dinsdag 6 november 2012

De kerk, het zionisme en Anja Meulenbelt (IMO)

 

Joden vieren de delingsresolutie van de VN, november 1947
http://www.zionism-israel.com/ezine/Partition_A_Night_To_Remember.htm

 

IMO Blog

Onlangs vroeg iemand me of ik niet eens wat over de protestantse kerk en de discussie aldaar over Israel wilde schrijven. Ik ben daar altijd huiverig voor geweest. Ik geloof nou eenmaal niet zo erg en dan zeggen al die discussies over de landsbelofte en de onopgeefbare band en het heil dat al dan niet in Israel zit je allemaal niet zoveel. Voor mij ligt het bestaansrecht van geen enkel land in een religieus boek of profetie of belofte van een Opperwezen, dat we ook niet even kunnen vragen hoe het nu eigenlijk precies bedoeld was en welke grenzen hij in gedachten had en wat voor regeling men met de andere inwoners van het gebied moet treffen? Dat het zo makkelijk niet ligt, en we niet alles uit de bijbel letterlijk moeten nemen, erkennen christenen vaak ook wel, zoals bijvoorbeeld blijkt uit dit artikel van Henk Vreekamp naar aanleiding van de pas gepresenteerde bundel 'meervoudig verbonden'.

En dan het eerste deel. Doen Bijbel en theologie er toe in een conflict als tussen Israël en Palestijnen? Ik herinner me uit mijn synodetijd dat een debat weer eens vast was komen te zitten tussen twee fronten van opgestapelde bijbelteksten. Waarop een afgevaardigde de vergadering toeriep: 'Zonder Bijbel minder heibel'. Misschien een verlossend woord op dat moment. Maar geen laatste woord.

De bundel opent met een intrigerende maar niet eenvoudige bijdrage van de Joodse geleerde Shaul Magid onder de titel 'Subversie als Bijbelse crux'. Het komt er op neer dat we de Bijbel niet als afgerond front moeten zien waaruit twee partijen elk hun argumenten putten om zich vervolgens in te graven. De clou, aldus Magid, is dat ons meningsverschil in de Bijbel zelf is terug te vinden.

Deze relativering klinkt gezond maar de vraag rijst dan wel hoe je het probleem wel moet benaderen. De mensen in de kerk die van de zogenaamde landsbelofte af willen en een kritischer houding tegenover Israel voorstaan gebruiken daarvoor een paar argumenten:

Alles goed en wel, aldus Arjan Plaisier, maar één ding ligt voor de kerk onwrikbaar vast. 'In Jezus Christus is alles nieuw geworden'. Hij reageert op Robert W. Jenson van wie de bijdrage is opgenomen 'Naar een christelijke theologie van het Jodendom'.Plaisier vertaalt het nieuwe in Christus naar de vraag of de landbelofte nog geldt voor Israël. 'De hand wordt overspeeld wanneer met te grote stelligheid wordt betoogd dat deze 'landbelofte' onverkort blijft gelden, zeker wanneer dit nader ingevuld wordt als de belofte van een Rijk van Israël in Palestina, met Jeruzalem als hoofdstad'

Oftewel: wanneer er tegenstrijdige dingen over de Joden en Israel in de Bijbel staan kiezen we voor het Nieuwe Testament en niet voor de Joodse uitleg. Dat is heel wat minder open en verdraagzaam dan de visie van Magid die juist geen partij wil kiezen op grond van de Bijbel. Het andere argument is dat de kerk het Palestijnse leed meer serieus moet nemen vanuit de christelijke naastenliefde en het gebod te strijden tegen onrecht, en dat het internationaal recht moet worden toegepast. Dat laatste is dan weer een wat profane gedachte, want dat recht is door mensen bedacht en wordt ook steeds bijgesteld en aangepast. Daarbij wordt vaak nogal selectief gewinkeld in het internationale recht, en Palestijns-Arabische schendingen daarvan genegeerd. En de idee dat naastenliefde vooral tot meer aandacht voor Palestijns leed zou moeten leiden vind ik ook nogal eenzijdig. De Palestijnen lijden meer onder het conflict dan de Israeli's, maar hebben dat zelf mede veroorzaakt door ieder compromis in het verleden af te wijzen. Opvallend is ook het stilzwijgen van deze mensen wanneer Arabieren Palestijnen doden of onderdrukken, of wanneer Palestijnen zelf minderheden zoals christenen onderdrukken. Landbelofte of niet, de kerk heeft gezien het verleden juist ook een plicht om de Joden te steunen en achter een sterke en veilige Joodse staat te staan. Niet kritiekloos, maar wel constructief en begripvol. Dat is momenteel helaas niet het geval.

Vaak wordt de Joden en christenzionisten verweten dat zij aan een belofte van 3000 jaar geleden vasthouden, of erger nog, dat zij wanneer het hun uitkomt de Bijbel erbij halen. Anja Meulenbelt (aanwezig bij de presentatie van voornoemde bundel) schrijft:

Het is pas later dat de zionisten de bijbel ontdekten als een ideologisch wapen in de strijd; het verhaal gaat dat Ben Gurion zou hebben gezegd: "God bestaat niet, maar hij heeft ons wel Israel beloofd."

In oorsprong, betoogt Veldhuis, staat Israel voor een geloofsgemeenschap die principieel niet aan bloedverwantschap en etniciteit verbonden is, en al helemaal haaks staat op het latere uit het westen afkomstige nationalisme. Tijdens de discussie haalde Veldhuis nog het boek aan van Yakov Rabkin, In naam van de Thora, dat voor mij ook een eye-opener was, en duidelijk maakt waarom oorspronkelijk de orthodoxe joden niets zagen in het zionisme. Met militaire macht een staat veroveren, omdat die 'beloofd' zou zijn, staat haaks op het verhaal dat God de enige is die kan beslissen of de joden aan hun opdracht hebben voldaan om daar te mogen wonen. (En zo vinden we midden in Israel nog steeds joodse gemeenschappen die de staat Israel niet erkennen, ik kom daar nog op.)

Juist ja. Het zionisme had nou eenmaal geen enkel ander argument en dus greep men maar op de Bijbel terug. Meulenbelt merkt terecht op dat het zionisme van oorsprong seculier is, en het bediende zich dan ook altijd van seculiere argumenten (vandaar dat men ook botste met de orthodoxe Joden in Palestina). Het zionisme streefde naar een Joods nationaal thuis dat ingebed was in het internationale recht. Om dat te bereiken zocht men de goedkeuring van de machthebbers van toen en van de voorloper van de VN, de Volkenbond. En dat lukte. Nadat eerst de Britten via de Balfour verklaring al hadden aangegeven dat er in Palestina een Joods nationaal thuis gesticht zou worden, nam de Volkenbond dit een paar jaar later over in het mandaat voor Palestina dat men de Britten toekende. De VN stelde in 1947 deling van het gebied in twee gelijke delen voor; de Joden accepteerden dat en de Arabieren wezen dit af, en in 1949 werd Israel toegelaten tot de VN. In 1967 oordeelde de VN dat Israel zich moest terugtrekken uit bezette gebieden in ruil voor erkenning en veilige grenzen. Allemaal internationaal recht, maar daar zul je Meulenbelt c.s. niet over horen.

