donderdag 31 mei 2012

Palestijnse journalistenvakbond verlengstuk van PA

 

Israel en de Palestijnse gebieden scoren niet geweldig qua persvrijheid

 

Israel is in de laatste jaren afgezakt naar een middenpositie op de wereldranglijst van Reporters zonder Grenzen. In Israel geldt een militaire censuur op veiligheidsgebied, waardoor gevoelige kwesties niet altijd naar buiten gebracht kunnen worden. Desondanks is er een uitgebreide en onafhankelijke vrije pers, die kritiek op de regering en alle sectoren van de samenleving niet schuwt. Op de behandeling door Israel van Palestijnse en buitenlandse journalisten is wel geregeld kritiek. Bij conflicten zoals de Gaza Oorlog krijgen ze geen toegang, en meermaals zijn journalisten in dergelijke omstandigheden door geweervuur omgekomen. Ook zijn enkele Palestijnse journalisten in administratieve detentie beland nadat ze bij gewelddadige acties aanwezig waren of op beschuldiging van banden met terroristen, en waren er incidenten als bij de prijswinnende journalist uit Gaza die bij de grenscontrole getreiterd en zelfs gemarteld zou zijn, en invallen in radiostations op de Westoever, waaronder een Israelisch-Palestijns station dat vanuit Ramallah uitzond.

 

Van de eigen Palestijnse autoriteiten hebben journalisten echter nog meer te duchten, en niet alleen van Hamas in Gaza: kritiek op de Palestijnse Autoriteit, zoals het melden van corruptieschandalen, wordt niet gewaardeerd, en samenwerking met Israelische journalisten is niet toegestaan. De journalistenvakbond die het voor hen zou moeten opnemen is een marionet van de PA.

 

Wouter

_______________

 

Palestinian Journalists Union Fights Palestinian Journalists
Where Are the Media and So-Called Human Rights Groups?

http://www.gatestoneinstitute.org/3058/palestinian-journalists-union

by Khaled Abu Toameh
May 11, 2012 at 5:00 am

In recent weeks, Palestinian Authority security forces arrested at least nine journalists and bloggers in the West Bank for exposing corruption. The Palestinian Authority and its media group clearly do not want the outside world to receive information about the situation in the Palestinian territories.

As journalists worldwide celebrated World Free Press Day on May 3, the Palestinian Journalists Syndicate in the West Bank chose to wage a campaign of intimidation against Palestinian reporters who commit the "crime" of meeting with Israeli counterparts.

The decision to punish Palestinian journalists who hold meetings with Israeli colleagues began after a series of joint seminars that were held in Norway, Germany and France. At these seminars, Israeli and Palestinian journalists discussed joint cooperation and ways of promoting freedom of expression.

The syndicate, dominated by Fatah and affiliated with the Palestinian Authority leadership in Ramallah, threatened sanctions against any Palestinian journalist who engages in "normalization" with Israel.

The Palestinian Journalists Syndicate functions more as a political body than a union that is supposed to defend the rights of its members.

The syndicate wants Palestinian journalists to serve as soldiers on behalf of the Palestinian cause. Journalists, according to the syndicate, should first and foremost be loyal to their president, prime minister, government, homeland and cause. As for the truth, it appears at the bottom of the syndicate's list of priorities.

The syndicate's main task should be to defend freedom of media in the Palestinian territories. But instead of fighting for the rights of Palestinian journalists, who are facing a campaign of intimidation under the two Palestinian governments in the West Bank and Gaza Strip, the syndicate has also decided to join the clampdown on freedom of expression.

A syndicate that reports directly to the office of the president in Ramallah can never serve the interests of Palestinian journalists.

Cooperation between Israeli and Palestinian journalists has never been a new or unique phenomenon. Long before the establishment of the Palestinian Authority in 1994, representatives of the two sides maintained close ties, often exchanging information and helping each other cover stories both inside Israel and the West Bank and Gaza Strip.

But the Palestinian Authority's syndicate is now trying to put an end to this cooperation under the pretext of combating normalization with Israel.

Sanctions include expulsion from the syndicate and a boycott by Palestinian newspapers and other media outlets belonging to the Palestinian Authority.

If anyone stands to lose from the ban on holding contacts with Israeli media representatives, it is the Palestinian journalists themselves. Over the past few decades, Palestinian journalists have helped Israeli newspapers and TV stations cover the story on the Palestinian side. Thanks to this cooperation, the Israeli public learned a lot about what was happening in the West Bank and Gaza Strip.

In recent weeks, Palestinian Authority security forces in the West Bank arrested at least nine Palestinian journalists and bloggers for exposing corruption scandals and posting comments critical of Palestinian leaders on Facebook. The affected journalists complained that the syndicate did not make a serious effort on their behalf, limiting its response to issuing laconic statements demanding the release of some of the detainees.

The Palestinian Authority and its media group clearly do not want the Israeli public and the outside world to receive information about the situation in the Palestinian territories.

This is why they are now waging the new campaign of intimidation against journalists who are found guilty of meeting with Israeli counterparts.

woensdag 30 mei 2012

Israelisch staatsburgerschap voor Arabieren uit Oost-Jeruzalem

 
Een interessant artikel over Jeruzalem en Israelisch staatsburgerschap voor Arabieren daar.
 
________________
 
May 30, 2012

Citizen Klein and the East Jerusalem Citizenship Stats

http://blog.camera.org/archives/2012/05/post_88.html

Menachem Klein, a political science professor at Bar-Ilan University who in the past has accused Israel of practicing apartheid and following a "classical colonial approach" in Jerusalem, of all places, the Jewish people's historic capital, continues to mislead on Jerusalem. In Ha'aretz, he wrote May 25 that following Israel's annexation of eastern Jerusalem after the 1967 war:

it did not automatically grant Israeli citizenship to the Palestinians who live there. Up until the early 2000s, they could apply for citizen's status - though few did - but since Israel amended its citizenship law, it's almost impossible for them to attain it. (Emphasis added)

Further on, he reiterates his assertion that citizenship is practically unattainable for Arabs living in eastern Jerusalem:

But should they desire to obtain Israeli citizenship, their way is almost completely blocked because the government is worried by the demographic implications this would have for the country being a Jewish state and Jerusalem being its capital. (Emphasis added.)

It is unclear what amendment to the citizenship law Klein has in mind, but the B'Tselem board member would have benefited from checking B'Tselem's own site:

Permanent residents are permitted, if they wish and meet certain conditions, to receive Israeli citizenship. These conditions include swearing allegiance to the State, proving that they are not citizens of any other country, and showing some knowledge of Hebrew. For political reasons, most of the residents do not request Israeli citizenship.

In any event, the statistics do not bear out Klein's claim that in recent years, it has been impossible to obtain citizenship. As AP reported last year:

Over the past five years, about 3,000 Palestinians applied for Israeli citizenship, and about 2,300 received it, according to the Interior Ministry. The number of Palestinians granted Israeli citizenship has increased each year during that time, from 147 in 2006 to 690 in 2010.

In other words, more than three-quarters of those Jerusalem Arabs who applied for citizenship received it. Too bad the political science professor didn't/couldn't do the math.

But, if he doesn't trust the Israeli Interior Ministry, he would have done well to check an article that appeared a few short days ago on the +972 blog, whose ideological outlook is quite close to his own. There, Riman Barakat, the Co-Director of the Israel-Palestine Center for Research and Information (IPCRI), wrote:

As an East Jerusalem resident, I am struck by a recent trend: many of my friends and acquaintances who hold Jerusalem identification cards – documents of permanent residency rather than Israeli citizenship – are quietly applying for and obtaining Israeli passports. It’s not immediately clear why. Current residents of East Jerusalem – numbering over 350,000, or 38% of the city’s total population – already go about their daily lives, shop at Israeli malls, use Israeli services, frequent Israeli restaurants and bars, send their children to study at the Hebrew University of Jerusalem, and receive Israeli social and health benefits.

Posted by TS at May 30, 2012 07:35 AM

 

"Domela Nieuwenhuis was een platte antisemiet"

 
Ook binnen links gaat het antisemitisme ver terug in de geschiedenis; tot een paar jaar geleden dacht ik dat die twee elkaar per definitie uitsluiten...
 
