomaar de grens over, zoals dat het geval is tussen wel meer landen die elkaar niet erkennen en vijandig zijn gezind. Hamas heeft onlangs nog gezegd dat het heel Israel wil veroveren.

 

RP

--------

 

Reuters creates a "blockade" on the truth

http://elderofziyon.blogspot.nl/2013/01/reuters-creates-blockade-on-truth.html

 

From Reuters:

Malaysia's prime minister defied Israel's blockade of the Gaza Strip to visit the Palestinian enclave on Tuesday, part of a diplomatic push by Gaza's Islamist rulers that is irritating their secular rivals in the West Bank.

 

Israel has not had any say over what goes through the Rafah border since the EUBAM observers left Gaza in 2007.

Since then, Hamas members have traveled back and forth to Iran for terror training, many buses filled with European sympathizers of Hamas have entered Gaza, Gaza's political leaders have gone on extended Middle East tours and attracting lots of fellow anti-semites, and construction material has been transferred into Gaza through Rafah. 

Israel has a full naval blockade on Gaza - one that is entirely legal - and it limits the types of materials that go into and out of Gaza through Israel. But it doesn't restrict what transverses Rafah, although Israel is understandably concerned over the hundreds of tons of weapons that get smuggled in that way.

Reuters, however, is making the act of Malaysia's prime minister into a heroic act, saying he is defying Israel's blockade - as if Israel was trying to block him.

In fact, it is Mahmoud Abbas who condemned the Malaysian leader's visit, not Israel.

Najib's visit drew a stern rebuke from Abbas, who has not set foot in Gaza since his forces fought and lost a civil war against Hamas there in 2007.

"The Palestinian presidency rejects and denounces the visit ... and believes it undermines the representation of the Palestinian people," his office said in a statement. "It enhances division and does not serve Palestinian interests."

 

Reuters, once again, ignores the truth for its own narrative purposes.

 

donderdag 24 januari 2013

Open brief aan Pauw en Witteman over de muur van Van Agt

 

Beste Pauw & Witteman…

Screen-Shot-2013-01-24-VanAgt-PenW

Over 'de muur van Van Agt'

: 24-01-2013 15:31 uur | TAGS: , , ,

Afgelopen maandag mocht meneer Van Agt in uw uitzending weer eens zijn verhaal doen. Een verhaal dat de meesten van ons kunnen dromen, en bovendien de nodige onjuistheden bevat. Helaas viel niemand aan de tafel die op. Iedereen was het er roerend over eens dat die muur een vreselijk ding is dat zo snel mogelijk afgebroken moet worden. Okee, u vroeg nog wel even of Van Agt kon begrijpen dat Israel zich wil beschermen? Ja, natuurlijk begrijpt hij dat, maar dan moet men die muur binnen Israel zelf of op de grens bouwen, niet in Palestijns gebied.

U zei zelfs, en dat viel me echt mee, dat de boeren die werden onteigend voor de muur toch compensatie hebben gekregen. Daarop antwoordde Van Agt dat dit weinig voorstelde, en de echte schade nimmer is vergoed. Ik vraag mij af hoe hij dat weet; wat ik wel weet is dat het Israelische Hooggerechtshof geheel onafhankelijk is en al vaker Palestijnen in het gelijk heeft gesteld. Ik weet ook dat sommige Palestijnen principieel weigeren om hun zaak in Israel aan te vechten of om schadevergoeding aan te nemen, omdat zij Israel niet erkennen.

Van Nablus naar Ramallah

Van Agt beweerde dat je er door de 'muur' (zo'n 95 procent is overigens een hek) "drie tot vier uur over doet om van Nablus naar Ramallah te reizen".

Zelf heb ik, in 2007 alweer, eens aan een Palestijnse vrouw uit Ramallah gevraagd hoelang zij erover deed om naar bijvoorbeeld Jenin te gaan, en ze zei dat dat normaal gesproken in een half uurtje lukt. Van iemand anders hoorde ik dat hij onlangs nog van Nablus naar Ramallah was gereden in drie kwartier, waarbij hij onderweg nog foto's had gemaakt.

De meeste checkpoints zijn inmiddels weggehaald, met name binnen de Westoever, en de tijden verruimd, maar Van Agt blijft ons dezelfde sprookjes vertellen over Palestijnen die eindeloos staan te wachten en bij checkpoints moeten bevallen.

Golanhoogte

Meneer Van Agt beweerde in uw programma meermaals dat het gebied aan de Israelische kant van de 'muur' in feite is geannexeerd door Israel. Dat is klinkklare onzin. Wanneer een land gebied annexeert geldt daar de wet van dat land en worden de inwoners automatisch inwoners van dat land.