Daarnaast beriepen de zionisten zich op nationale argumenten, zoals dat de Joden als volk recht hebben op zelfbeschikking en hun lot in eigen handen willen kunnen nemen (in het VN handvest staat bovendien dat volken recht hebben op zelfbeschikking). Daarbij verwezen ze naar de lange geschiedenis en binding die de Joden met het geografische gebied Palestina hadden, waar bijna onafgebroken Joden hebben gewoond en groepjes Joden heentrokken. Men had het zelden over dat dit land de Joden beloofd was, dat is een hardnekkige mythe die antizionisten graag in stand houden om de werkelijke en veel sterkere argumenten van het zionisme te verdoezelen (hetzelfde geldt voor de mythe dat de spreuk 'een land zonder volk voor een volk zonder land' van de zionisten afkomstig was en zij daarmee de aanwezigheid van Arabieren in het land ontkenden).

Het is bijna lachwekkend dat Meulenbelt de orthodoxe Joden aanhaalt om haar gelijk aan te tonen. Er zijn inderdaad nog steeds orthodoxe gemeenschappen die Israel niet erkennen en tegen de staat ageren. Ze zijn het afgelopen jaar een paar keer luidruchtig de straat op gegaan. Ze eisen vrijstelling van de militaire dienstplicht, en vrijstelling van de plicht te werken voor hun geld, en worden hun leven lang gesubsidieerd door al die vermaledijde zionisten die wel werken en hun leven wagen in het leger. Ze eisen torenhoge subsidies voor hun religieuze scholen en grote gezinnen, waar intolerante leerboeken ze leren dat het land van hun is omdat God het aan Abraham heeft beloofd, en dat je vrouwen die niet kuis genoeg gekleed zijn mag bespugen. Okay, ik generaliseer, maar de grootste onverdraagzaamheid tegenover vrouwen, Arabieren en iedereen die niet wenst zich aan hun normen aan te passen, komt wel uit deze hoek. En die mensen haalt mevrouw Meulenbelt aan als bewijs dat de zionisten niet deugen??

Meulenbelt schrijft:

Maar dit is duidelijk: het Israel waar het om gaat is het land, waar ook, waar Israel kan leven volgens het recht en de gerechtigheid van de Thora. Israel is dus niet primair een etnisch volk, het gaat niet over bloedverwantschap, en het land is ook geen bezit dat Israel zich op etnische gronden kan toe-eigenen. De God van Israel is geen God van 'bloed en bodem', schrijft Veldhuis scherp.

Dus als ik het goed begrijp bepleit Meulenbelt hier een Joods-religieuze staat gebaseerd op de wetten van de Thora? 'Het recht en de gerechtigheid van de Thora' klinkt mooi, maar daar staan dus fraaie zaken in als oog om oog, lijfstraffen, en de systematische achterstelling van vrouwen. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat zij zo'n staat zou zien zitten, maar alles lijkt geoorloofd tegen het zionisme dat ze zo verafschuwt. Overigens lijkt het me een sprookje dat het oude Israel niet op etniciteit was gebaseerd, want er wordt al vroeg gesproken van de 12 stammen van Israel. Stammen lijken me nu juist wel gebaseerd op bloedverwantschap. Dat gold overigens ook voor andere volken in die tijd, van de Filistijnen en de Egyptenaren tot de Assyriërs. Maar het is natuurlijk altijd leuk om Israel en 'bloed en bodem' in een zin te kunnen noemen.

Zelfs wie vindt dat de joden er recht op hebben om in dat land als joden te leven – ik heb daar geen enkele moeite mee, en ik heb behoorlijk wat documentatie waaruit blijkt dat de oorspronkelijke Palestijnse bevolking dat ook niet had – zou het toch de vraag moeten zijn of dat moet via de vestiging van een nationalistische staat die op etnisch-religieuze gronden de ene etnische groep voorrang geeft boven de andere. Waarbij de vraag of de mensen waar het om gaat überhaupt nog religieus zijn al niet meer speelt, maar wel de bijbel er bij gehaald moet worden om hun alleenrecht, hun bezitsrecht te verdedigen. De bijbel als contract voor onroerend goed. Was dat echt de bedoeling?

Zonder die eigen staat was het niet mogelijk om Joden op grote schaal naar Palestina te laten komen. Dat was in al die eeuwen daarvoor, toen het er allemaal zogenaamd zo vreedzaam aan toe ging, vaak niet mogelijk. In de eerste plaats waren de middelen van bestaan zeer beperkt, en de meeste Joden die er woonden leefden van de donaties van andere Joden. Ze konden zichzelf daar niet in leven houden. Dat was natuurlijk maar op een heel beperkte schaal mogelijk. Deze mensen waren bovendien arm en de kans dat je dood ging aan een nare ziekte was groot. Om dat te veranderen was organisatie nodig, en dus een georganiseerde beweging die in Palestina een levensvatbare gemeenschap kon opbouwen. Een kernidee van het zionisme was daarbij dat Joden in hun eigen levensonderhoud zouden voorzien en zelf het land bewerken. In de tweede plaats viel het met die harmonie wel mee. In 1837 was er een grote pogrom in Safed, en dat was niet de enige of de laatste keer. Veel Joden die naar Palestina kwamen werden bekeerd tot de islam. Volgens sommigen ging het hierbij om niet geringe aantallen, en zouden daarom grote aantallen Palestijnen van Joden afstammen. De Palestijnen waren eventueel bereid om een kleine groep Joden als dhimmi's in hun midden te dulden, op voorwaarde dat zij zich koest hielden en geen lastige eisen gingen stellen zoals het recht om bij de Klaagmuur te bidden en er – heaven forbid – op Yom Kippur de shofar te blazen. Meulenbelt heeft er wel degelijk moeite mee dat Joden als gelijkwaardige en vrije mensen in hun land leven en in vrijheid hun geloof uitoefenen, want dat kon alleen door de politieke en militaire macht van het zionisme. Overigens was een flinke groep zionisten aanvankelijk voor een binationale staat en niet voor een Joodse meerderheidsstaat. Dit veranderde onder invloed van de Arabische gewelddadigheden en opstanden, vooral de grote opstand van 1936-1939, waaruit overduidelijk bleek dat de Arabieren geen enkele behoefte hadden om op een gelijkwaardige basis met de Joden samen te leven in Palestina. Dat vrijheid en gelijkwaardigheid van de Joden alleen met militaire macht afgedwongen konden worden is natuurlijk een triest gegeven, en er waren zionisten van het eerste uur die deze prijs te hoog vonden en dan maar liever van hun rechten en vrijheid afzagen. Het heeft allemaal in ieder geval weinig met de Bijbel te maken en alles met een legitiem verlangen om terug te keren naar het land van hun voorvaderen en vooral om in vrijheid te kunnen leven. Dat de zionisten die wel als rechtvaardiging gebruikten is dan ook een fabel.

Als er een volk is dat een hoge prijs heeft moeten betalen voor het statenloos zijn, waren het wel de Joden, en daar kregen sommigen al ruim voor de Holocaust nogal genoeg van. Het gaat er inderdaad niet om of die mensen religieus waren, maar om het feit dat ze zich als Joden met elkaar verbonden voelden, dezelfde cultuur en gebruiken en identiteit deelden, en natuurlijk dat ze elders werden uitgekotst, wat erg aan het gevoel van verbondenheid zal hebben bijgedragen. Meulenbelt kan of wil niet begrijpen wat de kern is van een Joodse staat en de Joods nationale beweging, en beweert te pas en te onpas dat een Joodse staat per definitie anti-niet-Joden is en op etnische superioriteit gebaseerd moet zijn. Alsof wij ook alleen maar Nederlands kunnen zijn door ons tegen buitenlanders af te zetten. In iedere natie-staat zijn er spanningen tussen verschillende bevolkingsgroepen, vaak ook religies en soms speelt taal een grote rol zoals in België. De natie-staat is zeker geen perfect model, en overal is in meerdere of mindere mate sprake van discriminatie van minderheden. Om daaruit te concluderen dat juist (en alleen) de Joden dan maar moeten afzien van hun nationale rechten, is niet alleen onlogisch maar ook anti-Joods.