Wouter
_______________
 
'Domela was een platte antisemiet'
Interview met biograaf Jan Willem Stutje
vrijdag 25 mei 2012

Ferdinand Domela Nieuwenhuis (1846-1919) deed zich voor als een Jezus en gebruikte antisemitisme om nationalisme aan te wakkeren. Over de grondlegger van het socialisme in Nederland verschijnt volgende week Jan Willem Stutje's nieuwe biografie vol onbekende feiten.

door Anne Burgers

Er is al veel geschreven over Domela. Waarom dan toch deze biografie?
'In mijn vorige werk stond Ernest Mandel centraal, de Belgische marxist. Hij overleed in 1995: een periode die, met de val van de Muur en het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, het eind van de gloriedagen van de arbeidersbeweging kenmerkte. Daarna wilde ik ook meer weten over het begin van die tijd en zo kwam ik uit bij Domela. Hij kwam niet uit een traditie van de arbeidersbeweging en werd voor het eerst geconfronteerd met problemen rond de positie van de werkende klasse. Die problemen en gebeurtenissen wilde ik vergelijken met Mandels situatie.'

'Vervolgens kwam ik erachter dat wat er aan literatuur over Domela bestond, tekortschoot. Ik wilde me concentreren op zijn internationale reputatie, zijn charisma, het antisemitisme in de arbeidersbeweging en de hang naar verloren gewaande waarden als beroepstrots en solidariteit. Deze speelden net zo goed een rol in het socialisme als de materiële kant van het verhaal. Dat verklaart tevens de ondertitel van mijn biografie: 'Een romantische revolutionair'. Het ging Domela niet alleen om het kapitalisme, maar ook om het verlies van de oude waarden en het ontstaan van een nieuwe utopie.'

U noemt Domela een utopist, maar ook een rationele machtspoliticus. Is dat niet tegenstrijdig?
'Domela gebruikte waarden uit het verleden als mobilisatiemiddel om een nieuwe, socialistische utopie te schetsen. De historische betekenis van die verloren waarden laat zich natuurlijk bezien, maar het ging om het beeld, om de mythe. Domela begreep de mobilisatiekracht van beelden: hij kleedde zich en sprak als een Jezus.'

Was hij een populist?
'Hoewel zijn gedrag soms regelrechte populistische elementen vertoonde, kun je hem niet vergelijken met Fortuyn of Wilders. Populisten construeren hun eigen verleden met als doel persoonsverheerlijking. Daarnaast stellen zij zich in de plaats van het volk, als een vertegenwoordiger, terwijl figuren als Marx en Domela juist geloofden in zelfbevrijding van de arbeidersklasse, zonder afhankelijkheid van vertegenwoordigers.'

Het conflict tussen Domela en die andere grondlegger van het Nederlandse socialisme, Pieter Jelles Troelstra, is vaak verklaard als een tegenstelling tussen de revolutionaire en de parlementaire weg. U ziet dat anders.
'Die parlementaire kwestie was niet de kern van het meningsverschil. Domela en Troelstra hadden een ander beeld van wat de arbeidersklasse precies is. Troelstra zag deze groep als een moderne, geschoolde klasse die gedisciplineerd was en in staat was om te luisteren en te begrijpen. Ongesocialiseerde mensen als dieven en prostituees werden hiervan dus uitgesloten, terwijl Domela hen wel zag als deel van de arbeidersklasse. Dat was de bron van het grote conflict dat uiteindelijk in 1894 leidde tot de oprichting van de SDAP van Troelstra als alternatief voor Domela's SDB.'

Welke rol speelde Domela op het internationale toneel?
'In die tijd was de arbeidersbeweging, veel meer dan nu, een internationale beweging. De discussies vonden plaats op internationaal niveau; er was al een Internationale voordat er landelijke partijen werden opgericht. Domela kwam in conflict met de Duitse partij. De Duitse situatie was anders dan de Nederlandse, want Duitsland was verder geïndustrialiseerd en de arbeidersbeweging daar richtte zich op sociale wetgeving. Denk aan een achturendag en minimumloon.'

'In Nederland speelden andere kwesties, zoals antikolonialisme en de vredesbeweging. Dat verschil leverde spanningen op. Bovendien dachten de Duitsers dat wanneer de revoluties zouden plaatsvinden in Duitsland, Frankrijk en Engeland, de kleinere landen vanzelf zouden volgen. Toen Domela niet meer werd uitgenodigd op internationale bijeenkomsten escaleerde de situatie en in 1896 werd hij er definitief uitgezet.'

U schrijft dat er weinig aandacht is voor het antisemitisme in de socialistische beweging.
'Het algemene beeld is dat negentiende-eeuws antisemitisme vooral een neerbuigende houding tegenover Joden inhield. Grapjes, opmerkingen – het verdient geen schoonheidsprijs, is het idee, maar het was betrekkelijk onschuldig. Volgens mij klopt dat beeld niet en was Domela gewoon een platte antisemiet. Hij gebruikte antisemitisme als middel om Joden uit te sluiten en nationalistische superioriteitsgevoelens op te roepen bij mensen. Dat is fnuikend.
Sociale historici moeten systematisch onderzoek doen naar racisme en antisemitisme in de vroege arbeidersbeweging, want tot nu toe is daaraan volstrekt onvoldoende aandacht besteed.'

Hoe is de beeldvorming rond Domela na zijn dood gegroeid?
'Er zijn stromingen geweest die hebben geprobeerd zijn nagedachtenis te kapen, zoals de NSB. Kennelijk speelt hij een bepaalde rol in de mythevorming. Maar over het algemeen is er zeer weinig over hem bekend. Wat is de omlooptijd van ideologen? Mandels werk is in dertig talen uitgegeven, maar wie kent hem nog? Er komt vast wel een periode waarin links wat meer de wind in de rug krijgt en dan zal de interesse naar deze figuren weer toenemen. Maar ik zou Domela geen recht doen door dit boek aan te bieden aan iemand als Jolande Sap. Hij zou zich omdraaien in zijn graf.'

Jan Willem Stutje
Ferdinand Domela Nieuwenhuis. Een romantische revolutionair
Atlas-Contact, € 34,95

Verschijnt op 30 mei 2012

Vrouwen en het sprookje van de religieuze hoogachting (Elma Drayer)

 

Een goed stuk van Elma Drayer.

 

Zie ook: Belgische minister kreeg geen hand van ultraorthodoxe Israelische collega in Geneve

 

---------------------

 

 

Het sprookje van de religieuze hoogachting

http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/nieuws/article/detail/1808769/2010/10/23/Het-sprookje-van-de-religieuze-hoogachting.dhtml

Elma Drayer − 23/02/10, 06:12 

 

OPINIE Het vrouwenstandpunt van de SGP en moslima's met hoofddoekjes worden welwillend bejegend. Uit respect voor hun overtuiging - ook door feministen. Elma Drayer noemt dat misplaatst religieus seksisme.

Man en vrouw zijn niet gelijk, maar wel gelijkwaardig. En ze vullen elkaar prachtig aan. Deze mantra uit mijn - orthodox-gereformeerde - jeugd is tot op de dag van vandaag wijdverbreid, onder gelovigen van allerlei snit en signatuur. En nog altijd gaat die gepaard met roerende lofprijzingen aan het feminiene wezen.
 
Ik heb me daar van jongs af aan over verbaasd. Want als God Zijn vrouwelijke schepselen zo hoogacht, dan laat Hij dat op wel héél omslachtige wijze merken. Overal op aarde zijn zij het immers die in Zijn naam verstopt, verhuld, bedekt, vernederd, verminkt en nederig gehouden worden. Omdat wij zulke fijne wezens zijn, dienen wij een sluier te dragen, het altaar te mijden, geen ambten te begeren, en ook voor het overige in het openbaar onze mond te houden. Weliswaar heeft de Schepper ons begiftigd met hersenen, wij worden geacht die zo min mogelijk te gebruiken.
 
Houdt God eigenlijk wel van vrouwen?
 
Over talloze theologische vraagstukken mogen jodendom, christendom en islam diepgaand van mening verschillen, over één kwestie heerst hartverwarmende eensgezindheid: de buitenwereld is het domein van de man, terwijl de binnenwereld aan de vrouw toekomt.
 