Zo heeft Israel de Golanhoogte geannexeerd en Oost-Jeruzalem, maar niet de Westoever. Dit gebied is bezet, niet geannexeerd, en er is geen reden om te veronderstellen dat het bouwen van een hek of muur de juridische status van dit gebied verandert.

Advies Internationaal Gerechtshof

Bovendien is de route van de barrière sinds 2004 op meerdere plekken aangepast ten gunste van de Palestijnen. Dat heeft niks met het niet-bindende advies van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) te maken en alles met uitspraken van Israels eigen Hooggerechtshof. Meneer Van Agt meende ten onrechte dat de uitspraak van het ICJ Nederland verplicht om naleving te bevorderen. De uitspraak was zoals gezegd een advies; het is namelijk niet gerechtigd bindende uitspraken te doen bij een geschil tussen landen indien zij daar niet beide mee instemmen.

Tot het advies was opdracht gegeven door de VN Algemene Vergadering, en zoals u ook weet kan iedere anti-Israel resolutie daar op een automatische meerderheid rekenen. Israel werkte niet mee aan de zaak en daarom is alleen de Palestijnse kant gehoord door de rechters van het ICJ. Dat blijkt duidelijk uit de uitspraak, waarin bijvoorbeeld Israels recht zich tegen Palestijnse aanslagen te verdedigen glashard werd ontkend; dit recht, zoals verwoord in artikel 51 van het VN handvest, zou alleen gelden wanneer Israel door een andere soevereine staat zou worden aangevallen.

Aandoenlijk

Nederland hoeft uiteraard niet mee te werken aan de uitvoering van een niet-bindend advies dat een fundamenteel recht van een Nederlandse bondgenoot niet erkent. Toch was de hele tafel, vol toch niet bepaald domme mensen, het eens met Van Agts pleidooi dat Nederland zich harder moet opstellen en ook sancties verbinden aan niet-gehoorzamen door Israel (Liesbeth van Tongeren zei wel dat ze niet voor een totale boycot was en we in gesprek moeten blijven).

Vincent Bijlo verbaasde zich daarop nog eens obligaat over waarom er niet meer massieve druk is op Israel. De hele tafel betreurde tot slot dat er geen meerderheid in de Kamer is voor een hardere opstelling tegenover Israel, dat 'hooghartig alle kritiek wegwerpt'.

Ik vind het eerlijk gezegd welhaast aandoenlijk hoe die tafel vol slimme en weldenkende mensen zich daar kwaad maakte om het 'hooghartige' Israel, terwijl er in buurland Syrië dagelijks honderden mensen omkomen en er in Egypte een man aan de macht is die Joden apen en varkens noemt en oproept tot een strijd tegen deze oorlogshitsers en bloedzuigers totdat alle zionisten uit het Midden-Oosten zijn verdwenen.

Kritiekloze houding

Ook Hamas riep overigens onlangs nog op tot oorlog tegen Israel en de 'bevrijding van iedere centimeter' van het land. Nee, het ene kwaad praat het andere niet goed, maar ik blijf mij verbazen over de woede die welhaast alles wat Israel doet oproept, en de kritiekloze houding tegenover iedere kritiek op en aantijging tegen Israel.

Wat zou het mooi zijn wanneer mensen met een dermate eenzijdig verhaal als Dries van Agt ook op een stevig weerwoord kunnen rekenen, zodat de kijker thuis verschillende kanten van de zaak te horen krijgt. Nog mooier is het wanneer alleen mensen die echt iets nieuws te melden hebben worden uitgenodigd. De riedel dat het alleen door Israel komt dat er nog geen vrede is en Israel daarom nog maar wat harder tot de orde moet worden geroepen, kennen we nu wel.

Indien u daarvoor open staat denk ik graag mee wat betreft mensen die een fris en nieuw geluid kunnen laten horen over dit conflict. Het zal uw tafel verrijken.

Ratna Pelle is medewerkster van de website Israel-Palestina.Info

 

Juridische basis burgerinitiatief "Sloop de muur" uiterst zwak

 

De laatste dagen trekt Van Agt weer eens veel media aandacht met zijn handtekeningen tegen de 'muur'. Het is een oude discussie, die al tientallen keren is gevoerd: mag Israel de barriere bouwen langs de huidige route waarbij zo'n 7% van de Westoever aan de Israelische kant komt te liggen? NB. van een annexatie is geen sprake, en de route is sinds met de bouw begonnen is al op een aantal plekken gewijzigd.

Hieronder de visie van Matthijs de Blois, misschien dat Pauw en Witteman deze man eens moeten uitnodigen voor een ander geluid.

Het absolute dieptepunt van het advies is de wijze waarop het hof zich afmaakt van Israëls beroep op het recht op zelfverdediging in artikel 51 van het VN-handvest. Dit zou beperkt zijn tot het geval van een gewapende aanval van een staat tegen een andere staat. Omdat Israël claimde dat het ging om aanvallen van terroristische groepen en niet van andere staten zou een beroep op artikel 51 uitgesloten zijn.