Ik ben deze blog begonnen in reactie op de discussie in de PKN over de band met Israel en kom uit bij het zionisme. Dat is natuurlijk geen toeval. Voor mij ligt daar de legitimiteit en het bestaansrecht van Israel: in het streven naar onafhankelijkheid en nationale vrijheid, zoveel mogelijk in overeenstemming met de internationale gemeenschap en met gelijke rechten voor iedere Israelische staatsburger. De fouten die Israel maakt, de spanningen tussen seculieren en religieuzen, de discriminatie van Arabieren, de halfslachtige opstelling tegenover de eigen (religieuze) extremisten, zij zijn allemaal niet van dien aard dat ze Israel het basale recht op zelfbeschikking ontzeggen. Indien dat het geval was konden we de meeste staten morgen opheffen, en zeker alle Arabische.

Zowel Joden, moslims als christenen gebruiken soms religieuze argumenten om hun standpunten en claims te rechtvaardigen. Deze zijn per definitie niet overtuigend voor hen die die religie niet aanhangen en die God niet aanbidden. De notie dat alleen Joden zich op religieuze argumenten zouden beroepen is nonsens, en juist de zionisten braken met de oude religieuze tradities. Dit alles staat los van de discussie die binnen de PKN kerken wordt gevoerd, en de spanning tussen de band met Israel en de Joden die zowel vanuit religieuze als morele gronden van groot belang is, en de huidige mode om vooral solidair te zijn met de Palestijnen en hen als de ultieme underdog te zien.

Ratna Pelle

 

Onopgeefbare verbondenheid PKN met volk Israël onder druk

 
Artikel 1 uit de Kerkorde van de PKN geeft aan wat de officiële positie van de PKN kerk is ten aanzien van Israël.

               

Door Tjalling.

In de afgelopen jaren zijn er binnen de PKN-kerken diepgaande meningsverschillen gerezen over de zogenoemde 'onopgeefbare verbondenheid met Israël'. De reden daarvan is een veranderende visie onder veel leden van de PKN ten aanzien van Israël. In plaats van de naoorlogse solidariteit met de Joodse staat Israël komt er in toenemende mate aandacht voor de Palestijnen en met name ook de Palestijnse Christenen. Die groeiende aandacht voor de positie van de Palestijnen zet de onopgeefbare verbondenheid van de PKN met Israël wel onder druk. Er is hier overigens sprake van eenrichtingsverkeer, want voor zover mij bekend voelt men vanuit Israël zelf die verbondenheid met de PKN Kerk veel minder. Er is namelijk maar weinig dialoog hierover met Israëli's.

Artikel 1, 2 en 7 van de Kerkorde van de PKN

In artikel 1 van de Kerkorde van de PKN wordt duidelijk genoemd dat de PKN-kerk 'deelt in de aan Israël geschonken verwachting'. Dat is een heel belangrijk punt wat niet zonder reden is geplaatst in dit eerste artikel. Die geschonken verwachting aan Israël wordt bepaald door het Koningschap van God. Heel het Oude Testament spreekt over de verwachting van het Koninkrijk Gods. Dit rijk zou tastbare werkelijkheid gaan worden. Volgens artikel 1 deelt de PKN-kerk in diezelfde verwachting; dat is dus totaal iets anders dan dat de kerk zichzelf zou zien als het nieuwe en vergeestelijkte Israël. Bovendien wordt door dit artikel de vervangingstheologie officieel als passé afgedaan.

Maar of men het zich binnen PKN-kringen bewust is of niet, concreet gaan de discussies die momenteel gevoerd worden echter vooral over de verhouding tussen artikel 2 en 7 uit diezelfde Kerkorde, en dus niet over die verwachting. Artikel 2 komt kort gezegd neer op de intentie om de boodschap van Jezus Christus mondiaal te verkondigen. Volgens de kerken is het heil van Jezus Christus namelijk bestemd voor iedereen en moet om die reden over de hele wereld worden verspreid. In artikel 7 staat, dat de kerk geroepen is om inhoud te geven aan haar onopgeefbare verbondenheid met het volk Israël. Deze twee artikelen staan op gespannen voet met elkaar. Vanuit het Joodse geloof wordt de geschonken verwachting aan Israël totaal anders gezien dan in het christelijk geloof. Artikel 1 overbrugt dit diepgaande verschil door alleen te spreken van 'Israël'. Daarmee wordt bedoeld, het Israël dat voorkomt in de Bijbel en van daaruit de geschiedenis in. Daar hoort ook het grondgebied van Israël bij. In artikel 7 wordt het probleem van de afnemende solidariteit met de staat Israël opgevangen door te spreken van een onopgeefbare verbondenheid met het volk Israël. Dat moge dan handig zijn 'opgelost', maar desondanks zat men binnen de PKN met nog een ander struikelblok. Mede vanwege de verschrikkingen van de Holocaust was de PKN kerk teruggekomen op zending onder de Joden (dus het volk Israël). Daarvoor in de plaats kwam een dialoog tussen de kerken en Israël. De laatste tijd echter komt er binnen de PKN weer meer aandacht voor de zogenoemde vernieuwende en helaas ook weer de vervangende boodschap van Jezus Christus, die dus in plaats van de boodschap aan Israël zou zijn gekomen. Op dit moment heeft deze ontwikkeling nog geen officiële status gekregen. In artikel 1 is immers expliciet genoemd dat de kerk deelt in de aan Israël geschonken verwachting.

Toenemende aandacht voor Palestijns leed

De Palestijnse Christelijke gemeenschap heeft in december 2009 het Kairos document 'Uur van de waarheid' gepresenteerd. Dit document pretendeerde een analyse te zijn van de wanhopige situatie van het Palestijnse volk, met een oproep aan kerk en wereld. Het document is enkel vanuit Palestijns perspectief opgesteld en werd officieel onder de aandacht van de PKN kerk gebracht. Ondanks, of misschien wel dankzij, dit eenzijdige Palestijnse perspectief, raakte men in PKN kringen onder de indruk van het Kairosdocument, wat vervolgens een stempel op de discussies heeft gedrukt. Mede daardoor ontstond ook binnen de kerkelijke ruimten gaandeweg het beeld van een oppermachtig Israël tegenover weerloze Palestijnen.

In april dit jaar werd in de Bergkerk te Amersfoort het boek Roep om verzoening van Naim Ateek gepresenteerd. Deze bijeenkomst was alles behalve een verzoening met de Joodse staat. Ds. P. Verhoeff, preses van de generale synode van de Protestantse Kerk in Nederland, riep de aanwezigen op om het boek goed te lezen om daarna tot andere theologische inzichten te komen. Dat had hij vanuit zijn functie zo nooit kunnen stellen. Van iemand in een gezaghebbende positie mag men een onafhankelijke opstelling verwachten. Niet alleen Verhoeff, de baas van de PKN, blundert, ook de secretaris van het 'PKN- bedrijf' kan er wat van: "De kerk is onopgeefbaar verbonden met Israël, maar wie meent dat de landbelofte voor Israël nu nog geldt, overspeelt zijn hand". Dat schrijft dr. Arjan Plaisier, scriba van de PKN, in zijn bijdrage aan de bundel 'Meervoudig verbonden'. Doel van deze bundel is het moeizame gesprek in de kerk over de relatie met Israël en de Palestijnen een nieuwe impuls te geven. 'Meervoudig verbonden' werd op 1 november dit jaar gepresenteerd in de Thomaskerk te Amsterdam.