De drie monotheïstische godsdiensten wisten zich daarbij van oudsher prettig gesteund door hun heilige geschriften. Daarin lazen ze dat God geheel aan hun zijde stond. En anno 2010 beroept Zijn aanhang, althans het rechtzinnige deel daarvan, zich nog steeds op de eeuwenoude verzen die verordonneren dat de ene helft van de mensheid zo veel mogelijk binnenshuis moet blijven. "Iets in verband met de baarmoeder en de daarmee verbonden seksuele en reproductieve functies vormt voor mannen een magische bedreiging", schreef de Amerikaanse historicus Edward Shorter in 'Geschiedenis van het vrouwelijk lichaam' (1982). "Deze angst van de man voor de seksuele macht van de vrouw raakt de kern van de zaak."
 
Velen hebben al gewezen op de samenhang tussen dit amalgaam van jaloezie, lust, onmacht en angst, en de godsdienstige voorschriften die vrouwen van oudsher op hun plaats moesten houden.
 
Fraaie illustratie biedt het 'vrouwenstandpunt' van de Staatkundig Gereformeerde Partij, thuishaven van bevindelijk-christelijk Nederland. Al sinds haar oprichting in 1919 tracht de SGP onder het volwaardig kiesrecht voor vrouwen uit te komen. Dat is in strijd 'met de roeping van de vrouw', aldus het Program van Beginselen. "Ik heb vrouwen ongelooflijk hoog staan", zei toenmalig fractieleider Bas van der Vlies in 2006. "Maar een meerwaarde in de politiek? Nee, dat kan ik niet zeggen. Ieder mens krijgt talenten van zijn Schepper mee. Dat geldt voor mannen en vrouwen. Alleen de vraag is: waartoe word je geroepen?"
 
Ten einde hun vrouwenstandpunt te mogen behouden beroepen SGP'ers zich op de grondwettelijke vrijheid van godsdienst. Die gunt hun de ruimte, menen zij, om hun eigen visie volop te belijden en te beleven.
 
Lange tijd ging de Nederlandse overheid in die redering mee. In feite gedoogde zij zo dat de partij zich juist níet aan de Grondwet hield. Want onder de godsdienstvrijheid valt inderdaad dat gelovigen binnen de eigen muren van synagoge, kerk of moskee hun vrouwen naar hartelust de mond mogen snoeren. Niemand zal ze voor de rechter slepen als ze vrouwen weren van preekgestoelte, ambten of altaar. Maar bij politieke partijen ligt dat anders. Dan is zelfs de SGP gehouden aan de grondbeginselen van de rechtsstaat, en dus aan het volledig kiesrecht, ook voor penislozen.
 
In 2003 spande het Clara Wichmannfonds een juridische procedure aan. Interessant genoeg was op dat moment de achterban allang niet meer eensgezind. Uit onderzoek bleek dat driekwart van de SGP-jongeren geen enkel bezwaar meer had tegen vrouwen op de kieslijst. En ook elders in de bevindelijke hoek groeide de toeschietelijkheid. Binnen de partijtop bleef evenwel de klassieke visie domineren - dankzij een relatief kleine, maar uitstekend georganiseerde lobby.
 
Helaas drong die interne machtsstrijd tot de buitenwereld nauwelijks door. Daar bleef de misvatting voortleven dat de partij een massief blok vormde. En dat geen SGP-vrouw méér zeggenschap wenste dan ze nu bezat.
 
In april 2010 kwam de Hoge Raad met de langverwachte uitspraak in deze zaak: de partij mocht vrouwen niet langer uitsluiten van de kandidatenlijsten.
 
De partijtop was 'zeer verontwaardigd' en 'diep geraakt' door de uitspraak. Scheidend fractievoorzitter Bas van der Vlies kreeg naar eigen zeggen reacties 'van opperste verbazing en ergernis'. "Als je denkt de vrijheid te hebben naar de Bijbel te handelen zoals wij dat voorstaan", zei hij, "dan heeft dit een geweldige impact."
 
Het verdriet van de mannenbroeders was wellicht begrijpelijk. Ronduit onbegrijpelijk waren de reacties in de seculiere buitenwereld. Hier triomfeerde, meende weekblad Elsevier, de 'fundamentalistische ijver' van organisaties die niets liever doen dan de partij 'treiteren'. Dit was een manier, schreef NRC Handelsblad, om de SGP 'geforceerd' tot inkeer te dwingen. De krant vond het heel sneu dat de wet zo 'hard' uitpakte voor wat toch niet meer was dan 'politiek-religieuze folklore'. Zeer velen, schreef de Amsterdamse hoogleraar rechtsfilosofie Wouter Veraart, vroegen zich inmiddels af waar deze uitspraak 'eigenlijk' voor nodig was. "De SGP'ers doen geen vlieg kwaad."
 
Heel roerend natuurlijk, die solidariteitsbetuigingen. Maar ook behoorlijk misplaatst. Zo steunden deze buitenstaanders niet de krachten binnen de partij die verlangen naar gelijke rechten - naar privileges waarover zijzelf, hun vrouwen en hun dochters in ruime mate beschikken. Zij steunden het handjevol scherpslijpers dat de rest in gijzeling houdt.
 
Wat zich hier bovenal openbaarde, was het schrijnend gebrek aan religieuze kennis bij de seculiere buitenwacht.
 
Rechtzinnige gelovigen mogen graag beweren dat zij hun heilige geschriften letterlijk opvatten. Naar eigen zeggen nemen zij Bijbel of Koran 'van kaft tot kaft' serieus. Buitenstaanders hebben de neiging om dat voetstoots aan te nemen. Wij moeten, menen zij, de strenggelovigen daarin respecteren. Hoe achterhaald wijzelf hun opvattingen ook vinden, als die teksten voor hen zo veel betekenen, dan mogen wij daaraan niet tornen. Seculieren, kortom, nemen blindelings aan dat die orthodoxe claims kloppen.
Geheel ten onrechte.
 
Neem de argumentatie waarmee de rooms-katholieke kerk tot op de dag van vandaag het vrouwelijk wezen weert uit het priesterambt. Vaticaankenners voorspellen dat nog eerder het verplichte celibaat sneuvelt dan dat een vrouw ooit het altaar mag betreden. Belangrijkste argument: Jezus verkoos destijds uitsluitend mannen tot zijn apostelen.
 
Dat beamen Ophelia Benson en Jeremy Stangroom in hun boek 'Does God hate women?' (2009). Jezus koos, schrijven zij, waarschijnlijk óók alleen Aramees sprekende Joden. En hij had een uitgesproken voorkeur voor eenvoudige lieden die niet veel van de wereld hadden gezien. Toch zal geen prelaat heden ten dage aanvoeren dat alleen Aramees sprekende vissers van Joodse komaf geschikt zijn voor het gewijde ambt. Waarom zou dan wél het geslachtsdeel der twaalven doorslaggevend moeten zijn?
 
Vanwege hun gebrekkige bijbelkennis beseffen buitenstaanders te weinig dat rechtzinnige gelovigen veel minder consequent zijn dan ze zelf beweren.
 
Slavernij is in de Bijbel vanzelfsprekend. Dat de ene mens de andere mens tot zijn bezit rekent, keurt de Schepper nergens af.
Deze teksten, zou je zeggen, zijn even goddelijk geïnspireerd als die over vrouwen. Toch zijn de verzen over slavernij (en trouwens ook over zwagerhuwelijk en steniging) zoetjesaan tijd- en contextgebonden verklaard. Zelfs de allervroomste gelovigen nemen ze anno 2010 niet langer serieus.
 
Met andere woorden: steile gelovigen winkelen net zo selectief door Gods Woord als hun vrijzinniger tegenvoeters doen. Alleen komen zij er niet rond voor uit. Zij zijn evenzeer gevoelig voor de tijdgeest, en ook tot hen dringen nieuwe inzichten door - al is het met grote vertraging. Dat de aarde rond is, hoor je het Vaticaan zelden meer bestrijden. Toch was die bewering een paar eeuwen geleden nog genoeg voor levenslang huisarrest. Het maakt het des te merkwaardiger dat uitgerekend de voorschriften die vrouwen op hun plaats moeten houden, de status van onaantastbaarheid verwierven. (En die over homo's natuurlijk.)
 