De tekst van dit artikel beperkt het zelfverdedigingsrecht echter in het geheel niet tot aanvallen door een andere staat. Aan Israël werd met andere woorden het recht ontzegd om zijn meest fundamentele staatstaak uit te voeren: de verdediging van de eigen burgers tegen geweld. Het hof ging dus voorbij aan het niet alleen voor Israël relevante gegeven dat moderne oorlogvoering veelal niet plaats vindt tussen twee of meer 'reguliere' staten, maar dat het tegenwoordig vooral gaat om conflicten tussen een staat en een of meerdere terroristische groepen. 

 

------------------ 

 

Juridische basis burgerinitiatief "Sloop de muur" uiterst zwak

http://www.refdag.nl/opinie/juridische_basis_burgerinitiatief_sloop_de_muur_uiterst_zwak_1_708958

22-01-2013 20:15

 

De juridische basis voor het burgerinitiatief "Sloop de muur" is uitermate wankel, betoogt dr. Matthijs de Blois. Volgens hem hoeft de veiligheidsbarrière in Israël niet gesloopt te worden.

Als de plannen doorgaan zal oud-premier Van Agt dinsdag namens het burgerinitiatief "Sloop de muur" een petitie aanbieden aan de Tweede Kamer. Gelet op het aantal handtekeningen –meer dan 65.000– zal de Kamer over het onderwerp een debat moeten voeren. Doel van de actie is de Tweede Kamer ertoe bewegen aan te dringen op zware sancties tegen Israël, zoals politieke isolatie, het stopzetten van economisch verkeer en het vervolgen van oorlogsmisdaden. Dit alles omdat de Joodse staat een 'muur' (in werkelijkheid voor het grootste deel 'hek') heeft gebouwd op 'Palestijns gebied'.

Volgens de initiatiefnemers is de bouw van de muur in strijd met het internationaal recht. Men baseert zich in dat verband kritiekloos op het op 9 juli 2004 door het Internationaal Gerechtshof uitgebrachte niet-bindende advies hierover. Bij het advies kunnen echter enkele kritische kanttekeningen worden geplaatst.

Het advies doet allereerst geen recht aan de complexe historische en juridische werkelijkheid die de achtergrond vormt van de huidige situatie in Israël en de gebieden Judea en Samaria inclusief oostelijk Jeruzalem (in de media vaak: Westbank), die liggen ten oosten van de "groene lijn". De groene lijn is de in 1949 tussen Israël en Jordanië na de onafhankelijkheidsoorlog overeengekomen wapenstilstandslijn.

Het Internationaal Gerechtshof kwalificeert deze gebieden ten onrechte zonder reserve als „bezette gebieden", met alle juridische consequenties van dien. Het hof ziet om te beginnen echter de centrale betekenis van het Palestina­mandaat van 24 juli 1922 over het hoofd. Daarin werd door de Volkenbond aan het Britse rijk het bestuur over Palestina verleend met als kernverplichting: het tot stand brengen van het Joods nationaal tehuis (art. 2), in ieder geval in het gebied ten westen van de Jordaan. In het mandaat was verder voorzien in de bevordering van de Joodse immigratie en vestiging.

Het gebied ten oosten van de groene lijn tot aan de Jordaan, dat sinds 1948 bezet was door Jordanië, is in juni 1967 onder Israëlische controle gekomen na een oorlog gevoerd ter bescherming van zijn eigen bevolking tegen agressie. Het gaat bij de omstreden gebieden dus niet om bezet gebied in de zin van de Vierde Geneefse Conventie van 1949 waarbij een staat grondgebied van een andere staat bezet houdt.

Het Internationaal Gerechtshof gaat hieraan voorbij en beschouwt de Joodse nederzettingen in de omstreden gebieden als zonder meer strijdig met het aan een bezettende macht opgelegde verbod om delen van de eigen bevolking te deporteren of te verplaatsen naar het "bezette gebied".

Bij vrijwillige vestiging door "settlers" die gebruikmaken van het in het mandaat gegeven recht tot vestiging is daarvan echter geen sprake. Het is gelet op de geschiedenis wel bijzonder bitter dat van Israël verlangd wordt om de omstreden gebieden, inclusief het oostelijk deel van Jeruzalem "Judenrein" te maken.

Het is verder onbegrijpelijk dat het hof in zijn advies nauwelijks serieus aandacht gaf aan de overwegingen die Israël ertoe hebben gebracht om de veiligheidsbarrière op te richten. Doel daarvan was de bescherming van de Israëlische burgers die sinds het begin van de tweede intifada (september 2000) geteisterd werden door afschuwelijke (zelfmoord)aanslagen, waarbij 900 burgers de dood vonden en duizenden werden gewond.