Artikel 1 uit de PKN Kerkorde verloochend

In de bundel 'Meervoudig verbonden' stelt Plaisier tevens: "Wanneer over 'onopgeefbare verbondenheid' gesproken wordt, is het goed te bedenken dat er nog steeds een Joods volk is". Daar komt de aap uit de mouw. Onder die verbondenheid wordt wel het volk, maar dus niet het land Israël gerekend. Deze stelling verloochent artikel 1. Immers bij de daarin genoemde, aan Israël geschonken verwachting hoort ook de Bijbelse landbelofte. Natuurlijk kan die belofte verschillend worden gezien en uitgelegd, maar dat neemt niet weg dat de landbelofte als feit wordt genoemd in het Oude Testament, de Joodse Bijbel. Aan die belofte gaat men binnen de PKN kerk de facto niet, maar in allerlei discussies wel, voorbij. Deze discussies worden door andere leden van de PKN, en ook daarbuiten, met lede ogen aangezien. Een aantal leidende figuren binnen de Gereformeerde Bond, het Confessioneel Gereformeerd Beraad, de Confessionele Vereniging en het Evangelisch Werkverband hebben gewerkt aan een brochure over de relatie tussen kerk en Israël. Het stuk heeft als titel 'Onopgeefbaar verbonden' en werd in september 2011 aangeboden aan de PKN. Kort samengevat attendeert de brochure er op dat het denkbaar is dat de PKN kerk bij het maken van politieke keuzes de theologische vragen rondom de unieke plek van Israël in Gods heilsplan dreigt te vergeten. Met die politieke keuzes doelt men op de toenemende kritiek op de Joodse staat.

Ook op de inhoud van deze brochure had Plaisier een bedenkelijke reactie: "Mijn grootste bezwaar is echter dat de Christologie te kort komt. Het heil is in Jezus Christus, dat is de doorslaande verkondiging van het Nieuwe Testament. In Hem heeft God beslissend gehandeld". Dat is duidelijk: volgens Plaisier heeft God in Jezus Christus beslissend gehandeld en vanuit die visie kan de onopgeefbare verbondenheid alleen op het volk Israël van toepassing zijn. Vasthouden aan de Bijbelse landbelofte is immers het overspelen van de handen.

De realiteit

Door het beslissend handelen van met name de seculiere zionisten kon er een onafhankelijke Joodse staat worden gesticht. De in 1948 opgerichte seculiere staat Israël, en artikel 1 van de kerkorde van de PKN, garanderen respectievelijk de veiligheid van het Joodse volk en dat de PKN-Kerk deelt in de aan Israël geschonken verwachting. Deze twee aspecten, die beide een reële gestalte zouden moeten geven aan de onopgeefbare verbondenheid, worden bij al de kerkelijke discussies hierover achterwege gelaten. Theologie kan een levensgevaarlijk vak zijn. De geschiedenis, en met name wat er tijdens de Tweede Wereldoorlog is gebeurd met de Joden, heeft geleerd dat kerkelijke geloofsuitspraken indirect daartoe bijgedragen hebben. De PKN kerk heeft daarom haar positie ten opzichte van de Joden herzien en in artikel 1 van de Kerkorde van de PKN gesteld dat de kerk alleen deelt in de verwachting die aan Israël is geschonken. De huidige discussies binnen de PKN over de onopgeefbare verbondenheid zouden op termijn tot herziening van artikel 1 kunnen leiden. De ontwikkelingen binnen de PKN ten aanzien van de verhouding met Israël moeten dus goed in de gaten gehouden worden.

Bronnen:

Niet echt uit Israel? De hetze tegen Israelische producten (IMO)

 

IMO Blog, 2012

BDS in een nieuw jasje

Anti-Israel organisaties roepen geregeld op tot een boycot van Israelische producten. Dit gebeurt vaak onder het mom dat onduidelijk is of producten uit Israel dan wel de Westbank komen en je daarom maar beter alles kunt boycotten. Geregeld duikt deze bewering op: "er staat weliswaar Israel op het etiket maar je koopt een product uit een illegale nederzetting, en werkt daarmee zomaar mee aan de onderdrukking, onteigening en zelfs etnische zuivering van de Palestijnen". En dat gewoon bij Albert Heijn. Deze week brachten verschillende ontwikkelingsorganisaties weer eens een rapport uit dat uitlegde hoe vreselijk fout de nederzettingen zijn, en überhaupt alle Israelische activiteit over de Groene Lijn. Uiteraard verschenen daarop artikelen in de kranten waarin de beweringen uit dat rapport klakkeloos werden overgenomen en geen enkele wederhoor werd toegepast of afstand genomen. Trouw schreef:

En kan de consument het label 'herkomst Israël' überhaupt nog serieus nemen? In elk geval niet bij cosmetica van het merk Ahava. De 'Israëlische' smeersels met Dode Zee-extract worden bereid in een Israëlische nederzetting op Palestijns gebied. Deze voorbeelden vormen slechts het topje van de ijsberg. Dit blijkt uit een rapport dat vandaag wordt gepubliceerd door 22 internationale hulporganisaties, waaronder Cordaid, IKV Pax Christi en Icco. Conclusie: Europese consumenten worden dom gehouden over dadels, citrusvruchten, kruiden, plastics, textiel en speelgoed uit illegale nederzettingen.

Het leest alsof Trouw letterlijk het persbericht van genoemde organisaties heeft overgenomen.

De fabriek waar de Dode Zee producten van Ahava worden gemaakt ligt inderdaad net over de Groene Lijn, maar de grondstoffen voor de producten worden aan de Israelische kant uit de Dode Zee gewonnen. Eerder berichtten we daar het volgende over:
Al ruim voor de stichting van de staat Israël werden grondstoffen gewonnen uit de Dode Zee. Al in 1907 vroeg een mijningenieur uit Siberië genaamd Mosje Novomeysky daarvoor toestemming aan de Ottomaanse autoriteiten. In 1920 emigreerde Novomeysky naar Palestina en deed gedurende een aantal jaren onderzoek. Na herhaalde verzoeken werd hem in 1929 de aanbesteding voor de mijnbouw in het Dode Zee gebied gegund. Novomeysky's Palestinians Potash Company, kortweg PPC – kreeg een vijfenzeventig jarige concessie. Hij had zich echter al in 1922 gevestigd op de noordelijke oever van de Dode Zee, waar de belangrijkste productie-installatie gevestigd werd. In 1939 werd een kibboets genaamd Beit HaArava gevestigd in de buurt van de fabriek. In 1943 woonden er honderd joodse families, onder wie velen die ontsnapt waren aan nazi-Duitsland.

Tijdens de 1948 oorlog tussen Israel en haar buurlanden werden de kibboets en de fabriek aangevallen door het Irakese leger, dat 43 werknemers van de elektriciteitscentrale bij Naharyim gevangen nam. Daarop werd besloten de bewoners van het noordelijke Dode Zee gebied te evacueren. Kort daarna vernietigde het oprukkende Arabische Legioen (Jordanië) de twee kibboetsen, het hotel en de fabriek.

Uit dit verhaal blijkt dat niet alle Israelische activiteit over de Groene Lijn een zware oorlogsmisdaad is en erop gericht is om arme onschuldige Palestijnen van hun land af te jagen. Israel herbouwde de fabriek in 1968, nadat het in de Zesdaagse Oorlog de Westoever op Jordanië had veroverd. Er woonden geen Palestijnen op die plek, en de enigen die er waren verdreven waren de Joden die er voorheen gewoond hadden.