In de islamitische wereld geldt dit alles nog vele malen sterker. Volgens de Brits-Amerikaanse oriëntalist Bernard Lewis is de islam van de drie monotheïstische religies het minst vatbaar voor secularisatie. (Hij wijt dat aan de traditioneel sterke vervlechting van godsdienst en macht; Mohammed was Profeet én politiek leider.) Een vrijere omgang met heilige teksten heeft in de islam van meet af aan moeilijker gelegen dan in jodendom of christendom. Geen wonder dat ook de teksten over vrouwen moeiteloos hun actualiteit wisten te behouden.
Hedendaagse apologeten worden niet moe erop te wijzen dat de introductie van de islam destijds een enorme verbetering betekende voor het lot der Arabische vrouwen. Mohammed maakte in één klap een einde aan tribale praktijken als het vermoorden van meisjesbaby's en ongelimiteerde polygamie. En zijn eigen echtgenotes waren bepaald niet op hun mondje gevallen.
 
"Vrouwenemancipatie", beweert de Britse theologe Karen Armstrong, "was een onderwerp dat de Profeet na aan het hart lag."
Dat mag zo zijn, die voorsprong is allang verkeerd in zijn tegendeel. Van de drie religies-van-het-boek is de islam het hevigst geobsedeerd door het vrouwenvraagstuk. Nergens is een meisjesleven zo weinig waard als in de moslimlanden - zie de indexcijfers van het Global Gender Gap Report, dat de kloof tussen mannen en vrouwen in kaart brengt. Nergens is er zo'n immens verschil tussen het mannenbestaan en het vrouwenbestaan. Als vrouwen überhaupt al een bestaan wordt gegund. Een moslimstaat als Pakistan, schrijft Betsy Udink in 'Allah & Eva' (2006), heeft méér 'verdwenen vrouwen' dan China met zijn beruchte éénkindpolitiek. "In Pakistan zijn miljoenen vrouwen zoek, zestig tot negentig miljoen: vrouwen die nooit geboren zijn omdat ze als foetussen al afgevoerd werden of omdat ze na de geboorte meteen gedood zijn of als gevolg van discriminatie en verwaarlozing zijn gestorven." Pakistan is volgens Udink voor vrouwen het 'dodelijkste land ter wereld'.
 
Hoe krachtiger de sharia geldt, hoe scherper de segregatie in het dagelijks leven is doorgevoerd. In de Saoedische stad Mekka, bakermat van de islam, brak in 2002 brand uit in een meisjesschool. De religieuze politie belette de schoolmeisjes te vluchten omdat hun kleding niet decent genoeg was, en ze zonder mannelijke bloedverwanten niet op straat mogen komen. Vijftien meisjes kwamen om in de vlammen.
 
Zo'n aberratie is in het Westen goddank ondenkbaar. Maar de seksesegregatie rukt op. Regelmatig klinken in landen met een relatief grote moslimpopulatie pleidooien voor gescheiden zwemmen, gescheiden gemeenteloketten, gescheiden patiëntenzorg. Dat heeft alles te maken met het succes van de aartsconservatieve, salafistische stroming die een terugkeer naar de 'zuivere' islam wenst, uit de tijd van Mohammed. Oude teksten symbolisch of contextgebonden lezen is voor hen nóg onverteerbaarder dan voor steile joden of steile christenen.
 
Het afgelopen decennium groeide het hoofddoekje uit tot middelpunt van het integratiedebat - ook in Nederland. Begrijpelijk genoeg. In steden met een flinke moslimpopulatie is het straatbeeld immers ingrijpend veranderd. Zag je daar vroeger sporadisch een moslimvrouw met hoofddoek, nu is dat volstrekt normaal. Islamieten zelf zeggen dat zij zich slechts beroepen op een soera uit de Koran: "En zeg tegen de gelovige vrouwen, dat zij hun blikken neerslaan en hun kuisheid bewaken, en hun aantrekkelijkheden niet tonen, behalve wat daarvan zichtbaar is. En zij moeten hun sluiers over hun boezems dragen."
 
Collectief lijken moslima's er ineens van overtuigd dat ze zich moeten houden aan een handige kledingtip uit de Koran, bedoeld voor de zevende-eeuwse Arabische samenleving. Niemand dwingt hen daartoe, zeggen ze. Ze willen het zelf.
 
Een béétje moslima streeft er tegenwoordig naar haar haren te bedekken zodra ze de huwbare leeftijd bereikt. Maar ook premenstruele meisjes van acht, negen jaar zie je volledig verpakt en ingesnoerd over straat lopen en in klaslokalen zitten. Blijkbaar schept de Barmhartige, Edelmoedige en Alziende daar eveneens behagen in.
Een kongsi van christenvrouwen, feministen en zedenkenners werpt zich de laatste jaren op als verdedigers van de hoofddoek. Zij vinden dat wij ons niet druk mogen maken om iets wat niet meer is dan 'een lapje stof '. Nogal triomfantelijk trekken zij daarbij de vergelijking met het regenkapje van hun moeder, de nonnensluier van hun tante of het boerenmutsje van hun grootmoeder. Die vonden we toch ook gewoon?
 
Karla Peijs, voormalig CDA-minister van verkeer en waterstaat, zag in 2006 het licht, op een internationale vrouwenconferentie in Aboe Dhabi. Plotseling ontdekte ze dat het hoofddoekje vrouwen 'vrijheid' geeft. "Sluiers vormen geen belemmering, maar kunnen islamitische vrouwen verder helpen in de wereld." Een hoofddoek, zei ze, biedt 'kansen' aan vrouwen die anders binnen zouden moeten blijven. Peijs' bewijsvoering, het moet gezegd, was indrukwekkend. Een situatie verdedigen met dezelfde argumentatie als waarmee ze in het leven is geroepen - het is een fraaie variant van een petitio principii, ofwel een cirkelredenering.
 
Zo mogelijk nog schriller klinken de apologieën van Anja Meulenbelt, ooit boegbeeld van het Nederlandse feminisme, nu SP-senator. Volgens haar dragen moslima's met hun hoofddoek uit "dat ze zich hun identiteit niet afhandig laten maken. Dat ze zich in een steeds vijandiger wordende omgeving het recht voorbehouden om te laten zien wie ze zijn. Geen daad van onderwerping, maar van moed."
Ook elders in de westerse wereld zijn er vrouwen die de hoofddoek op virtuoze wijze weten te duiden als een teken van vrijheid. Volgens de Britse theologe Karen Armstrong bijvoorbeeld is de sluier slechts een symbool 'van islamitische zelfbevestiging'. "Veel vrouwen", betoogde ze in oktober 2006 in The Guardian, "wier moeders de sluier verheugd hadden afgeworpen, adopteerden de hijab om zich te distantiëren van agressief seculiere regimes." De gesluierde vrouw is in haar ogen een heldin: zij trotseert de verderfelijke mores van het Westen, met zijn 'vreemde drang' tot exhibitionisme.
 
"Interpreteren wij de moslimse seksuele moraal niet radicaal verkeerd?", schreef de Amerikaanse feministe Naomi Wolf in 2008.
 
"Zijn we niet blind voor de manier waarop wij zelf vrouwenonderdrukking in stand houden?" Bovendien zijn sluiers vanwege hun geheimzinnigheid eigenlijk reuze sexy. "Het is de moeite waard", besloot Wolf, "om genuanceerder na te denken over wat vrouwenvrijheid werkelijk betekent."
 
Curieus, die westerse ijver om aan het moslimse modedictaat tegemoet te komen. Waarom niet wat kloeker gezegd: u mag gerust uw ideetjes hebben over de scheiding der seksen, wij doen daar niet aan mee?
 