De veiligheidsbarrière is een relatief vreedzaam en geweldloos middel om terroristen tegen te houden. Dit is voor de bevolking van de omstreden gebieden vele malen gunstiger dan een gewapenderhand optreden tegen terroristen.

Het absolute dieptepunt van het advies is de wijze waarop het hof zich afmaakt van Israëls beroep op het recht op zelfverdediging in artikel 51 van het VN-handvest. Dit zou beperkt zijn tot het geval van een gewapende aanval van een staat tegen een andere staat. Omdat Israël claimde dat het ging om aanvallen van terroristische groepen en niet van andere staten zou een beroep op artikel 51 uitgesloten zijn.

De tekst van dit artikel beperkt het zelfverdedigingsrecht echter in het geheel niet tot aanvallen door een andere staat. Aan Israël werd met andere woorden het recht ontzegd om zijn meest fundamentele staatstaak uit te voeren: de verdediging van de eigen burgers tegen geweld. Het hof ging dus voorbij aan het niet alleen voor Israël relevante gegeven dat moderne oorlogvoering veelal niet plaats vindt tussen twee of meer 'reguliere' staten, maar dat het tegenwoordig vooral gaat om conflicten tussen een staat en een of meerdere terroristische groepen.

Mijn slotsom is dat de juridische basis voor het burgerinitiatief uitermate wankel is. De veiligheidsbarrière is juridisch goed verdedigbaar en behoeft niet gesloopt te worden.

De auteur is universitair hoofddocent aan de afdeling rechtstheorie in Utrecht.

 

woensdag 23 januari 2013

Verkiezingsuitslag Israel (IPI)

 
2013_elections
 

door Wouter

Op 22 januari 2013 vonden in Israel verkiezingen voor de Knesset plaats. De definitieve uitslagen laten nog een aantal dagen op zich wachten, maar meer dan een of twee zetels verschil zal het niet uitmaken. Vooral symbolisch is de vraag of het rechts-orthodoxe blok de helft (60) of meer (61) van de zetels krijgt. Bibi Netanyahu zal hoe dan ook door president Peres worden aangewezen om een regering samen te stellen, en ook met een zeer krappe meerderheid van 61 zetels zal hij (zoals hij al aangaf) naar een bredere coalitie met een of meer middenpartijen streven. De rechtse en orthodoxe partijen worden namelijk wel voorgesteld als een stevig blok van 4 partijen, maar feitelijk zijn 3 daarvan samenwerkingsverbanden die na de verkiezingen mogelijk weer uiteenvallen. In de vorige Knesset zaten liefst 3 rechts-orthodoxe partijen in de oppositie (twee afsplitsingen een eentje die dit keer de kiesdrempel niet haalde). Ook als rechts nu alsnog de 61 zetels haalt, zal een coalitie hiervan waarschijnlijk geen lang leven beschoren zijn.

partij voorlopige uitslag opmerkingen
rechts-orthodox:
Likud/Beiteinu

31

rechts (huidige regering)
Habayit Hayehudi / NU

11

rechts-religieus (regering / oppositie)
Shas

11

haredi (regering)
United Torah Judaism

7

haredi (regering)
Otzma LeYisrael

0

extreemrechts-religieus
Am Shalem

0

haredi, gematigde afsplitsing Shas
centrum-links:
Yesh Atid

19

centrum
Kadima

2

centrum
Hatnua

6

centrum(links)
Labor

15

(centrum)links
Meretz

6

links
Arabisch:
Hadash

4

communistisch, Arabisch/Joods
United Arab List Ta'al

5

islamitisch, Arabisch
Balad

3

(pan-)Arabisch

De grote winnaar van de verkiezingen is niet Likud-Beiteinu of Jewish Home (Habayit Hayehudi), maar Yesh Atid (van oud-tv-presentator Yair Lapid). Als Likud en Yisrael Beiteinu niet op 1 lijst hadden deelgenomen, was nieuwkomer Yesh Atid wellicht zelfs de grootste partij geworden. Iedereen verwacht dat Lapid aan een nieuwe coalitie met Netanyahu zal meedoen, en voor Netanyahu is hij zeker de aantrekkelijkste optie, maar Lapid wil dan meer centrumpartijen erbij hebben. De vraag lijkt vooral of Netanyahu bereid zou zijn om zijn ultra-orthodoxe partners (of Jewish Home) buiten de regering te laten. Voor deze verkiezingen ging Likud niet alleen een verbond aan met Yisrael Beiteinu, maar plaatste ook bijna alleen rechtse Likud-leden op verkiesbare plaatsen. Hij leek meer beducht voor de rechtse concurrentie van de nieuwe, energieke leider van Jewish Home, Naftali Bennet, dan voor het verdeelde politieke midden. Dat lijkt hem te hebben opgebroken, want vooral veel twijfelaars (getuige de laatste peiling van Haaretz op 18 januari) hebben uiteindelijk voor Lapid gekozen.