Maar hoe zit dat nou met die etikettering? Ik herinner me dat GroenLinks een paar jaar geleden een overwinning meldde: de Europese Groenen hadden een voorstel in het Europees Parlement ingediend en aangenomen gekregen, dat er voortaan een duidelijk onderscheid moest zijn tussen producten uit Israel en uit de nederzettingen, en dat dat op de etiketten zichtbaar moest zijn. Israel mocht nog producten uit de nederzettingen naar de EU exporteren, maar die vallen niet onder het gunstige handelstarief en er mag niet 'made in Israel' op staan. Israel ging akkoord omdat anders het gunstige tarief voor de producten die wel gewoon uit Israel komen zou vervallen. Men besloot de kolonisten vervolgens zelf te compenseren omdat men tegen dit onderscheid is.

In 2009 beweerde de radikale organisatie PEACE ook al dat Israel met de etiketten knoeit en niet eerlijk is over de herkomst van de producten. Zij werd daarvoor door de Reclame Code Commissie op de vingers getikt omdat de beweringen niet waar en ongefundeerd waren. Ik heb er ernstige twijfels bij of de huidige beweringen beter gefundeerd zijn. In het rapport van de ontwikkelingsorganisaties vond ik geen duidelijke bewijzen hiervan. Het bevat alle bekende aantijgingen tegen en over de nederzettingen: hoe zij het leven voor de Palestijnen onmogelijk maken, hun economie ruïneren, en hoe kolonisten de Palestijnen belagen. Wanneer een Europees bedrijf investeert in de light rail in Jeruzalem of een trein van Tel Aviv naar Jeruzalem die een paar kilometer door het niemandsland bij Latrun gaat, wordt dat aangeduid als het investeren in de illegale nederzettingen. De export vanuit de nederzettingen naar Europa zou 16 keer hoger liggen dan die van de Palestijnen, wat uiteraard een groot onrecht is en alleen verklaard kan worden uit de slinkse methodes en het bedrog van Israel. In werkelijkheid vallen Palestijnse producten wel, en producten uit de nederzettingen niet onder het gunstige EU handelstarief. Het is waar dat alle Palestijnse export via Israel loopt en dat dat soms extra obstakels oplevert, maar het is wel erg makkelijk om het gehele verschil alleen daaraan te wijten. Aannemelijker is dan ook dat andere factoren een rol spelen, zoals minder moderne landbouwtechnieken, lagere opleiding, slechtere organisatie en dergelijke.

Het is al een tijd in de mode om bij problemen van Palestijnen maar één oorzaak aan te wijzen, en dus ook één remedie voor te schrijven: Israel en Israel hard aanpakken. Het rapport is, het mag niet verbazen, vooral gebaseerd op eenzijdig pro-Palestijnse bronnen zoals Betselem en VN organisatie OCHA (je weet wel, van die tweet over dat Palestijnse meisje dat niet door Israel maar door een ongeluk zwaar gewond bleek te zijn).

Trouw schrijft verder:
De organisaties pleiten voor eerlijker etikettering. Ze vinden ook dat de EU handel met de kolonies moet ontmoedigen of zelfs verbieden. Voormalig EU-commissaris van buitenlandse betrekkingen Hans van den Broek sluit zich daarbij aan, schrijft hij in een voorwoord. Niet alleen om 'het nederzettingenbeleid te stoppen', maar ook om 'de geloofwaardigheid van het Europese standpunt te herstellen'.

Als Europa de handel met de nederzettingen zou verbieden op grond van mensenrechtenschendingen die daar voorkomen, dan moet zij de handel met een aantal dictatoriale regimes waar het nog heel wat triester gesteld is met de mensenrechten ook stoppen. Ook de handel met Marokko en China zou kritisch tegen het licht moeten worden gehouden, want wie weet dat zij ook wel producten als 'made in Marokko' c.q. China exporteren die eigenlijk uit de bezette West Sahara en Tibet komen? Dit alles om 'de geloofwaardigheid van het Europese standpunt te herstellen'.

De EU steunt de tweestatenoplossing, waarbij er, in ruil voor vrede en erkenning en goede afspraken over veiligheid, een Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever zal komen. De reden dat die vredesbesprekingen steeds vastlopen en vaak geheel stil liggen, ligt voor een niet onbelangrijk deel bij de weigering van president Abbas om te praten. Voor zover de aantijgingen uit het rapport al kloppen, is het voortduren van deze situatie dus niet alleen Israel aan te rekenen. De EU heeft associatieverdragen met Egypte, Tunesië, Algerije, Libië, Libanon en Syrië. In een deel van deze landen gaat het er niet echt fris aan toe op het moment, zijn (nieuwe) dictators aan de macht, worden christenen vervolgd, en Egypte wordt steeds openlijker antisemitisch. Om 'de geloofwaardigheid van het Europese standpunt te behouden' zou de EU de handelsvoorwaarden van deze landen ook wel eens mogen heroverwegen. Het is opvallend dat mensenrechten- en ontwikkelingsorganisaties daartoe zelden oproepen en in een tijd dat er dagelijks tientallen mensen omkomen in Syrië en vrouwen en christenen steeds verder onder druk komen te staan in sommige landen in het Midden-Oosten, hun energie stoppen in weer een rapport over Israel en de nederzettingen. Er zijn zeker misstanden, en ik ben het niet eens met het beleid van de huidige Israelische regering wat dat betreft. De verhoudingen, bij de ontwikkelingsorganisaties en bij de krant die het allemaal kritiekloos opschrijft, zijn echter weer eens zoek. De hummus en de falafelballetjes van Tivall zullen er niet minder om smaken.

Ratna Pelle



Meer over de Israel boycots (BDS) en wat er mis mee is:

Het Gaza dieet: 'uithongeringspolitiek' zonder honger (IMO)

 

IMO Blog, 2012

Een paar weken terug meldden diverse media dat Israel precies had uitgerekend hoeveel calorieën er de Gazastrook inkwamen tijdens de blokkade. NRC schreef:

Israël berekende tijdens de blokkade van de Gazastrook in de jaren 2007-2010 hoeveel calorieën de inwoners nodig hadden. Dat blijkt uit een document dat vandaag is vrijgegeven. Volgens Israël was dit om ondervoeding te voorkomen, volgens mensenrechtenorganisaties deed Israël het om Hamas tegen te werken.
Hamas kwam in 2007 aan de macht in Gaza waarop Israël een blokkade instelde en de doorvoer van goederen in en uit de Gazastrook controleerde. Het document dat het Israëlische ministerie van defensie op last van de rechter heeft vrijgegeven, dateert uit 2008. Het is gebaseerd op 2.279 calorieën per persoon, wat in lijn is met de norm van de wereldgezondheidsorganisatie WHO.
Dit document is vrij gekomen nadat mensenrechtenorganisatie Gisha dit via het Hooggerechtshof had afgedwongen. Anti-Israel bloggers spreken er natuurlijk schande van, en voor hun bewijst dit nog eens het in en in verdorven karakter van de Israelische regering. "Precies werd er uitgerekend hoeveel calorieën er per persoon naar Gaza mocht worden ingevoerd dat de mensen nog net niet doodhongeren", aldus Anja Meulenbelt. "De nu verkregen papieren bevestigden nog eens te meer dat Israel in de afgelopen jaren een soort uitgekiende uithongeringspolitiek heeft gevolgd ten opzichte van Gaza", en: "De 'verstervingsaanpak' van Gaza begon na de machtsovername van Hamas in Gaza in 2007, schrijft Amira Hass", aldus Abu Pessoptimist (Maarten Jan Heijmans).