Het islamitische hoofddoekje is natuurlijk geen onschuldig 'lapje stof ' - een argument dat zichzelf sowieso in de staart bijt. Als het echt zo onschuldig zou zijn, waarom het ding dan niet gewoon afgedaan? Dat gebeurt niet, omdat de islamitische hoofdbedekking voor veel méér staat. Elke moslimhoofddoek, hoe vrijwillig of modieus ook omgeknoopt, verspreidt hetzelfde bericht: ik leg mijzelf als vrouw beperkingen op, omdat de mannen om mij heen worstelen met hun libido. Ik zing een toontje lager, omdat mannen een probleempje hebben met hun lusthuishouding. De islamitische hoofddoek beloont de diepe angst voor al wie een vagina bezit.
 
Bovendien betekent elke nieuwe moslimhoofddoek een stille overwinning voor de salafisten en hun diepe haat tegen het Westen - ook al houdt de draagster in kwestie nog zo vol dat zij slechts haar Schepper eer wil bewijzen. Waarom zou je dat in hemelsnaam toejuichen?
 
Gelukkig kent het Nederlandse feminisme nog enkele witte raven. Cisca Dresselhuys, jarenlang hoofdredacteur van Opzij, wees de hoofddoek principieel af. "In het koffiehuis verdraag ik geen seksisme", zei ze in maart 2001 tegen de Volkskrant, "vrouwenbesnijdenis is bij mij taboe en redactrices met een hoofddoek komen er bij Opzij niet in." (Onder het bewind van haar opvolgster Margriet van der Linden daarentegen mag een gesluierde moslima gerust een geinige column schrijven.) Ook sociologe Jolande Withuis heeft zich er consequent tegen verzet. "Een van de dringendste argumenten tegen het massaal dragen van hoofddoekjes", schreef ze in 'De vrouw als mens' (2007), "is dat het de wereld voor vrouwen die er geen dragen onveiliger maakt. Er gaat een intimiderende werking vanuit. Aparte mannen- en vrouwenwerelden leveren vrouwen geen bescherming op, maar haat."
 
Dresselhuys en Withuis zijn de uitzonderingen die de communis opiniobevestigen. Hoon is dan ook hun deel - temeer daar de hoofddoek verder alleen bij populisten in de belangstelling lijkt te staan. Dat ondervond ook GroenLinks-fractieleider Femke Halsema, toen ze vorig jaar een interview gaf aan dagblad De Pers. Waar ze eerder geen bezwaar zag in de hoofddoek voor magistraten en politieagentes, bleek ze nu mugged by reality. "Als ik op de school van mijn kinderen kom", zei Halsema, "valt het mij weleens moeilijk dat ik dan tussen allerlei gesluierde vrouwen zit. Ik zal hun rechten niet aantasten daarin. Maar ik kan niet wachten op het moment waarop ze in vrijheid hun hoofddoek zullen afslingeren. Ik zie het liefst elke vrouw in Nederland hoofddoekloos."
 
Halsema was nog niet uitgesproken of ze werd op hoge toon terechtgewezen. Anja Meulenbelt vond het een schande dat 'godbetert' Femke Halsema de hoofddoekdiscussie oprakelde. "Zijn de moslimmeiden nu juist hard bezig om ondanks vooroordelen hun plek op de arbeidsmarkt te veroveren, krijgen we de voorzitter van GroenLinks nog even langs. Is ze nou helemaal!" Voormalig Midden-Oostencorrespondente Tineke Bennema hief in dagblad Trouw een 'driewerf hoera' aan voor de hoofddoek. 'Bitter teleurgesteld' was ze in Halsema, omdat ze zich aansloot 'bij het rijtje islambashers'.
Welbeschouwd gedragen deze hoofddoekadvocates zich als linkse intellectuelen ten tijde van de Koude Oorlog.
 
Ook die konden maar niet komen tot een veroordeling van de onsympathieke trekjes van het communisme. Ook zij trokken voortdurend de parallel met het Westen: alsof het hier zo'n pretje was. Ook bij hen heerste veel begrip voor een cultuur waarin nu eenmaal héél anders werd gedacht over de universele mensenrechten. En wie het beestje wél bij de naam noemde, kreeg te horen dat hij de 'rechtse krachten in de kaart speelde'.
 
Wie tegenwoordig hardop de onaangename trekjes in de islamitische praktijk aanwijst, krijgt een soortgelijk verwijt. Die gaat al snel door voor 'Verlichtingsfundamentalist'. Of nog erger, voor heimelijk aanhanger van Geert Wilders, leider van de 'islamofobe' Partij voor de Vrijheid. Blijkbaar word je geacht afstand te doen van je opvattingen, zodra een bedenkelijk personage die óók uitvent. Maar laten vegetariërs hun principes varen omdat ze die toevallig delen met zekere dictator te Berlijn, bij wie ook geen vleeslapje op tafel kwam?
 
Ik moet de eerste nog tegenkomen. Waarom zou je je overtuiging dan wél moeten verloochenen als het om vrouwen gaat?
Andere kwestie is of je de islamitische hoofddoek uit de openbare ruimte moet weren, zoals de Partij voor de Vrijheid in dit verkiezingsjaar bepleitte. Welnu, voor een ban op de boerka valt alles te zeggen. De allesbedekkende gezichtssluier maakt normale communicatie per definitie onmogelijk. Bovendien, zoals de Franse filosofe Elisabeth Badinter in juli 2009 in Le Nouvel Observateurbetoogde, maken vrijwillige boerkadraagsters nogal ostentatief duidelijk dat ze een hekel hebben aan de vrijheid in de westerse samenleving. "Eigenlijk", schreef Badinter, "misbruikt u democratische vrijheden door ze in stelling te brengen tegen de democratie. Of u het nu uit ondermijning doet, uit provocatie of uit onwetendheid, het echte schandaal is de klap die u uitdeelt aan al uw onderdrukte zusters die de dood riskeren om eindelijk van de vrijheden te kunnen genieten die u zo veracht."
 
Inderdaad, tolerantie voor lieden die zelf intolerantie propageren is nergens voor nodig. En lastig in te voeren kan zo'n boerkaban niet zijn: vermommingen als bivakmutsen of maskers zijn (buiten carnavalstijd) al uit den boze. Even verdedigbaar is een hoofddoektaboe voor vrouwen die bij overheidsinstanties werken. De staat dient neutraal te zijn, zoals de Leidse rechtsfilosoof Paul Cliteur in zijn boek 'The Secular Outlook' (2010) overtuigend betoogt. Alleen een secularistische overheid kan immers de grote verschillen tussen de bevolkingsgroepen overkoepelen. En dus kan zij geen religieuze symbolen bij haar ambtenaren accepteren. Maar de staat, zoals Cliteur zei in juni 2010 tegenFilosofie magazine, is iets anders dan de stráát. Daar kan 'in beginsel' iedereen zich uitdossen zoals hij wil.
Femke Halsema heeft gelijk: het enige wat erop zit is hopen dat moslima's op een dag de hoofddoek uit eigener beweging taboe verklaren. Simpelweg, omdat ze beseffen in welke abjecte logica ze verstrikt zijn geraakt.
 
Het sprookje van de religieuze hoogachting - God houdt zo veel van vrouwen dat Hij ze het liefst de mond snoert - blijkt buitengewoon taai. Geen wonder, zeggen Ophelia Benson en Jeremy Stangroom. "Religie geeft tradities een ruggengraat, en een sausje van rechtvaardiging." Juist door je op de Eeuwige te beroepen, wordt het eenvoudiger je af te schermen van moderne fratsen als vrouwenrechten. Het is immers de Schepper zelf die alles zo heeft verordonneerd?
 
Zorgwekkend in dit verband is dat het islamitisch fundamentalisme wereldwijd lijkt toe te nemen. Anno 2010 zijn er zo'n vijftig landen waar de sharia geheel of gedeeltelijk geldt. En, zoals de Amsterdamse emeritus hoogleraar sociologie Abram de Swaan het in 2006 mooi formuleerde: "Overal waar de religie zich in rechtzinnigheid verheft, worden om te beginnen de vrouwen vernederd." De Swaan ontvouwde een interessante stelling: het islamitisch radicalisme van deze tijd is volgens hem ingegeven 'door angst van mannen om hun meerderwaardigheid boven vrouwen te verliezen'. De botsing der beschavingen is in zijn ogen 'een strijd tussen de geslachten'. In het Westen, aldus De Swaan, raakten masculiene superioriteitsgevoelens langzaam taboe. Dat vrouwen de mindere soort zijn durft (bijna) geen man meer hardop te beweren. In niet-westerse samenlevingen beginnen de machtsverhoudingen nu pas 'te kruien'.
 