Yesh Atid in de regering

De partij van Yair Lapid wordt wel als centrum-rechts gekenschetst, maar is op meerdere punten – zeker in de Israelische context – evengoed als progressief te duiden. Zo is de partij voor belastingverhoging voor de hoogste inkomens en voor staatscontrole op de huurprijzen van flats, tegen meer ruimte voor de vrije markt en tegen beperkingen op de meningsuiting, zo leert het Israelische Kieskompas. Een hoofdthema is de scheiding van kerk en staat, en Lapid's partij wil dienstplicht voor iedereen, een burgerlijk huwelijk en meer mogelijkheden om op de sabbat te werken (tenminste in stedelijke gebieden). Ten opzichte van de Palestijnen is het partijprogramma voor een Palestijnse staat, maar zonder de Arabische delen van Oost-Jeruzalem, en ook teruggave van de Golan aan Syrië ziet men niet zitten. Het uitschakelen van terroristenleiders vindt men geoorloofd, en zelfs langdurige bezetting van strategische delen van de Gazastrook, als men daarmee raketbeschietingen kan stoppen. Op een aanval van Irans nucleaire installaties is Yesh Atid niet happig, maar daarover was ook de vorige regering verdeeld. Op deze gebieden lijken er geen grote struikelblokken voor een deelname aan een rechtse coalitie, en Lapid heeft het buitenlands beleid ook nauwelijks aangehaald in de campagne.

De binnenlandse standpunten van Yair Lapid leveren meer problemen op, maar hij heet flexibel te zijn, dus de vraag is nog maar hoe hard hij de coalitieonderhandelingen zal spelen. Zelf gaf hij bijvoorbeeld aan met een of meer andere centrumpartijen de coalitie in te willen, maar die zullen moeilijk op één lijn te brengen zijn met Jewish Home, die Netanyahu niet zal willen laten vallen. In de oppositie zou de partij van Naftali Bennet immers nog meer stemmers van Likud-Beiteinu wegkapen dan nu al het geval was.

Voor Yesh Atid zelf zullen vooral de ultra-orthodoxen een probleem vormen, maar Likud zal ook moeilijk doen over een socialer economisch beleid, zeker met de ruk naar rechts die de partij heeft gemaakt. De vorige regering Netanyahu heeft een zeer liberaal economisch beleid gevoerd waarbij de economie ondanks de internationale crisis is gegroeid maar de inkomensverschillen sterk zijn toegenomen. Er is daardoor naast welvaart ook schrijnende armoede in Israel.

Vier blokken

De links-rechts indeling die de meeste (ook Israelische) media hanteren, is een vrij grove versimpeling van het politieke spectrum. Met de haredi partijen valt bijvoorbeeld tot op zekere hoogte goed te praten over armoedebestrijding en sociale voorzieningen (vergelijk de kleine christelijke partijen in Nederland), en een Arabische partij als de Verenigde Arabische Lijst is religieus-conservatief maar wordt onder links gerekend. Een betere indeling zou zijn een vierendeling: rechts-zionistisch (nu 42 zetels), religieus-nietzionistisch (18 zetels), centrum-links-zionistisch (48 zetels) en Arabisch-antizionistisch (12 zetels). De 'ruk naar rechts' waarover de Nederlandse media berichtten, vond slechts plaats binnen Likud zelf en tussen Likud en Jewish Home. Per saldo heeft rechts 5 zetels verloren, waarvan 2 aan de religieuzen, 2 aan centrum-links en 1 aan de Arabische partijen. De middenpartij van Lapid wordt evenals Kadima door vriend en vijand tot het centrum-linkse blok gerekend.

Coalities

Er wordt al druk gepuzzeld over welke coalities mogelijk zijn met de verkiezingsuitslag. Een regering van Likud-Beiteinu, Jewish Home, Yesh Atid en bijvoorbeeld Hatnua, zonder de haredi partijen dus, lijkt niet onredelijk, en zou iets kunnen bereiken op het gebied van scheiding tussen kerk en staat en algemene dienstplicht, als niet de religieuze delen van de rechtse partijen dwars gaan liggen. Op sociaal-economisch gebied liggen sommige van deze partijen wel ver uit elkaar.

Een grote coalitie van de huidige regeringspartijen waarbij Yesh Atid en bijvoorbeeld Hatnua zouden aanschuiven, wellicht de voorkeur van Netanyahu, lijkt erg onaantrekkelijk voor de twee centrumpartijen; ze zullen hierin nauwelijks iets van hun programma kunnen uitvoeren, en daar bij de volgende verkiezingen de prijs voor moeten betalen. Dit lijkt politieke zelfmoord.