Wacht even, het ging om 2.279 calorieën per persoon, 'in lijn met de norm van de Wereldgezondheidsorganisatie'. Het Nederlandse Voedingscentrum zegt over de dagelijks benodigde caloriehoeveelheid:
Mannen hebben gemiddeld 2500 kilocalorieën per dag nodig, vrouwen 2000. Probeer als je afvalt uit te gaan van 1800 kilocalorieën per dag voor mannen en 1500 voor vrouwen.

Die 2279 is dan vrij gemiddeld, en uitgegaan van een gelijk aantal mannen en vrouwen nog boven wat het Voedingscentrum aanraadt. Het voedingscentrum van een van de rijkste en meest weldoorvoede landen ter wereld.

Abu Pessoptimist nog eens:
Ook Amira Hass bericht in Haaretz over de documenten. Israel, zo meldt ze, ging er op basis van het document vanuit dat een persoon in Gaza gemiddeld niet meer dan 2279 calorieën per dag nodig had (oftewel 1,836 gram voedsel).

Ik heb op de site van het Voedingscentrum opgezocht hoeveel ik per dag mag eten, en kom behalve die 2000 calorieën opgesteld op zo'n 1000 gram uit, drinken niet meegerekend. Het lijkt dus met die uitgekiende 'uithongeringspolitiek' van Israel vooralsnog mee te vallen. Natuurlijk, het maakt veel uit wat voor producten je eet, en als er weinig eiwitten voorhanden zijn zal het totaal dat nodig is om de honger te stillen wat hoger zijn, maar in die tabel van het Voedingscentrum kwamen geen grote lappen vlees voor. Israel hanteerde bovendien lijsten met verschillende producten die noodzakelijk waren dan wel als luxe werden gezien, dus ik neem aan dat men niet alleen maïsmeel met wat olie te eten had.

Wat mensen natuurlijk steekt, is dat Israel de macht en de controle had om te bepalen wat de Gazanen aten. Dat dat waarschijnlijk een stuk meer en van betere kwaliteit was dan wat hun broeders in krottenwijken van Cairo en Amman te eten hadden, doet daarbij niet zoveel ter zake. Het feit dat Israel dat zomaar voor Palestijnen kan bepalen is het grote onrecht in de beleving van velen. Ik kan mij daar wel iets bij voorstellen, en het idee dat de hoeveelheid eten op de calorie uitgerekend was heeft bij mij ook een wat onfrisse nasmaak. Daarbij moet worden opgemerkt dat Israel ontkent dit document in de praktijk te hebben gebruikt en dat er natuurlijk ook nog voedsel via de tunnels binnenkwam, en op bescheiden schaal zelf werd verbouwd. Israel zou dat volgens Gisha hebben meegenomen in haar berekeningen, maar dat lijkt me lastig, want het was helemaal niet bekend hoeveel er via de tunnels binnenkwam, laat staan dat dit enigermate eerlijk werd verdeeld. Overigens erkent ook Gisha dat er geen sprake was van 'langdurige tekorten aan basisgoederen of van honger'. Wel zou de werkloosheid sterk zijn toegenomen doordat de expert geheel kwam stil te liggen.

Israel stelde de blokkade van de Gazastrook in nadat Hamasdaar een coup had gepleegd en het meeregerende Fatah met harde hand had verdreven. Het doel was om Hamas' positie daar te verzwakken, en ook om te voorkomen dat wapens of grondstoffen die voor wapens konden worden gebruikt de strook in konden komen. Er werden geregeld raketten op Israel afgevuurd, een jaar eerder was de Israelische soldaat Gilad Shalit ontvoerd en Hamas liet met enige regelmaat weten Israel met geweld te zullen blijven bestrijden totdat het was verdwenen, waarna Israel de Gazastrook tot vijandig gebied verklaarde. Doorgaans zijn grenzen tussen vijandige landen gesloten. Het is niet mogelijk als Israeli naar Libanon of Syrië te reizen, behalve misschien per hoge uitzondering vanwege speciale familiezaken. Journalisten reizen om via Amman en hebben twee paspoorten. Er wordt ook geen voedsel of andere producten via deze grenzen in- of uitgevoerd. Soms is er enige export tussen vijandige landen, maar dat gebeurt dan via de omweg van een neutraal derde land. De Gazastrook grenst behalve aan Israel ook aan Egypte. Er lag indertijd een afspraak tussen Egypte, Israel en de EU over het monitoren van de grensovergangen tussen Egypte en Gaza, maar nadat Hamas de Europese waarnemers naar huis had gestuurd (preciezer gezegd 'kon men hun veiligheid niet langer garanderen') was de grens meestal gesloten. Er was echter een levendige handel via het uitgebreide tunnelstelsel, en Egypte nam maar mondjesmaat actie tegen de tunnelsmokkel, waardoor zowel wapens, drugs, sigaretten als etenswaar werden gesmokkeld.

Er was veel kritiek op de blokkade, die in Nederlandse media eigenlijk voortdurend werd gehekeld omdat hij niet zou werken en de Gazanen collectief zou straffen. Met name NRC Handelsblad nam zeer expliciet stelling tegen de blokkade, en pleitte voor praten met Hamas. Je kunt je achteraf afvragen hoeveel de blokkade Israel heeft opgeleverd. Dat er geen wapens en grondstoffen die voor bunkers e.d. gebruikt kunnen worden binnen mochten is evident, maar waarom geen koriander of instant koffie? Dit kan immers makkelijk als willekeur en wreedheid worden uitgelegd. Israel hoopte dat door dit beleid Hamas aan populariteit zou inboeten. Dat lijkt niet te zijn gebeurd. De onvrede die er onder Gazanen is heeft meer te maken met de repressie van Hamas en opgelegde islamitische regels, hoewel het in een onvrij gebied moeilijk is te achterhalen hoe de bevolking denkt en wie zij als werkelijke schuldige aanwijzen voor hun problemen. Hamas overdreef de problemen geregeld (bekend zijn de met kaarslicht genomen foto's terwijl het zonlicht langs de gordijnen piept om het gebrek aan stroom te illustreren). Bakkers werd verboden brood te bakken zodat het leek alsof ook daarvoor de brandstof ontbrak en de elektriciteitscentrale werd vroegtijdig stil gelegd. Ook werd Hamas door tegenstanders beschuldigd van het stelen van voedsel van de UNRWA en benzine voor eigen gebruik.

Een blokkade van vijandelijk gebied is niet illegaal zoals de tegenstanders beweren, en in het VN onderzoek naar aanleiding van de entering van de Mavi Marmara in 2010 werd dit ook bevestigd. Israel had het recht schepen op weg naar Gaza tegen te houden en inspectie te eisen. Of de gedetailleerde lijsten van producten wat hebben opgeleverd is zoals gezegd twijfelachtig. Dat Hamas niet is verzwakt ligt echter zeker voor een deel aan het feit dat veel media zich nogal kritiekloos opstelden tegenover Hamas en meegingen in haar propaganda van het wrede Israel en het onschuldige Gaza. Daarnaast werd de zogenaamde boycot onderuit gehaald door tal van landen, politici en andere belangrijke mensen die Gaza wel bezochten en ervoor pleitten Hamas niet langer te isoleren. Wanneer mensen als de groep van zogenaamde Elders, hooggeplaatste VN gezanten, leiders uit de Arabische wereld, EU politici etc. Hamas het signaal geven dat het wordt gesteund in zijn strijd tegen Israel, dan haalt zo'n boycot niet veel meer uit. De lijsten met toegestane producten waren wellicht mede het gevolg van rancune vanwege de ontvoering van Shalit en de vele raketten; de facto was er echter absoluut geen sprake van een 'uithongeringspolitiek' of 'verstervingsaanpak' en wie zich in dergelijke bewoordingen uitlaat heeft zelf evenzeer last van negatieve emoties.