Volgens de socioloog vormt de toegenomen scholing van vrouwen de belangrijkste bron van bedreiging. Vrouwen die leren lezen en schrijven, zegt hij, krijgen hoe dan ook 'een nieuw zelfbewustzijn'. "Zij gaan denken dat zij mensen zijn, misschien nog niet de gelijke van mannen, maar toch ook niet meer enkel wezens voor de fok en voor de zorg." Mannen in deze culturen beseffen voor het eerst dat hun meerderwaardigheidsgevoelens in feite op niets zijn gebaseerd. En bij gebrek aan enig ander machtsmiddel, grijpen zij terug op de Koran en andere 'rotsvaste beginselen van weleer'.
 
Als De Swaans these klopt, dan gaat hetzelfdeop voor onze eigen SGP - zij het uiteraard in veel zachtzinniger mate. Antropologe José Baars deed een paar jaar geleden onderzoek naar meisjes op een reformatorische scholengemeenschap. Anders dan hun moeders, blijken de dochters fikse ambities te koesteren. En dat is onmiskenbaar het gevolg van het gestegen opleidingsniveau. Nog steeds, ontdekte Baars, verlangen de meeste refomeisjes naar de 'standaardbiografie': ze willen trouwen (liefst op hun vijfentwintigste) en kinderen krijgen. Maar de levenslange, exclusieve toewijding aan het gezin raakt uit de gratie. Deeltijdwerken als de kinderen jong zijn vindt 'een kleine meerderheid' al vanzelfsprekend. En 'herintreden' als de kinderen groter zijn vinden de meesten doodgewoon. De eerste reformatorische crèches dienden zich al aan. De traditionele opvattingen omtrent de seksen, concludeerde de antropologe, zijn tanende. Het ligt voor de hand om de verbetenheid waarmee de mannenbroeders van de SGP hun 'vrouwenstandpunt' verdedigen in dat licht te zien. Ook zij hebben alle reden om het verlies van hun privileges te vrezen.
 
Is dit religieus gefundeerd seksisme, zoals Abram de Swaan opperde, de laatste stuiptrekking van een stervend patriarchaat? Ik help het graag hopen. Het enige wat het Westen intussen kan doen, is onverkort vasthouden aan het universele van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens - zeker op zijn eigen grondgebied. En juist dat gebeurt naar mijn smaak op dit moment te weinig.
 
Altijd verhelderend: vervang de categorie 'sekse' door de categorie 'ras'. Beide kenmerken zijn met de geboorte meegegeven. Geloof kun je afleggen, met je genitaliën en je huidskleur zit je opgescheept.
Racisme is in de beschaafde wereld inmiddels taboe. Natuurlijk lopen er nog genoeg lieden rond die zichzelf superieur wanen op grond van hun blank-zijn, maar hardop je afkeer etaleren van donkerhuidigen geldt als not done. Racisme wordt beschouwd als een kwaad dat principiële bestrijding verdient - eerst en vooral door de overheid. Volkomen terecht.
 
Maar stel, er waren in dit land patiënten die uitsluitend blanke dokters aan hun bed wilden zien. Of zwembaden die aparte uurtjes voor zwarten wilden invoeren. Of straatcoaches die zwarten weigerden aan te raken, gewoon omdat zoiets nu eenmaal niet mag van hun geloof. Zou iemand dan durven beweren dat dit 'dingetjes' zijn waarover wij niet mogen zeuren? En stel, er was een politieke partij die op grond van haar negerstandpunt zwarten het passief kiesrecht onthoudt. Zou de seculiere buitenwacht haar dan ook in bescherming nemen tegen het 'doorgeslagen gelijkheidsdenken'? Schrijven dat het hier slechts 'religieus-politieke folklore' betreft? Of dat de betreffende partijleden 'geen vlieg' kwaad doen? Die kans lijkt me klein. En zouden de betreffende racisten deze ordening tussen blank en zwart rechtvaardigen met een beroep op Bijbel of Koran, we zouden ze op hoge toon terechtwijzen: u mag daarin best lezen dat uw Schepper het zo heeft bedoeld, wij denken daar tegenwoordig anders over. Dus gaan wij niet mee in uw redenering - ook niet als de zwarten in kwestie beweren er zélf geen enkel probleem mee te hebben.
 
Als het om religieus geïnspireerd racisme gaat, kortom, dan zouden overheid en publieke opinie een streep trekken. Nu het om religieus geïnspireerd seksisme gaat, ligt de zaak blijkbaar héél anders. Dan moeten wij begrip opbrengen voor gelovigen die nog niet door de Verlichting heen zijn gegaan. Dan vindt spraakmakend Nederland dat je geen Prinzipienreiter mag zijn.
 
Maar waarom eigenlijk niet? Hierin openbaart zich immers een principekwestie van jewelste: de bereidheid dan wel weigering om mallotige opvattingen over het vrouwelijk wezen te honoreren. De bereidheid dan wel weigering om de mensenrechten te beschouwen als universeel en ononderhandelbaar.
 
Daar kunnen wij niet genoeg over door blijven zeuren.

 

... en voorts is Iran van mening dat Israel vernietigd moet worden


Nog steeds wordt beweerd dat Iran Israel niet wil vernietigen, dat dat een keer is gezegd en toen verkeerd vertaald is. In werkelijkheid is het vele malen en in vele varianten en bewoordingen gezegd, door verschillende Iraanse leiders. 
 
RP
---------- 

 

Oh, by the way, Iran's leader said he wants to destroy Israel

http://elderofziyon.blogspot.com/2012/05/oh-by-way-irans-leader-said-he-wants-to.html

 

And defeat the US, too.

From Israel HaYom:

 

Israel has, for years, cautioned against Iran's intentions and the dangers of its nuclear ambitions, but on Wednesday former Spanish Prime Minister Jose Maria Aznar gave the world yet another reason to heed those warnings. Aznar, speaking to a crowd in Jerusalem, recalled a meeting with Iran's Supreme Leader Ayatollah Ali Khamenei in which he expressed his intention to destroy Israel.

"In a private discussion we held in Tehran in October of 2000, Ali Khamenei told me that Israel must be burned to the ground and made to disappear from the face of the Earth," Aznar told the audience. The former Spanish prime minister went on to say that Iran's spiritual leader also said that "Iran's war against the United States and Israel is inevitable."

Aznar was in Israel as a guest of the Jerusalem Center for Public Affairs, currently headed by former Israeli ambassador to the United Nations Dr. Dore Gold.

Gold asked him, "When Khamenei was talking about wiping Israel off the map, was he referring to a gradual historical process involving the collapse of the Zionist state, or rather its physical-military termination?"

Aznar answered, "He meant physical termination through military force." The former Spanish leader also told the crowd that Khamenei described Israel as "an historical cancer, an anomaly," and said that he was "working toward Iran defeating the United States and Israel in an inevitable war against them."

 

This is only surprising to Juan Cole's acolytes, who won't believe it anyway.

 

 

Iranian commander confirms Iran's commitment to destroy Israel

http://elderofziyon.blogspot.com/2012/05/iranian-commander-confirms-irans.html  
 

How much more explicit can they get?

From Iran's official FARS news agency:

 

Chief of Staff of the Iranian Armed Forces Major General Hassan Firouzabadi said threats and pressures cannot deter Iran from its revolutionary causes and ideals, and stressed that the Iranian nation will remain committed to the full annihilation of the Zionist regime of Israel to the end.

Addressing a defense gathering here in Tehran on Sunday, General Firouzabadi said that nations should realize the threats and dangers posed by the Zionist regime of Israel. 

He reiterated the Iranian nation and Supreme Leader's emphasis on the necessity of support for the oppressed Palestinian nation and its causes, and noted, "The Iranian nation is standing for its cause that is the full annihilation of Israel." 

The top military official reminded that the Iranian Supreme Leader considers defending Palestine as a full religious duty and believes that any kind of governance and rule by anyone other than the Palestinians as an instance of usurpation. 