Een centrumlinkse coalitie, van bijvoorbeeld Likud, Yesh Atid, Hatnua en Labor, ook zonder haredi en zonder Jewish Home, zou moeilijk liggen gezien de rechtse oriëntatie van Likud, maar is ook niet uit te sluiten. In Nederland hebben we nu immers ook de VVD in een coalitie met de PvdA. Tegenstanders van Netanyahu hebben al gespeculeerd dat president Peres de formatieopdracht mogelijk aan Lapid zou kunnen geven in plaats van Netanyahu, maar dat lijkt onwaarschijnlijk, al zou Peres dat privé vermoedelijk wel willen. Likud zou ervoor passen om als grootste partij de rechtsbuiten te zijn in een dergelijke coalitie.

Tenslotte zou ook centrum-links samen met de haredi partijen een meerderheid van 64 zetels hebben. Buiten dat Lapid zich al voor een regering met Netanyahu heeft uitgesproken, zou dit een erg gammele zes-partijen coalitie worden, die noch op vredesgebied, noch op scheiding van kerk en staat iets zou kunnen bereiken. Misschien dat wel op sociaal-economisch beleid enige vooruitgang te boeken zou zijn.


Zie voor achtergronden en links het artikel: Israel politiek

 

27% Israeli's kennen geen of weinig Hebreeuws

 

Het is een van de succesverhalen van Israel: hoe niet alleen een oud land, maar ook een oude taal weer tot leven werd gebracht en de spreektaal werd van de Joden die uit alle hoeken van de wereld naar Israel waren gekomen. Op het moment is het echter van slechts de helft van de Israeli’s ook de moedertaal; 90% van de Joden spreekt het echter goed, tegenover 60% van de Arabieren. Naast Arabieren hebben vooral Russen moeite met de taal. 

 

RP

---------- 

 

CBS: 27% of Israelis struggle with Hebrew

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4335235,00.html

Central Bureau of Statistics finds that Hebrew is native tongue of only 49% of Israelis; 12% of Arabs, 26% of Russians don't speak any Hebrew at all

Yaron Druckman

Published: 

01.21.13, 15:25 / Israel News

Hebrew as a foreign language? More than six decades after the establishment of the State of Israel and more than a century after the revival of the Hebrew language as a spoken vernacular, data indicate that the language is not as culturally solid in Israel as one might expect. According to information released Monday by the Central Bureau of Statistics, Hebrew is the native tongue of only 49% of Israelis over the age of 20.

 

The mother tongues of the rest of the 20-somethings in Israel divide between Arabic (18%), Russian (15%), Yiddish (2%), French (2%) and English (2%). Other languages account for the remaining 1.6%.

 

Related stories:

 

According to the data, the majority of Israeli Jews are proficient in Hebrew; 90% of the Jewish public is considered proficient in Hebrew, and 70% is regarded highly proficient.

 

As for Israel's Arab population, the CBS found that 60% are proficient or very proficient in Hebrew; 17% do not read Hebrew at all and 12% do not speak it.

 

Another sector examined by the report was Russian immigrants, of whom 51% possess a good or very good level of spoken Hebrew, whereas 26% barely speak it or do not speak it at all. Some 39% do not read Hebrew or possess poor Hebrew literacy.

 

Among immigrants of the former USSR, 48% speak only Russian at home, 6% speak only Russian at work and 38% speak only Russian with friends. As for the exclusivity of Hebrew among Russian immigrants, 8% speak only Hebrew at home, 32% speak only Hebrew at work and 9% speak only Hebrew with friends. The rest engage in some amalgamation of Hebrew and Russian.

 

The effect of unfamiliarity with Hebrew is mainly manifested in facing bureaucratic systems, including filling out forms, reading formal letters from authorities, or writing letters of administrative nature. 27% of Israelis over the age of 20 said they found tasks pertaining to filling out forms or writing formal letters to be straining. As for Israelis over the age of 65, such tasks were reportedly exerting to 53%.

 

According to the CBS, the figures were based on the personal assessment of those questioned in regards to their level of Hebrew. Those surveyed were asked for their opinion on their own knowledge of Hebrew, and were asked to rate their proficiency in Hebrew writing, reading, comprehension and speaking. 