Ratna Pelle
 

Kinderen als provocateurs voor Palestijnse propaganda?

 

Wat is het Israelische leger toch weer agressief tegenover deze lieve, onschuldige Palestijnse kinderen, en kijk eens hoe bang ze voor hen zijn, die zijn duidelijk getraumatiseerd voor het leven...

 

Het moge duidelijk zijn dat deze kinderen bewust worden ingezet om de soldaten te provoceren, in de hoop dat deze daardoor op een gegeven moment agressief worden en dat allemaal fraai op camera staat. Vandaar dat ook steeds een vrouw meeloopt om de boel opzichtig te filmen.

 

Zie ook hier voor nog twee fraaie foto’s van het vreedzame meisje tegenover de agressieve IDF soldaat.

 

RP

-------

 

Arab media enamored with staged video of girl confronting IDF soldiers

http://elderofziyon.blogspot.nl/2012/11/arab-media-enamored-with-staged-video.html
 
This video is going around Arab websites and Facebook:



It is allegedly a girl, along with others, protesting her brother being arrested in Nabi Saleh last Friday, presumably for throwing stones.

Notice how the girl as well as the adult Arabs who are videoing her have absolutely no fear that the Zionist soldiers will hurt them. She even shoves a soldier at one point without thinking that he might retaliate.

The video is supposedly about the girl's bravery, but in fact it shows IDF forbearance.

If the IDF was as evil as they are portrayed in the Arab media, then why are none of the Arabs there afraid that they will be mowed down with bullets? After all, these sorts of actions in many Arab states would indeed be met with arrests, broken bones or deadly gunfire.

Apparently, the Arabs who are under Israel's punishing "occupation" know the truth of how the IDF acts is quite different from how it is described in rallies on Western college campuses.

But there is a punchline.

As Israellycool notes, this same girl, wearing the same shirt, was seen doing pretty much the same thing a few months ago:

What an astonishing coincidence! The very same girl, after becoming a poster child for Israeli brutality, is now back and trying as hard as she can to provoke soldiers again while a half dozen people are conveniently around to videotape her screams!

It puts this video in a whole new light, doesn't it?

Who needs Juliano Mer-Khamis? The territories are one gigantic acting school!
 

maandag 5 november 2012

Brengt Abbas met uitspraken over vluchtelingen een debat op gang?

 
This gap between the leadership and the public is huge, but Abbas' statement may ignite a debate and start a process that will lead to the acceptance of reality. It may turn the right of return into a dream that will never be realized.
Ynet is iets positiever dan Jpost over de uitspraken van Abbas, en hoopt dat ze een echte discussie zullen aanzwengelen binnen de Palestijnse gemeenschap. Het waren echter niet alleen de vluchtelingen en Hamas die Abbas' uitspraken afwezen, maar zijn eigen woordvoerder haastte zich om uit te leggen dat Abbas die uitspraken helemaal niet gemeend had. Dat schiet dus niet erg op. Of het haar overtuiging is of niet (en de meningen zullen wel verdeeld zijn), het leiderschap van de PA durft de confrontatie met de bevolking niet aan, alleen al uit angst dat men weer massaal naar Hamas overloopt.

 

Wouter

___________________ 

 

Abbas' bold statement

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4300911,00.html

Op-ed: Despite Abbas' courageous remarks, general public not ready to give up dream of 'Greater Palestine'

Roni Shaked

Published: 

11.04.12, 20:35 / Israel Opinion

In the Palestinian ethos, the right of return – referring to the return of the 1948 refugees to their homes and villages – is considered a sacred right that must never be waived. It is one of the most important principles of Palestinian society and is among the stumbling blocks on the path to reconciliation and a peace agreement.

 

The Palestinian leadership has called for the return of more than half of the five million refugees in question - who currently reside in camps in the West Bank, Gaza, Jordan, Syria and Lebanon – to their former homes in Israel, in accordance with a UN resolution from 1948 which recognized their right to return to their homes or seek compensation.

 

The Palestinian Authority's leadership, particularly after Yasser Arafat's death, has gradually come to terms with the notion that the Palestinians will not be able to realize the right of return. Mahmoud Abbas courageously told Israel's Channel 2 News that that he did not want to return to his former hometown of Safed and that as far as he is concerned Palestine is the West Bank, Gaza and east Jerusalem. In doing so he essentially waived the right of return.

 

But the general Palestinian public, including the refugees themselves of course, is not willing to give up this right. Waiving this right would mean giving up on the dream of a "Greater Palestine." The Palestinians see their homeland as the village, the home, the lemon and olive trees. A homeland confined to the Palestinian Authority's territories would not suffice. They want to return to their original homes and villages from 1948.

 

This gap between the leadership and the public is huge, but Abbas' statement may ignite a debate and start a process that will lead to the acceptance of reality. It may turn the right of return into a dream that will never be realized.

 

But the Palestinian public is not ready for this yet –especially not the refugees. Hamas rejected Abbas' remarks. According to Islam, the Gaza's rulers claim, the Palestinians are forbidden from ceding even one inch of the homeland – certainly not to the Jews.

 

Butting Heads

Hamas PM blasts Palestinian leader over TV remarks / News agencies

Ismail Haniyeh says Abbas' remarks suggesting PA is willing to change longtime territorial demands are 'extremely dangerous'

Full story

Palestijnen niet voorbereid op verzoenende taal Abbas

 

De Jerusalem Post heeft natuurlijk gelijk waar zij wijst op het feit dat het Palestijnse volk totaal niet wordt voorbereid op vrede.

Given the narrative they are fed by their leaders, why would the Palestinian people agree to compromise with an ostensibly illegitimate Zionist entity on the refugee issue? Why would they be willing to give up a "right of return" that has become an integral part of Palestinian identity? Abbas and other Palestinian leaders could and should have worked to prepare their people for peace with Israel.
They could and should have adjusted the public messages to the Palestinian people to reflect the types of sane and realistic statements made to Channel 2 or behind closed doors in negotiations with Israel.

Zolang de PA met twee monden blijft praten zal het niet lukken het eigen publiek te overtuigen van de noodzaak tot pijnlijke compromissen. 

 

Anderzijds helpen de negatieve reacties van Netanyahu en Lieberman ook niet erg. Enige scepsis van Israels kant is zeker te begrijpen, maar wanneer de Palestijnse president eindelijk publiekelijk de dingen zegt die je wilt horen, dan verdient dat toch steun. Netanyahu heeft Abbas overigens nogmaals uitgenodigd om te onderhandelen, en er ligt een aardig voorstel van Dershowitz, met een handtekening van Abbas eronder, om uit de impasse rond de nederzettingenbouw te geraken. 

 

RP

---------

 

Peace divide

http://www.jpost.com/Opinion/Editorials/Article.aspx?id=290467

By JPOST EDITORIAL

11/04/2012 20:55

The capacity to make peace depends on changing perceptions – including the national narratives we tell ourselves and our peoples. The fallout from Abbas's Channel 2 interview is yet another dismal indicator that the Palestinian people have yet to be prepared by their leadership for such a change.

In an interview last week with Channel 2's Udi Segal, Palestinian Authority President Mahmoud Abbas presented a surprisingly moderate stance vis-à-vis Palestinians' "right of return."

Though he clarified that the issue would have to be settled in negotiations, Abbas admitted that he personally had no "right" to return permanently to his birthplace in Safed.

"Palestine now for me is the [June 4], 1967, borders, with east Jerusalem as its capital," he said. "This is now and forever.... This is Palestine for me. I am [a] refugee, but I am living in Ramallah."