Earlier this year, Supreme Leader of Islamic Revolution Ayatollah Seyed Ali Khamenei stressed in explicit remarks Iran's direct involvement in the Palestinian and Lebanese confrontation with Israel, including the Lebanese Summer 2006 33-day resistance against the Zionist regime. 

"Wherever Iran interferes, it announces it in a very straightforward manner. For instance, we interfered in confrontations against Israel, which resulted in the (Lebanese) victory in the 33-day war and (Palestinians' victory in) the 22-day (Gaza) war," Ayatollah Khamenei said, addressing millions of Friday Prayers worshippers on Tehran University Campus in February. 

"In future too, we will support and help everyone who opposes the Zionist regime," the Leader underscored. 

"The Zionist regime is a real cancerous tumor that should be cut and will be cut, God Willing," Ayatollah Khamenei underscored.

 

Time for Iran's Western apologists to work overtime to parse these words as if they aren't aggressive or threatening.

 

 

Bewijzen nucleair wapensprogramma Iran stapelen zich op

 
Elder of Ziyon geeft op zijn gebruikelijke wijze aan dat Günter Grass zijn gedicht aan het verkeerde land heeft opgedragen...
 
_____________________
 
 

http://elderofziyon.blogspot.com/2012/05/evidence-of-irans-nuclear-weapons.html  

 

From JPost: 

 

Iran is accelerating its nuclear weapons program, according to a report Mujahedin-e Khalq (MEK) Iranian opposition group compiled and The Jerusalem Post obtained on Friday.

The report first appeared in the Die Welt German daily, and Brussels-based Iran expert Emanuele Ottolenghi, who provided it to the Post, was asked by the paper to verify its contents.

The report and various additional charts outline the different offices involved in Iran's weapons program and identify some 60 directors and experts working in various parts of SPND and 11 additional institutions and companies affiliated with the program.

The SPND headquarters is based in Mojdeh, a military facility near Tehran. Mohsen Fakhrizadeh-Mahabadi, whom western intelligence agencies have identified as the man responsible for the nuclear weapons program, heads the facility. He is under United Nations sanctions.

MEK also identified a facility called the "Center for Explosives, Blast Research and Technologies" – known by its Persian acronym METFAZ – which is based in a five-story nondescript office building in Tehran's Pars neighborhood.

Scientists there are responsible for building high-explosives for nuclear detonators and conducting tests at the Parchin site, a facility long suspected of being connected to nuclear activity which Iran has refused to open to UN inspectors.

SPND, according to the report, is comprised of seven sub-divisions: 1) a division that works on the main element for the bomb, including the enriched uranium; 2) a division that shapes and molds the material needed to build a warhead; 3) a division that produces metals required for a nuclear warhead; 4) a division that produces high-explosive material used to cause a nuclear detonation; 5) a division which conducts research on advanced chemical materials; 6) a division that conducts electronic calculations required for building a nuclear warhead; 7) and a division which is responsible for laser activities needed for a nuclear weapon.

"The information sharply contradicts the assessment by some that Iran has not yet made the decision to go forward with the weapons program, as well as the observation by others who suggest that the Supreme Leader Ali Khamenei has forbidden the development of a nuclear bomb, because it would be a 'sin' to do so," the report said.

The report claims that the Fordow uranium enrichment facility built in a mountain near the city of Qom was built under the personal supervision of Fakhrizadeh-Mahabadi. It said that experts who work at another facility involved in the weapons program are in direct contact with the Fordow site and supervise activities there.

"This makes increasingly clear the objectives with which the Fordow site was built," the report said.

MEK, which is a member of the National Council of Resistance of Iran (NCRI), has long been suspected of working closely with the Mossad and the CIA. In 2002, for example, the NCRI revealed the existence of the Natanz uranium enrichment facility which until then had not been known to the world.

Ottolenghi, a senior fellow at the Foundation for Defense of Democracies, said the MEK report could be a "game changer" in Western perceptions of Iran's nuclear program.

"Until now, intelligence agencies and policymakers surmised that Iran sought civil nuclear energy but kept the option open for nuclear weapons, while pending a decision from its religious leaders," he explained.

"These documents support the opposite conclusions – namely that Iran's program was always military and its civil nuclear component was just a façade. Iran decided long ago to make nuclear weapons – the only question is when."


And from AP:

A drawing based on information from inside an Iranian military site shows an explosives containment chamber of the type needed for nuclear arms-related tests that U.N. inspectors suspect Tehran has conducted there. Iran denies such testing and has neither confirmed nor denied the existence of such a chamber.

The computer-generated drawing was provided to The Associated Press by an official of a country tracking Iran's nuclear program who said it proves the structure exists, despite Tehran's refusal to acknowledge it.

That official said the image is based on information from a person who had seen the chamber at the Parchin military site, adding that going into detail would endanger the life of that informant. The official comes from an IAEA member country that is severely critical of Iran's assertions that its nuclear activities are peaceful and asserts they are a springboard for making atomic arms.

A former senior IAEA official said he believes the drawing is accurate. Olli Heinonen, until last year the U.N. nuclear agency's deputy director general in charge of the Iran file, said it was "very similar" to a photo he recently saw that he believes to be the pressure chamber the IAEA suspects is at Parchin.

He said even the colors of the computer-generated drawing matched that of the photo he had but declined to go into the origins of the photo to protect his source.

 And from ISIS:

ISIS has acquired commercial satellite imagery of the Parchin site in Iran showing new activity that substantiates the International Atomic Energy Agency's (IAEA) stated concern regarding recent "activity" at the site. The new activity seen in the satellite image occurred outside a building suspected to contain an explosive chamber used to carry out nuclear weapons related experiments (see figure 1). The April 9, 2012 satellite image shows items lined up outside the building. It is not clear what these items are. The image also shows what appears to be a stream of water that emanates from or near the building. Based on new information that the IAEA received, the Agency asked Iran to visit this building at the Parchin site, but Iran has not allowed a visit. IAEA Director General Yukiya Amano noted recently that the IAEA has "information that some activity is ongoing" at the Parchin site 1. When asked if he was concerned that these activities could be associated with cleansing the site, Amano replied, "That possibility is not excluded…We cannot say for sure because we are not there." The items visible outside the building could be associated with the removal of equipment from the building or with cleansing it. The stream of water that appears to emanate from the building raises concerns that Iran may have been washing inside the building, or perhaps washing the items outside the building. Satellite images of the building from recent months do not show any similar activity at the site—indicating that such activity is not a regular occurrence at this building (see figures 2 and 3).

Iran should immediately allow IAEA inspectors into the Parchin site and allow access to this specific building. It should also explain the purpose of the activities seen at the building in this recent satellite image.


But some anti-Israel idiots will keep claiming that Israel's concern over Iran is really to deflect world attention from Israel's primary purpose, which is of course to persecute poor Palestinian Arabs. 

 

maandag 28 mei 2012

Israel Law Center voert juridische strijd tegen terroristen en hun sponsors

 

Lijkt me een goede zaak, en een goede (alternatieve) manier om terrorisme aan te pakken. 

 

---------------- 

 

Shurat HaDin head to receive Zionism prize

http://www.jpost.com/NationalNews/Article.aspx?id=270938

By JOANNA PARASZCZUK

05/22/2012 06:06

Director of Shurat HaDin Nitsana Darshan- Leitner recognized with Moskowitz Prize for Zionism for taking Israel’s fight to the courtrooms.

 

Though Israelis are aware of the role the IDF and the security services play in the fight against terrorism, one Tel Aviv attorney wants to show how lawyers, too, can help secure the Jewish state.

Attorney Nitsana Darshan- Leitner, director of civil rights nonprofit organization Shurat HaDin (The Israel Law Center), will receive the Moskowitz Prize for Zionism, awarded annually to three Israelis deemed to best personify modern Zionism in Israel, for her work in taking Israel’s fight against terrorism to the courtroom.

Related:

·        Dr. Yitzhak Glick, a tireless volunteer in Efrat

·        Tzvika Slonim to receive Moskowitz Prize for Zionism

Emergency medicine innovator Dr. Yitzhak Glick and Zvi Slonim, founder and leader of the Gush Emunim movement, will also receive the Moskowitz Prize.