 

 

dinsdag 22 januari 2013

Exit polls verkiezingen Israel: Netanyahu en rechts verliezen, Lapid grote winnaar

 

Het ziet ernaar uit dat Likoed-Beiteinu veel minder zetels krijgt dan verwacht, en in feite flink heeft verloren als je dit vergelijkt met het aantal zetels dat beide partijen nu in de Knesset hebben. 2e is de nieuwkomer Yesh Atid van Yair Lapid, die verrassend genoeg 19 zetels haalde. Dit is zeker voor de Nederlandse media en publiek een verrassing, want hier werd vooral gespeculeerd over de winst van rechtse partijen en gedaan alsof het alleen maar tussen rechts, rechtser en extreem rechts zou gaan. Niet dus. Yesh Atid zit in het centrum en is seculier. Labor maakt met 17 zetels een voorzichtige come-back, al houdt het nog steeds niet over. Livni’s Hatnua blijft steken op 7 zetels, en het linkse Meretz verdubbelt met een verwachte 7 zetels. Ook daarover zul je niks horen, maar wedden dat wanneer het werkelijk extreem rechtse ‘sterk Israel’, dat nu op 0 zetels staat, er met 3 of 4 zetels in was gekomen, dat groot in alle kranten zou staan? 

 

RP

----------- 

 

Exit polls: Netanyahu, Right suffer blow, Lapid big winner

http://www.jpost.com/DiplomacyAndPolitics/Article.aspx?id=300577

By GIL HOFFMAN

01/22/2013 22:14

Israel goes Leftward as Right bloc's majority razor-thin; voter turnout 66.6%; Likud Beytenu plummets; Labor polled to get 17 seats, Bayit Yehudi 12, Shas 11, Livni and Meretz 7 each, UTJ 6.

 

 

Prime Minister Binyamin Netanyahu's Likud Beytenu list did even worse in Tuesday's election than public opinion polls predicted last week, winning 31 seats according to exit polls on three television networks and only 29 in a Smith Research exit poll conducted for The Jerusalem Post.

In a clear shift away from the Right, the polls found that the Center-Left bloc, which won only 55 seats in the 2009 election, had risen to 58-59 seats in the polls on TV. The Smith poll, which predicted a fight between Kadima and Strong Israel over the last three seats, found that the Center-Left bloc could still win a majority.

Netanyahu attempted to make the best of the results, saying he viewed them as an endorsement of his leadership and vowing to immediately start working on forming a coalition that would include parties on the Right, Left, and Center. He immediately called Yesh Atid leader Yair Lapid, who won an unexpected 18-19 seats, and asked him to cooperate with him in his next government.

"The exit polls clearly indicate that the citizens of Israel want me to continue to serve as prime minister of Israel and form the widest possible government," Netanyahu wrote on Facebook. "The results are a great opportunity to make many changes for the benefit of the citizens of Israel."

But other officials in Likud said in closed conversations that Netanyahu had proven that he was no longer king of Israel, as he had been crowned by Time Magazine. They said he could expect a challenge to his leadership in the Likud.

Likud officials also blasted Netanyahu for brokering an unsuccessful deal with Yisrael Beytenu leader Avigdor Liberman and religious Zionists for joining Likud en masse but then voting for Naftali Bennett's Bayit Yehudi party.

Yesh Atid will be the second-largest party in the Knesset according to the polls, and apparently the second-largest in the coalition. Likud officials said Lapid could be a possible foreign minister if the Finance portfolio is given to Liberman. The Education portfolio could end up going to Lapid's No. 2., Rabbi Shai Piron, who runs a non-profit organization focusing on education.

Labor leader Shelly Yacimovich called on Lapid not to join a Netanyahu government and to instead join her in trying to form an alternative coalition focusing on socioeconomic issues. Yesh Atid officials said they would not hurry to make a decision.

One of the biggest losers in the race was the Tzipi Livni Party, which the exit polls predict would win only six or seven seats, far short of providing an alternative to Likud-Beytenu, as Livni promised. She vowed to remain in politics and said she was glad that the Center-Left had grown.

But Labor's No. 2, MK Isaac Herzog, blasted Livni, saying that if she would have accepted overtures from Yacimovich to join Labor, the party could have won more than 30 seats and formed the next government.

Lapid ruled out entering the coalition without another Center-Left party during the campaign. If Kadima does not pass the threshold, as the TV exit polls indicated, the most likely coalition is seen as Likud-Beytenu, Yesh Atid, Bayit Yehudi, Shas, and the Tzipi Livni Party.

The Shas triumvirate was divided over whether it could sit in a coalition with Yesh Atid. While Deri called for Netanyahu to form a national-unity government with Labor, rather than with Yesh Atid, Eli Yishai answered affirmatively without hesitation.

"If Lapid wants to sit in a stable government that will make compromises, we can sit with him," Yishai said. "If he wants to continue with political spin, it won't happen."

The turnout in the election was higher than expected, in part because of sunny weather. The central elections committee said turnout was 66.6%, numbering some 3,767,000 people, an increased over the 64.7% of the 2009 election.