Abbas even went on to reject references in official Palestinian television to places such as Acre, Ramle and Jaffa – all cities well within sovereign Israel – as "Palestine," and added, "I believe that the West Bank and Gaza is Palestine and the other parts [are] Israel."

Abbas's comments for Channel 2 were reminiscent of statements the PA president purportedly made during negotiations in 2008 with then-prime minister Ehud Olmert and then-foreign minister Tzipi Livni.

According to the "PaliLeaks" documents apparently leaked by the Palestinian Negotiation Support Unit to Al Jazeera andThe Guardian and made public in January 2011, Abbas admitted that "on numbers of refugees, it is illogical to ask Israel to take 5 million, or even 1 million – that would mean the end of Israel."

Both the Channel 2 interview and the PaliLeaks documents seemed to reveal a refreshing pragmatism and willingness to compromise among the Palestinian leadership.

One of the major obstacles to peace – the issue of the Palestinian insistence on the "right of return" for millions of "refugees" – appeared to be eminently soluble.

Unfortunately, as in the aftermath of the PaliLeaks revelations, high-ranking Palestinian officials rushed to "clarify" Abbas's comments, revealing once again the yawning divide that continues to separate our two peoples.

Rather than using Abbas's comments on the "right of return" as an opportunity to show the world that Palestinians are willing to show flexibility on a maximalist demand that would mean the end of Israel as a state with a Jewish majority, the official PA reaction was the complete opposite.

Nabil Abu Rudaineh, a spokesman for Abbas, responding to sharp criticism of the PA president on the Palestinian street, reiterated Palestinian intransigence on the refugee issue.

"The position of the Palestinian leadership remains fixed," Abu Rudaineh said. "The refugees and the right of return are among the final-status issues that will be negotiated with the Israelis." He went on to say that Abbas's interview was nothing more than a tactical move aimed at "affecting Israeli public opinion."

Even if we are to take Abbas's comments at face value and believe that he and others in the PA are responsible leaders sincerely interested in working toward a sovereign Palestinian state living in peace alongside the Jewish state of Israel, this is not enough. Abbas is paying for his own and his leadership's insistence on saying one thing in public and something else altogether behind closed doors or in an interview aimed at the Israel public.

When speaking to the Palestinians, the Abbas-led PA has consistently marginalized or outright denied the Jewish people's historic, religious and cultural ties to the Land of Israel. It has glorified terrorists who have massacred Israelis, while depicting the Jews of Israel as evil and rapacious.

Given the narrative they are fed by their leaders, why would the Palestinian people agree to compromise with an ostensibly illegitimate Zionist entity on the refugee issue? Why would they be willing to give up a "right of return" that has become an integral part of Palestinian identity? Abbas and other Palestinian leaders could and should have worked to prepare their people for peace with Israel.

They could and should have adjusted the public messages to the Palestinian people to reflect the types of sane and realistic statements made to Channel 2 or behind closed doors in negotiations with Israel.

The capacity to make peace depends on changing perceptions – including the national narratives we tell ourselves and our peoples. The fallout from Abbas's Channel 2 interview is yet another dismal indicator that the Palestinian people have yet to be prepared by their leadership for such a change.

 

Voorstel hervatten vredesonderhandelingen na verkiezingen

 
Misschien dat Abbas’ gematigde woorden van een paar dagen geleden de kans van slagen van dit voorstel iets zullen vergroten. Het is echter de vraag hoe oprecht dat was, gezien Abbas felle speech voor de VN en het feit dat zijn woorden alweer zijn afgezwakt door een van zijn medewerkers. 
 
RP
---------
 

Following the elections, Mideast peace negotiations should resume

http://www.gatestoneinstitute.org/3432/mideast-peace-negotiations

by Alan M. Dershowitz
November 3, 2012 at 6:45 pm

I was invited to meet with President Abbas of the Palestinian Authority just before he spoke to the General Assembly of the United Nations. I came to the meeting with an agenda: to persuade him to sit down with the Israelis and resume negotiations without first requiring the Israelis to accept a total settlement freeze. I knew the Israelis would not—indeed could not—agree to a settlement freeze as a prior condition to beginning negotiations, since they had previously agreed to a nine month freeze and the Palestinians refused to come to the bargaining table until just before the freeze expired, and then demanded that the freeze be extended. Prime Minister Netanyahu had invited the Palestinians to begin negotiations with no prior conditions—an invitation that the Palestinians had rejected because the Israelis refused first to impose a freeze.

My proposal to President Abbas was to have the Palestinian Authority agree to sit down and begin negotiations before any freeze began, if the Israelis would agree to begin a freeze only after the negotiations commenced in good faith. In that way, the Israelis would get what they wanted: negotiations beginning with no prior actions on their part. And the Palestinians would get what they wanted: a settlement freeze while the negotiations continued in good faith.

My plan further required the parties to immediately agree to divide the disputed territories into three areas (that were roughly equivalent to areas already agreed to in other contexts). The first would be those parts of the West Bank that will never become part of Israel, such as Ramallah, Jericho, Jenin and other heavily populated Palestinian places. Israel would agree to freeze all building in that area. The second would be those parts of the West Bank that will definitely remain part of Israel after any peace agreement, such as Ma'ale Adumim, Gilo and other areas contiguous to greater Jerusalem. The Palestinians would agree not to oppose building within that area. The third would be those parts of the West Bank that are subject to reasonable disagreement as to whether they will become part of a Palestinian state or remain part of Israel subject to land swaps. These include Ariel, the Etzion Bloc and other settlements fairly close to the Green Line. The Israelis would agree to a temporary settlement freeze in that area so long as negotiations continued in good faith. If the negotiations allocated some of that land to Israel, building could continue on that land.

I had written an op ed laying out my plan, and I brought a copy of it to my meeting with President Abbas. When I showed it to him, he said, "This looks good," and he passed it on to Saeb Erekat, his close advisor. Erekat read it closely and gave it back to President Abbas, who circled the operative paragraph and signed it, "Abu Mazzen." He asked me to show it to Prime Minister Netanyahu with whom I would be meeting several days later.

Between the time I met with President Abbas and the time I met with Prime Minister Netanyahu, both delivered their speeches to the General Assembly. Netanyahu reiterated his invitation to sit down and negotiate a peaceful resolution, while Abbas made a belligerent speech accusing Israel of ethnic cleansing and other crimes. He expressed no real interest in negotiating peace. So when I told Prime Minister Netanyahu about President Abbas' apparent acceptance of my proposal, he was understandably skeptical. But he took a copy of the signed article and put it in his pocket, saying he would certainly give it careful consideration.

Since that time, Abbas has indicated that he might be willing to sit down and negotiate without a settlement freeze, but only after the United Nations votes on upgrading the status of Palestine. Netanyahu, during his recent visit to France, reiterated a desire to sit down and negotiate with no preconditions.

It seems clear that nothing will happen until after both the American presidential election and the Israeli parliamentary elections early next year. When those elections are over, I intend to press both sides to consider my proposal.

There are no real downsides for either the Palestinians or the Israelis in resuming negotiations. Everyone knows roughly what a negotiated peace would look like. There would be some mutually agreed upon territorial changes to the 1967 borders, a demilitarized Palestinian state, some military presence along the Jordan River to assure Israel's security, a realistic resolution of the Jerusalem issue and an abandonment of the so-called Right of Return. There would be no immediate resolution of the Gaza issue, so long as Hamas remained opposed to Israel's right to exist.

Peace between Israel and the Palestinian Authority is long overdue. The parties have come close on several occasions. Following the two elections, the time will be right for moving in the direction of peace. I hope my proposal will help to facilitate renewed negotiations.