The prizes will be awarded on Tuesday evening in a ceremony in the City of David.

Since Darshan-Leitner established Shurat HaDin in 2003, it has won more than $1 billion in judgments against terrorist groups and those who fund them – including state sponsors of terror Iran, Syria and North Korea.

The nonprofit has also pioneered the previously unheard of concept of suing terrorist organizations in civil court.

“When the second intifada started in late 2000, we thought we would try to help terror victims, and also make the perpetrators of terror attacks pay,” Darshan-Leitner told The Jerusalem Post in an interview on Monday. “At that time, suing terror groups was a completely new field.”

When initial success in the courtroom opened the floodgates for requests from dozens of victims seeking to make their voices heard in court, Darshan-Leitner said she decided to set up a nonprofit group and make bankrupting terror a full-time career.

In its civil suits in the US, Shurat HaDin makes use of strict US anti-terror legislation, which allows American victims and their families to file civil suits against foreign state terror sponsors and terrorist organizations, including regarding attacks that did not take place on US soil.

Yet over and above helping victims, Shurat HaDin’s lawsuits have exposed the extent to which Iran supports Palestinian terrorism, and how it and other state sponsors of terror assist and enable their terrorist proxies, including Hamas, Islamic Jihad and Hezbollah, to carry out attacks against Israel.

Evidence presented in Shurat HaDin’s most recent victory, known as Wultz v. Iran and Syria, showed how those two regimes gave Islamic Jihad substantial logistical, financial and technical support to conduct a deadly suicide bombing at the Rosh Ha’ir shwarma restaurant in Tel Aviv.

Last week, the US District Court judge ruling on the case awarded $332 million in damages from Iran and Syria to the family of 16-year-old Daniel Wultz of Weston, Florida, who died from horrific injuries in that attack along with 10 others. Seventy civilians were wounded.

Another lawsuit, Kaplan v.Hezbollah, is pending in the US District Court in Washington, DC, and has done much to expose North Korea’s close relationship with Iran’s Revolutionary Guards and how Pyongyang has helped Hezbollah create extensive underground military bunkers in south Lebanon.

Plaintiffs in that case are 30 American Israelis wounded by Hezbollah rockets during the 2006 Second Lebanon War.

Expert testimony showed how, before the war, North Korea sent missile components to Iran, where they were assembled and then shipped to Hezbollah’s leaders in southern Lebanon, specifically for use against Israeli civilian targets.

Kim Jung-il’s regime also helped the Lebanese terrorist group build an extensive network of underground military installations, bunkers, tunnels and storage facilities in south Lebanon, under the auspices of a front company, the Korea Mining Development Corporation, and gave Hezbollah leaders weapons and intelligence training to improve attacks against Israel.

Significantly, Kaplan v. Hezbollah names 10 “John Does” – anonymous North Korean agents who Shurat HaDin argues helped Hezbollah in its fight against Israel.

Even after the Second Lebanon War, North Korea has continued to supply Hezbollah with weapons via Tehran, including M-600 rockets that would allow the group to strike targets in central Israel, testimony showed.

Shurat HaDin previously sued North Korea for $378m. in US federal court in Puerto Rico for its involvement in the 1972 Lod Airport massacre, in which three members of the Japanese Red Army killed 26 people and wounded some 80 others.

Shurat HaDin’s lawsuits have also exposed the terror-funding fronts used by organizations such as Hezbollah, Islamic Jihad and Hamas, and revealed how these groups move illicit monies through international financial institutions.

Darshan-Leitner notes the organization has filed suits against several international banking institutions, who have allegedly provided services to terrorist groups.

“We can hurt terror groups and stop terror by preventing the flow of money reaching them,” she said.

In one lawsuit, Ammanbased Arab Bank is accused of aiding and abetting terrorism by providing banking services for organizations that paid suicide bombers’ families, including the Saudi Committee, which allegedly raised more than $100m. for Palestinian terrorist groups.

The Beirut-based Lebanese- Canadian Bank allegedly held money for Hezbollah.

However, Shurat HaDin has not only targeted Middle Eastern banks.

Darshan-Leitner said the organization has also filed cases against Swiss global financial services company UBS, which allegedly deliberately concealed transfers of hundreds of millions of dollars to Iran between 1996 and 2004.

When US federal investigators asked UBS why it failed to report its dollar transfers to Iran, the Swiss bank said the transactions were an “innocent mistake,” according to the lawsuit.

However, in the lawsuit, filed in the New York District Court on behalf of 43 people wounded in a series of terrorist attacks by Hamas, Hezbollah and Islamic Jihad, Shurat HaDin alleges that UBS facilitated the attacks by its dollar transfers to the terrorists groups’ sponsor, Iran.

A further lawsuit against Bank of China alleges that the bank aided and abetted Hamas and Islamic Jihad by providing them with dozens of wire transfers totaling several million dollars via a bank account in China.

The lawsuit, which names 84 plaintiffs including victims of Islamic Jihad and Hamas bombings and rocket attacks, contends Bank of China facilitated the terrorist attacks.

Allegedly, in 2006 and 2007, Hamas operatives received money in the account from Hamas’s headquarters in Syria and then transferred it to Gaza.

Most of the transfers, allegedly initiated by the two organizations’ leaderships including in Iran and Syria, were made to a single account in Guangzhou, China, belonging to Said al-Shurafa, who the plaintiffs claim is a senior operative and agent of both Hamas and Islamic Jihad.

Shurafa is alleged to have then transferred the funds from his account to Islamic Jihad and Hamas coffers in the West Bank and the Gaza Strip, “for the purpose of planning, preparing for and executing terrorist attacks.”

Though Bank of China moved to have the lawsuit dismissed, in July the New York Supreme Court handed down what Darshan-Leitner said was a “monumental” ruling, holding that the case can go ahead in US court.

As a result of these and other lawsuits, Darshan-Leitner said international banks have closed accounts with alleged terror links and become more careful about vetting clients.

However, Darshan-Leitner said, getting a court judgement against terrorist groups and their state sponsors is not the final stage in the legal battle against them.

“When we get a judgement [for damages], we have to move to enforce it,” she said.

In the lawsuits against Iran, enforcing judgments has meant searching creative ways to attach Iranian funds in the US and asking courts to allow them to be used to pay courtawarded damages.

To collect $423.5m. in damages awarded from Iran to victims of a 1997 Hamas suicide bombing attack in Jerusalem’s Ben-Yehuda pedestrian mall, lawyers targeted a house purchased by the late shah of Iran for his son in Lubbock, Texas.

Another possible source of Iranian funds, Darshan-Leitner said, is a collection of 2,500- year-old clay tablets from Persepolis in Iran. Though the tablets are held by the University of Chicago, the Islamic Republic claims ownership of them.

Though Iran has never answered a single lawsuit filed against it, the Islamic Republic did take notice of the request to sell the Persepolis Tablets to pay the suicide bombing victims, calling the move “indecent” and appointing a US lawyer.

Darshan-Leitner dubbed the lawsuits “fighting back” against terrorism, but added that Shurat HaDin also battles against anyone who seeks to harm Israel and Israelis.

“We’re also fighting back against campaigns of US campus anti-Semitism, we’re fighting back against BDS [Boycott, divestment and sanctions] campaigns, we’re fighting back against the flotillas,” she said, referring to legal warnings the organization sent to leading maritime insurance companies last summer, causing them to cancel their insurance of protest ships headed for the Gaza Strip.

“Really, we’re fighting back against the delegitimization of Israel,” she concluded.

Darshan-Leitner said she was “delighted” to receive the Moskowitz Prize for Zionism, which aims to honor those who put Zionism into action in Israeli society but who do not always receive public recognition.

“Receiving the prize will help boost the idea that private citizens can also make a difference in Israel’s fight against terror,” Darshan-Leitner said.

Former public security minister Brig.-Gen. (res.) Avigdor Kahalani, a member of the judging committee, said Darshan-Leitner had made an impression “with her dedication, day in and day out, to preserving the honor of Israel and to pressing the legal case against those who seek to harm it and its citizens.”

Kahalani praised Darshan- Leitner’s “tenacity and professionalism,” which he said had achieved results.