The high turnout raised the minimum number of votes needed to cross the two percent electoral threshold. The television exit polls indicated that neither Kadima, nor Strong Israel would cross the threshold.

If Kadima does not make it into the Knesset, it would be a historic downfall for a party that won 28 seats in 2009 and formed the government in 2006.

One of the big winners was Meretz, which doubled in size from three seats in 2009 to six or seven, according to the exit polls.

If the exit polls hold true, more than half of the MKs who served over the past four years will not be coming back. 

US Ambassador Dan Shapiro tweeted his congratulations to Israelis soon after polls closed Tuesday night.

“Mazal tov to the Israeli people on their just completed elections! Always inspiring to see democracy in action!” he wrote. He later posted that the United States “looks forward to working closely with next government of Israel.”

In Washington, Rep. Eliot Engel (D-New York), ranking member of the House Foreign Affairs Committee, released a statement praising Israel’s democracy.

“Israel demonstrated once again that it is the only flourishing democracy in the Middle East,” he said.

Engel went on to congratulate Netanyahu for his firstplace finish but said that the “US Congress stands shoulder to shoulder with the State of Israel” across its political spectrum.

He added, “We in Congress will always defend Israel. This commitment is ironclad, a pledge made by Democrats and Republicans alike.”

Hilary Leila Krieger contributed to this report. 

 

 

Exit polls Israelische verkiezingen: Netanyahu winnaar?

 
Gemakshalve wordt in de berichtgeving veelvuldig onderscheid gemaakt tussen een rechts blok dat momenteel op 61 zetels staat en een links blok dat op 59 zetels staat. "972Mag" is wat zorgvuldiger en spreekt van rechts-orthodox tegenover centrum-links-Palestijns. "Palestijns" is daarbij overigens de politiek-correcte term voor Israelische Arabieren, hoewel zeker niet alle Israelische Arabieren zichzelf als "Palestijn" wensen te karakteriseren.
 
Likud-Beiteinu blijft de grootste partij, dat was al duidelijk, en dat Netanyahu zichzelf tot winnaar van de verkiezingen uitroept hoeft ook niet te verbazen, maar een verlies van zo'n 25% ten opzichte van de vorige verkiezingen, is bepaald geen overwinning te noemen.
 
Dat Olmert toch had willen terugkeren in de politiek is me nieuw, en ik vraag me af of dat klopt.
 
Wouter
_____________
 

Live Blog: Exit polls show slight edge for the Right; Netanyahu takes a hit 

http://972mag.com/live-blog-israeli-elections-2013/64466/  

 

EXIT POLLS:

CHANNEL 2: Likud 31; Jewish Home 12; Otzma Le-Yisrael 0; Shas 12; United Torah Judaism 6; Kadima 0; Yesh Atid (Yair Lapid) 19; Hatn’ua (Tzipi Livni) 7; Labor 17; Meretz 7; Hadash 4; Balad 2; United Arab List 3; Right-Orthodox Bloc 61; Palestinians-Center-Left 59.

CHANNEL 1: Likud 31; Jewish Home 12; Otzma Le-Yisrael 2; Shas 11; United Torah Judaism 6; Kadima 0; Yesh Atid (Yair Lapid) 19; Hatn’ua (Tzipi Livni) 7; Labor 17; Meretz 7; Hadash 3; Balad 2; United Arab List 3; Right-Orthodox Bloc 62; Palestinians-Center-Left 58. 

CHANNEL 10: Likud 31; Jewish Home 12; Otzma Le-Yisrael 0; Shas 13; United Torah Judaism 6; Kadima 0; Yesh Atid (Yair Lapid) 18; Hatn’ua (Tzipi Livni) 6; Labor 17; Meretz 6; Hadash 5; Balad 2; United Arab List 4; Right-Orthodox Bloc 62; Palestinians-Center-Left 58.

____________________

11.00 PM: What to make of these results:

First, they are a bit too close to call, so most politicians will wait before speaking about future governments. There is a slight chance that we will end with a 60:60 draw between the blocs and that would change everything. In 2009, the final results were similar to the exit polls as far as the margin between the blocs was concerned,  but earlier elections had the Right doing better in the real counted votes than in the polls.

Having said that, the only candidate that could lead the Center-Left is Lapid, and he announced that he would enter Netanyahu’s government. So as long as the results stay similar to the polls we can imagine a coalition of Lapid, Jewish Home, Netanyahu and either Livni or Shas, or both.

I don’t see a coalition that would deal with the Palestinian issue emerging from these results. We are actually not far off from what happened in the previous elections, with Lapid, Livni and their new parties taking the spot that Kadima occupied. And we saw exactly what kind of policies this past government was able to produce.

Kadima, by the way, is gone. The big loser is former Prime Minister Olmert who wanted to use the party as a platform for his return to politics.